Voodoo Doll • 5 Seconds Of Summer • Speeltopic - Speeltopics

De jongens van 5 Seconds Of Summer zijn bezig met een tour om de wereld. Onderweg komen ze op de meest uiteenlopende plekken en zien ze meer dan je ooit voor mogelijk kan houden. Dit is zowel positief als negatief. Op een dag krijgen allemaal een kans om een ding uit hun toekomst te weten te komen via een tovenares op een achterbuurtmarktje in Mexico. Alleen iets gaat extreem mis en zowel de jongens uit de toekomst, die 5 jaar ouder zijn dan de jongens uit het verleden, als de jongens uit het verleden komen vast te zitten in een soort wonderlijk boomhuis in een betoverd bos met alleen elkaar met geen mogelijkheid tot contact met de buitenwereld. Ook liggen er 4 kleine popjes op de mantel van de haard. Van elk persoon 1tje, of terwijl 1 per 2 personen in het huisje. Misschien dat ze gaan proberen wat er met de popjes is, als ze over de ergste schok heen zijn... Of misschien zijn ze te bang voor de mogelijke gevolgen... Of misschien hebben ze te veel andere zaken aan hun hoofd om ook maar te denken aan de popjes...


• Rollen•



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


• Het Begin •
5 Seconds Of Summer hebben net aan een Mexicaanse tovenares gevraagd wat er in de toekomst gaat gebeuren, of Michael en Ashton in elk geval. Calum en Luke zijn iets wantrouwiger tegenover de duistere dame. Plots werd alles zwart en verdwenen ze van de aardbodem. Op dit moment staan ze op het punt wakker te worden in een huis met ramen die uitkijken op een duister mistig moeras met duizenden kleine vuurvliegjes die het schemerig doen oplichten. De deuren en ramen blijken allemaal op slot te zitten, maar er is iets veel verwarrender in het huis: Ze zijn er niet met 4 maar met 6. Hoe gaat dat aflopen?

---

Bowties were never Cooler

[UnpredictabIe went Lues]

---

"Family don’t end in blood”

(Hi.)

---

Because I love him, do I need another reason?

[Quendolynn went Rhae.]

---

Reality's overrated.

(Ashey went Stonefield.)

[ bericht aangepast op 31 aug 2014 - 22:56 ]

---

How far is far

Michael Clifford
Langzaam werd ik verward wakker. Het laatste wat ik me kon herrinderen was dat we op een markt liepen en een tentje zagen van zo'n Mexicaanse tarotdame. We konden er onze toekomst wel laten voorspellen en vooral Ash en mij had dat wel geinig geleken, mij in elk geval. Plots werd het zwart en nu werd ik wakker op een houten vloer met mijn armen om iemand heen. Dat was waar ook, ik had toen het licht uitging had ik me aan Luke vastgeklampt. Ik opende mijn ogen en zag me inderdaad bovenop de jongen met zijn blonde kuif liggen. Ik glimlachte even en krabbelde toen van hem af. Toen pas merkte ik dat we niet meer in een tent op een marktje in een Mexicaanse achterbuurt waren. Nee, we waren in een soort schermig landhuis. Ik stond op en liep naar het raam, daaruit was alleen een duister mistig moeras te zien met duizenden lichtjes. Het was creepy, maar ook wonderschoon. Ik liep daarna naar de deur, die ging met geen mogelijkheid open. Ik vond het wel erg raar dat we hier waren en raakte enigsinds in paniek. "Gasten! Wordt wakker. Er is iets heel vreemds aan de gang." zei ik tegen de andere jongens op de vloer. Nu pas merkte ik dat we niet met zijn vieren waren, maar met zes. Ik had geen idee wie de andere jongens waren. Toch hoopte ik overal antwoorden op te krijgen. Ik kon er niet tegen als ik dingen niet wist die er speelden. "Gasten! Wordt wakker!!!" riep ik naar de jongens. Ik voelde me erg kwetsbaar zo alleen. Alleen zijn was nooit mijn sterke punt geweest en zeker nu ik niet wist wat er in godsnaam aan de hand was. Waarom moest ik nu weer met een idioot plan komen om met hekserij te gaan loprn fucken? Dat gebeurde wel vaker, dat ik met een idioot plan kwam en daarmee alles flink de soep in werkte, maar nooit zo erg als nu. Je zou denken dat ik wel van mijn fouten leerde, maar blijkbaar niet en nu zaten we mijlen diep in de penarie.

[ bericht aangepast op 1 sep 2014 - 16:00 ]

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Werkelijk, ik zou zweren dat ik een paar minuten geleden nog rustig een niks betekenende melodie speelde op mijn gitaar in de kleedkamer, niet dat ik wakker leek te worden op een plek die veel te donker was. Mijn hoofd bonsde als een bezetene, al was dat ook al voor dit aangezien ik gisteravond weer een nutteloze poging had gedaan om alles te vergeten en was het vanmorgen drie keer zo hard aangekomen. Dat probeerde ik niet nog eens, alhoewel, dat zei ik zo vaak tegen mezelf om me erna niet aan te houden. Met een pijnlijk geluidje opende ik mijn ogen en kwam licht overeind door de steun van mijn onderarmen, voor de rest kon ik het niet in me opbrengen verder te bewegen, en daarbij zag ik het zo ook prima. Het was hier echt te donker, het leek me sterk dat er geen elektriciteit zou zijn, al was de vraag waar ik ook was misschien een stuk beter. Knipperend deed ik een poging me wat te oriënteren en kwam daarna toch met moeite overeind zitten in kleermakerszit. Ik zag een figuur heen en weer van het raam naar de deur lopen en zich om draaien om een paniekerige vraag te stellen. Ik gaf geen antwoord, deels omdat ik zelf ook geen flauw benul had en deels omdat de stem me angstaanjagend bekend voorkwam. Mijn kloppende hoofd had grootste moeite dit allemaal te bevatten en het drong dan ook niet tot weinig tot me door, hoe duidelijk het ook leek te zijn. Een geïrriteerd en sissend geluid rolde over mijn lippen toen de stem begon te roepen, dat kon ik er gewoon echt niet bij hebben. "Iets zachter mag best hoor, ooit gehoord van iemand wakker schudden?" mompelde ik met een pijnlijke ondertoon. Het was dat ik al wakker was, want schudden had minstens net zo veel pijn veroorzaakt. Ik keek nu voor het eerst naast me en vloekte zacht door het aanzicht. Ashton was hier dus ook, samen met een nog een paar bekend voorkomende jongens, al zag ik het niet heel goed door het gebrek aan licht. Ondertussen begon ik me nu ook wel af te vragen hoe ik hier in godsnaam gekomen was, om nog niet te spreken over Ashton, en waarom ik hier was. Ik kon me niks bedenken, ik had me de afgelopen tijd voorbeeldig gedragen en had gedaan water van me verwacht werd, zonder klachten te krijgen. Een paar antwoorden zouden fijn zijn, net als wat asperines.

---

Because I love him, do I need another reason?

Michael Clifford
Plots hoorde ik door mijn flink paniekerige geroep heen een eng bekende stem die me vertelde stil te zijn. Ik schok bleef ik stokstijf stilstaan en keek met grote verwonderende en enige angst hem aankeek. Ik was best wel erg geschokt. De dame was dus echt magisch geweest. Dit kon niet, maar aan de andere kant was het toch heel duidelijk waar. Ik zag het met mijn eigen ogen. Heel stilletjes en onzeker schuifelde ik naar de toch wel herkenbare jongen toe en stak een vinger uit om hem in zijn wang te prikken om zeker te weten dat ik hem niet verzon. "No way." zei ik in vol ongeloof voor ik nog een paar keer prikte, maar toch iets zelfverzekerder. "Hoe kan dit in godsnaam? Hoe kom jij hier? Wat was je aan het doen? Of mag je dat niet vertellen? Je ziet er trouwens niet uit. Net een barslet met een kater. Sorry daarvoor, je weet dat het geratel komt van de zenuwen." ratelde ik zacht, compleet de andere jongens vergetend. Man, wat zag ik er in een aantal jaar slecht uit. Ik ging er namelijk nu wel vanuit dat hij mij was over een paar jaar. Ik herkende zo veel aan hem dat het dat was, of hij was mijn drugsverslaafde tweelingbroer die ik nooit had gekent. Dat leek me sterk sinds dit gebeurt was toen we aan een blijkbaar magisch creey oud vrouwtje naar de toekomst hadden gevraagt. Ook een jongen die vrij duidelijk op Ash leek lag naast de oudere mij... Maar hij leek er een stuk beter aantoe. De andere twee waren er niet. Geen idee waardoor dat kwam, misschien door hun twijfels. Ik snapte eigenlijk enrgens meer iets van en wilde heel graag een geruststellende knuffel van wie dan ook. Ik keek naar oudere Michael en stak mijn armen uit. "Alsjeblieft. T is allemaal wat veel." zei ik voor ik hem smekend aankeek met mijn knalrode piekende haar. Nu piekte het niet heel erg, want vanochtend had ik echt geen fut gehad het te doen, dus nu was het plat, toch nog een beetje piekend, rood haar. Zijn haar was deze kleur niet, maar dat verraste me niet echt. Dit jaar alleen al had ik het zo vaak geverft, dat geen enkele kleur me nog te vreemd leek op dit moment. Later zou ik wel weer terug gaan naar mijn oude kleur, maar op dit moment dacht ik er niet over. Ik vond het veels te leuk en te fijn om me zo te kunnen uiten.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
De bekende figuur stopte gelijk met panieken en roepen toen ik erover begon te klagen. Beter zo, want ik wilde dit heel graag af van me slapen, want volgens mij was dit toch echt niet de kleedkamer en kon ik dit van me afslapen. Tenzij mijn hersens wel heel erg waren aangetast dat ik het niet herkende. Argwanend en met half dichtgeknepen ogen bleef ik naar hem kijken terwijl de jongen dichter naar me toe kwam. Ik mocht dan wel in een belabberde staat zijn, ik kon nog zat om mezelf te verdedigen als dat nodig was. Nog voor ik maar een beetje achteruit kon schuiven was hij te dichtbij, ik was wel licht angstig nu, maar dat verdween echt als sneeuw voor de zon door de prik in mijn wang en zijn woorden. Er was maar een iemand op de hele wereld die zo sprak en een vreemdeling zomaar in zijn wang zou prikken en dat was verdomme ikzelf. Ik liet hem lekker prikken, nu hij dichterbij stond kon ik ook duidelijk zijn gezicht zien, ik vond het ontzettend freaky maar van mezelf wist ik dat ik zekerheid nodig had als ik iets niet geloofde. Dat was dan misschien wel een voordeel, ik wist hoe hij, ik, zou reageren op dingen. Ik glimlachte kleintjes bij zijn vele vragen, wat veranderde in een pijnlijke glimlach bij zijn semi-belediging. "Rustig nou, als je kalmeert kan ik vertellen hoe het met mij zit. Al zit je niet heel ver van de waarheid dus doe zachtjes alsjeblieft," mompelde ik. Een kater had ik zeker, en een goede ook, en barslet zat niet ver van de waarheid. Het was alleen op een bepaalde locatie en zeker niet gratis. Wel begon ik me af te vragen of ik er werkelijk zo slecht uit zag. De laatste tijd, laatste jaren, was ik steeds minder op mijn uiterlijk gaan letten, al moest ik er goed uitzien als ik aan het werk moest. Het laatste wat ik echt bewust had gedaan was een paar weken geleden toen ik heel donker paarse haarverf kocht en nu nog in mijn haren pronkte. Aan de haren van de jongere ik probeerde ik te schatten uit welke tijd hij kwam, ik gokte op ergens in 2014, vijf jaar geleden, toen alles nog goed was. God, ik zou er alles voor over hebben om terug naar die tijd te kunnen gaan. Maar misschien had ik hiermee een kans om dat te veranderen en hem te waarschuwen, als we hier tenminste ooit wegkwamen. Ik knikte bij zijn smekende woorden en hield mijn armen voor de jongen open en spreidde mijn benen iets zodat het wat gemakkelijker was, ik kon namelijk echt niet opstaan zonder heel duizelig te worden. "Het komt goed, ik beloof het," zei ik zacht, het was misschien een loze belofte. Maar loze beloftes hadden me altijd beter laten voelen, zelfs als ik wist dat het keihard gelogen was. Het was wat ik nodig had, jongere of huidige versie.

---

Because I love him, do I need another reason?

Michael Clifford
Mijn vragen kwamen als een vloedgolf uit mijn mond. Ik was erg gespannen en dat veroorzaakte dit dus... Of mijn asociale telefoongedrag, maar daarvoor was dit veels te freaky. Zijn woorden dezen me stil vallen en schuldbewust naar de grond kijken. Hij had me al tot stilte gemaant, maa nu moest het weer. Dit was echt erg, zeker omdat hij een fikse kater bleek te hebben en ik wist wat voor een chagrijnige klootzak ik daarvan kon worden, omdat het zoveel pijn deed aan mijn kop. Ik keek weer langzaam op en had nu gewoon een hele erge drang en wens voor een knuffel, maar behalve mijn oudere zelf was er niemand om te knuffelen. Ik opende mijn armen als vraag, die hij zeker zou begrijpen. Zacht vroeg ik het hem voor ik me bij zijn geknik in zijn armen stortte. Ik sloeg mijn armen stevig om zijn borst en krulde me op, op zijn schoot. Ik was misschien nog een best angstig klein jongetje, zeker nu. Alles was gewoon te verwarrend. Ik rilde even en verstopte mijn gezicht in mijn nek. Als ik hierover nadacht zou ik echt compleet flippen, maar nu was zijn warmte en de bekende geur van thuis erg fijn, zelfs al was het gemengt met een duidelijke geur van zweet en drank. Ik humde zachtjes en sloot mijn ogen terwijl ik zacht over zijn zij aaide. Zijn woorden lieten me iets beter voelen, al wist ik ook zeker wel dat het niet waar was. Toch was ik blij dat hij het had gezegt. Er was veel verandert in de jaren tussen ons, volgens mij, maar de haarverf was nogsteeds een verslaving. Ik drukte nog een zacht kusje op zijn kaak, als dankjewel. Hij was lief, liever dan ik nu was voor mijn gevoel. Zo lief kon ik niet zijn tegen mensen, alleen dieren. Ik probeerde het wel, maar mijn woorden waren vaak enorm bot. Al was het tegen iemand die ik leuk vond. Dat was nu al jaren zo en ik had geen idee of het beter was geworden in de loop van de tijd. Nu hij me zo vasthield leek het er wel op, maar ik wist het niet en durfde het ook niet echt te vragen. Hij had gezegt het me te vertellen, maar ik moest maar zien of dat gebeurde. De rest sliep allemaal nog, wat me wel zorgen baarde, maar hopelijk werden ze snel wakker. Het liefst verstopte ik me nu als een klein katje op Luke's schoot in zijn lange armen, of de sterke armen van Ashton, mijn Ashton, niet de zijne. Het was me allemaal wat veel. Ik had gedacht dat de vrouw gewoon met wat tarotkaarten of een glazenbol zou freubelen, maar dit was absurd en echt niet iets wat ik wilde hebben. Ik krulde me nog iets verder op en keek naar Luke. Die jongen liet me heel raar reageren en ik wist niet wat ik eraan kon doen. Ik zuchtte en haalde een hand door mijn haren voor ik mijn hoofd weer neerlegde en wachtte op zijn antwoorden.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Als iemand tegen me zei dat hij zichzelf ooit had vastgehouden had ik diegene voor gek verklaard,maar het gebeurde toch echt toen de jongen zich in mijn armen stortte. Het was echt heel raar, al gaf een vreemd soort gevoel van veiligheid. Misschien omdat de enige de ik de afgelopen vijf.jaar kon vertrouwen ikzelf was. Ergens deed het me goed om hem zo te zien, nog niet verpest en nog vol hoop, dingen die ik allang niet meer had. Ik sloeg mijn armen om zijn middel, hem dicht tegen me aan trekkende. Dit hadden we beide wel nodig denk ik, voor mij was het in ieder geval erg fijn. Ik deed hem een stille belofte, waarvan ik nu al wist dat ik hem niet na kon komen, wat ik wel na kon komen was de belofte dat ik hem ging uitleggen. Een kleine glimlach verscheen rond mijn lippen door het kusje dat ik op mijn kaak kreeg, een van mijn oude gewoontes. Ik was nog steeds heel aanhankelijk, maar ik gaf iemand nooit zomaar meer een kusje. Dat was een van de strenge regels van het werk, geen gezoen als er niet om werd gevraagd, wat maar heel zelden was. De meesten kwamen toch maar voor een ding en waren weer net zo snel weg. Ik zuchtte diep. "Ten eerste moet je me beloven dat je nooit gaat roken, hoe zwaar of stressvol het ook is. Zoek je steun alsjeblieft bij de jongens in plaats van daarbij," smeekte ik hem zachtjes. In mijn ogen was dat de aanleiding van alle ellende geweest, het had me doen verlangen naar meer en voor ik het wist zat ik er al te diep in. "Voor het geval je het nog niet doorhad ben ik, als je tenminste uit 2014 komt, vijf jaar ouder dan jij. Je gaat het.niet leuk vinden maar in de tijd waaruit ik kom is de band al een paar jaar uit elkaar," zei ik zachtjes. Dat zou hem al een beetje een beeld geven wat er gaande was, samen met mijn woorden van net dat hij niet heel ver van de waarheid zat. Zelf kon ik het niet uit mijn keel krijgen omdat ik niet zonder in huilen uit te barsten dat ik niet alleen alle anderen, maar ook mezelf verschrikkelijk had teleurgesteld en waar ik terecht was gekomen. Ja, ik was gewend aan het leven dat ik nu had en merkte er door meerdere invloeden maar weinig van, maar als er echt over na ging denken kon ik het echt niet aan. Dan voelde ik me zo ontzettend vies en dom. Veronrschuldigend keek ik de jongen die tegen me aan hing aan, om zacht door zijn haren te aaien. "Het spijt me zo," mompelde ik, wetende wat voor een effect dit op hem moest hebben. Ik wist nou eenmaal hoe gevoelig ik was voor veranderingen, dat was pijnlijk duidelijk, hoe veranderd ik ook was als ik hem zag. Hij had de twinkel in zijn ogen nog niet verloren, net als zijn eigenwaarde. Toch wist ik niet helemaal zeker hoe hij zou reageren, ik was al zo lang niet echt mezelf meer dat het wat lastig inschatten werd.

---

Because I love him, do I need another reason?

Michael Clifford
Ik lag verrassend comfortabel in zijn armen en liet me kalmeren door zijn woorden, maar vooral zijn armen om me heen en zijn heerlijke warmte. Het was vreemd om door mezelf gekameerd te worden, maar goed, het werkte en de resst was er nu niet voor me, anders lag ik wel in een van hun armen nu. Bij zijn zucht keek ik op. Ik wist zeker dat hij zou gaan spreken over iets zwaars, anders zuchtte ik nooit. Ik luisterde verward, maar ik had aan de andere kant begon er iets te dagen wat er met hem was gebeurt. Ik knikte en keek hem even aan. "Zolang ze er voor me willen zijn zal ik nooit naar de sigaretten grijpen en anders zal ik naar mijn moeder... Euhm onze moeder... Euhm, dit is verwarrend, maar je snapt het." mompelde ik zacht, maar oprecht. Zijn volgende woorden, of in elk geval het einde ervan, deed me erg schrikken. Uit elkaar?! Wat?! Het was geweldig met z;n allen en ik kon echt niet zonder de jongens. Tuurlijk miste ik thuis wel, soms zelfs heel erg, maar de jongens waren er altijd voor me en kunnen leven van hetgeen wat me de meeste lol bracht samen met mijn beste vrienden was ongelofelijk geweldig. Ik zag hoeveel pijn het mijn oudere zelf ook deed, en dat snapte ik wel, want nu deed alleen eraan denken al veel pijn, laat staan als het echt gebeurde. Ik aaide zacht over zijn wang en schudde mijn hoofd. "Nee, niet doen. Je kan er niets aandoen. Fouten maken we allemaal. Maar je bent hier nu ook met Ashton. Als ik je niet kan helpen dit voorkomen, dan kan je het misschien weer proberen op te pakken met hem en later ook Calum en... Luke." Mijn stem werd zacht bij de naam van de jongere blonde jongen en mijn wangen werden enigsinds rood. Ik wist niet of hij nogsteeds hetzelfde voor de jongen voelde als ik, of in elk geval de verwarring die ik voelde als ik rond hem was. Misschien kon hij me daarmee nog wel helpen. Hij was toch 5 jaar verder dan ik, blijkbaar. Misschien had hij wel de gevoelens kunnen uitvogelen, de gevoelens waar ik zo mee worstelde. Ik had me nog nooit zo gevoelt voor wie dan ook en dat maakte het alleen maar lastiger om het te plaatsen. Door de verwarring had ik hem in het begin gehaat, intense haat, wat overgegaan was in een sterke vriendschap met veel aanhankelijke lange knuffels en botte grove harde opmerkingen. Ik wist gewoon niet wat ik met de gevoelens aanmoest en hield ze dus ook voor mezelf. Als ik er ook maar aan dacht ze te delen kwam er een blinde paniek over me heen. Ja, de punk jongen met het felle haar, de grote bek en zonder angst, durfde niet met zijn beste vrienden, of zelfs maar met zijn moeder of knuffelbeer, over zijn gevoelens te praten. Zelfs aan mezelf durfde ik het niet goed te vertellen, al was dat voor velen vreemd, maar ik zat nu ook echt in de armen van mezelf. Toch zou hij de enige zijn die ik ermee zou kunnen vertrouwen, omdat hij wist hoe ik me voelde. "Snap je al wat het met hem is?" vroeg ik zacht en onzeker. Hopelijk snapte hij het, want ik wilde Luke hierin niet benoemen, want ik was toch echt enorm bang dat hij erachter kwam en we geen vrienden meer zouden zijn, of het in elk geval erg ongemakkelijk werd. Iets wat ik allebei absoluut niet wilde.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Hij moest me echt beloven dat hij nooit naar verslavende middelen zou grijpen als het hem teveel werd, ik kon mezelf dan niet meer redden maar hem nog wel, dat hij nooit hoefde te ondergaan wat ik elke dag deed. Het deed allemaal zo verdomd veel pijn, zowel fysiek als mentaal, om het hierover te hebben. Ik wilde het helemaal niet, maar hij had het recht om te weten wat er met hem ging gebeuren, al zou hij het waarschijnlijk niet eens willen weten. Ik drukte de jongen ietwat dichter tegen me aan, dit was moeilijk voor me en dat wist hij als de beste. Opgelucht glimlachte ik bij zijn woorden, om zacht te gniffelen toen hij niet uit zijn woorden kon komen. "Ik begrijp je, zo erg afgetakeld ben ik dan nog niet," zei ik zacht. Ik probeerde geruststellend over zijn rug te aaien toen ik hem voelde verstarren bij mijn nogal pijnlijke uitleg, al zou dat geen klap uithalen. Hij dacht vast wel dat het veel pijn ging doen maar dat was niks vergeleken met het moment dat het ook echt gebeurde. Het was raar om zo'n periode van geluk af te sluiten, al ging het toen al niet al te best met me. Ik verweet het mezelf dat de band uit elkaar was gegaan, dat was de meest logische reden. Ondanks de beloftes die we elkaar hadden gedaan om contact te houden was dat ook verwaterd. Voor dit alles verontschuldigde ik me tegenover hem, het was wel zo eerlijk. Ik keek hem schuldbewust aan bij de hand op mijn wang en schudde mijn hoofd door zijn woorden. "Je begrijpt het niet, er valt niks weer op te pakken, ik heb niets meer, niets. Ik ben hun kwijtgeraakt de dag dat ik me van ze afkeerde, die willen me echt niet terug," zei ik kleintjes. Ik haatte dit onderwerp met heel mijn hart, dus probeerde ik me te focussen op de manier waarop hij de naam van het eeuwige jonkie uitsprak. De twijfelende manier die op een bijna onmerkbare wijze toch vol liefde zat, ik was de enige die dat zo kon horen. Ik glimlachte breed bij zijn rode wangen en de herinneringen die het omhoog haalden. Hoe mijn hart tekeer ging in zijn buurt, wat ik altijd had bestempeld als adrenaline, om vervolgens een redelijk gemene opmerking maar hem te maken om de verwarring even te doen verdwijnen. Mijn blik gleed opzij naar de blonde jongen die nog onder zeil lag, hij was niet veel veranderd door de jaren, hij was hoogstens knapper geworden. Maar hij bleef Luke, met zijn vage humor waardoor hij scherpe woorden naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Ik maakte een vertederd geluidje door mijn jongere zelf, ik was bijna vergeten hoeveel ik om de jongen met de blauwe ogen gaf. "Het goede nieuws is dat we hebben gezoend, het slechte nieuws is dat we elkaar een beetje uit het oog hebben verloren na de breuk," begon ik. "Het was lang getwijfel, maar na die kus, wat overigens zijn schuld was, wist ik zeker dat ik meer van hem hield dan vrienden. Dat vond hij ook, maar zijn angst voor de reacties weerhield hem ervan om op die manier bij me te zijn, waardoor alles een beetje weggeëbd is. Op dit moment houdt ik niet meer van hem, bij hem weet ik niet hoe het zit omdat ik hem al zo lang niet gesproken heb, maar ik zal altijd een zwak voor hem hebben." Dit was mijn beste poging om het uit te leggen, de kans op teleurstelling van zijn kant zou groot zijn, zelfs al dacht hij het nog steeds niet zeker te weten. Na Luke was er niemand geweest die me zo had laten voelen dus was ik alleen geweest, wat me tot nu prima af ging. Niemand zou me überhaupt willen door hetgeen wat ik deed, al kon het me ondertussen nog vrij weinig schelen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Michael Clifford
Het was duidelijk dat mijn woorden verkeerd vielen bij mijn oudere zelf. Er was dus echt iets ergs gebeurt. Ik keek hem afwachtend aan, maar zijn woorden klonken enorm ongeloofwaardig in mijn oren. Hoe kon ik in godsnaam mijn vrienden ooit de rug toe keren?! Ze waren mijn broers, de enigen die mij grotendeels snapten, die er altijd voor me waren. Hoe kon ik ooit zo stom zijn geweest?! Ik rolde met mijn ogen en legde mijn beide handen op zijn wangen. "Jij bent nogsteeds Mikey, Hij is nogsteeds Ash. Ondanks dat het jaren is geweest. Van binnen zijn jullie nogsteeds hetzelfde en je maakt mij echt niet wijs dat je ze niet ontzettend mist." zei ik erg vastberaden. Nee. Hij miste ze, dat kon niet anders. Ik kon me nu niet eens een leven zonder de jongens voorstellen, laat staan als ik ze was kwijtgeraakt, door wat dan ook. Daarbij waren de jongens echt wel vergevingsgezind waren als het om onze vriendschap ging, volgens mij in elk geval, of hij had het wel heel erg bont gemaakt. Toen hij plots over Luke begon veranderde de blik in mijn ogen direct naar zacht en sloeg ik ze neer met blozende wangen. Ik was echt heel erg onzeker over al mijn gevoelens tegenover de lange blonde kleuter. Toen hij me vertelde dat Luke en ik zouden zoenen, of in elk geval dat hij met Luke had gezoent deed me hem in ongeloof aanstaren, maar ik voelde me ook wat jaloers vreemd genoeg, ookal waren we dezelfde persoon in weze. Luke was van mij. Toch was de rest van het verhaal iets wat me toch heel triest liet voelen, ondanks dat ik de kans had het beter te doen. Luke's reactie zou waarschijnlijk weinig anders zijn en dat gaf weinig hoop, behalve het kleine glimpje dat hij me in elk geval niet zou slaan. Toch was het vooruitzicht naar een ongemakkelijke verwaterende vriendschap niet iets waar ik naar uitkeek. Ik keek even naar Luke die als een onschuldige puppy lag te slapen. Ik zuchtte zacht en keek naar mijn oudere zelf. "Als ik jou help in de hoop dat je misschien het toch een kans geeft om het opnieuw te proberen met Ash, als jij me dan kan helpen met Luke." zei ik zacht met een duidelijk opkomende blos op mijn wangen. Dat gebeurde zodra ik eigenlijk over hem sprak. Meestal zorgde ik dan dat het wegging door een grove opmerking of ik ging snel verder op iets anders. Ik was gewoon een verwarde jonge jongen die het allemaal niet meer wist. Het fijnst voelde ik me rond Luke, maar tegelijkertijd ook het meest verward. Het idee van hem kunnen kussen deed mijn hart een slag overslaan en me van binnen vlammen, maar ook trillen en zweten van de zenuwen. Alles was zo lastig en onzeker. Hopelijk zou hij mij daarmee kunnen helpen, dan zou ik zonder blikken of blozen mijn roodharige charmes in de strijd gooien om het weer goed te maken tussen hem en Ashton. Wij waren nu dikke buddies en het was altijd gezellig met Ash in de buurt. Ook was het erg fijn om gewoon wat vaderlijk advies en een beschermende knuffel van hem te krijgen. Ik liet mijn handen op zijn borst rusten en keek naar hem. Als hij zou toestemmen zou ik erg blij en opgelucht zijn, als hij het niet zou doen wilde ik wel graag weten waarom. Dat wilde ik zoizo wel, maar goed.

---

Bowties were never Cooler

[DanielInTheDen --> RocketRaccoon]

---

Bowties were never Cooler