Ik had ooit een beste vriend. We woonde best ver uit elkaar maar onze vriendschap hield stand, meer dan 3 jaar. Toen kregen we met elkaar. En toen ging het uit. Na meer dan een half jaar geen contact meer gehad te hebben gehad was ons contact terug. We hadden het gezellig, hij maakte me aan het lachen als ik een kutdag had. Maar hij kon ook serieus zijn, en naar me luisteren wanneer ik het zwaar had. We belde uren, we smste dagelijks. En op Hyves praatte we zo wat 24/7. Onze gesprekken waren best diepzinnig. Open. Soms grappig, soms serieus. Alleen toen kreeg hij een nieuwe vriendin. Ik gunde het hem. Want hij betekende net zoveel voor mij als die gene voor jouw betekend. Maar onze gesprekken waren anders, niet meer zoals eerst. Ze waren oppervlakkig. Gesprekken die ik had met mensen die ik niet mocht, of met een vreemde. Niet zulke gesprekken die ik met mijn beste vriend had. Langzaam is ons contact weer gestorven. En weet je, het doet pijn om zijn icoontje omhoog te zien komen. Het doet pijn om te zien dat hij geen krabbels heeft gestuurd. Het is alsof iets van mezelf weg is. Maar ik weet, dat als ik nu contact ga zoeken, dat het zelfde gaat gebeuren als eerst. Maar dat het dit keer me helemaal zal gaan breken.
"Ignite, my love. Ignite."
17 juni 2011 - 23:32
