Like The Ugly Duckling • One Direction • Bromance [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 mei 2014 - 17:20 ]

"Family don’t end in blood”

[MT]

Bowties were never Cooler

(Hi.)

Because I love him, do I need another reason?

| Mijn topics. |

stay safe because I like being alive at the same time as you

Zayn Malik
Ik zat in stilte onder een boom met Harley aan mijn voeten. Mijn knieen had ik wat opgetrokken met mijn schetsblok erop. Ik was in stilte aan het tekenen en wilde niet gestoord worden eigenlijk. Ik had hierheen gemoeten om geen pak slaag en wel avondeten te krijgen. Ik wilde niet nog een pak slaag. Gister had mijn rug open gelegen door mijn vader, wie anders? Niemand durfde bij me in de buurt te komen en ik gaf ze geen ongelijk. De laatste keer dat iemand had geprobeerd in de buurt te komen, mentaal dan, fysiek was ik minder extreem, had ik hem een hersenschudding geslagen. Ik kriebelde even over Harley zijn koppie voor ik verder tekende. Tussen mijn lippen bungelde een peuk, waardoor ik rustiger was dan normaal. Mijn ogen gleden even over de mensen die in het park stonden. Ik zag mijn ouders en mijn zusjes, de andere buren en nog wat andere mensen, maar toch richtte ik me weer op mijn schetsblok. Ik zuchtte en keek naar Harley, die zijn koppie optilde en me aankeek. Ik aaide onder zijn kin en kreeg er een lik over mijn hand als bedankje. Ik glimlachte een klein beetje gammel. Hij was mijn schatje en ik was heel beschermend over hem. Ik klapte mijn schetsblok dicht en stopte het potlood achter mijn oor voor ik de hond op mijn schoot trok. Hij likte mijn gezicht en ik nam mijn bijnq opgerookte sigaret uit mijn mond, om hem tegen mijn enkel uit te drukken en Harley een kus op zijn neus te geven. Vroeger deed ik dat nooit, maar het wat wel zo makkelijk en deed inmiddels geen pijn meer. Ik hield voor nu de grijze bonk liefde en energie tegen me aan terwijl zijn staart tegen mijn benen zwiepte. Zo zou ik wel wat eten halen, maar eerst wat moed verzamelen. Ik zou langs mijn vader moeten en dat liet mij, de schrik van de academie, sidderen van angst.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
De lucht zat vol met de geur van verbrandde houtskool en aangebrand vlees, de perfecte combi voor een buurtfeest. In eerste instantie had ik absoluut niet mee gewild, maar mijn moeder was zo lief geweest om me praktisch mee te sleuren. Natuurlijk had ik het lef niet gehad om tegen haar in te gaan, al had het geen zin dat ik hier wadden, ik werd toch behandeld als een geest. Dat was dan wel beter dan normaal, als ik grof werd beledigd en fysiek werd aangepakt, maar toch. Nu lag ik zoals gewoonlijk op mijn buik in mijn eentje in de schaduw van een van de bomen, het was minstens vierentwintig graden en ik had een zwart shirt met lange mouwen aan, dus had ik het echt ontzettend heet. Ik kon niet anders, met korte mouwen zagen mensen wat ik mezelf aandeed. Om me toch een beetje bezig te houden had ik mijn notitieboekje bij me en krabbelde er wat onsamenhangende teksten in, die ik later in een geheel zou voegen, al leek het op dit moment alsof er nooit iets zinnigs uit ging komen. Er zat er ook nog geen melodie achter, dus als iemand het nu zag leek het gewoon op een stel veel te duister getinte zinnen, die een zelfs een gelukkig mensen in tranen uit kon laten barsten. Ik deed niet eens moeite meer om iemand aan te spreken en een gezellig gesprek te beginnen, ten eerste mocht.niemand hier me behalve mijn familie, en ten tweede durfde ik het niet. Peinzend beet ik op het uiteinde van mijn pen en keek nog eens om me heen. Ik had geen zin in eten en anders haalde ik wel iets als het rustiger was, sowieso at ik de laatste tijd weinig. Er waren ook nog een paar jongens die net als ik afgezonderd zaten, maar zelfs op hun durfde ik niet af te stappen. Niemand begreep me toch en eigenlijk hield ik dat liever zo, me zwak opstellen op die manier van alle manieren die er waren deed ik liever niet.

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles.

Ik vroeg me af wat ik hier ook alweer deed, waarom moest ik zo nodig hier naartoe gaan? Ik wist van te voren al dat ik het niet leuk zou vinden, dat er geen leuke mensen rond zouden lopen en dat niemand ooit maar dan een woord tegen me zei, niet dat dan ook per se hoefde, want ik wist toch wel dat ik een vervelende jongen was die zijn moeder en haar toen nog net nieuwe vriend de dood in had gejaagd, nee, daar had ik geen expert voor nodig om me dat te laten vertellen. Het liefste wat ik nu wilde doen was schrijven, maar het stond een beetje raar om in deze gelegenheid te gaan schrijven. Ook al brandde mijn dagboek onder mijn trui en wilde ik 'm zo graag pakken. Een zucht verliet mijn mond en ik duwde me nog iets dichter tegen de leuning van het bankje, straks kwamen er nog mensen naast me zitten. Niet dat ik dat verwachtte, maar het zou kunnen. Als automatisme was ik alweer begonnen met nagel bijten, en uit schaamte stopte ik daar dan ook gauw mee, zo zou nooit iemand ooit tegen me praten als ik daarmee verder ging. Ik had wel ontzettende honger, maar durfde niet zo goed eten te halen, al die mensen die je dan aanstaarde omdat je in je eentje was gekomen, misschien kon ik beter toch maar weer naar huis gaan en me onders de dekens verstoppen.

stay safe because I like being alive at the same time as you

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

Cameron Josh Matthews

De capuchon van mijn hoodie heb ik over mijn hoofd geslagen, en ik sta ergens afgescheiden van de rest. Iedereen kletst gezellig met elkaar, maar niet met mij. Natuurlijk niet. Geen van de volwassenen wil dat zij of haar kinderen bij mij in de buurt komt. Stel je eens voor. Zometeen zeg ik nog rare dingen. Maar ik ben niet de enige. Er zijn ook nog anderen waartegen gezwegen wordt. Ik durf niet op ze af te stappen, dus blijf ik zitten. Ik zie een klein meisje mijn kant op komen. Ze heeft een roze kleurplaat in haar handen.
'Kijk eens wat ik gemaakt heb!' zegt ze trots. Ik glimlach en geef haar een paar complimentjes. Ze glundert helemaal waardoor ik grijns. Maar er komt alweer een moeder aangelopen die het kind snel weg haalt. Ik neem nog een slok cola. Allemaal mensen kijken met vuile blikken naar mij. Tja, wat doe je anders als een jongen uit een ontzettend slechte buurt en familie op je feest is die ook nog homo is en zelfmoord wil plegen. Niemand die het erg zou vinden. Niemand. Ik kijk naar de andere jongens die ergens afgelegen zitten. Zouden zij net als ik zijn? Ongeaccepteerd en verbitterd?

Spoiler alert: you will save yourself

Zayn Malik
Het kostte me heel wat moed om mezelf op mijn benen te hijsen en mijn spullen op te bergen. Ik sloeg de tas over mijn schouder, maar toen ik Harley's riem wilde passen was deze weg. Ik keek in paniek om me heen en zag nog vaag iets grijs bewegen in de verte. Ik rende er achteraan in de hoop dat het Harley was. Ik zag uiteindelijk dat hij bovenop de rug van een andere jongen was gaan zitten die alleen lag in het gras. Ik liep er naartoe en floot tussen mijn tanden waardoor de hond vrolijk kwispelend naar me toe liep en ik zijn riem weer kon pakken. Ik beet wat onzeker aan mijn lip en wreef over mijn achterhoofd. "Sorry, hij heeft zijn eigen willetje en doet nog wel eens graag wat hij zelf wil. Hij vind je blijkbaar wel aardig." zei ik wat ongemakkelijk. Ik keek even om en zag dat het nu wel erg druk was bij de barbecue. "Vind je het erg als ik erbij kom zitten?" vroeg ik zachtjes. Ik voelde me hier heel erg ongemakkelijk bij, maar aangezien ik niet wilde dat Harley weer wegrende kon ik beter hier blijven. Ik wilde niet wee achter hem aan moeten. Nu ik de riem dan ook stevig vast had, hield ik die ook erg stevig vast. Geen geren voor mij op dit moment. Ik had gewoon te weinig gegeten en geslapen de laatste tijd door school, de uitbarstingen van mijn vader en de gruwelijke pijn die daarvan altijd het resultaat was. De laatste tijd was het ook vaak voor in plaats van na het eten gebeurd, waardoor ik zonder eten naar bed was gegaan. Mijn gezicht begon langzaam maar zeker wat in te vallen, want ondanks het weinige eten en het feit dat ik lastig slaap vatte, bleef ik wel naar school en kickboksen gaan. Het zou niet lang duren voor mensen weer gingen vragen wat er aan de hand was, iets wat ik wilde voorkomen. Toch zag ik geen mogelijkheid om mijn schema om te gooien. Ik zou gewoon doorgaan en ooit zou het goed komen, of dat werd me in elk geval vertelt.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
De inspiratie begon eindelijk een beetje goed te vloeien en de ene na de andere zin krabbelde ik neer in het kleine lichtbruine boekje die ik al snel op een mooie volgorde hun eigen plaatsje kon geven, zodat het al redelijk vorm kreeg. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou klinken als ik het speelde en een zacht geneurie ervan rolde over mijn lippen. Het klopte met de tekst, en om het niet te vergeten pende ik de noten neer op de bladzijde ernaast. Ik was net halverwege toen er onverwachts een gewicht op mijn rug klapte en de lucht uit mijn longen gedrukt werd. Happend naar adem keek ik met grote geschrokken maar vooral bange oogjes op naar wat het had veroorzaakt, ik had namelijk al het ergste verwacht. Opluchting volgde al snel toen ik zag dat het maar een hond was, ik had nog wel wat last met ademhalen tot een jongen tevoorschijn kwam en het dier bij zich riep. Ik was al klaar om in de negeerstand te gaan en verder te schrijven, maar dat onderbroken hij door tegen me te praten. Met een hand wuifde ik zijn excuus weg, ik was veel erger dan dit gewend en daarbij vond ik het sowieso niet heel erg, het enige dat ik niet zo fijn vond was dat hij bij me bleef staan, het liet me heel ongemakkelijk voelen. Daarom zei ik ook niets, bang dat ik iets verkeerds zei. Bij zijn vraag keek ik wat twijfelen, waarna ik toch enigszins uitnodigend op het stuk gras naast me klopte. Het was duidelijk door zijn wat onzekere vriendelijkheid dat hij me niks aan wilde doen, of tenminste nog niet, dus zag ik niets waarom hij niet mocht gaan zitten. Ik wendde mijn blik weer van hem af en schreef verder, tot ik besloot om voor een keer mijn mond open te trekken en dan zag ik wel wat er gebeurde. "Ik ben Louis," zei ik zachtjes, bijna onhoorbaar. Het leek me logisch om me voor te stellen, want bijna niemand kende me en als ze dat deden was het niet op een goede manier, dus het leek me stug als deze jongen me wel bij naam kende. Ik klapte het boekje dicht met de pen ertussen en legde die aan de kant, om vervolgens onzeker mijnmouwen wat verder naar beneden te trekken, ik was echt heel slecht in socialiseren.

Because I love him, do I need another reason?

Liam James Payne.

Stevig vlechten mijn vingers zich in het gras. Ik zit op de grond, kleermakerszit, en bestudeer mijn buren. Aan hun gezichten kan ik zien of ze lachen of serieus zijn, ik kan hun lippen lezen en de trillingen van de muziek door de grond voelen. Maar horen kan ik ze niet. En dat is precies waarom ik hier alleen ben. Misschien ook omdat ze me verstoten hebben, want ik val op mannen. Een libido doet mij net zoveel als een met vocht doordrenkte vagina, het wind me op. Dat ik op beiden val lijken mensen enkel niet te begrijpen. Ze denken dat ik faggot ben en soms zelfs dat ik een vrouw zou willen zijn. Dat mijn lid wacht op een operatie. Nee, dat is niet zo. Alles wat ik wil is geaccepteerd worden en eindelijk voelen waar echt, puur geluk naar smaakt.
      Mijn blik valt op andere types, types die niet zo populair en onwaarschijnlijk vrolijk lijken en ik blijf een hele tijd naar ze staren, puur om ze te analyseren. Ze zijn anders. Misschien begrijpen zij mij een beetje, misschien zijn ze wel een beetje als ik? Ik mag er niet teveel op hopen, wetend dat dit zomenteen weer net zo snel zal vervliegen als een druppel spiritus. Mijn ogen glijden weer naar de grond. Ik kan niet naar één van hen toe om vanuit het niets wilde bewegingen te maken. Ze zullen het niet begrijpen. Niemand begrijpt het.

Reality's overrated.

Harry Styles.

Langzaam liet ik mijn ogen over de hele groep glijden. Mensen die vrolijk met elkaar stonden te lachen, af en toe een slokje van drinken namen, mensen die erbij stonden alsof ze er helemaal geen zin hebben en een fake glimlach rond hun lippen hadden getoverd. Of mensen, net zoals mij. Die ook weggedoken zaten, alleen, niemand die naast ze wilde zitten of maar een woord aan ze kwijt wilde. Waarom was ik toch zo laf om niet gewoon op een van hun af te stappen? Ik snapte ook wel waarom niemand vrienden met me wilde zijn, ik was dan ook gewoon een watje die twee mensen de dood had ingejaagd. Ik durfde het gewoon niet. Mijn ogen bleven hangen bij een jongen die zijn vingers in het gras had gevlochten, om eerlijk te zijn zag het er nogal pijnlijk uit en kon ik er dus niets aan doen om hem ongenegeerd aan te staren. Het moest nogal awkward zijn, voor de mensen die me nu zouden aankijken, een vreemde jongen die staarde naar een andere vreemde jongen. Een zuchte rolde over mijn lippen en een rilling gleed over mijn rug, ondanks het feit dat het over de twintig graden was had ik het toch wel aardig koud, geen idee hoe het kon, misschien omdat ik thuis altijd onder een deken lag of een vest aan had en dat kon niet als je naar een ''gezellig'' feestje ging met de rest van de buurt. Ik was gewoon gek. Ik scheurde mijn ogen los van de jongen en staarde naar mijn schoenen, met mijn handen frummelde ik aan het bankje waar ik nog steeds op zat en voorlopig ook niet vanaf zou komen.

[ bericht aangepast op 12 mei 2014 - 18:17 ]

stay safe because I like being alive at the same time as you

[Iemand voor Cam?]

Spoiler alert: you will save yourself

Niall James Horan
Langzaam slofte ik het park in. De moed was mij allang in de schoenen gezakt en ik wilde eigenlijk het liefst meteen weer omkeren, maar vermande mijzelf. Mijn moeder wilde het. Ze wilde dat ik mensen leerde kennen uit de buurt, vrienden maakte. Hoewel ik zeker wist dat ze mij toch raar vonden en echt geen gesprek aan zouden knopen met mij, deed ik toch wat ze zei. Te laat was ik helaas wel, ik kwam net bij haar vandaan. Ze zat in een afkickkliniek en was vaak in de war, maar soms had ze haar heldere momenten. Zoals net, toen ze zei dat het goed voor mij zou zijn niet meer de hele dag in mijn uppie in mijn appartement te zitten als ik niet bij haar zat.
Ik plofte neer in het gras en leunde tegen een boom. Ik had op dit moment geen zin in eten en bleef waarschijnlijk de hele verdere barbecue hier zitten. Ik keek wat rond en zag ik dat ik niet de enige was die alleen was. Er was een krullenbol die staarde naar een andere eenzame jongen, eentje met bruin haar en bruine ogen. Een jongen die nogal klein van stuk was. Twee jongens die niet helemaal alleen zaten, maar toch wel afgezonderd van alle anderen, vergezeld door een hond. Ik zuchtte even en trok mijn pet wat verder over mijn hoofd. Het was mooi en warm weer en ik merkte dan ook dat ik lichtelijk zweette, maar ik kon mijn vest hier niet uittrekken. Onder mijn vest zat namelijk een shirt met korte mouwen en dan zou iedereen de littekens kunnen zien. Dan zouden ze mij nog vreemder vinden.
Mijn verdere outfit bestond uit een lange, baggy jeans, een rood met witte pet, een grote zonnebril, sneakers en over mijn pet heen de capuchon van mijn donkerblauwe vest. Ik zuchtte even verveeld en begon met de touwtjes van het vest te spelen. Ik verveelde mij nu al te pletter en wilde niets liever dan naar huis, maar dat kon niet, ik had mijn moeder beloofd op zijn minst met één iemand uit de buurt kennis te maken.

"Family don’t end in blood”

Eruditie schreef:
[Iemand voor Cam?]

"Family don’t end in blood”