All It Takes For Your Dreams To Come True [PaulGriffiths] 2# - Uitkomsten

Lookat me. (11 x uitgekomen)

De verpleegster komt terug, ditmaal met een dokter. Het is ook een vrouw. Een wat oudere vrouw, ik schat in de 30. Met bruin opgestoken haar en groene ogen. 'Zo Meerit..' Ze begint en gaat zitten op een stoel, waarna ze haar map openklapt. 'Weet je echt helemaal niets meer over jezelf?' Ik denk na. Ik denk heel diep na. Ineens schiet iets mijn hoofd binnen. 'Mijn vader is overleden.' Het deed niet eens pijn om het te zeggen. Omdat ik er helemaal niets meer van weet. Ze kijkt me lang aan, daarna schrijft ze het op. 'Oke, je heet Meerit en je bent 16 jaar. Je woont in Manchester bij je moeder in een flat.' Ik knik. 'Waar is mijn moeder?' Ze kijkt de verpleegster vragend aan. 'Die is thuis en komt vanmiddag.' Ik knik. 'Ben ik nu in Manchester?' De dokter en de verpleegster knikken tegelijk. Ik knik alleen maar. 'Je zult je langzaam steeds meer van alles herinneren, het begint met details tot het grotere werk.' Ik knik weer. 'Het is beter als je nu even gaat slapen.' Ik trek en wenkbrauw op. De verpleegster en de dokter lopen mijn kamer uit. Ik moet plassen. In deze kamer is zo te zien geen toilet.

Ik sta op en loop voorzichtig naar de deur. Ik open hem en loop op mijn blote voeten door een lange witte gang. Verpleegsters kijken me vreemd aan. Zou er wat aan me te zien zijn? In de verte zie ik een balie naderen. Ik versnel mijn pas. Ik druk op de bel die op de rand van de balie staat. Een vrouw komt aangelopen. 'Kan ik je helpen?' Ik knik voorzichtig. 'Ik zoek het toilet.' Ik zie hoe de vrouw me aankijkt. Ze kijkt niet naar mijn ogen. Er is iets aan me te zien. Maar ik heb geen idee wat. 'Hier om de hoek en dan de bordjes volgen.' Ik knik. 'Bedankt.'

Ik loop de hoek om en volg de bordjes. Ik haal een hand door mijn haar en kijk naar mijn benen. Ze zitten onder de blauwe plekken en schrammen. Ik moet dan wel heel erg hebben tegen gestribbeld. Ik open de zware toilet deur.

Ik doe mijn behoefte en loop weer terug. Ik zie een bordje hangen waarop staat 'Dakterras' Zou ik daarheen mogen? Ik doe het gewoon. Ik loop de trap op en kijk recht door een glazen deur tegen het dakterras aan. Ik open de deur en loop naar de rand. Ik kijk omhoog naar de vogels. 'Meisje.' Ik draai me om en kijk naar dezelfde verpleegster als die ik als eerste zag. 'U weet mijn naam toch?' Ze bekijkt me even. 'Oja, jij bent Meerit. Wat doe je hier?' Ik bijt op mijn lip. Haar gezicht is bezorgd. 'Luchtje scheppen.' Ze knikt. 'Kom maar weer mee terug.' Ik knik. De verpleegster pakt mijn hand alsof ik een vierjarig kind ben die nog niet alleen kan oversteken. 'Hoe oud bent u?' Vraag ik geintereseerd. 'Zeventien, bijna achttien.' Ik knik. 'Ik studeer hier.' Ik knik weer. 'Hoe heet u?' Ze kijkt me aan. Haar ogen lachen weer. 'Babette.' Ik knik.

We lopen langs een spiegel en ik kijk erin. Ik schrik en kom met een schok tot stilstand. 'Wow.' Fluister ik. Onder mijn rechter oog is het blauw en op gezwollen. Mijn onderlip is gescheurd en ik heb een blauw linkeroog. 'Ja, je hebt hard je best gedaan, en het is gelukt ook.' Ik knik en kijk naar mezelf. 'Ik had lang haar.' Ze kijkt even verward. 'Dat moest afgeknipt worden, je zat helemaal in de knoop met de bosjes.' Ik knik. Het is netjes afgeknipt. Keurig recht tot op mijn schouders.

Ik herinnerde me weer iets.