{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

(Arme Daryl :c
Hoe grappig zou het zijn als Rebecca nu binnen zou komen? :'D
Maar zullen we hem maar niet aandoen (: )

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Assassin schreef:
[Nawh, ik vind dat echt heel erg zielig. ]

Rowan Ava Carter

Iets besluiteloos sta ik door de gang heen te kijken, werp ik een blik op de kapitein en besluit verder te lopen. Daryl heeft eigenlijk wel gelijk, ik zou moeten slapen. Mijn benen trillen als ik mezelf voortsleep, geen al te goed teken. Toch hou ik niet van slapen, helemaal niet zelfs. Ik stel het altijd zo lang mogelijk uit, terwijl het eigenlijk best tijd dodend is. Rebecca... Ik wil doorlopen naar de trappen, maar besef dat het geen goed idee is. Ik voel me aangedaan en ik wil niet weten hoe ik er op het moment uit zal zien. Mijn masker lijk ik wel bij Daryl achter te hebben gelaten, dus loop ik door naar mijn kamer en trek ik de deur ervan open. Ik ril eens in de kou en sla mijn armen om me heen als ik naar het raam toe loop. Met heel wat meer moeite dan dat ik ze open probeerde te maken, maar dat komt vast omdat ik nu moeier ben, lukt het me om ze beiden te sluiten en de koude wind te stoppen, toch word het hier niet erg warm. Ik mis de luxe van een verwarming en een warm bad, maar het heeft weinig zin om er nu naar de verlangen. Als ik op kijk, zie ik dat de poncho hier nog ligt en het eten. Nou, vind maar eens een veiligere plek voor eten dan op de kamer van iemand met een eetstoornis. In plaats van op mijn bed te gaan liggen, wurm ik mezelf tussen het eten en het water op de poncho en trek ik mijn benen op, zodat ik in de foetushouding lig. De randje van de poncho probeer ik over mezelf heen te trekken, wat niet echt lukt omdat het te vol is hier. Ondertussen probeer ik mezelf bij elkaar te houden door mijn armen om mijn borstkas heen te slaan en nergens aan te denken, maar het is al te laat als de poncho geuren afgeeft. Zo kan ik echt niet in slaap vallen waardoor ik weer opkrabbel. Misschien kan ik het beter terug naar Daryl brengen, want ik vind het vervelend om dit hier te hebben. Ik raap de poncho bij elkaar en als ik hem optil, valt het me op hoe zwaar hij eigenlijk wel niet is. Dat hij daar nou de hele tijd mee rond zeult, zeg. Ik krijg hem amper goed omhoog, maar uiteindelijk ligt hij dan op mijn schouder en verlaat ik de kamer. De gang is nog altijd rustig, wat maar goed is ook. Dit is niet echt het moment om walkers tegen te komen. Wat traag loop ik naar het einde van de gang en de deur die voorheen nog op slot zat. Zonder eraan te denken open ik de deur, hij slaapt toch en zal me niet eens opmerken als ik zacht doe en het in zijn kamer neerleg. Als ik de deur door loop, bevries ik van het geluid wat ik hoor. "Daryl, waarom huil je?" vraag ik op een zachte, iets verschrikte toon.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik kan er niks aan doen. Ik hou me voor iedereen de grote, sterke man die ik ben en daarbij huil ik vrijwel nooit. Ik ben nu eindelijk alleen, in een stille kamer met een veel te comfortabel bed. Misschien komen daardoor al mijn gevoelens en gedachtes in een keer als een grote storm naar boven. Het is ook niet eerlijk dat ik iedereen kwijt ben en zo'n Rebecca haar broer wel nog gewoon heeft. Ik mag dat meisje sowieso al niet, maar misschien is de gedachte daar aan voor mij een extra reden om een nog grotere hekel aan haar te hebben, al zou ik dat nooit van mijn leven toegeven. Ik schrik er zelf van als mijn schouders beginnen te schokken. Merle zou me nu eens moeten zien. Hij zou me het bed uittrappen en me toeschreeuwen dat ik niet zo'n pussy moet zijn. En hij zou gelijk hebben. Hij heeft vrijwel altijd gelijk. Maar ik kan het niet. De tranen die over mijn gezicht lopen hebben zich al tijden opgespaard, opgekropt en weggestopt. Ik knijp in de dekens en duw mezelf verder onder de lakens. "Daryl, waarom huil je?" Ik verstijf als ik haar stem hoor. Nee. Nee nee nee. Niet nu. Dit mag ze helemaal niet zien. Verschrikt schuur ik met mijn handen langs mijn gezicht om de tranen weg te werken, maar ik blijf bevroren in het bed liggen, met mijn rug naar haar toe. Ik heb haar godverdomme helemaal niet binnen horen komen. Dit is slecht. Heel slecht. Het hele beeld dat ze van me heeft is in een klap weg. Pussy Daryl die zichzelf in slaap huilt. Merle had gelijk. Ik zal altijd zijn kleine broertje blijven. Altijd in zijn beschermende maar keiharde schaduw blijven staan.. Ik weet niet wat ik moet antwoorden en blijf daarom verkrampt liggen, hopend dat ze weggaat. Als ik heel veel geluk heb, denkt ze straks dat ik snurkte.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik zie hem iets bewegen, maar er komt geen antwoord. Daarna blijft hij stil liggen en blijf ik tegen zijn rug aan kijken. Ik bijt even op mijn lip terwijl ik besluiteloos blijf staan. Shit, misschien had ik gewoon alles neer moeten leggen, weggaan en doen alsof ik niets had gezien. Ik heb er nu al spijt van dat ik hem ermee confronteer, iets wat hij duidelijk niet wilt en wat ik ook niet zou willen. Toch ga ik niet weg omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om hem hier zo achter te laten. Ik sleep de poncho verder de kamer in en sluit de deur achter mij. "Ik dacht, ik kom je spullen even brengen nu je je eigen kamer hebt en als je toch slaapt heb je niets door. Dan heb je een leuke verrassing als je wakker wordt..." Mijn stem sterft zacht weg en ik leg de gevulde poncho neer. Wat onhandig blijf ik dan ook vlak bij het bed staan, niet wetend wat ik nou moet. Hij wilt vast alleen zijn, of juist niet. Het probleem is dat ik hem niet in kan schatten. Ik besluit maar om niet weg te gaan dit keer. "Sorry. ik wilde niet je niet storen, maar... als je iets nodig hebt..." Ik voel me zo opdringerig op het moment. Ik had niet verwacht om hem zo aan te treffen, nooit niet. Daryl lijkt me niet iemand die ergens in blijft hangen en erom zal huilen. Hij deed me altijd meer aan mezelf denken, iemand die rot gaat doen als er zich zoiets voor doet en zich afsluit van de rest. Nou, dat deed hij ook, maar niet helemaal succesvol door mijn opdringerige gedrag.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Ik dacht, ik kom je spullen even brengen nu je je eigen kamer hebt en als je toch slaapt heb je niets door. Dan heb je een leuke verrassing als je wakker wordt..." Ga weg. Ga weg. Ga weg. Je mag me zo helemaal niet zien. Ga alsjeblieft weg. Haar stem sterft weg en ik hoor hoe ze iets neerzet. Mijn poncho waarschijnlijk. Had ik dat kloteding nou maar gewoon meteen meegenomen, dan had ze niet binnen hoeven komen en me niet zo hoeven zien. Ik hoor hoe de deur weer wordt gesloten en denk dat ze weg is, maar dan hoor ik haar weer praten. Haar stem is dichterbij dit keer. Ik voel me langzaam maar zeker steeds verder in het nauw gedreven, en dat is een gevaarlijk gevoel. "Sorry. ik wilde niet je niet storen, maar... als je iets nodig hebt..." Ze komt veel te dichtbij. Het beklemt me enorm nu ik in een situatie zit waar ik normaal niet in zit. "Ik dacht dat je ging slapen, Rowan," hoor ik een rare stem die de mijne moet zijn zeggen. Het is een slappe opmerking die totaal niets uitlegt, maar ik ben niet van plan iets te vertellen. In elk geval niet totdat ze er naar vraagt. Rowan heeft het vervelende talent telkens door mijn schild heen te breken. Ze laat me dingen zeggen die ik voor me wil houden of waar ik zelf nog niet uit ben. Als ik gevoelsmatig het idee heb dat ze zo'n beetje naast mijn bed staat, draai ik me jachtig om en kijk ik waar ze zich bevind. Haar verwarde ogen ontmoeten de mijne en het is een moment stil.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Ik dacht dat je ging slapen, Rowan." Zijn stem klinkt een beetje beknepen en anders dan normaal. Ik haal mijn schouders iets op terwijl ik weet dat hij het niet ziet en besluit de waarheid daarover te zeggen. "Lukte niet." antwoord ik. Goed, ik ga dan maar niet zeggen dat ik probeerde te slapen op zijn poncho en dat ik gek ben, dat lijkt me niet zo slim. Het is wel duidelijk dat hij me opnieuw weg wilt hebben en net als ik even blijf hangen, maar besluit om dan toch weg te gaan omdat het er niet op lijkt dat hij iets nodig heeft, draait hij zich om. Als ik in zijn rood betraande ogen kijk, hou ik voor een moment mijn adem in. Het vuil dat op zijn gezicht zat is uitgelopen door de tranen en er bevinden zich daardoor vage vegen op zijn wangen. Ik voel een vreemde drang om zijn verdriet weg te nemen, al weet ik heus wel dat ik het niet kan en vraag ik me ook af waar die drang ineens vandaan komt. Wat aarzelend kijk ik hem aan, waarna ik toch op mijn voorzichtige manier naar hem toe schuifel en op de rand van het bed ga zitten. "Je wilt dat ik wegga hé?" vraag ik dan, mijn stem klinkt iets koud als ik dit vraag. Ik weet het antwoord al, maar ik ga niet weg. In plaats daarvan til ik mijn hand op en strijk ik een paar lokken van zijn haar uit zijn gezicht weg. "Nou, dat is dan pech hebben want ik blijf. Je hebt me al eens binnen gelaten en nu ga ik niet meer weg, net zoals jij bij mij gedaan hebt." Het klinkt misschien iets beschuldigend omdat ik er niet tegen kan dat hij overal doorheen dringt, maar zo bedoel ik het niet."Waarom huil je, Daryl?"

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Heel voorzichtig schuifelt ze naar me toe. Ik heb de drang om uit het bed te springen en weg te stormen, maar mijn benen lijken verlamd. Ze gaat op de rand van het bed zitten. "Je wilt dat ik wegga hé?" vraagt ze. Ik klem mijn kaken stijf op elkaar en geef geen antwoord. Ik denk dat ze zelf ook wel beseft dat het niet de bedoeling was dat ze me zo zou zien. Dan buigt ze zich voorover en reiken haar lange vingers naar mijn gezicht. Ik duw mijn achterhoofd in een reflex iets dichter in mijn kussen, zodat de afstand groter wordt. Uiteraard heeft dat geen zin en strijkt ze met haar koude maar zachte handen een paar lokken haar uit mijn gezicht. Mijn hart slaat een slag over. "Nou, dat is dan pech hebben want ik blijf. Je hebt me al eens binnen gelaten en nu ga ik niet meer weg, net zoals jij bij mij gedaan hebt," zegt ze zacht. De beschuldigende ondertoon ontgaat me niet, en ik sla mijn ogen neer. "Waarom huil je, Daryl?" Ik kom er niet meer om heen. Ze vraagt het me op de man af. Wat moet ik nu zeggen? Dan kijk ik haar weer aan en schuif ik een stukje op. Ik nodig haar uit om naast me op het bed te komen liggen. Vervolgens hou ik haar mijn rechterpols voor. "Weet je nog toen we elkaar voor het eerst ontmoetten en ik je mijn tatoeages liet zien? Ik heb je nooit verteld waar deze twee voor staan," zeg ik schor. Mijn hand strijkt over de twee kleine tattoos. Mijn vinger blijft net onder het sterretje rusten. Ik slik de brok in mijn keel met moeite weg en probeer mijn stem onder controle te houden. "Deze.. deze staat voor Jack.." begin ik. Ik kijk Rowan snel even aan."Mijn zoontje. Ze zeiden.. ze zeiden altijd dat hij enorm op me leek," zeg ik met een wrange lach. Mijn gedachtes gaan naar betere tijden. Op zijn zesde was hij al berucht in het dorp. Ik zie hem weer voor me, met zijn neppistool schietend op de honden uit het dorp en wat voor lol hij dan had. Of al die keren dat we hem gewoon kwijt waren en hij ergens in de hoogste boom was geklommen, achter een eekhoorn aan. Bij zijn vriendjes voerde hij altijd het hoogste woord, en ik wist dat, wanneer er weer eens appels bij de groenteman of koeken bij de bakken waren gestolen door een groepje jongens, mijn kleine Jack de drijvende kracht achter dat alles was. Rosy was er minder blij mee, maar ik kon zo van dat soort verhalen genieten. Rosy.. Mijn blik glijd naar de andere tatoeage.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het verbaasd me dat hij me aankijkt en iets opschuift, als een uitnodiging om naast hem te komen liggen. Ik had verwacht dat hij boos zou doen, het niet zou willen vertellen en me eruit zou gooien omdat ik brutaal doe en hij me net nog probeerde te ontwijken, maar dat gebeurt allemaal niet. Iets zenuwachtig ga ik op mijn zij naast hem liggen en ben ik me behoorlijk bewust van hoe dichtbij ik wel niet lig. "Weet je nog toen we elkaar voor het eerst ontmoetten en ik je mijn tatoeages liet zien? Ik heb je nooit verteld waar deze twee voor staan," begint hij met een schorre stem. Ik knik lichtjes, als teken dat hij door moet gaan. Zijn hand strijkt over de twee tatoeages op zijn hand, een sterretje en een hartje. Mijn blik gaat er nieuwsgierig overheen als hij onder het sterretje blijft hangen. "Deze... deze staat voor Jack..." begint hij uit te leggen en ik kijk hem iets nerveus aan, bang dat dit te ver gaat straks. "Mijn zoontje. Ze zeiden... ze zeiden altijd dat hij enorm op me leek." gaat hij verder en de lach op zijn gezicht is veel te droevig. Zijn blik staat plotseling afwezig en ik wacht geduldig af tot hij er weer bij is, hem bij zijn verleden latend, tot zijn blik uiteindelijk over de volgende tatoeage glijd. Ik weet al waar hij voor staat en glij dan voorzichtig met mijn duim over de twee kleine figuurtjes heen. "Je moet ze wel enorm missen..." fluister ik, iets aangedaan door zijn woorden over zijn zoon en hoe hij eronder leid. "Het is niet eerlijk als zoiets moois van je afgepakt word." Ik houd zijn hand vast en kijk hem dan aan.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Terwijl ze naast me ligt, laat ze voorzichtig haar duim over de twee kleine figuurtjes glijden. Ik had verwacht dat ze naar het hartje zou vragen, maar dat doet ze niet. "Je moet ze wel enorm missen.." fluistert ze aangedaan. "Het is niet eerlijk als zoiets moois van je afgepakt word." Ik kijk haar snel aan als ze mijn hand vast pakt en zie dat ze al naar me lag te kijken. Ik slik. "Ik weet dat iedereen om me heen mensen kwijtraakt. Ik heb het de afgelopen maanden al zoveel zien gebeuren." Ik snuif even schamper en kijk naar haar hand die in de mijne ligt. "Sommige mensen zouden misschien zelfs zeggen dat ik geluk heb, voor zover dat kan in deze shitwereld. Ik heb alleen mijn broer verloren in de apocalypse." Ik kijk weer op en verwacht verwarring in haar ogen te zien. Het kan niet logisch voor haar zijn om te horen dat ik mijn gezin niet ben verloren door toedoen van Walkers. Nu ik zover ben, kan ik haar maar beter alles vertellen. Misschien dat ik dan ook niet meer als een soort zeikbaby in bed lig in het vervolg. Maar het is zo moeilijk om te doen.. Mijn duim streelt afwezig over haar hand terwijl ik in gedachten verzonken ben. Dan haal ik even diep adem. De woorden die gaan komen zijn nog nooit zo letterlijk over mijn lippen gegaan, en ik hoop dat ik mezelf in de hand kan houden wanneer ik ze gezegd heb. Ik vrees een beetje voor Rowan's eigen veiligheid. "Voor de apocalypse heeft Rosy.." begin ik. Mijn maag trekt zich samen. Met mijn linkerhand knijp ik een vuist. Mijn vingers duwen zich diep in mijn huid terwijl ik de woorden over mijn lippen probeer te krijgen. Hulpeloos kijk ik Rowan aan in de hoop dat ze het op magische wijze al zou begrijpen.

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 15:03 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Ik weet dat iedereen om me heen mensen kwijtraakt. Ik heb het de afgelopen maanden al zoveel zien gebeuren." Hierbij snuift hij even schamper en kijkt naar onze handen, terwijl ik naar zijn gezicht blijf kijken. "Sommige mensen zouden misschien zelfs zeggen dat ik geluk heb, voor zover dat kan in deze shitwereld. Ik heb alleen mijn broer verloren in de apocalypse." Ik frons iets verward als ik naar hem kijk en hij terug kijkt. Maar... zijn vrouw en zoon dan? Ik had al automatisch aangenomen dat zij ook omgekomen zijn. Als hij met zijn duim afwezig over mijn hand begint te strelen, ril ik er iets van. Het lijkt zo'n intiem gebaar, terwijl het gesprek een totaal andere intimiteit geeft. Een kijkje in zijn hoofd, naar zijn verleden. Naar de vrouw van wie hij houd en hun zoon. Als hij diep adem haalt, weet ik dat ik hier niet zou moeten zijn, maar ik ben er toch. "Voor de apocalypse heeft Rosy..." begint hij en ik kan de machteloosheid horen in zijn stem. Zijn houding veranderd helemaal, verbitterd bijna. Zijn hulpeloos ogen kijken in die van mij, alsof hij de rest niet kan zeggen. Mijn brein zet zichzelf automatisch in werking. Als ze niet tijdens de apocalyps gestorven zijn, maar wel dood zijn... Met ogen worden iets groter als ik bedenk dat ze op een andere manier omgekomen zijn, aan wat Daryl zei, lijkt het de schuld van zijn vrouw te zijn. Het liefst wil ik hiervan wegvluchten, de problemen, alles. Van Daryl. "Dat is..." verder kom ik niet, want mijn stem schokt in de afschuw die ik voel. Ik weet dat ik nu niet zomaar weg kan vluchten, maar ik wil het wel. "... vreselijk." weet ik er uiteindelijk uit te persen. Ik knijp zacht in zijn hand en wend mijn blik af van hem.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze denkt na en ik zie dat ze langzaam maar zeker begint te beseffen wat er echt is gebeurd. Haar ogen worden groter. "Dat is..." begint ze met een stokkende stem. Haar besef maakt alles zoveel erger en echter. "..vreselijk," besluit ze. Ze knijpt in mijn hand en draait haar hoofd weg. Dat is misschien maar goed ook omdat een laatste blik me misschien door het lint had laten gaan. Diep binnen in me wordt het beest weer wakker. Wáárom had ze het gedaan? Ze had me godverdomme niet eens afscheid laten nemen van mijn bloedeigen zoon. Zij.. de enige buitenstaander waar ik ooit echt van heb gehouden. Ze.. ze had.. "Ze heeft mijn kind vermoord," grom ik dan ineens. Mijn stem klinkt laag en angstaanjagend. Het is niet eerlijk. Het is godverdomme niet eerlijk dat ze Jack met zich heeft meegenomen. Flitsen van de bewuste dag schieten weer voor mijn ogen. Rosy en ik hadden weer eens ruzie die dag waarna ze met Jack was vertrokken. Ik was mijn kruisboog aan het schoonmaken toen Merle met zijn motor het terrein op kwam rijden. Aan zijn gezicht zag ik dat er iets ontzettend mis was, maar hij wilde niets zeggen. Ik stapte achterop waarna we in volle vaart richting het dorp reden. Hoe dichter we de markt naderden, hoe dieper in mijn hart voelde wegzinken. Merle parkeerde zijn motor bij de kerk. Er had zich al een grote menigte om het tafereel heen geschaard waardoor ik het niet direct kon zien, maar ik wist gevoelsmatig dat er iets heel erg mis was. Ik heb verschillende mensen op de grond geduwd en ben naar voren gerend. Het beeld dat ik toen op mijn netvlies kreeg, heb ik nooit kunnen verwerken. Mijn vrouw en kind lagen aan de voet van de kerk met enkele van hun ledematen in onmogelijke posities. Er sijpelde rood bloed door Rosy's witblonde haar. En Jack.. oh Jack.. Ik ben naar hen toe gerend en heb me neer laten vallen. Mijn kleine jongetje was niet meer, net als mijn echtgenote. Ik heb nog nooit in mijn leven harder geschreeuwd dan die dag. Als ik mijn zoontje weer voor me zie, voel ik plots een withete woede jegens mijn vrouw door mijn lichaam schieten. Mijn ogen schieten vol vuur en ik voel hoe mijn verdriet plaatsmaakt voor pure agressie. Het is een bekende emotie voor me waar ik minder bang voor ben dan het openlijke verdriet. "Ze heeft hem godverdomme vermoord!" snauw ik dan, niet naar Rowan in het bijzonder.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Ze heeft mijn kind vermoord." Zijn grommende stem laat me opkijken, maar ik wilde dat ik dat niet gedaan heb. Zijn blik staat even donker als zijn angstaanjagende stem. Ik weet wel dat die woede niet tegen mij bedoeld is, maar toch maakt het me bang. Wat ik in zijn ogen zie, maakt dat ik niet het bed uit glip en wegga. Woede, angst, verdriet. Ik kan het niet allemaal plaatsen, maar dat zijn mijn beste gokken. Als zijn ogen een plotselinge felheid uitstralen, durf ik voor een moment niet te ademen. "Ze heeft hem godverdomme vermoord!" snauwt hij dan en ik moet mezelf nu echt tegenhouden. De plotselinge agressie bevalt me maar niets. "Ik weet het, Daryl," probeer ik troostend te mompelen. "Maar je kan er niets meer aan doen. Het is gebeurd..." God, ik ben hier toch wel heel erg slecht in eigenlijk. In plaats van mezelf van hem af te keren, kom ik dichterbij. Ik ben wat angstig voor zijn reactie, maar probeer dat niet te laten merken als ik zijn hand loslaat en in plaats daarvan mijn armen zo goed als het lukt om hem heen te slaan. Het voelt totaal tegenstrijdig met hoe ik ben en ik voel me zelfs schuldig tegenover zijn dode vrouw, wat totaal absurd is. "Bekijk het van de positieve kant, nu hoeven ze hier tenminste niet doorheen en blijft ze zoveel ellende bespaard." fluister ik en ik hoop dat het zijn woede wat minder maakt. Als ik een kind had zou ik tenminste niet willen dat hij op zou groeien in constante angst tussen de walkers, met veel te weinig eten.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het had gewoon niet gehoeven. We hadden er uit kunnen komen, samen. Ik weet het zeker. Ik hield zoveel van haar, maar dat ze me mijn zoon heeft ontnomen, zou ik haar nooit vergeven. Mijn nagels drukken zich diep in de huid van mijn gebalde vuist. "Ik weet het, Daryl," mompelt Rowan naast me. Ik word me bewuster van het feit dat ze bij me is gebleven en niet angstig is weggerend. Dat zegt veel over haar. Moed? Pure roekeloosheid? Of.. iets anders..? "Maar je kan er niets meer aan doen. Het is gebeurd.." Ze voert mijn gevoel van machteloosheid alleen maar op. Ik sla met mijn linkerhand op het bed en grijp dan meteen naar mijn gezicht om de tranen niet weer te laten lopen. "Fuck," breng ik uit. Ze laat mijn hand los en slaat haar armen om me heen. De warmte van haar lichaam slaat over op het mijne. Hoewel ik het niet wil toegeven, is dit precies wat ik nodig heb op dit moment. Iemand die niet bang is voor mijn woedeuitbarstingen (of dat in elk geval niet laat zien) en bij me blijft. "Bekijk het van de positieve kant, nu hoeven ze hier tenminste niet doorheen en blijft ze zoveel ellende bespaard," fluistert ze. Ik sluit mijn vochtige ogen en zie Jack's lachende gezichtje weer voor me. Hoewel ik mijn leven zou willen geven om hem nog één keer vast te mogen houden moet ik er niet aan denken dat hij hier tussen de Walkers rond zou moeten lopen. Alle traumatische dingen die hij zou zien, al het gevaar dat hij zou lopen.. Ik draai me op mijn zij en kijk Rowan aan. Haar lichaamswarmte verstomt het beest. "Ik.. ik mis hem zo," breng ik uit terwijl mijn ogen in die van haar verdwijnen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij slaat met zijn hand op het bed en grijpt dan naar zijn gezicht. Het is wel iets beangstigend, maar ik voel meer medelijden met hem. "Fuck." brengt hij uit. Ja, medelijden overheerst nu vooral, omdat hij zo machteloos tegen zijn eigen gevoel lijkt te zijn. Ik sla mijn armen om hem heen en laat mijn lichaam lichtjes tegen hem aan drukken, maar niet te erg. Ik probeer hem toch iets op afstand te houden, mentaal en fysiek. Hij sluit zijn waterige ogen en zijn gezicht lijkt iets te vertrekken. Dan draait hij zich op zijn zij en kijkt hij mij aan. "Ik.. ik mis hem zo." brengt hij moeizaam uit en ik voel me bijna wanhopig worden onder zijn verdriet, maar de woede lijkt weg te zakken. Het is zo intens, hij straalt het gewoon uit. Ik strek mijn arm iets uit zodat ik hem over zijn rug kan aaien, over de zwarte blouse heen. De stof voelt zacht aan onder mijn vingers. "Het zou ook wat zijn als je hem niet miste..." mompel ik iets afwezig door zijn geur die ik nu duidelijk kan ruiken. Mannelijk, met een vleugje walker, joepie. Hierna laat ik hem weer iets los en kijk ik hem aan. "Jack is nog wel bij je, altijd. Hier." Mijn stem klinkt iets schor als ik mijn hand verplaats naar de plek waar zijn hart zit en ik die onder mijn vingers voel kloppen. Het klinkt ontzettend afgezaagd en het is een vreselijke cliché, maar zo heb ik er wel al snel mee leren omgaan.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze drukt zich zachtjes tegen me aan en laat haar hand over mijn rug glijden. Opnieuw sluit ik mijn ogen, maar dit keer is het niet alleen uit verdriet maar ook uit genot. Het is lang geleden dat iemand me zo teder heeft aangeraakt als Rowan. Ik hoor de woorden die ze daarna uitspreekt maar amper, maar aan de manier waarop ze ze uitspreekt, hoor ik dat ze zelf net zo afwezig is als ik. De prettige aanraking stopt en ze trekt haar hand terug. Als reactie hierop open ik mijn ogen weer. Ze kijkt me meelevend maar resoluut aan. "Jack is nog wel bij je, altijd. Hier." Haar hand glijdt naar mijn borst en ik voel hoe mijn lichaam weer geniet van die aanraking. Ze legt hem op mijn hart. Niets zal Jack noch Rosy ooit terugbrengen, hoe lief haar woorden ook zijn. Maar het doet me veel dat ze er voor me is en me steunt. Dichter bij mijn ziel en gedachtes kan ze niet komen, al heb ik haar nog altijd niet verteld dat ze ik me in eerste instantie tot haar aangetrokken voelde omdat ze als twee druppels water op Rosy lijkt. Nu ik haar beter leer kennen, begint het verwarrend te worden. Ik weet niet of het verstandig is haar die informatie ooit te vertellen. Waarschijnlijk voelt ze zich dan bedrogen en wil ze niets meer met me te maken hebben, en dat terwijl ze nu zo dicht bij me durft te zijn.. "Dank je," mompel ik waarna ik mijn hand naar mijn borst breng en hem op haar witte hand legt. Hij verdwijnt bijna volledig onder de palm van mijn grote hand. Dan kijk ik haar weer aan. Ik merk hoe mijn gezicht dichter bij dat van haar is komen te liggen nadat ik naar mijn borst heb gekeken en nu weer opkijk. Haar adem slaat tegen mijn neus en lippen.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

ars moriendi