Ja. Mijn vader is dus, bijna een jaar geleden, ontslagen bij een bedrijf. Nu zit hij nog steeds zonder werk.
En zoals de werkende Q'ers misschien wel weten, is het een enorme verandering als je ineens van werken naar niet-werken gaat en levert dit ook zeker de nodige frustraties op. Zo ook mijn vader, alleen heeft die er een handje van om dit op de rest van de familie af te reageren; voornamelijk op mij.
Op het moment dat hij dan chagrijnig is, is alles wat iemand doet niet goed. Wanneer ik op zo'n moment boven zit, ben ik te ongezellig, wanneer ik beneden zit geef ik hem te weinig ruimte, ik moet mijn voeten anders neerzetten, ik mag de hond niet aaien, ik laat de honden te lang uit, ik laat de honden te kort uit, enz. Niets wat ik op dat moment nog doe is oké.
Nu zou je denken: hij moet gewoon even wennen aan het feit dat hij werkloos is, en je moet hem daarvoor de tijd geven. En het is niet alsof we dat niet hebben gedaan: ik heb maandenlang op mijn tenen gelopen en met twee woorden gesproken.
Maar om heel eerlijk te zijn ben ik het nu wel een beetje zat, bijna een jaar later. Ik kom nog steeds iedere middag thuis van school en het eerste wat ik krijg is een lijst van dingen die ik niet goed doe en anders moet doen, hij zegt nog niet eens 'Hallo'. Vanmiddag bijvoorbeeld: ik kom thuis en ik krijg de volgende mededelingen:
- Je bed was niet gedekt, dus dat ga je NU doen.
- Je moet de honden METEEN uitlaten.
- En je bent vijf minuten te laat dus nu heb je huisarrest.
En ik word er helemaal gek van.
Sorry voor het gezeik, maar ik loop er nogal een tijd mee rond.
It is better to reign in hell than to serve in heaven.
