Volgens mij heb ik dit al eerder gezegd en in dat geval: sorry, maar ik moet 't echt (opnieuw) kwijt.
Mijn moeder kreeg in 2008 borstkanker en ze is nu vrijwel helemaal genezen, al zal ze altijd lichamelijke klachten blijven houden. Er is echter nog een andere vervelende kant hieraan. Ze is namelijk ontzettend aandachtsgeil geworden. Heeft papa hoofdpijn? Pech voor papa, mama heeft het erger. Ben ik moe? O, mama ook al, ze heeft ook zo hard gewerkt vandaag. Mama heeft last van haar benen, ze heeft hoofdpijn en moet echt even op bed gaan liggen.. Vreselijk.
En nu dus weer, papa is laatst ziek geweest (hij is bijna nooit ziek, dus die ene keer mag hij ziek zijn.:'D) en ik heb een ontzettend lage weerstand dus het zat er al aan te komen, ik voel me ook niet lekker. Ik heb ontzettende hoofdpijn en het koude zweet staat overal op mijn lichaam. Om warm te worden heb ik net even gedoucht, maar terwijl ik nog op de badkamer stond roept mama ineens hoe ver ik ben en dat ze er nog bij wil. Dus ik doe extra snel en vraag haar daarna waarom, is het omdat ze "graag op bed wil gaan liggen, want ze voelt zich niet lekker", er stond zelfs een emmer naast haar bed (wat wij doen als we misselijk zijn)! *scream* Toen ik vandaag uit school kwam, was mevrouw nog hartstikke vrolijk en was er niets aan de hand!
Nu kunnen jullie me een aansteller vinden, prima, maar oordeel niet als je niet weet hoe het is om hier constant mee te leven. Ze acteert gewoon en het is overduidelijk. Toen ze me uit de badkamer jaagde zei ik dus 'typisch', vraagt ze gelijk waarom en toen ik zei dat ik er niet over wilde praten, begon ze gelijk slachtoffer te spelen over hoe ze geen zin had in gezeik, omdat ze zo'n hoofdpijn had. Ik ook, daarom zeg ik verdomme toch ook dat ik er niet over wil praten!
Maar Marleen, waarom doe je er nu zo moeilijk over? Omdat ze me niet serieus neemt. Alles wat ik voel wordt niet serieus genomen, dat schuift ze gewoon aan de kant en begint weer over haar eigen pijntjes etc. en dat begint me nu echt te frustreren. Ja, ik heb dat al eens tegen haar gezegd en dat scheelde geen ene fuck.
Ik vind het knap als je dit helemaal gelezen hebt & bedankt als je een reactie achterlaat. (:
EDIT!
Ik kom net van mijn vader af. Het was best moeilijk voor me om hem aan te spreken omdat hij heel onvoorspelbaar is en zelf nooit over zijn gevoelens vraagt.
Voor ik het wist, zat ik zelfs tegenover hem te huilen en hij accepteerde het allemaal. Dat was.. raar.
Hij vindt dit geen goed gedrag tegenover mij, omdat mijn stress-level zo omhoog gaat (aangezien ik me toch stiekem zorgen maak over mijn moeder ten alle tijde). Ik heb gezegd dat ik bang ben dat ze ruzie krijgen, maar mijn vader zegt dat ze geen ruzie zullen krijgen.
Ik shake nog helemaal na, ghehe. 
+ ik ben bang voor de confrontatie die wss tussen mij en mijn moeder komen gaat na haar gesprek met papa.
[ bericht aangepast op 8 okt 2012 - 21:53 ]
everything, in time
