{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

ForbesBrooks schreef:
(...)

Hahahaha maakt niet uit, ik wou het dit weekend al kijken maar kon het nergens downloaden]

[Ik download het altijd via kattorrents? Gewoon op google zoeken op "the walking dead season 1/2/3 kat" en dan krijg je full seasons. Nou ja, van drie uiteraard niet, want die begint over een maand weer. ]

Assassin schreef:
[Hahaha, mijn zusje had dat al verklapt voor ik het gezien had, de bitch.]

[Je hebt inmiddels wel alles gezien neem ik aan toch? Anders verneukt mijn Daryl echt het halve verhaal voor iedereen hier :'D]

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 16:02 ]

---

ars moriendi

Morrowind schreef:
(...)

[Klik. Daar kijk ik altijd (: ]

Omg die site is kapot handig Dankjee x

Rowan Ava Carter

"Dat.. heb ik geprobeerd." Dat was niet de reactie die ik had verwacht, eerlijk gezegd. Hij zucht diep en streelt met zijn hand over het hartje en het sterretje, waar mijn ogen voor een klein moment heen getrokken worden, tot hij weer begint te praten. Hij maakt me nieuwsgierig. "Ik denk dat ik gewoon niet de juiste persoon ben om mee te settelen. Ik ben gewoon ook wel eens graag alleen en... Rosy vond dat niet oké... Ik weet nog steeds niet of het compleet aan mij heeft gelegen, of dat ze zelf mentaal niet meer verder kon maar.. maar... waarom ze Jack heeft meegenomen... dat..." Ik besef met een klap dat hij een vrouw moet hebben gehad en zelfs een kind, een jongen. Ik zie de tranen over zijn gezicht en de handen die hij ervoor slaat, terwijl ik als versteend blijf zitten. Hij zal ze waarschijnlijk nooit meer zien, vooral door die apocalyps. Ik ben normaal nou niet echt een gevoelig en meelevend persoon, maar dit komt toch wel even onverwachts en hard aan, vooral om zo'n badass te zien huilen. Ik voel me schuldig dat ik ernaar gevraagd heb, dat ik dit bij hem naar boven haal. Ik had eerder een uitbrander verwacht omdat ik hem oud noemde. Ik aarzel wat, maar schuif dan iets ongemakkelijk zijn richting op om mijn lange, dunne armen om hem heen te slaan. Ik heb eigenlijk geen woorden hiervoor, ik weet niet wat ik erop moet zeggen. "Dat spijt me voor je." mompel ik dan, omdat ik echt niets beters kan bedenken. Die gast heeft daar net zijn hart aan het meest ongevoelige mens op deze wereld gelucht, kan ik dan niet iets beters bedenken en laten zien dat ik heus wel iets kan voelen?

---

Your make-up is terrible

Apocalyptic schreef:
(...)
[Je hebt inmiddels wel alles gezien neem ik aan toch? Anders verneukt mijn Daryl echt het halve verhaal voor iedereen hier :'D]

[Ik heb vooral random aflevering gezien omdat ik het niet echt volgde, haha. Maar daardoor weet ik wel zo'n beetje alles hoor, dus maak je daar maar niet druk om. Ik gebruik die van kat trouwens ook altijd om te downloaden. 8D]

---

Your make-up is terrible

ForbesBrooks schreef:
(...)

Omg die site is kapot handig Dankjee x

Alsjeblieft ^^

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Terwijl ik zit te sobben als een klein kind slaat ze haar lange armen om me heen. Even bevries ik, maar dan voel ik de warmte en ik vind ik het fijn dat ze het doet. "Dat spijt me voor je," mompelt ze. Meer kan ze er niet over zeggen en ik neem het haar niet eens kwalijk. "Het geeft niet, ik moet je niet met mijn shit lastigvallen." mompel ik. Ruw veeg ik mijn gezicht af met mijn mauw. Ik kijk naar links. Het feit dat ze zo fucking veel op Rosy lijkt maakt dit allemaal zoveel lastiger. En niet eens als een jongere versie. Het is nu acht jaar geleden dat Rosy een einde aan haar leven maakte. We waren allebei 20 jaar. Ik schat Rowan ook geen dag ouder dan 20 jaar. Het is net alsof ze weer naast me zit. Ik had het eindelijk een plekje gegeven, dacht ik. De pijn en de afstandelijkheid die ik er aan overhield werden er niet minder op, maar ik kon wel verder met mijn leven zonder de hele dag aan hen te denken. En toen kwam ik haar weer tegen. Een complete replica van mijn vriendin. In onze plattelandsgemeenschap was het gebruikelijk heel jong te trouwen, en dat is dus ook precies wat we hadden gedaan. We waren 16 toen we trouwden. Niet veel later werd Jack geboren. Ik kijk Rowan weer aan en zie Rosy weerspiegelen in haar ogen. "Sorry," mompel ik zachtjes.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 17:00 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Het geeft niet, ik moet je niet met mijn shit lastigvallen." mompelt hij en voor ik er iets op terug kan zeggen veegt hij zijn tranen al ruw weg met zijn mouw en heb ik het idee dat hij zich vast nog ongemakkelijker voelt als ik op het moment. Ik aarzel opnieuw maar laat hem dan toch los. Hij lijkt het heel erg moeilijk te hebben, het kan dan ook niet anders of hij moet er nu weer aan denken. Ik kan de pijn zien als hij me weer aankijkt. "Sorry." mompelt hij zacht. Ik schud wat met mijn hoofd, dat hij dat niet moet zeggen. "Het is niet erg. Nu hebben we elkaar lastig gevallen met elkaars shit en staan we quitte. Soms moet het er gewoon even uit." Ik glimlach er iets mistroostig bij als ik mijn psychiater citeer, aangezien ik me al schuldig voelde dat ik hem zoveel vertelde over mijn eetstoornis. Ik vind het in ieder geval vreselijk om iemand anders ermee op te zadelen en hoewel dat van hem voor hem veel erger is, is het voor mij niet zo erg. Ik kan er wel mee leven dat hij dit soort dingen vertelt, het zou iets anders worden als hij ineens enge dingen op gaat biechten. Ik steek dan ook mijn hand naar hem uit om met één van mijn mouwen zijn wangen voorzichtig te drogen, de plekken die hij had gemist bij zijn ruwe poging. "Bij gebruik aan een zakdoek." mompel ik dan, maar stiekem vind ik het gewoon vreselijk om hem te zien huilen, het past niet bij zijn vriendelijke gezicht en ik bang dat ik straks ook aangedaan raak.

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan.
'Vertel 'ns, bij wie was je eerst?' Vraagt Rebecca. Ik slik krampachtig.
'Vier anderen, maar ze zijn allemaal dood...' Ik sla mijn ogen neer. '...gelukkig,' zeg ik er achteraan. Het waren vreselijke mensen. Ik kan niet geloven dat zelfs na het einde van de wereld mensen nog zo wreed konden zijn. Ik kijk weer op. 'Ik... ik ben blij dat ze... dood zijn,' stotter ik. Ik schaam me ervoor, maar het is wel zo. Ik voelde tranen achter mijn ogen prikken, maar knipperde ze snel weg. Ik wil niet zwak overkomen tegenover mijn zus, ook al weet ik dat ik dat wel ben. Ik kan hooguit een één op één gevecht met zo'n hersenloze kannibaal winnen, maar tegenover andere overlevenden of zelfs meer dan één, twee van die dingen kan ik bijna niks.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 17:23 ]

Rebecca Morgan

"Vier anderen, maar ze zijn allemaal dood... Gelukkig..."
Hij sloeg zijn ogen neer.
Gelukkig? Ik had niet verwacht zoiets uit de mond van een vriendelijke en zorgzame jongen te horen. Die mensen moesten verschrikkelijk geweest zijn, als hij al blij was dat ze dood zijn.
"Ik ben blij dat ze dood zijn..." gaf hij toe.
"Waarom?" vroeg ik zachtjes. Ik stak mijn arm uit en legde die op zijn schouder, waar ik zachtjes in kneep.
Deze jongen was veel te goed voor deze wrede, rotte wereld. Hij zag altijd het goede in mensen. En als iemand nog een haar van hem zou durven krenken, dan ging die persoon er aan.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan.
'Waarom?' Vroeg ze zachtjes. Ze legde haar hand op mijn schouder en kneep er zachtjes in. Ik zuchtte.
'Ik weet dat ik dat niet mag zeggen, maar ze bedreigden me.' Mijn gedachten schoten terug naar de grote enge man. 'Als ik... niet deed wat hij wilde.' In mijn hoofd hoor ik het geschreeuw van mensen en huilende vrouwen. 'Ze namen mensen gevangen en stalen alles wat ze hadden. Ik moest daarna van die grote man de mensen vermoorden. Anders zou hij mij vermoorden. We deden het niet met pistolen, want dat was zonde van de munitie. Hij liet die kannibalen het werk doen en als dat gedaan was kregen ze een mes door hun kop. Volgens mij was die man niet helemaal goed in z'n hoofd. De vrouw vond alles goed wat hij besliste.' Vertel ik in een keer door.

Daryl Dixon
"Het is niet erg. Nu hebben we elkaar lastig gevallen met elkaars shit en staan we quitte. Soms moet het er gewoon even uit." Hmm, misschien. Feit is dat ik alles juist altijd opkrop. Grote, sterke beren als ik praten niet over hun gevoelens. Gevoelens zijn voor wijven, zegt Merle wel eens. Ze brengt haar mouw naar mijn gezicht en haalt de tranen weg die ik gemist heb. "Bij gebrek aan een zakdoek," mompelt ze. Ik sluit mijn ogen en geniet van het moment waarop ze mijn gezicht aanraakt en me op die manier bijna aait. Het schuurt een beetje langs mijn ongeschoren gezicht, maar met haar mouwen moet dat geen probleem zijn. De strelingen zijn heel rustgevend en ik voel hoe ik een beetje weg begin te slipperen. Ik probeer me de laatste keer te herinneren dat ik heb geslapen, en besef me tot mijn verbijstering dat dat in de boerderij moet zijn geweest. Dat lijkt al eeuwen geleden. Er is ook zoveel gebeurt in zo'n korte tijd. Ik ben doodop. Mijn ademhaling gaat steeds regelmatiger. Nu pas hoor ik de klok op haar kamer, die rustig tikt. Even hoef ik gewoon helemaal niet op mijn hoede te zijn, en kan ik gewoon zonder bang te zijn wegdommelen. Want ja, ik vertrouw Rowan, puur en alleen al om de reden dat ze haar hart voor me heeft geopend en zij mij zover heeft kunnen krijgen mijn hart voor haar te openen. En daar is nou eenmaal heel veel voor nodig.

---

ars moriendi

Rebeca Morgan

"Ik weet dat ik dit misschien niet mag zeggen, maar ze bedreigden me," vertelde hij. "Als... ik niet deed wat hij wilde. Ze namen mensen gevangen en stalen alles wat ze hadden. Daarna moest ik van die grote man de mensen vermoorden."
Ik slikte. Het was gewoon ziek om een jongen van vijftien mensen te laten vermoorden. Ergens knapte iets in me. Die mensen hadden inderdaad geluk dat ze dood waren, want met mij wilden ze nu liever niet te maken krijgen. Ik liet niks merken en luisterde aandachtig verder.
"Anders zou hij mij vermoorden. We deden het niet met pistolen, want dat zou zonde zijn van de munitie. Hij liet die kannibalen het werk doen en als dat gedaan was, kregen ze een mes door hun kop. Volgens mij was de man niet helemaal goed in z'n hoofd. En zijn vrouw ging met alles akkoord wat hij besliste."
Er zat een krop in mijn keel. "Kannibalen?" Wat waren dat voor een verschrikkelijke mensen. Ik kon wel begrijpen dat deze situatie mensen tot waanzin dreef, maar dan nog. Voorzichtig sloot ik Nathan weer in mijn armen. "Beloof me, als iemand je ooit zo iets wil laten doen, je naar mij toe komt," fluisterde ik in zijn oor.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Hij sluit zijn ogen als ik met mijn mouw langs zijn gezicht ga waardoor ik merk dat hij het niet eens erg vind. Zelfs als ze weg zijn ga ik nog een paar keer door voor ik mijn hand weg trek. Zijn ademhaling word regelmatiger en zijn gezicht lijkt te ontspannen, net als de rest van zijn lichaam. Hij ziet er zo jonger uit en de zorgen lijken van hem af te zijn gegleden. Zijn broer, zijn zoon en zijn vrouw... Hij heeft genoeg meegemaakt, veel meer dan ik. Ik glimlach licht, hij zal er wel moe zijn. Hierdoor draai ik me iets om naar mijn nachtkastje en draai ik de olielamp lager, zodat het nog maar flauw schijnsel verspreid, dat amper iets verlicht maar er wel voor zorgt dat je nog wat kan zien. Ik hou niet zo van het donker, het beangstigd me, maar nu voel ik me toch wel iets veiliger. Het lijkt me lullig om nu de dekens onder hem vandaan te trekken, dus sta ik geruisloos op om naar de kitcherige kast te lopen in de kamer. Ik open hem en probeer zo stil mogelijk te zijn als ik er een nieuwe deken uit trek en de deuren sluit. Hij ruikt schoon, lekker schoon. Ik sleep hem achter me aan, hij is wel licht, maar ik draag hem liever niet. Voor ik de dekens over hem heen gooi, trek ik eerst voorzichtig zijn schoenen uit. Dan drapeer ik de rozige gekleurde deken over hem heen, wat eigenlijk wel een grappig gezicht is. Ik trek mijn eigen schoenen ook uit en nestel mezelf in de stoel die in de hoek van de kamer staat. Ik ben ook moe, maar ik heb het koud, zoals altijd. Toch probeer ik mijn ogen te sluiten en te slapen.

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan.
'Kannibalen?' Vroeg Rebecca. Rebecca sloot me in haar armen. Ik voel een traan over mijn wang rollen. Ik wil niet zwak overkomen, maar ik ben niet heldhaftig of stoer of sterk.
'Beloof me, als iemand je ooit zo iets wilt laten doen, je naar mij toe komt.' fluistert ze in mijn oor. Ik leg mijn hoofd op haar schouder. Haar woorden kalmeren me en ik voel me al gelijk wat rustiger. Het kan me even niet meer schelen wie me verder ziet. Ik laat de tranen gewoon over mijn wangen rollen. Het is maar voor even. Hier a beloof ik mezelf nooit meer te huilen.
'Ik dacht dat je dood was,' snikte ik. De overlevingsdrang die ik afgelopen weken voelde was groot, maar vandaag is hij honderd keer zo groot gegroeid. Ik had nooit durven geloven weg te komen bij die mensen en mijn grote zus weer te zien.
'Met kannibalen bedoel ik die... dingen. Ik weet niet hoe jullie ze noemen.'

Tyler Grey

Ik was niet aan het opletten maar toen ik Rebecca nog een keer mijn kant op zag kijken met een veelbetekenende blik keek ik haar even gebroken aan. Ik draai mijn hoofd weer weg en probeer mijn blik weer neutraal te krijgen maar bij iedere zin die ze elkaar toe spreken word dit echter moeilijker. Ik loop bij de muur weg en ga een eind verderop aan een tafel zitten met mijn rug naar hun toe, ik haal een hand door mijn haar terwijl ik naar alles luister wat ze elkaar te vertellen hebben. Ik vraag me af of hier ooit wel een einde aan komt, hoe lang iedereen dit eigenlijk nog vol houd. Ik zucht even diep terwijl ik mijn hoofd op mijn hand laat rusten, met mijn andere hand haal ik het koortje onder mijn shirt vandaan en hou het vogeltje stevig vast. Dit is het enige wat mij nog een beetje hoop kan geven op dit moment, mijn enige houvast is een fucking zilveren vogeltje. ik blijf rustig luisteren naar het gesprek dat in de keuken plaats vind en weet mezelf weer een beetje bij elkaar te rapen. Ik moest me niet als een of ander emotioneel wrak gaan gedragen, Megan komt niet terug en hiermee bereik ik al helemaal niets. Al dit gedoe heeft mij zo veranderd, het lijkt alsof ik steeds meer van mezelf kwijt raak maar ik zal vast niet de enige zijn.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 18:35 ]