Jackal schreef:
(...)
Dressuur is mentaal uitputtend, maar alsnog, dan is het een denksport eh. Haha. 8 jaar K1 achter de rug, en ik ga binnenkort weer terug om wedstrijden te doen. Ik weet gewoon niet wat er zo sportief aan paardrijden is, ondanks de ervaring. Ik vind 't gewoon saai. *O*
Ik niet. Ik had een geweldige band met mijn paard, het was een paard dat bijna niemand kon berijden, de grootste van de manege. Ik kwam en was meteen verliefd. Ik heb úren geoefend, en uiteindelijk lukte het mij als enige om hem te berijden. Hij was al wel zadelmak, maar verkocht en niemand had er eigenlijk iets mee gedaan. Ik heb hem leren springen, en ben er uiteindelijk wedstrijden mee gaan doen, en ik had zo'n ongelofelijk goede band met hem, ik vertrouwde hem meer dan dat ik de meeste mensen vertrouw, want ik vertrouw niet snel mensen. Hij werd alleen verkocht, naar fucking Tsjechie of hoe je dat ook wilt schrijven. Iedereen waarschuwde de man dat niemand hem zomaar kon berijden, maar toch wilde hij hem. Ik kreeg een nieuwe, een merrie. Ze was nog jong en nog niet zadelmak. Ik had haar zadelmak gemaakt, ik hield ook heel veel van haar, en ik had ook een geweldige band met haar, toen werd ze ook verkocht. Al die paarden zijn nooit écht van mij geweest, maar ik kwam er bijna elke dag. Ik ben vaak geblesseerd geweest, ik ben er duizenden keren vanaf geflikkerd, van allebei, ze vertrouwden me nog niet. Maar nu wel, en nu zijn ze er niet meer. Wanneer ik bij hun was, voelde ik me veilig. Ik ben nooit bang geweest voor paarden, ondanks alles wat ze met me hebben gedaan.
Wow, lang stukje :'D