{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan.
Versuft loop ik door de gang. Mijn benen trillen en ik zie allemaal vlekjes voor mijn ogen. Misschien was het toch niet zo slim om nog wat te slapen. Ik kon amper nog uit bed komen. Ik hoor hoe mijn maag rommelt. Damn, ik heb honger. Ik tast met mijn vingers langs de muur. Ik zucht. Waar was de keuken ook alweer? Ik knipper een paar keer en wrijf in mijn ogen waardoor de meeste vlekjes weggaan. Ik loop naar een deur en open deze. Badkamer. Ik sluit de deur weer en loop verder door de gang.
Ik hoor stemmen uit een kamer komen. Ik ken deze stemmen niet. Ze zijn van een man en een jonge vrouw. Ik neem niet de tijd om aan de deur te gaan staan en te luisteren. Mijn hongerige maag kan niet lang meer wachten, merk ik. Ik loop weer verder en zie ineens een herkenbaar punt. Hier moet de keuken zijn. Als ik hem open zie ik tot mijn verrassing Rebecca en een onbekend meisje van mijn leeftijd staan.

Rowan Ava Carter

"Mag ik binnenkomen?" vraagt hij gelijk, maar zacht. Hij duwt de deur al voorzichtig verder open. Volgens mij neemt hij al aan dat ik hem gewoon binnen ga laten, toch antwoord ik alsnog. "Goed." Het klinkt zacht en niet zo duidelijk als ik normaal spreek. Ik ga aan de kant zodat hij naar binnen kan lopen, om achter hem de deur snel te sluiten, nadat ik om het hoekje gekeken heb of er anderen of anders walkers in de buurt zijn. Als dat niet zo is doe ik de deur dicht en loop ik met een redelijk gebogen hoofd naar mijn bed, waarvan de lakens nu iets gekreukeld zijn, om daar op te gaan zitten. Hij heeft de etensgeur uit de keuken duidelijk met zich meegenomen en het pannetje in zijn handen ontgaat me zeer zeker ook niet. Ik trek mijn benen op het bed en ga in kleermakerszit zitten en vouw mijn handen in elkaar. Ik bestudeer de afgekloven stompjes die nagels voor moeten stellen in plaats van hem aan te kijken, volgens mij durf ik dat ook gewoon niet meer, voorlopig. Jemig, dat een mens zich zo kan schamen voor iets onbenulligs.

[ bericht aangepast op 12 jan 2013 - 16:03 ]

---

Your make-up is terrible

[Uch weer vergeten. Ik ben zo dom om de notifications vergeten aan te zetten.]

Daryl Dixon
Ze bevestigt dat ik binnen mag komen, en rustig stap ik langs haar heen de kamer in. Wanneer ik binnenkom doet ze na nog even de hal gecontroleerd te hebben de deur dicht, en loopt ze met gebogen hoofd naar haar bed om er in kleermakerszit op te gaan zitten. Ze durft me niet aan te kijken en bestudeerd in plaats daarvan haar handen. Ik zet mijn wapens tegen de kast en breng het pannetje naar haar toe. Voorzichtig ga ik naast haar zitten. Mijn gewicht drukt het matras een stuk verder in dan het hare. Nu haar benen zo in de kleermakerszit liggen, lijken het echt net stokjes. Ik zet de pan voor ons neer. "Ik heb nog wat kalkoen voor je meegenomen, mocht je toch nog honger krijgen," mompel ik zachtjes. Daarna haal ik de bonbons uit het zakje van mijn blouse en leg ik die tussen ons in op het bed. ".. met een toetje." Ik probeer te glimlachen, maar dat is moeilijk om te doen terwijl ik naar haar moedeloze gezicht kijk.
"Ro.. waarom wil je niet eten?" vraag ik zachtjes. Het is een vraag die vanuit de grond van mijn hart komt omdat ik werkelijk waar geen enkel idee heb. Ik blijf naar het profiel van haar gezicht kijken tot ze mij ook aankijkt.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Zijn wapens heeft hij ergens neergelegd en ik word me vaag bewust van het matras dat inzakt als hij erop komt zitten. Nou, het is wel een teken van vertrouwen dat zijn wapens nu ergens anders liggen, eigenlijk, en dat moet ik niet misbruiken. Het pannetje word voor me neer gezet, daar komt de etensgeur dus echt vandaan. Toch kijk ik er niet naar, ik weiger het gewoon. "Ik heb nog wat kalkoen voor je meegenomen, mocht je toch nog honger krijgen," mompelt hij zachtjes. Daarna schrik ik toch wel iets van de chocola, de zoete geur die het afgeeft en wat hij neer legt De duivelse verleiding. ".. met een toetje." Ik bijt op mijn lip, zo word het wel erg moeilijk. Niet omdat ik niet van chocola houd, maar omdat ik hem eigenlijk niet teleur wil stellen hierin, hij is zo oprecht. Ik kan het niet eens over mijn hart verkrijgen om nu alles af te gaan wijzen zoals ik daarnet deed. Tegen Rebecca doe ik gemakkelijker zo, maar dat is omdat ik haar toch al een tijd ken, het is veilig. Maar zij doet haar best niet zo om mij aan het eten te krijgen, behalve daarnet dan, waardoor ik weet dat ze het al langere tijd aan moet zien.
"Ro... waarom wil je niet eten?" vraagt hij zachtjes en opnieuw zo oprecht. Ik voel zijn blik op mijn gezicht en ik begin met mijn vingers te spelen, maar uiteindelijk kijk ik dan wel op. Mijn donkergrijze ogen staan opnieuw angstig, maar het is wel duidelijk dat in niet bang voor hem ben, maar voor mezelf. Het hardop uitspreken van de reden waarom, het is iets wat ik nooit graag gedaan heb. Hierdoor slik ik ook eens voor ik begin te praten en mijn stem klinkt zacht en breekbaar. "Ik..." Een korte aarzeling. "Ik hou van niet van eten." prevel ik uiteindelijk. Zo, dat is er dan ook uit. Eens kijken hoe snel dit zich de ronde zal doen op de boot. Ik neem aan dat hij met deze woorden genoeg weet, meer uitleg zal hij ook niet krijgen. Hierdoor probeer ik er ook snel overheen te praten. "We kunnen het delen..." Ik haal de deksel van het pannetje eraf en er slaat een klein wolk stoom vanaf, omdat het nog zo warm is. De geur zorgt ervoor dat mijn maag zacht begint te grommen en ik glimlach verontschuldigend naar Daryl.

---

Your make-up is terrible

Tyler Grey

Ik hoor ze praten maar niet erg duidelijk. Daryl vraagt geloof ik of hij binnen mag komen, als ik de deur weer dicht hoor vallen open ik die van mijn kamer stilletjes en loop de gang door richting de keuken. Ik voel me onrustig en weet niet goed wat ik wil, ik heb behoefte om onder de mensen te zijn maar heb geen zin in gedoe of drukte. Zodra ik weer bij de keuken kom zie ik een jongen in de deuropening staan, hij ziet er jong uit, ongeveer dezelfde leeftijd als Megan had. Even schud ik kort mijn hoofd. Ik stop met lopen en leun even tegen de muur terwijl ik de jongen in me opneem, ik vraag me af waarom hij zo bij de deur blijft staan en niet gewoon de keuken in gaat. Ineens dringt de geur van eten mijn neus binnen, ik had al een tijd niet goed gegeten en had behoorlijk veel honger. Ik lik even met mijn tong mijn lippen af, er zou wel niets meer zijn. Even zucht ik diep, door het steeds maar alleen zijn wist ik niet of ik me zo makkelijk weer in een groep zou mengen. Ik zou het wel kunnen, daar niet van, maar of ik het eigenlijk wel wil weet ik niet. Toch was alleen verder gaan ook geen optie, hier op het schip had ik een goede kans om in leven te blijven. Als het niet zou bevallen zou ik altijd nog weg kunnen.

Daryl Dixon
Ze kijkt op en weer ben ik niet voorbereid op de impact van die blik. Haar ogen staan vol angst. "Ik.. ik hou niet van eten.." zegt ze breekbaar. Niet van eten houden, wat was dat dan toch? Dat was toch hetzelfde als zeggen dat je niet van zuurstof houdt? Het was gewoon iets dat gebeuren moet, niets meer, niets minder. Ik kijk haar dan ook verward aan. Ze heeft het oogcontact verbroken, wat zou moeten betekenen dat ze haar confessie heeft gedaan, en het nu duidelijk zou moeten zijn. Maar.. waarom snap ik het nu dan nog steeds niet? Ik voel meer en meer hoe onze werelden tegenover elkaar staan. In mijn wereld bestond angst voor eten niet eens. Ik zou niet weten van welk aspect een mens bang zou moeten zijn. Voedselvergiftiging? Rauw eten? Bacteriëen? Misschien was ik ook wel gewoon een domme, nietwetende redneck, maar verdomme, ik wil weten wat hier aan de hand is. "We kunnen het delen.." oppert Rowan. Ze haalt de deksel van de pan en direct slaat er een wolkje stoom vanaf. Gelukkig, die pan had de kalkoen goed warm weten te houden. Haar maag begint te rommelen en ze glimlacht me verontschuldigend toe. Ik glimlach terug en geef haar de vork die ik in de pan had gestopt. "Het is goed voor je, echt. Al.. moet ik zeggen dat ik het nog steeds niet begrijp.." Ik kijk haar verontschuldigend aan en pik een blokje kalkoen uit de pan. Dan strek ik mijn sterke armen onder mijn hoofd. Ongegeneerd ga ik op mijn rug op het bed liggen en staar ik naar het plafond. "

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

De deur opende zich krakend. Ik draaide me eerst niet om, maar omdat het stil bleef – wat vreemd was – deed ik het toch.
Daar stond hij dan, met zijn eeuwig goedliggende bruine haren en zijn stralende blauwe ogen, die nu futloos naar binnen keken. Een moment was ik vergeten hoeveel we van elkaar verschilden, maar toch op elkaar leken.
Met knikkende knieën ging ik op hem af, om mijn trillende hand op te heffen er ermee door zijn haren te gaan, zoals ik altijd deed. Ik kon het niet geloven. “Nathan…” Er kwam alleen een piepgeluid uit mijn keel. “Ben jij dat echt?”
In eerste instantie kwam het niet in me op om te vragen wat hij hier deed, of hoe hij hier gekomen was. Ik was gewoon dolblij dat hij hier was.
Nog steeds door de stomheidgeslagen sloeg ik mijn armen om hem heen en trok zijn magere lijf tegen het mijne aan. Ik was nog te veel in shock om in tranen uit te barsten. Mijn lichaam trilde nog steeds, terwijl ik niet eens probeerde hem van me los te maken.
Toen ik over Nathan's schouder keek, zag ik Tyler staan. In stilte glimlachte ik hem toe, waarna ik mijn ogen weer afsloeg.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik heb mijn blik te snel afgewend om zijn verwarring te kunnen zien. In mijn wereld is het normaal, ik was echt niet de enige. De hele kliniek zat er vol mee, in het ziekenhuis hadden ze zelfs een standaardprocedure voor meisjes zoals ik, geen hond die opkeek en geen haan die ernaar kraaide. Als ik de deksel eraf haal, glimlacht hij terug en geeft hij me een vork aan, die warm en zwaar aanvoelt in mijn hand. "Het is goed voor je, echt. Al.. moet ik zeggen dat ik het nog steeds niet begrijp.." Zijn blik staat verontschuldigend en ik bijt opnieuw op mijn lip als hij een blokje kalkoen uit de pan pakt. Als hij zijn armen onder zijn hoofd strekt, kijk ik toch even naar de opbollende spieren, zeker als hij gaat liggen op zijn rug en naar het plafond staart. Moet ik het nu uitleggen? Ik kijk aarzelend naar de pan en hoor mijn maag opnieuw rommelen. Goed, een klein stukje dan. Ik prik er met mijn vork in, verklein het kleine losse stukje en steek hem aarzelend in mijn mond, om het goed fijn te kauwen en door te slikken. Ik probeer er zo weinig mogelijk van te proeven, maar mijn maag gromt dankbaar, hoewel het wel pijnlijk samentrekt. Mijn maag is het niet meer gewend en dit is behoorlijk vet in vergelijking met dingen die ik normaal eet. "Je zou meer ervan moeten eten." opper ik. Ik pak nog een klein stukje, maar besluit dan dat het genoeg geweest is om de vork in de pan terug te leggen. "Het is eigenlijk absurd..." begin ik dan. "Maar waar ik vandaan kom is het eigenlijk bijna normaal. Hele hordes tienermeisjes die weigeren te eten. Het is psychisch, weet je. Eerst wil je afvallen, tot je langzaamaan een hekel krijgt aan eten en het gewoon niet meer kan, hoewel je toch bang bent dat je dood gaat." beantwoord ik dan uiteindelijk zijn vraag.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Je zou meer ervan moeten eten," zegt ze. Ik hoor hoe ze de vork terug in de pan legt. Ik leg mijn armen naast me neer en stuk me een klein stukje op om haar aan te kunnen kijken. "Het is eigenlijk absurd..." zegt ze dan. "Maar waar ik vandaan kom is het eigenlijk bijna normaal. Hele hordes tienermeisjes die weigeren te eten. Het is psychisch, weet je. Eerst wil je afvallen, tot je langzaamaan een hekel krijgt aan eten en het gewoon niet meer kan, hoewel je toch bang bent dat je dood gaat." Dus dat was het dus. Afvallen. Het schoonheidsideaal. Nu verbaast het me ook in eens niet meer waarom ik er niets van snapte. Ik kom overeind en ga naast haar zitten. Het voedsel is nauwelijks aangeraakt, maar ik begrijp nu waarom. "Maar.. je maag.. je maag vraagt toch om eten..? Je moet toch goed voor je lichaam zorgen om lekker in je vel te zitten?" Haar graatmagere gestalte zit er triestig bij. Haar maag maakt zelfs nog zachtjes geluiden. Ik word er bijna gefrustreerd van. Ik wil tot haar doordringen, zeggen dat dit gewoon totaal onnatuurlijk is. Zou ik mijn arm om haar heenslaan? Hm.. misschien nog maar even wat ruimte gunnen. "Maar je bent zo dun, Rowan.. Je hoeft helemaal niet af te vallen. Je.. je bent toch mooi?" Tactloze, onhandige Daryl episode nietmeerbijtehouden. Wat was ik hier slecht in, zeg. Gegeneerd kijk ik naar de vloer weer terug naar Rowan.

---

ars moriendi

Nathan Morgan
Ik heb nog niet helemaal door wat er gebeurd. Wat ik wel door heb is de vertrouwde geur van mijn zus die haar armen om mij heen heeft geslagen. Ik sluit mijn ogen en geniet van het moment van wat ik denk dat het een droom is. Dit kan niet. Ik dacht dat Rebecca dood was.
'Hoe... kan dit?' Stotter ik. Mijn keel prikt van de droogheid en ik ben misselijk van de honger. Maar even kan dat me niks meer schelen. Na al die tijd in deze hel heeft mijn zus weer haa armen om me heen geslagen.

[ bericht aangepast op 12 jan 2013 - 17:04 ]

Rowan Ava Carter

In Daryl zijn ogen is nu eindelijk te zien dat hij het begrijpt als hij weer overeind komt en naast me plaats neemt. "Maar.. je maag.. je maag vraagt toch om eten..? Je moet toch goed voor je lichaam zorgen om lekker in je vel te zitten?" Hierop pers ik er een glimlachje uit. "Je maag wend er vanzelf aan. Die krimpt en houd uiteindelijk wel zijn mond." antwoord ik iets bitter. "Maar je bent zo dun, Rowan.. Je hoeft helemaal niet af te vallen. Je.. je bent toch mooi?" Gegeneerd kijkt hij naar de vloer weer terug naar mij, waardoor ik wel moet glimlachen. Het is eigenlijk wel schattig hoe onhandig hij zich gedraagt, maar over het algemeen weten mensen gewoon niet wat ze erop moeten zeggen. "Bedankt, denk ik." zeg ik iets aarzelend. "En ik weet het heus wel. Het is ongezond, ik ben ongezond. Het is vreselijk om te weten dat je lichaam het elk moment op kan geven, terwijl je het toch nog een stapje erger maakt. Al snel komt er een dag dat één van ons het opgeeft, hoewel ik weet dat ik me er niet zomaar overheen kan zetten en mijn lichaam eerder op zal geven." Volgens mij ben ik dan ook nog nooit eerder zo eerlijk erover geweest, in ieder geval niet over de angst die het meebrengt. Ik wend iets beschaamd mijn hoofd opnieuw af. Het is een vreselijke aandoening, ik het er zo'n spijt van dat ik ooit begonnen ben. Stel je voor, ik weiger te eten terwijl iedereen aan het verhongeren is! "Het spijt me, maar ik ga echt niet meer eten." Ik schuif het pannetje richting Daryl terug. Hij kan het toch beter gebruiken dan ik, volgens mij.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

“Hoe... kan dit?” stotterde Nathan. Mijn armen knepen hem nog steeds fijn en toen ik hem uiteindelijk losliet, moest ik mijn tranen bedwingen.
“Ik… Geen idee. Hoe kom je hier?” Ik ratelde alle vragen in een stuk door, niet wetend of hij alles wel kon horen. “Ik dacht dat je dood was!”
Mijn handen trilden nog steeds en snel haalde ik de kalkoen van het aanrecht af en duwde het in zijn handen. “Hier eet!”
Natuurlijk had ik zelf nog honger, maar Tyler zag er hongeriger uit dan ik. Ik zou wel een avondje zonder eten kunnen overleven.
Ik duwde daarbij ook het vork in zijn handen, terwijl ik hem weer wilde knuffelen. Zou hij al weten van James, dat hij dood was?
Ik zuchtte slapjes. We waren nog niet eens getrouwd.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan
Rebecca duwde het eten en een vork in mijn handen. De geur dringt mijn neus binnen en ik voel me zweverig. Ik stop zo snel ik kan een hap in mijn mond.
'Ik was aan het rennen.' Ik kauw snel en slik het stuk door. Snel stop ik een nieuwe in mijn mond. 'Ik zag de boot liggen, maar ook allemaal van die hersenloze dingen lopen, dus ik vluchtte het schip op. Ik ben de eerste beste kamer ingerend.' Mompel ik terwijl ik het eten naar binnen werk. Ik vergeet te vertellen dat ik de keuken daarvoor al gevonden had. Ineens realiseer ik me weer dat ik niet de enige in de kamer ben en stop met eten. 'Hier.' Ik zet de kalkoen weer terug op het aanrecht. Ik leg de vork ernaast. Ik kijk Rebecca, mijn grote zus aan. Mijn ogen prikken en ik sla mijn armen om haar heen. 'Ik kan dit niet geloven,' mompel ik. Ik laat haar weer los en kijk haar aan. 'Waar is James?'

[ bericht aangepast op 12 jan 2013 - 17:32 ]

Tyler Grey

“Nathan…Ben jij dat echt?” Hoor ik Rebecca ineens piepend zeggen. Ze staat bij de jongen en haalt een hand door zijn haar. roerloos bijf ik tegen de muur staan om te kijken wat hier voor mijn ogen gebeurt. Een raar gevoel kruipt over mijn hele lichaam, aan de ene kant ben ik jaloers, zo vaak had ik gehoopt dat mij zou overkomen wat hier nu gebeurt. Dat ik Megan weer in mijn armen zou kunnen sluiten, maar dit zou echter nooit meer gebeuren. Aan de andere kant was het fijn om te zien dat niet alles slecht hoeft af te lopen, deze twee kende elkaar duidelijk. Waarschijnlijk was het familie, dit gaf me een beetje hoop. Ineens zie ik dat Rebecca me aankijkt. Ze glimlacht even naar me om daarna haar ogen weer af te wenden. Ik bijt hard op mijn lip en weet nu al helemaal niet wat ik moet doen, ik tegen de muur staan, ik staar recht voor me uit, het liefst zou ik weer weg lopen maar iets houd me tegen. Het is alsof ik vast genageld sta aan de vloer van het schip. Het voelt alsof ik op het punt sta om te breken en ik probeer mezelf weer een beetje bij elkaar te rapen.
“Hoe... kan dit?” Hoor ik de jongen dan zeggen. “Ik… Geen idee. Hoe kom je hier? Ik dacht dat je dood was!” begint Rebecca en ik hoor dat ze bijna huilt. Ik luister aandachtig naar ieder woord wat er gezegd word terwijl ik nog steeds roerloos voor me uitkijk.