Je moeder niet kunnen vergeven - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik ga het nu aan heel Quizlet bekennen dan maar, sommige van jullie wisten het misschien al, of hadden een vermoeden, maar zo'n 3 jaar geleden, op een leeftijd van 10 jaar begon ik met afvallen. Na een maand of 2 merkte ik dat ik faalde en begon ongezond en obsessief om te gaan met eten en gewicht. Niet veel later ontdekte ik Pro-ana sites, nog voor die hele hype hier kwam dus die heeft er niets mee te maken. Daar raakte ik al snel aan vastgeketend, ik merkte dat enkele anderen Q-leden waarvan ik de namen weiger te noemen daar ook zaten en zo werd de band steeds sterker. Ik heb twee en een half jaar in een verschrikkelijke cirkel gezeten van niet eten, pillen slikken, overgeven, overmatig sporten en mijn dwangmatige gedrag is heelerg toegenomen sindsdien.

In de herfst van 2011 vond mijn moeder een gigantische voorraad afslankpillen in mijn lade. Ik was inmiddels al 10 kilo verloren terwijl ik nog in de groei zat, ik was van overgewicht naar licht ondergewicht gegaan. Maar toen mijn moeder de pillen vond was alles wat ze zei: 'denk je dat dit helpt? Je moet je eetgedrag aanpassen wil je afvallen die pillen helpen niet. Als je witl afvallen moet je minder en gezonder eten! Als ik die dingen ooit nog eens vind ga je naar een kliniek.' Het was best pijnlijk om te horen, ik at namelijk (bijna) niets meer en dan nog durfde mijn moeder me te vertellen dat ik minder moest gaan eten. Mijn hele maaginhoud bestond uit pillen, ik slikte er 20 tot 30 per dag, ik werd neit meer ongesteld, kon niet meer slapen, had last van haaruitval door vitaminegebrek en een groot tekort aan energie. Bij het avondeten wist ik mezelf er onderuit te praten of at ik nouwelijks iets, verschillende dingen "lustte" ik spontaan niet meer en ik "at" heelvaak ergens anders. Maar nee, het enige wat ik volgens haar deed om af te vallen was die pillen slikken.
      Ik ben in die 2,5 jaar bijna elke dag met rode ogen van het huilen beneden gekomen, ik had nergens zin meer in, was misselijk, ontweek het onderwerp afvallen, sportte heel obsessief en overmatig en mijn computergeschiedenis bestond één en al uit "pro-ana" -sites. Maar nee, er was niets mis.

Met dank aan een paar mensen in het bijzonder, ben ik er nu grotendeels vanaf, ookal heb ik nu en dan nog kleine terugvallen. Maar nu pas zie ik hoe weinig mijn moeder naar mij om keek die tijd. Toen ik bij een nieuw groepje op school kwam te staan januari 2012 merkten zij na 3 dagen al op dat er iets mis was en ik niets at. Verschillende mensen hier op Quizlet hebben me ontmaskerd, maar mijn moeder heeft nooit iets opgemerkt. Ook oude kenissen van mijn moeder complimenteren mij de laatste tijd om mijn uiterlijk, met dat ik zo ben afgevallen, maar mijn moeder heeft verschilledne keren gezegt als ik vertelde dat mijn kleding te klein werd door mijn groeien 'of je bent aangekomen'.

De afgelopen 2 dagen heb ik aan een stuk door gehuild omdat ik het haar zo kwalijk neem, ze gaf me het gevoel dat ik het niet waard was om naar om te kijken waardoor ik alleen maar harder ging proberen en het lukt me niet haar te vergeven. Ik ben elfs ooit eens naar haar toegegaan en gezegt: 'mam, er zit een dwangmatig stemmetje in mijn hoofd waardoor ik niet kan slapen voordat ik alles hebg edaan wat ik moet doen, bijvoorbeeld kamer opruimen'antwoord: 'mooizo'. Dat was nog geen 3 weken geleden, al die dingenb eginnen otnzettend aan me te vreten en ik kan echt helemaal niks meer van mijn moeder hebben, het frustreerd me ontzettend.

---

Let it come and let it be

Zo bedoelde ze het waarschijnlijk helemaal niet en het is voor ouders heel erg als hun dochter/zoon aan zo'n erge ziekte gaat lijden. Je bent machteloos en wilt er niet mee geconfronteerd worden.
Denk er is aan hoe het voor haar is. En waarom ga je niet een keer haar een brief geven of stuur dit naar haar e-mail dan weet zij hoe jij je voelt/voelde.

[ bericht aangepast op 2 juli 2012 - 11:59 ]

---

Today will be Girl's Day party with you~

Ik begrijp dat het je ontzettend frustreert. Misschien moet je eens met familie gaan praten en met hun erbij (of niet) met je moeder gaan praten?
Probeer in ieder geval te zorgen dat je haar kan vergeven én dat ze jou begrijpt.
Succes (:

---

If a writer falls in love with you, you can never die

You almost made me cry. Ik vind dat je veel moed heb om dit te zeggen. De meeste durven het namelijk niet. Mijn grote complimenten en ik hoop voor jou dat alles nog beter word en dat je moeder even wakker word :')

---

Shoganai i ne~

Stuur haar dit topic anders. Misschien niet perse de link zelf, maar gewoon de tekst. Dan snapt zij ook hoe jij je voelt.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Spotgaai schreef:
Ik begrijp dat het je ontzettend frustreert. Misschien moet je eens met familie gaan praten en met hun erbij (of niet) met je moeder gaan praten?
Probeer in ieder geval te zorgen dat je haar kan vergeven én dat ze jou begrijpt.
Succes (:

Het contact is verbroken met de familie aan mijn moeders kant, mijn vader heb ik al bijna 10 jaar neit meer gezien en mijn stiefvader en zijn familie liggen mij niet zo. Mijn moeder heeft overigens het contact met haar moeder verbroken omdat die ook niet naar haar omkeek dus ik verwachtte eigenlijk wel een andere manier van omgaan van haar.

---

Let it come and let it be

Ik snap helemaal hoe jij je voelt, maar ik denk ook niet dat je moeder achterlijk is hoor. Ze heeft het misschien wel door maar wat veel ouders tegenwoordig doen is ontkennen. Ze willen niet dat hun dochter/zoon dingen doet of dat er dingen gebeuren dus ontkennen ze het voor zichzelf gewoon. Misschien doet jij moeder dit ook wel.
Als ik jou was zou ik haar gewoon een brief schrijven met alles er in, van het begin tot het einde. Schrijf erbij hoe jij je voelt en dat zij er nooit op gereageerd heeft.

---

Your make-up is terrible

Ik snap dat je jouw moeder hiervoor kwalijk neemt. Heb je al eens met haar gepraat? Echt face to face gezegd dat ze even moet gaan zitten en tijd maken? Als je dat nog niet gedaan hebt, zou je dat eens kunnen proberen. Ja, ik weet dat dat eng is, heb ook zo'n tijd meegemaakt, heb ook op fora gezeten, al die shizzle. Volgens mij ziet je moeder gewoon niet wat er mis is, hoe erg het is. Vaak zien ouders het niet omdat ze dat niet willen zien, ze trekken een masker op omdat ze geen dochter met problemen. Als je al eens met haar gepraat hebt, probeer dan eens met je vader te praten, die kan je moeder misschien weer op het goede pad zetten, om eens naar je te luisteren. Het kan zijn dat je via een brief ook meer effect hebt.

Heel veel sterkte, meid. Knap dat je het durft toegeven. <3

[ bericht aangepast op 2 juli 2012 - 12:10 ]

---

comfort in c h a o s

Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik enorm veel respect voor je heb omdat je dit durft te vertellen. Echt waar, daar heb ik respect voor.

Ten tweede, het kan zijn dat je moeder het misschien niet wil zien. Dit klinkt raar, maar dit is een normale reactie voor sommige ouders. Dit komt omdat ze misschien niet wil geconfronteerd worden met het hele gebeuren. En misschien zit er wel ergens een schuldgevoel aan haar te knagen. Misschien denkt ze bij zichzelf dat ze iets mis heeft gedaan in haar opvoeding ofzo.

Je kan altijd proberen om eens met je moeder hierover dit alles te praten, als dit niet lukt kun je misschien een soort van brief schrijven naar haar, waar alles instaat die je haar wil zeggen.
Een brief is meestal een gemakkelijkere manier omdat je niet rechtsreeks verbonden bent met elkaars onmiddelijke reactie.

---

'Time you enjoy wasting, is not wasted.' - John Lennon

Assassin schreef:
Ik snap helemaal hoe jij je voelt, maar ik denk ook niet dat je moeder achterlijk is hoor. Ze heeft het misschien wel door maar wat veel ouders tegenwoordig doen is ontkennen. Ze willen niet dat hun dochter/zoon dingen doet of dat er dingen gebeuren dus ontkennen ze het voor zichzelf gewoon. Misschien doet jij moeder dit ook wel.
Als ik jou was zou ik haar gewoon een brief schrijven met alles er in, van het begin tot het einde. Schrijf erbij hoe jij je voelt en dat zij er nooit op gereageerd heeft.

---

Birds born in a cage think flying is an illness.

Samhain schreef:
Stuur haar dit topic anders. Misschien niet perse de link zelf, maar gewoon de tekst. Dan snapt zij ook hoe jij je voelt.

---

Imagination set us free to be just what we want to be ~

*knuffel?*

---

There's faith and there's sleep - we need to pick one - please

Austen schreef:
Ik snap dat je jouw moeder hiervoor kwalijk neemt. Heb je al eens met haar gepraat? Echt face to face gezegd dat ze even moet gaan zitten en tijd maken? Als je dat nog niet gedaan hebt, zou je dat eens kunnen proberen. Ja, ik weet dat dat eng is, heb ook zo'n tijd meegemaakt, heb ook op fora gezeten, al die shizzle. Volgens mij ziet je moeder gewoon niet wat er mis is, hoe erg het is. Vaak zien ouders het niet omdat ze dat niet willen zien, ze trekken een masker op omdat ze geen dochter met problemen. Als je al eens met haar gepraat hebt, probeer dan eens met je vader te praten, die kan je moeder misschien weer op het goede pad zetten, om eens naar je te luisteren. Het kan zijn dat je via een brief ook meer effect hebt.

Heel veel sterkte, meid. Knap dat je het durft toegeven. <3

---

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

Ik denk dat je echt een goed gesprek met je moeder moet hebben. Als jullie er samen niet uit komen zou ik hulp gaan zoeken als ik jou was. Hulp voor jullie beiden. Want Sev, je bent 13 jaar en je hebt moeder nodig.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Spotgaai schreef:
Ik begrijp dat het je ontzettend frustreert. Misschien moet je eens met familie gaan praten en met hun erbij (of niet) met je moeder gaan praten?
Probeer in ieder geval te zorgen dat je haar kan vergeven én dat ze jou begrijpt.
Succes (:

---

26 - 02 - '16

Waspik schreef:
Ik denk dat je echt een goed gesprek met je moeder moet hebben. Als jullie er samen niet uit komen zou ik hulp gaan zoeken als ik jou was. Hulp voor jullie beiden. Want Sev, je bent 13 jaar en je hebt moeder nodig.

^
That. Probeer dat eerst voor je eventueel naar hulp van buitenaf zoekt. I know how you feel bro. Trust me, I really do. En ik weet dat het onmogelijk is om te vragen, maar probeer op z'n minst sterk te zijn voor jezelf al krijg je de erkenning niet van degene die het dichtst bij je staat. Dat is ook wat ik nu doe. Dat wordt zware teringzooi daar kun je van op aan, maar niet onmogelijk.

---

No growth of the heart is ever a waste