[RPG, 300] Charmed • Speeltopic - Speeltopics

San Francisco. Duizenden mensen wonen er, waaronder degenen met krachten. Demonen, tovenaars, magiërs, heksen - noem ze maar op, ze bestaan echt. Het bovennatuurlijke zit overal verscholen, goed en kwaad: ze bevinden zich in de onderwereld, hoog daarboven in de hemel of wonen juist in het huis naast je. Je kunt ze overal tegenkomen, zelfs de persoon waarvan je het nooit verwacht had.
      Een bepaald aantal heksen zijn voorbestemd om dit kwaad de wereld uit te roeien en te vernietigen. Ze kunnen hierdoor moeilijk een normaal leven leiden en zullen dit leven moeten accepteren. Ieder heeft zo een eigen manier ermee om te gaan dat ze voorbestemd zijn om het kwaad aan te pakken en hun eigen krachten hebben, maar ze moeten er ook rekening mee houden dat ze vaker de dood in de ogen moeten kijken.
      Door al deze gebeurtenissen worden ze sterker, zowel magisch als mentaal, maar of ze dit volhouden is een totaal andere vraag..

Hear now the words of the witches,
The Secrets we hide in the night;
The oldest of gods are invoked here,
The great work of magic is sought.
In this night and in this hour,
I call upon this ancient power
Bring your powers to we sisters three,
We want the power, Give us the power!

De Betoverden erven het huis van een krachtige, lange lijn heksen en vinden een geheim boek met de titel 'Book of Shadows'. Zo ontdekken zij dat ieder van hen een unieke kracht bezit, wat ze helpen in de strijd tegen de demonen en tovenaars – en soms zelfs tegen elkaar. Ze leren allerlei dingen en komen er ook achter dat persoonlijk gewin* niet handig is.
      Elk afzonderlijk zijn zij sterk, maar zij kunnen alleen onschuldige mensen beschermen en het kwaad overwinnen als ze hun meningsverschillen opzij zetten en zich verenigen tot de "Charmed Ones". Het bestaan van magie als goedwillende en kwaadaardige krachten moet verborgen blijven van de menselijke samenleving, waardoor ze extra goed op moeten letten om niet betrapt te worden door een sterveling.
      Met dat zij hun wereld beschermen tegen het kwaad, is er in de onderwereld een nieuwe Bron* (van alle kwaad) gekozen. De Bron wilt, net zoals al 't andere kwaad, de Betoverden dood hebben en het 'Book of Shadows' in bezit hebben. Zo wordt hij het krachtigste ter wereld en kan het kwaad eindelijk regeren – met hem als meester. Het is dan ook de taak van de Charmed Ones om deze uit te roeien en zijn plannen te laten falen.

De Bron (van alle kwaad).
De Bron is een oud demonisch wezen dat geregeld bezit neemt van een andere demon als gastlichaam. Deze overname zorgt ervoor dat hij de krachten van dit wezen kan absorberen, zodat deze krachten van zichzelf worden. Op deze manier word de Bron steeds sterker en kan hij zijn voortbestaan garanderen.
De Bron (van alle kwaad) is de heerser van de onderwereld en moet worden gekroond door een Donkere Priester in een donkere ritueel, wat hem officieel maakt, waarbij de Grimoire* erbij wordt gehaald. Veel demonen zitten er achter deze titel aan.

De Grimoire is het tegenovergestelde van de 'Book of Shadows'. De Grimoire is de slechte versie.

Persoonlijk gewin.
De heksen zijn niet in staat om hun magie te gebruiken om hun eigen leven te bevorderen en voldoen aan hun persoonlijke belangen. Persoonlijk gewin is verboden. Het doorbreken van deze regel resulteert in een negatief gevolg. De kleine dingen worden teruggekaatst, maar de grote dingen kunnen de toekomst zelfs veranderen. Er kan in een alternatieve toekomst voorkomen dat de magie bekend is en heksen vervolgd worden door stervelingen.

Je kunt je niet meer inschrijven.

Foto's van 't huis:

Rollentopic

Rollen:
† Paracosm – Nevada Constance Monet; mens | [1/3]
† Yuimaru – Avalyn Tamora-Jane Halliwell; krachtige heks. | [1/9]
† Hawkins – Amelia 'Amethyst' Halliwell; krachtige heks. | [/1/6]
† Solise – Vrouwelijke mens. [R]
† Macabre – Ivy Mariah Collins; krachtige heks | [1/1]
† Ourania – Thalia Florance Halliwell; krachtige heks. | [1/13]
† Raava – Angelique 'Annie' Geneviève Beau Moriarty; mens. | [1/6]
† Malt – Mireya Valentina Reyn; Succubus. [R]

† Magnus – Matthew "Matt" Leo Adams; Mannelijke lichtgids. [R]
† Morticia – Zephyr; Zotar, mannelijke demonenjager. [R]
† Hawkins – Blake Devlin; Barbas. [R]
† Yuimaru – Christian Moartenescu; Belthazor | [1/1]
† Avus – Faine Quintin Bourne; Phoenix, mannelijke demon. [R]
† Sigil – Chester 'Ches' Benji Howard; Tempus | [1/4]
† Raava – Sebastien Auguste Louis Moriarty; mens. [R]

Regels:
• Niemand buitensluiten. Houdt 't gewoon leuk!
• Geen ruzies, behalve in de rpg zelf.
• Geen perfecte rollen! Iedereen heeft minpunten.
• Bestuur elkaars personages niet. Alleen die van jezelf.
• Vermoord geen andere personage zonder toestemming.
• 16/18+ is toegestaan, maar zet er een waarschuwing boven.
• In deze RPG moeten de posts 300 woorden bevatten.
• Let op je spelling en grammatica.

Het begint met een gewone werk/schooldag en degenen die hogere demonen hebben, kunnen een opdracht van de Bron krijgen (waaronder de Charmed Ones uit te schakelen of het boek tot hun beschikking te krijgen).

Het idee is afgeleid van de serie Charmed. ©

[ bericht aangepast op 1 sep 2014 - 22:56 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

      † Amethyst – Amelia • Betoverde.
Half vijf en ze was al klaar wakker. Haar ogen waren met een bedenkelijke blik naar het plafond aan het staren. Ze bedacht zich hoe ze haar dag goed in kon plannen met al de afspraken die ze vandaag had staan. Ze werkte bij een makelaar voor een jaar, dus ze was nog redelijk pril op het gebied, maar de telefoontjes voor haar werk kwamen binnen vloeien en negeren kon ze die niet. Vooral niet omdat haar baas voor een weekje een vakantie heeft geboekt met haar minnaar naar een of ander exotisch oord, zonder dat zij er zelf van wist. Ze kwam het pas de vorige morgen te weten en toen had ze geen keus dan het werk van haar baas over te nemen, voornamelijk omdat er weinig werknemers waren.
      Eerst moest ze met mevr. Anderson om 9 uur 's ochtends naar een kleine landwoning, dat gelegen lag op een plattelandsgebied. Ze had de vrouw al enkele cottages laten zien, maar deze sprak mevr. Anderson het meeste aan. Ze was een wat oudere, alleenstaande vrouw rond de 60 jaar en wilde iets rustig hebben – waar ze niet wakker werd getoeterd door het stadse geluid en de drukke geluiden.
      Daarna had ze om half 11 een afspraak met een getrouwd stel, dat het liefst eerst even haar meningen wilde horen over de huizen die hun aanspraken en waar zijzelf wat ideeën over had. Ze had al wel wat dubbelwoningen klaarliggen, maar sommigen weken af van wat ze wilden – al was het 't proberen zeker waard. Misschien vonden ze 't zeker wel iets.
      De volgende afspraak was om half 2, en hopelijk was dat ook het laatste. Ze had een halfuurtje om haar lunch naar binnen te werken tussen die afspraken, dus ze moest opschieten.
      Het was met een jongeman rond haar eigen leeftijd die zo snel mogelijk een woonplek wilde hebben. De man had ze één keer eerder ontmoet, maar dat was in hachelijke omstandigheden doordat ze op dat moment een demon moest wegwerken. De man was naar haar mening wat vreemd en ze hield dan ook voor de zekerheid hem in de gaten – ze had té vaak meegemaakt dat degene in kwestie eigenlijk een demon of iets bovennatuurlijks was. En op dit moment had ze daar totaal geen zin in, omdat haar vriend terug in de stad was. Onaangekondigd.
      Hij stond abrupt gisterenavond voor hun deur op de stoep en om hem direct weg te sturen was te cru, vond ze. Maar nu had ze er gemengde gevoelens over.
      Tegen haar zin in stond ze op, keek ze met een laatste blik op de wekker – het was kwart voor 5 en liep ze van de trap naar de keuken om koffie te zetten. Vervolgens liep ze terug naar boven om zich te begeven in de badkamer.
      Ze wist niet of iemand al wakker was in het huis, dus deed ze extra stil om ze niet wakker te maken – slapen kon zij toch niet meer.
      Ze draaide de knop om van de douche en het water straalde over haar heen, maakte haar chocoladebruine haren nat en mogelijk nog donkerder. De druppels water rolden naar beneden over haar lichaam; haar tatoeages, waarna ze het witte tegemoet gingen. Haar ogen gingen dicht en haar handen bewogen zich richting het flesje shampoo, het lichtgekleurde, vloeibare vloeistof voelde ze op haar hand, en ze bracht het naar haar haren – boom. Wat nou weer?
      Haar ogen vlogen open, maar direct deed ze die dicht vanwege de stekende pijn in haar ogen. Shampoo in haar ogen. Een zachte pijnkreet volgend door een scheldwoord verlieten haar mond en ze haalde de shampoo uit haar ogen, waarna ze snel omdraaide en nog net op tijd een energiebal kon ontwijken. “Oké, dat jullie geen kans hebben om ons te verslaan – betekend nog niet dat je slinks binnen mag sluipen als iemand van ons staat te douchen.” Ze greep een handdoek van de dichtstbijzijnde rek om haar lichaam te bedekken. “Wees een demon! Geen viezerik.” Ze zuchtte, toen ze de demon honend zag lachen en een andere energiebal tevoorschijn zag komen, en bewoog met beide handen om hem te bevriezen.
      “Laat me tenminste eerst even douchen. Ik heb hier geen tijd voor, verdomme.” Schold ze in zichzelf.

[ bericht aangepast op 1 sep 2014 - 22:53 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

(Mijn topics. Mijn reactie komt morgen, na school)

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ourania schreef:
MT.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Ourania schreef:
MT.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Ourania schreef:
MT.

---

A girl who wonders.

°Chester 'Ches' Benji Howard° Tempus Demon°

Een glimlach glijd over mijn gezicht. "Natuurlijk lukt zoiets mij heer. Geen enkel probleem" zeg ik. "Dat mag ik inderdaad hopen Tempus" Ik glimlach weer kruiperig. "Waarom twijfelt u nog heer. Ik heb alles al uitgezocht. Die ene werkt bij een makelaars bedrijf. Ik neem gewoon contact op, zeg dat ik op zoek ben naar een leuke loft, voor leuke jongeman als ik zelf" Ik grijns wat in mezelf. Ja een loft is leuk! "Ben een beetje charmant, flirt een beetje hier en daar en tada" Ik spreid mijn handen een beetje. "Zorg maar dat het gebeurd!"
Voor ik het weet sta ik weer in mijn eigen appartement. Ik slaak een diepe zucht. Fijn! Ik laat mezelf op het bed vallen, rek me uit en gaap. Een hele fijne, vooral lange avond gehad, en dan roept hij me om zes uur 's ochtends! En waarom? Weer die verdomde Halliwell zussen.

Na nog even een paar uurtjes geslapen te hebben sta ik maar op en neem een douche. Technisch gezien heb ik geen slaap nodig, niet meer. Toch is er iets in mij dat altijd van slaap zal houden. Douchen overigens ook. Toen ik nog leefde was dat er nog niet. Maar ik hielt toen even veel van badderen. Met een handdoek om mijn middel loop ik naar de keuken en zet koffie voor mezelf. Koffie is ook heerlijk overigens. Ook zo iets aards wat ze goed hebben gedaan.
Na het eerste slokje genomen te hebben pak ik de telefoon van de standaard en toets het nummer in.
"Goedemorgen!" zeg ik op mijn charmantste toon. "Hai, ik wilde graag een afspraak maken met Amelia Halliwell?" Ik grinnik even. "Nou, waarom denkt u? Omdat ik op zoek ben naar een huis" grap ik charmant. "Of nou ja eigenlijk een loft en zij schijnt de beste te zijn" Ik begin rond te lopen. "ja een loft. Dat is perfect voor iemand zoals ik"
Ik zwijg even terwijl ik weer rond loop. "Oh dat is heel naar. Als u haar mij zo snel mogelijk wil laten terug bellen? Geld is geen probleem" Ik glimlach. "Perfect, bedankt" Ik noem het nummer van mijn mobieltje en hang vervolgens op.

Ik werp een blik op de klok. Moet me verder maar zien te vermaken als ik moet wachten op een telefoontje. Ik kleed me aan en nadat ik mijn sneakers heb aangetrokken pak ik mijn mobieltje en verlaat het appartement. Ik stap op de motor en rijd naar de stad. Dan maar ergens een ontbijtje halen. Heb het dan net nodig, maar zo kies ik wel heel leuke slachtoffers uit.
Het duurt niet lang of ik vind een leuk tentje. Ik ga bij het raam zitten, bestel een cappuccino, en een 'Frans ontbijt' met natuurlijk mijn charmantste glimlach. De serveerster schijnt die maar al te leuk vind. Iets wat mij natuurlijk amuseert. Ik leg mijn mobiel op tafel en krab over de stoppeltjes op mijn kaak terwijl ik naar buiten kijk. En nu is het wachten. Hopen dat ze reageren. Hopen dat ze happen.

[ bericht aangepast op 2 sep 2014 - 22:21 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

MT.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

MT

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

» Mijn topics.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Morticia schreef:
» Mijn topics.

---

† Love? I want to sleep.

Verschillende malen fladderen mijn armen alle kanten op – als een jonge vogel welke op het punt staat om het nest uit te stappen en zijn eerste vlucht te beginnen. Mijn doel is echter het behouden van het evenwicht van mijn lichaam, waardoor ik het voor elkaar weet te krijgen om op een hoge snelheid door de nauwe straten te schieten en de obstakels te ontwijken. Het korte aanzicht van de gekleurde straatstenen welke onder mijn voeten schieten, weet een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken te laten verschijnen. Veel seconden om dit beter te bestuderen gun ik mezelf echter niet. Mijn aandacht is geheel geconcentreerd op het object dat mee schijnt te bewegen met de wind en steeds sneller van me vandaan tracht te komen.
      Grijnzend weet ik mijn lichaam met een hogere snelheid naar voren te storten, waardoor mijn zwarte schoenen harde geluiden produceren in het contact met de straatstenen. Wanneer ik nogmaals een stand hoger wil voort bewegen, weigeren ze echter dienst. Vloekend door het gegeven dat ik mijn sneakers aan had moeten trekken in plaats van mijn legerkisten, schiet ik een smalle steeg uit om mezelf kort op adem te laten komen. Mijn kijkers blijven de gehele tijd gericht op het fladderende voorwerp dat in een donkere steeg wordt geblazen aan de andere kant van de straat, waar het zijn tocht verder zet naar andere gedeelten van de stad.
Wachten doe ik niet en zonder te kijken naar het eventuele verkeerd, schiet ik de straat op en bevind me binnen de kortste keren in de duisternis van de steeg. Het luide geluid van claxons achter me gaat volledig langs me heen. Springend over vuilnisbakken, graaien mijn handen naar het voorwerp – dat een stuk wit papier schijnt te zijn.
      Voor een minimaal moment flitsen beelden in mijn gedachten over het moment waar op ik het papier voor mijn voeten zie dwarrelen. Mijn moeder spreekt enkele woorden uit, welke niet tot me komen doordat ik de getekende ster in de bovenhoek van het papier zie staan. Voordat ik het papier goed en wel vast kan nemen, wordt het onderschept door de wind en is mijn dolle achtervolging begonnen. Mijn moeder is hoogstwaarschijnlijk naar binnen gegaan en is de begonnen met het lezen van de krant, wetend dat ze me met geen mogelijkheid tegen had kunnen houden.
Meer tijd om na te denken over de gebeurtenis en het gegeven dat het stuk papier waardevolle, magische informatie zou kunnen bezitten – schenk ik mezelf niet. Mijn voet blijft hangen achter een vuilnisbak en voor een kort moment ben ik bang dat ik mijn knieën open ga halen aan de straatstenen. Wonder boven wonder blijf ik echter overeind, waardoor ik af storm op de volgende hoek.
      ‘Kom hier – snotverdorie.’
      Met een vastberaden blik in mijn kijkers schiet ik de hoek om, waardoor ik uit schijn te komen op een verlaten straat met een aantal verlaten winkels. Mijn witte, tengere vingers strekken zich uit naar voren om zich rondom het papier te wikkelen – totdat mijn lichaam plotseling abrupt tot stilstand schijnt te komen doordat het tegen iets hards en massiefs op botst. Voordat de lucht uit mijn longen wordt geblazen en ik mijn lichaam naar de straatstenen voel glijden – zie ik nog net dat het stuk papier onder een langs komende auto schiet en volledig verfromfraaid tevoorschijn komt.
      De stekende pijn van de straatstenen welke in contact komen met mijn blote knieën – is niets vergeleken met het gevoel van teleurstelling dat door mijn lichaam schiet wanneer het besef bij me binnen komt zetten dat het papier hoogstwaarschijnlijk onbruikbaar is geworden.
Wanneer mijn kijkers een helderblauwe kleur kunnen onderscheiden in het voorwerp waar ik zojuist tegen aan ben gelopen, besef ik me plotseling dat het een persoon is geweest. Mompelend over het gegeven dat het verboden zou moeten worden om zo breed te zijn, krabbel ik overeind en haal een hand over mijn geschaafde knieën. Naast het gegeven dat ik mijn legerkisten aan heb gedaan, was het tevens niet slim geweest om mijn oudste spijkerbroek aan te trekken waarvan de knieën al compleet open staan. Hoogstwaarschijnlijk zaten er meer gaten in die broek en in een gatenkaas. . .
      Met een woest gebaar trek ik mijn oversized shirt recht en haal een hand door mijn haren. De jongeman mocht van geluk spreken dat ik mijn haarkleuring enkele dagen terug uit mijn haren is gegaan, anders had hij hoogstwaarschijnlijk een roze afdruk op zijn kleding gehad. Niet dat – dat mijn probleem was. . . Daarnaast zou het zijn kleding wat opvrolijken en zou hij me eigenlijk dankbaar moeten zijn of me een beloning moeten geven.
      ‘Uh. Geen verrassing dat mijn zoektocht naar magie opnieuw wordt verbroken door een kantoor–achtig persoon. Dat document was misschien wel ontzettend waardevol, hoor.’
Met een blik vol aanbidding, neem ik het document van papier uit de goot en strijk het glad in mijn handen. Fronsend maak ik er vervolgens een prop van en stop het in een van mijn broekzakken. De teleurstelling op mijn gezicht is meer dan te zien.
‘Of. . . Het is een boodschappenlijst van een persoon die het leuk vindt om oude symbolen te tekenen. Ik moet natuurlijk sociaal doen. . . Em. . . Het spijt me dat ik tegen je op liep?’
      Met grote kijkers, richt ik mijn blik voor een kort moment op het gezicht van de jongeman. Hoogstwaarschijnlijk had hij heel wat anders aan zijn hoofd en kon hij een gestoorde jongedame met wensen naar magie niet gebruiken. Maar mijn moeder heeft me altijd verteld dat ik beleefd moet zijn, ook al mag ik andere personen eigenlijk niet. . .

[ bericht aangepast op 3 sep 2014 - 14:31 ]

---

•

"Nee!" Avalyn schrok wakker. Het was rond een uur of kwart voor vijf en ze had zojuist een nachtmerrie gehad dat ze haar tentamens niet mocht maken. Om half zeven was haar eerste tentamen literatuur. Ze was als de doods dat ze het niet zou redden, als laatste jaars wist ze wel hoe alles in elkaar stak, maar toch was die onzekerheid er.
Ze keek gedesoriënteerd om zich heen en zag dat haar leesbril ergens op bed lag, naast een paar open boeken. Ze geeuwde en kon er eigenlijk wel om lachen. Ze liet zich weer in haar bed vallen. "Argh!!" schreeuwde ze op een geluidsniveau dat ze Thalia en Amethyst niet wakker zou maken. Ze keek op haar wekker, het was ondertussen al bijna vijf uur en ze zuchtte.
Amy zou al wakker zijn.
Ze rekte zich uit en pakte haar bril waarna ze opstond, een kamerjas aantrok en met haar konijnensloffen de kamer verliet. Haar lange zwarte haren hingen warrig los en door haar korte broekje voelde ze een koud briesje langs haar lange, gespierde benen.
Slaperig liet ze weer een gaap horen. "Koffie.." mompelde ze terwijl ze knipperde met haar ogen en naar beneden liep om koffie te zetten.
Toen ze in de koffiepot keek, zag ze dat er al koffie was gemaakt en ze keek verbaasd op. "Bedankt wie er ook wakker mag zijn." Ze pakte een mok en schonk wat koffie in en deed er wat suiker bij. Meer had ze niet nodig. Ze liep met haar mok in haar handen richting de deur om de krant te halen en toen ze die eenmaal had liep ze terug om deze zorgvuldig te lezen.
Dit plan werd enkel verstoord toen ze boven wat lawaai hoorde. Ze zuchtte en liep naar boven, het geluid kwam van de badkamer. Het was de stem van haar oudere zus. Ze bonkte hard op de deur. "Het is ochtend, hou het wat rustiger!" Het was haar ochtendhumeur die sprak, maar die verdween als sneeuw voor de zon toen ze hoorde wat Amethyst zei. “Wees een demon! Geen viezerik.” Ik zuchtte en hoorde van de andere kant een lach.
Avalyn trok aan de handel, ze wist dat haar zus het wel aankon, maar aangezien ze aan het douchen was weet je het zo net nog niet. De deur ging niet meteen open en met een behendige, maar lompe trap kreeg ze de deur open. "Ik wist niet dat je in was voor dit soort onderonsjes Am." Zei ze tegen haar zus die de demoon had bevroren en gewoon weer was gaan douchen. Ze keek naar de demoon die een energyball wilde afvuren. Ze zuchtte. "Het is for God sake kwart over vijf ofzo." Ze rolde met haar ogen. "Zal ik hem voor je meenemen of wil je de eer zelf hebben."

[ bericht aangepast op 3 sep 2014 - 15:46 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

      De ochtenddienst, het is niet bepaald iets wat mensen graag doen. Ik vind het zelf niet héél verschrikkelijk, gezien de ochtenddienst eigenlijk altijd in een ander gedeelte van het restaurant is, en het is een leuke afwisseling. Het gedeelte waar ik nu werk is meer koffietentjeachtig en er wordt voornamelijk ontbijt en lunch geserveerd, al kun je er 's avonds ook gewoon zitten en eten. Het andere gedeelte is meer echt een restaurant en vooral gericht op het 's avonds dineren. Bovendien heb ik nu nog de hele dag voor me, al maakt dat nu niet zo heel veel uit, gezien ik vandaag niet veel te doen heb, maar gezien Amelia en Avalyn vandaag wel dingen moeten doen die belangrijk zijn, wil ik graag koken.
      Hoewel het 's ochtends meestal wel redelijk druk is, voornamelijk door mensen die op weg naar werk nog snel een broodje of een meeneem koffie halen, is het nu best rustig. Hopelijk blijft dit zo en besluit niet iedereen tegelijkertijd koffie of ontbijt te halen...
      Niet veel later stapt er een lange jongeman naar binnen, die vervolgens plaats neemt bij het raam. Sophia, die nu ook ochtenddienst heeft, heeft haar pauze, waardoor het aan mij is om zijn bestelling op te nemen. Wanneer ik bij hem sta, merk ik dat de jongeman me niet bekend voor komt, wat betekent dat hij geen vaste klant is. Of ik ben vergeten wie hij is, dat kan ook nog. 'Wil je al iets bestellen?' vraag ik wanneer ik het notitieblokje hebben opengeklapt. In het "dinergedeelte" moeten we verplicht van die elektronische notitieblokdingen gebruiken, maar wanneer ik hier ochtenddienst heb, gebruik ik liever een gewoon notitieblok, gezien ik soms nogal verward kan raken van die elektronische dingen. Ik wou dat we die hier helemaal niet gebruiken.
      Hij bestelt een cappuccino en een Frans ontbijt, waarbij hij charmant glimlacht. Ik noteer zijn bestelling, waarna ik terug glimlach en weg ga om zijn bestelling klaar te maken. De broodjes komen net uit de oven en moeten nog enkel nog een beetje afkoelen, wat scheelt want dan hoeft de jongeman niet zolang te wachten. Terwijl de broodjes afkoelen, ga ik zijn cappuccino maken. We hebben sinds kort een nieuwe machine waar ik nog niet geheel gewend aan ben, waardoor het niet gelijk lukt, maar uiteindelijk is het toch gelukt, volgens mij. Waar ik echter wel goed in ben, is het creëren van een figuur in het schuim van de koffie. Ik neem de cappuccino in mijn ene hand en in mijn andere hand een bord maar daarop enkele Franse broodjes, waaronder een croissantje en een pain-au-chocolat. Ik loop terug naar de jongeman en zet zijn bestelling voor hem neer. 'Alsjeblieft,' glimlach ik en ik kan het niet laten om hem een vraag te stellen. 'Verwacht je een telefoontje?' Ik had gezien dat hij regelmatig op zijn mobiel keek, alsof hij ergens op wachtte, en ondanks dat ik hem niet ken, ben ik er benieuwd naar waarom hij dat constant doet.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ivy Mariah Collins †
Ik hoorde wat gedempte geluiden ergens uit het huis komen en geërgerd opende ik mijn ogen. Ik haatte het om wakker gemaakt te worden - de dag begon al slecht. Zonder te kijken greep ik naar het pakje sigaretten op mijn nachtkastje en toen ik deze naar me toetrok, zag ik dat hij leeg was. Een zachte grom rolde over mijn lippen en slaperig ging ik rechtop zitten. Mijn lange, witblonde haren zaten door de war en mijn ogen stonden nog maar halfopen. Ik wierp een korte blik op de klok en schrok lichtelijk van het vroege tijdstip. Verdomme.
Ik gaapte even en met moeite stond ik op. Ik sjokte naar mijn kledingkast, trok er een paar willekeurige kledingstukken uit - uiteindelijk had ik een zwarte jeans aan met een wit topje. Chagrijnig greep ik naar mijn - te grote - vest, stapte in mijn zwarte combat boots en trok de capuchon over mijn hoofd, om vervolgens met veel kabaal naar beneden te strompelen. Zonder verder te kijken wie de oorzaak was van mijn slechte humeur liep ik naar buiten toe. Er kroop even een rilling over mijn rug door de kou; het was nog vroeg, dus er hing een deken van mist in de lucht. Ik trok mijn vest dichter om me heen en op mijn gemakje liep ik door de verlaten straten. Een kwartiertje later kwam ik aan bij een klein winkeltje; hier kocht ik altijd mijn sigaretten, ik was blij dat ze altijd zo vroeg open waren - het was inmiddels zeven uur - anders had ik vandaag niet overleeft.
Ik liep de winkel binnen en met een klap legde ik het pakje sigaretten op de toonbank. De man achter de balie grijnsde lichtjes en nadat ik betaald had, liep ik weer naar buiten toe. Ik was nog altijd half aan het slapen terwijl ik een peukje opstak en opgelucht een trekje nam. Ik leunde even tegen de muur aan, genietend van de rook die ik inademde samen met de frisse buitenlucht. Kort sloot ik mijn ogen. Zodra ik thuis was, vond ik uit wie de oorzaak was van het feit dat ik om tien over zeven buiten stond. Ik was blij dat ik vandaag een dagje vrij had van werk en had al een planning voor mezelf gemaakt: pizza, whiskey en films. Mijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog bij dat vooruitzicht en ik ging weer rechtstaan, om verder te lopen; ik had wat meer nodig dan sigaretten om de dag mee te starten, namelijk koffie; ik ging opzoek naar een cafeetje.
Ik heb al vaak te horen gekregen dat ik ongezond leefde en eerlijk gezegd was ik het met ze eens, maar of het me wat kon schelen? Niet echt, vond ik. Ik zou er spijt van krijgen als ik niet deed wat ik wilde. Ik nam nog een trekje. Waarom zou ik mensen laten beslissen of ik goed leefde of niet? Ik gaapte nogmaals en ik haalde vermoeid een hand langs mijn gezicht. Het jammere was dat als ik eenmaal wakker was, ik niet meer in slaap kwam. Ik kon me herinneren dat ik als een klein meisje altijd vroeg beneden was en mijn ouders wakker maakte door het geluid van de tv. Konden ze niet zo waarderen.
Uiteindelijk vond ik een klein, knus tentje en ik wandelde naar binnen toe. Ik plofte met een zucht aan een tafeltje bij het raam en bestelde een cappuccino, om vervolgens afwezig naar buiten te staren.

[ bericht aangepast op 6 sep 2014 - 23:23 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''