• TWINTOWN.



    It's double the giggles,
    and double the grins,
    and double the trouble,
    if you're blessed with twins.


    ‘Mevrouw Lade, u heeft een knappe jongen en een prachtige meid,’ kondigde de zuster aan terwijl ze de jonge moeder haar kinderen aangaf.
    De kersverse moeder droeg een brede glimlach op haar gezicht, ondanks dat ze natuurlijk al wist dat ze een tweeling zou krijgen – en dat ze gezond zouden zijn. Alles klopte, zoals het dat al dertig jaar deed.


    In Brookmouth – al noemt het volk dat er woont het Twintown, Virginia is al zo’n dertig jaar iets vreemds aan de gang dat inmiddels een normaliteit lijkt te zijn. Er worden enkel eeneiige tweelingen geboren, en dan ook echt niets daarbuiten. Zo gaat het al dertig jaar, en er is nog geen excentriekeling geweest die één kind, of drie kinderen wist te produceren.
    Ondertussen zijn de oudsten tweelingen al dertig jaar, en de jongste zijn zojuist geboren, er lopen alle leeftijden tussendoor. Niemand lijkt er echter meer naar om te kijken, er wordt namelijk gesproken over God, en hoe hij dit stadje nieuw leven in wilde blazen – aangezien de vergrijzing toe leek te nemen. Er wordt dan ook van de tweelingen verwacht dat zij iedere zondag naar de kerk gaan om te bidden tot de Godin van de vruchtbaarheid.


    Rollen.
    Mannen.
          × Judas Levi Parker. || Drieëntwintig || Ambrose || 1.3
          × Michael 'Mike' Thomas McGee. || ComingToTheTree || 1.3
          × Cooper Isaac Miller. || Twintig || Rawhide || 1.14
          × Tyler Lucifer Castillo. || Tweeëntwintig || Orton || 1.7
          × Luciano Xavier Castillo. || Tweeëntwintig || Amaris || 1.15
          × Bently Eli Miller. || Twintig || Gally || 1.14
          × Finn || Vierentwintig || Tsuchiya || 1.10
          × Heath – || Vierentwintig || Braniel || 1.12

    Vrouwen.
          × Royce Millicent Ainsworth || Tweeëntwintig || Determine || 1.6
          × Emily 'Em' June McCallie. || Zeventien. || TheHangingTree || 1.4
          × Selah Lois Parker. || Drieëntwintig || Weekes || 1.10
          × Samantha Riley Valentino. || Achttien || Orton || 1.3
          × Silena Mae McCallie. || Zeventien. || MetUpAtMidnight || 1.9
          × Madeline 'Mady' Sara McGee. || TheHangingTree.
          × Jacelyn Amelie Morales. || Tweeëntwintig || Sangster || 1.13
          × Avery Elizabeth Morales. || Tweeëntwintig || Dornan || 1.12
          × Nelaeryn Arlen Ainsworth. || Tweeëntwintig || Duvaineth || 1.17
          × Bezet. || Davon.
          × Bezet. || Denys.


    Tweelingen.
          × Judas Levi Parker. || Ambrose » Selah Lois Parker. || Weekes
          × Michael 'Mike' Thomas McGee. || ComingToTheTree » Madeline 'Mady' Sara McGee. || TheHangingTree
          × Cooper Isaac Miller. || Rawhide » Bently Eli Miller. || Gally
          × Tyler Lucifer Castillo. || Orton » Luciano Xavier Castillo. || Amaris
          × Finn. – || Tsuchiya » Heath. || Braniel
          × Royce Millicent Ainsworth || Determine » Nelaeryn Arlen Ainsworth. || Duvaineth
          × Emily 'Em' June McCallie. || TheHangingTree » Silena Mae McCallie. || MetUpAtMidnight
          × Jacelyn Amelie Morales. || Sangster » Avery Elizabeth Morales. || Dornan


    Invullen.
    Naam.
    Leeftijd.
    Innerlijk.
    Uiterlijk.
    Tweeling. [En eventuele voorkeur voor man of vrouw wanneer er nog niemand is gekozen.]
    Woont. [Waar diegene woont – thuis of alleen, misschien met partner.]
    Extra.


    Regels.
    » Doe niet mee als je denkt dat je er geen tijd voor hebt.
    » Minimum van 200 woorden.
    » 16+ is toegestaan.
    » Naamsveranderingen graag doorgeven in het praattopic.
    » Geen OOC in het speeltopic, daar is het praattopic voor.
    » Geen ruzies rondom dit RPG.
    » Relaties (buiten de tweelingen) worden pas besloten in het praattopic!
    » Ik ben de enige die nieuwe topics maakt, tenzij ik een ander aanwijs.


    [ bericht aangepast op 6 jan 2015 - 21:50 ]


    I'm your little ray of pitch black.

    Silena Mae McCallie



    Ik hoor een zucht en voel dat het best naast me een beetje inzakt, wat betekend dat er iemand is gaan zitten. "Weet je welke dag het vandaag is?" zegt Mike. Tuurlijk. "Vrijdag. Laat me slapen." zeg ik en ik druk het kussen over mijn hoofd. Ik hoor een zucht en stappen, het gewicht op de rand van het bed verdwijnt en even later zie ik fel licht. Godverdomme. Het is godverdomme vrijdag. Vrijdag slaap ik uit. Uiteindelijk geef ik het op en gooi ik mijn kussen weg, om bijna verblind te worden door het licht. Ik knijp mijn ogen samen en ga op de rand van het bed zitten. Helaas ben ik natuurlijk weer mijn onhandige zelf en val ik bijna het bed uit. "Mike. Het is godverdomme acht uur in de ochtend. " zeg ik chagrijnig, terwijl ik even in mijn ogen wrijf. Ik zucht en sta op, om Mike een knuffel te geven, vervolgens loop ik de kamer uit naar mijn eigen kamer en pak ik een trui, die ik over mijn pyjama heen doen. Warmte. Daarna loop ik snel van de trap en en loop ik door naar de keuken. Het huis is eigenlijk van mijn ouders geweest en is erg groot, maar aangezien zij er eigenlijk nooit zijn woon ik er nu samen met Emily, Mady en Mike. Ik zet een kopje thee en loop vervolgens te gaan zitten, en bijna thee te morsen over mijn benen, waar ik alleen een kort pyjama broekje overaan heb. Met de hete thee in mijn handen nestel ik me in de hoek van de bank en val ik natuurlijk weer bijna in slaap.


    take me back to the basics and the simple life


    • Michael 'Mike' Thomas McGee •
    Tweeling met Madeline • Relatie met Silena • 19 jaar oud

    'Vrijdag. Laat me slapen,' zegt Silena dan. Uiteindelijk geeft ze het op en gaat recht op in bed zitten, om er vervolgens vanaf te vallen.
    'Mike. Het is godverdomme acht uur in de ochtend.' Ze staat op, geeft me een vluchtige knuffel en loopt - of wankelt meer, in de ochtend heeft Silena niet echt bepaald evenwicht - naar haar eigen slaapkamer. Even blijf ik zitten op het bed, een steek van pijn door me heen gaand. Is ze het vergeten? Vast niet. Ze moet nog eventjes wakker worden, dat is logisch.
    Uiteindelijk loop ik naar de woonkamer en zie ik Silena zitten op de bank. Een stomende kop thee zit geklemd tussen haar handen, en haar oogleden beginnen alweer te zakken. Met het cadeautje achter mijn rug loop ik naar haar toe en zak neer op de bank. Eerst zeg ik niets, Silena de tijd gevend om wakker te worden. Mady en Emily zullen nog wel slapen. Het is in ieder geval stil in het huis, dus waarschijnlijk wel.
    Om Silena nog wat tijd te geven wakker te worden sta ik op en schenk een kop koffie voor mezelf in. Ik doe niet aan thee, koffie is een stuk lekkerder in de vroege morgen. Dan ga ik weer op de bank zitten, naast het kussen waaronder het kettinkje verstopt ligt.


    “A queen will always turn pain into power.”

    Silena Mae McCallie



    Niet veel later hoor ik gestommel op de trap en zie ik Mike verschijnen, hij maakt koffie en gaat naast me op de bank zitten. Mijn hoofd laat ik op zijn schouder leunen. en ik kan menen dat er vandaag iets speciaals was. Maar wat weet ik nu even niet, er is iets. Iets belangrijks en leuks. Maar in de vroegte van de ochtend kom ik er niet op. Ik blaas een paar keer in mijn stomend hete thee, met de hoop dat hij een beetje afkoelt, ondanks dat ik weet dat het niet werkt. Nou ja, als ik dan toch vroeger op ben, dan ga ik ook mooi eerder naar stal toe. Ik glimlach en kijk Mike even aan, waarna ik weer naar voren staar. Ik leun tegen hem aan en voel ondanks dat ik een trui aan heb, zijn lichaamswarmte tegen die van mij aan. Ik herinner me onze eerste ontmoeting kus nog. Het was op stal, aangezien ik daar praktisch gezegd altijd ben. Het was zo zacht en liefdevol. Twee jaar geleden alweer. Wacht. Twee jaar. Dus dat was er vandaag. Twee jaar. De glimlach op mijn gezicht groeit en ik kijk Mike aan. Ik heb niks voor hem gekocht, omdat ik hem les ga geven vandaag. Hij heeft nog nooit op een paard gestapt, wat ik erg jammer vindt. Ze zijn zo lief. Ik neem nu toch echt een slokje van mijn thee, aangezien die nu drinkbaar is geworden.


    take me back to the basics and the simple life


    • Michael 'Mike' Thomas McGee •
    Tweeling met Madeline • Relatie met Silena • 19 jaar oud

    Silena glimlacht naar me en legt haar hoofd op mijn schouder. Het ochtend humeur is ten minste een beetje weg. Ik wacht tot het door Silena door dringt welke dag het is vandaag terwijl ik rustig van mijn hete koffie drink. Zoals meestal verbrand ik mijn tong, maar mijn hoofd is ten minste helder. Dan verbreedt de glimlach op haar gezicht en ze kijkt me aan. De blik in haar ogen zegt me dat het kwartje is gevallen. Met een glimlach op mijn gezicht tover ik het kleine pakketje onder het kussen vandaan. Ik voel me net een goochelaar.
    Ik heb speciaal voor Silena een kettinkje laten maken. Er hangt een hartje aan van echt kristal (dankjewel mam) waarin S + M in gegraveerd staat. Er onder staat een afdruk van een paardenhoef. Hopelijk vind ze het wel wat.
    Grinnikend overhandig ik het doosje aan Silena. Het is mooi ingepakt, met zilver cadeaupapier en lintjes en al die shit. Maar het gaat natuurlijk niet om de verpakking, ook al laat het er wel wat mooier uit zien.


    “A queen will always turn pain into power.”

    EMILY JUNE MCCALLIE


    Door het luide gepiep van mijn wekker word ik uit mijn slaap ontwaakt. Een luide gaap klinkt uit mijn mond wanneer ik opsta en richting de badkamer loop. Ik kijk even in de spiegel naar mijn eigen spiegelbeeld - slecht plan - mijn haar staat alle kanten op en mijn make-up die ik de vorige dag was vergeten af te halen is uitgewreven over mijn hele gezicht. Ik maak een washandje nat onder het koude kraanwater en wrijf ermee over mijn gezicht wat gelijk het effect geeft dat ik wakkerder ben en de make-up vegen van mijn gezicht verdwijnen. Langzaam trek ik mijn pyjama uit om vervolgens onder de hete stralen van de stortdouche te gaan staan. Wanneer ik onder de douche vandaan kom heeft stoom de badkamer gevuld en de spiegel doen beslaan. Ik droog mezelf langzaam af om vervolgens mijn bruine haar droog te föhnen. Ik kleed me snel aan en breng een klein laagje mascara op. Ik loop uit de badkamer naar beneden de trap af waar ik Silena en Mike al zie zitten. Een kleine glimlach speelt om mijn lippen wanneer ik zie dat ze nogal close op de bank zitten. Mady en ik hebben twee jaar geleden besloten dat ze genoeg om elkaar heen hadden gedraaid en ze misschien een klein beetje gepusht om iets met elkaar te beginnen.
    "Goedemorgen" zeg ik tegen de twee.


    -

    AVERY ELIZABETH MORALES



          Ondanks dat ik in de ochtend niet hoef te werk, was ik toch vroeg uit mijn bed gegaan om te gaan hard lopen. De afgelopen dagen had ik het niet gedaan, en het voelt fijn om het weer eens te doen. Na zo'n uur tot anderhalf uur gerend te hebben, ben ik terug bij het appartement dat ik deel met Nea. Het is niet erg groot, maar dat deert me niet. Ik vind het juist fijner dat het niet zo groot is. Nu is het knusser, gezelliger. En zeg nou zelf, welke tweeëntwintig jarige heeft nou een groot huis of appartement nodig? Een beetje overdreven in mijn ogen.
          Door de stilte van het appartement die me tegemoet komt wanneer ik deur open, merk ik gelijk dat Nea naar haar werk is. Gelukkig komt Heath zo langs om samen Demon uit te laten, want ik vind het maar niks om alleen te zijn.
          Ik zet de radio in de kamer aan, op een redelijk hard volume, want dan kan ik de muziek in de badkamer horen. Hierna pak ik mijn douchespullen en begeef ik me naar de badkamer. Ik moet wel een beetje opgaan schieten, gezien Heath meestal op tijd komt. Ik heb echter niet genoeg opgeschoten, want ik ben pas net bezig mezelf af te drogen als ik Heath's stem hoor, gevolgd door Demon's geblaf. 'AVAAAA,' roept hij. 'LEKKER DIIHIING.' Ik grinnik zacht en rol met mijn ogen. Soms is hij echt een idioot.
          Om hem niet langer te laten wachten, doe ik snel een badjas om en loop ik naar de deur, waar Heath maar op blijft kloppen. 'Zo meneertje ongeduld,' grinnik ik wanneer ik de deur open. Demon stormt gelijk het appartement in, waarschijnlijk opzoek naar mijn katje Ginger. Vreemd genoeg kunnen die twee het goed vinden. Geamuseerd kijk ik Heath aan. 'Ik verwacht soms stiekem nog steeds een telefoontje van het gekkenhuis dat ze hun patiënt terug willen,' grinnik ik, waarna ik het appartement weer in loop. 'Je moet trouwens nog even wachten tot ik omgekleed ben. Of je moet willen dat ik zo met je mee ga.' Ik werp een korte blik op Heath en schud mijn hoofd. 'Oké, geef daar maar geen antwoord op,' lach ik, gezien ik zijn antwoord toch wel weet.
          Ik begeef me naar mijn slaapkamer, om snel lingerie, een spijkerbroek, een donkerrood shirtje en sneakers aan te trekken. Mijn nog natte lokken laat ik los hangen. Het is goed weer buiten, dus het zal vanzelf wel drogen.
          'Ik ben klaar om te gaan,' glimlach ik naar Heath, wanneer ik de woonkamer in loop. Demon komt enthousiast op me af en begint zoals wel vaker tegen mijn been aan te rijden. Ik lach zacht en duw hem dan weg. 'Heath, je moet echt eens een vriendinnetje voor je hond vinden,' grijns ik. 'Of minder flirten met vrouwen waar je hond bij is, hij neemt je gewoontes over,' vervolg ik. 'Maar goed, laten we gaan!' Hooguit twee minuten later zijn we buiten en beginnen we richting het park te lopen. Mijn appartement is redelijk dichtbij het park, waardoor we er al snel zijn. 'Sun is shining, the weather is sweet. Make you want to move your dancing feet,' neurie ik, waarna ik een kort rondje draai. Hierna geef ik Heath een knipoog en loop ik iets sneller, zodat ik vlak achter een wat oudere man, die door het park aan het wandelen is, terecht kom. Wanneer ik er zeker van ben dat hij me niet gezien heeft, begin ik achter hem te dansen. Het is iets wat ik wel vaker doe ik wanneer Heath en ik Demon uitlaten en het is echt ongelofelijk hoe onoplettend mensen zijn. Zelfs wanneer ik echt bijna tegen hem aan dans heeft hij het nog niet door.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered


    Selah Lois Parker.


    Terwijl de rest van de stad in leven begint te komen lig ik nog in mijn bed. De lange, witte gordijnen op een centimeter na gesloten, waar een klein straaltje zonlicht doorheen schijnt. Mijn wekkerradio sloeg al een half uur geleden aan, zonder reden, gewoon uit gewoonte.
    Een witte, half opgerookte peuk heb ik tussen mijn vingers geklemd terwijl ik naar een nummer van het meest recente Arctic Monkeys album luister dat op de radio gespeeld wordt.
    Mijn kleren voor vandaag liggen al klaar op de stoel voor mijn bed, maar het werkelijk opstaan en me aankleden wordt steeds uitgesteld.
    Als ik uiteindelijk toch uit bed rol en in het jurkje schiet weet ik binnen een half uur een schaaltje yoghurt en een kop thee naar binnen te werken, schoenen te vinden en mijn haar een beetje te fatsoeneren.
    Ik sms Jacelyn enkel de woorden "I'm coming for you" en laat de deur van mijn krappe appartementje achter me dicht vallen.
    Onderweg stop ik bij een kleine bakkerij, waar twee chocolate-chip cookies haal, en op mijn gemak loop ik naar Jacelyn's onderkomen. Ik rook een sigaret of twee, alleen om de tijd te doden, en sms mijn broer of hij zin heeft om iets te gaan eten, binnenkort. We zien elkaar te weinig.
    Als ik voor haar deur sta druk ik op haar deurbel en bel ik haar tegelijkertijd - alweer een gewoonte.


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

    JACELYN AMELIE MORALES


    Een kreun verliet mijn lippen toen een zonnestraal net op mijn ogen belandde. Na een minuutje van wikken en wegen, opende ik toch mijn ogen om weer recht in de zonnestraal te kijken. Ik pakte mijn kussen van mijn hoofd vandaan en drukte die op mijn gezicht, een zucht verliet mijn lippen toen ik de kussen van mijn gezicht haalde en keek recht naar mijn mintgroene plafond. Een diepere zucht verliet mijn lippen en sloeg de dekens van mijn lichaam af, waarna ik mijn telefoon hoorde piepen. Een berichtje van Selah dat ze hier naartoe zou komen en onmiddellijk werden mijn ogen groot. In een onmenselijke snelheid pakte ik mijn kleren uit de kast en stapte de badkamer in. Mijn haar stond alle kanten op, mijn make-up van gisteren was overal gesmeerd – kortom geen aantrekkelijk gezicht.
          Na een korte douche en mijn kleren aan, stond ik voor de spiegel mijn natte haar proberen te temmen met mijn borstel. Eenmaal mijn haar uit te hebben geborsteld, liep ik al zingend naar de keuken om een kop koffie voor mezelf te zetten – mijn dagelijkse routine. Over twee dagen moesten alle tweelingen naar kerk, om daar te bidden, iets waar ik wekelijks tegenop keek en dus absoluut geen zin had om de bijeenkomst bij te wonen. Het was alleen helaas verplicht. Mijn gedachtes werden verstoord door mijn ringtone die afging en de deurbel. Selah. Ik schudde lachend haar hoofd en liep naar de deur, waarna ik die opende. ''Je hebt rare gewoontes, schat.'' lachte ik en trok mijn vriendin in een knuffel, voor zover ze kon tenminste. Selah was zo'n twintig centimeter groter dan mij, maar ach.


    I don't want you to die, I want you to suffer.


    ¤ Nelaeryn Arlen Ainsworth

          ’Goedemorgen Nelaeryn,’ groette de dame me. Ze keek afwachten toe hoe ik mijn twee producten op de toonbank neer zette. Nadat ik had afgerekend, wenste ik de oude dame een fijne dag toe. Met een liefelijk glimlachje vertelde ze me dat ze vanmiddag de winkel ging sluiten zodat zij en haar man rustig een fietstochtje konden maken.
    Waarom wist ik niet, maar dat maakte me best gelukkig. Wetend dat de simpele dingen in het leven iemand zo nu en dan blij konden maken.
          Het tasje van de winkel stopte ik in de grote tas die over mijn schouder hing. Het was altijd een heel gedoe om de tas af te doen zonder dat ik eruit zag als een malloot, want het hengsel bleef altijd hangen achter mijn muts. In feite was ik nog maar twee straten verwijderd van mijn werkplek. Ik wierp een blik op de klok en zag dat ik nog wel even tijd had voordat ik me daar moest melden.
          Zonder dat ik er echt bij nadacht, brachten mijn benen me in een richting die ik maar al te goed kende. Ik stopte ze niet. Ik liet ze gaan. Als ik dan toch iets te doen moest hebben, dan was dit – hij – een uitstekende manier. Het was alleen altijd een enorm gedoe om er te komen.
          Uiteindelijk stond ik voor de deur. Wonderbaarlijk hoe een mens op instinct naar iets toe kon lopen, zonder er daadwerkelijk bij stil te staan. Ik hief mijn arm op en drukte op de bel. Het was nog maar de vraag of Finn überhaupt al wakker was. Wetende dat hij vaak genoeg graag tot in de middag uitsliep.
          Daarbij vond ik het ook een hele prestatie dat ik naar hem was toe gegaan, meestal deed ik dat niet. Na jaren van vriendschap was ik nog altijd een vreemd persoon soms. Eerlijk gezegd begreep ik er zelf ook weinig van. Maar hier stond ik en daar moest hij het maar mee doen.
          ‘Finn, duurt lang,’ mopperde ik na twee minuten. Ik was het maar dus hij hoefde heus geen moeite te doen om goed voor de dag te komen. Al had hij daar sowieso niet echt een boodschap aan dacht ik zo. Ikzelf in elk geval niet. Beide konden als lichtelijk socially awkward omschreven worden. Misschien dat ik hem daarom juist zo leuk vond.
          Rustig leunde ik tegen de deurpost aan. Mijn ochtend was niet spetterend begonnen, wie wist konden we het nog leuk laten eindigen.


    The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.


    Bently Eli Miller


    "Ja, vandaag heb ik niets te doen - maar als ik m'n wekker niet zet dan verslaap ik de dag. Bovendien zou ik dan niet meer eens de Starbucks inkomen," Grapte Luciano, waardoor mijn mondhoekjes wat omhoog krulden en ik hem even aankeek. "Ja ze staan nu al bijna tot buiten in de rij." grinnikte ik en nam dan een slokje van mijn thee. "Wat doe jij vandaag nog?" vroeg hij plots en ik slikte moeizaam mijn thee door. "Erm, geen idee eigenlijk." begon ik en krabte even nadenken door mijn krullen. "Voor zover ik weet doe ik niets vandaag," vervolgde ik schouder ophalend na even te denken. Cooper had me ook niet gevraagd om wat te doen, mijn ouders waren gaan werken en mijn zusjes op school. "Jij? Doe jij nog iets vandaag?" vroeg ik dan maar terug, wie weet konden we nog iets 'samen' doen. Ik begon zonder het echt te beseffen wat te blozen, misschien maar beter niet... Ik at het laatste restje van mijn muffin rustig op en keek af en toe naar Luciano. Hij zag er ietjse nerveus uit. Héél kort nam ik hem in me op, iets wat ik op school ook vaak deed. Hij had een setje tatoeages bij en was verder niet veel veranderd, nog steeds diezelfde donkere haren en heldere ogen.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    Selah Lois Parker


    Ik zie haar nog maar nauwelijks de deur opendoen en ze sluit me al in een knuffel. Door mijn lengte zou ik met gemak over haar heen kunnen kijken, iets dat ik per ongeluk ook veel te vaak doe.
    Een geur van vers gezette koffie dringt mijn neusgaten binnen en ik schud Jacelyn van me af. "Koffie?"
    Ze kan geen antwoord geven, want binnen een seconde of drie sta ik al bij het koffiezetapparaat. Of ze de kop voor zichzelf gezet had deert niet, ze is mijn beste vriendin en ze moet maar leren delen - al ga ik er vanuit dat ze dat al kan, er vanuit gaande dat ze heel haar leven alles heeft moeten delen met haar tweelingzus zoals ik dat moest met Levi.
    "Je bent mijn beste vriendin en daarom ga ik nu jouw kop koffie opdrinken." Grinnik ik, en neem de eerste slok. Dat de vloeistof nog kokend heet is en ik bijna mijn lippen verbrand doet er niet toe. Ik neurie You're My Best Friend van Queen terwijl ik de koffie door mijn lichaam voel glijden en gris in mijn tas, op zoek naar mijn pakje sigaretten. Liefdevol geef ik Jacelyn een aai over haar bol, en bied ik haar een sigaret aan.
    "Dus, Jacky, wat doen we vandaag?"


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

    Finn.
    Alsof de Heer daarboven hem geen rust gunde en het hoorde, Finn had op het moment net zijn broek aangetrokken, klonk er een akelige bel. Iemand belde aan in de ochtend, diegene moest bij hem zijn en er waren geen nieuwe geïnteresseerden in zijn werk, alles samengevoegd kon het woord “crap” enigszins zijn humeur het best omschrijven. Een moment vloog Heath in zijn hoofd. Wat als die sukkel weer zijn sleutels vergeten was? Het was verleidelijk om de deur niet open te doen, maar de gedachte dat het iemand anders kon zijn, veranderde zijn opwelling.
          Met een zucht gooide hij het witte shirt over zijn schouder, stak asociaal eerst een sigaret op in de hoop dat diegene wegging – en liep toen toch naar beneden om de deur open te doen. Die intentie gooide zich snel om toen hij de bekende blonde haarkleur op het koppie van de korte vrouw zag. Hij glimlachte schalks. “Nelaeryn Arlen Ainsworth,” zei hij met een vermakelijke ondertoon en hij stond amusant voor de doorzichtige deur op zijn gemakkie naar de vrouw te kijken. “Hoe lang zou je nog kunnen wachten?” Vroeg hij duidelijk hoorbaar voor de vrouw en liet zich gemakkelijk tegen muur vallen, kijkend vanuit zijn ooghoeken – een hijs van nemend van zijn sigaret.
          Een oudere vrouw met witgrijs haar kwam langslopen om de post te halen en keek met een wantrouwige blik naar Finn. Finn grijnsde ongemeend terug. Met de peuk in zijn hand. De vrouw stond op het punt om iets te zeggen, maar vond het waarschijnlijk beter om niks te zeggen – want ze liep hoofdschuddend weg. Wanneer zijn sigaret op was, drukte hij deze uit en gooide deze in de afvalbak bij de deur. Ongemakkelijk haalde hij een hand door zijn haar en keek lachend op. “Ik denk wel dat je genoeg gewacht hebt. Wat doe je eigenlijk hier?” Vroeg hij haar, wanneer hij de deur voor haar opende. Hij begreep niet waarom ze de deur niet gewoon opende en hij hiervoor helemaal naar beneden moest komen.
          “Ben je soms vergeten dat ik je een sleutel heb gegeven, zodat je naar binnen kan komen?” Zonder iets te vermelden greep hij in haar zakken en pakte haar sleutelbos tevoorschijn. “Ik heb je niet voor niks die sleutel gegeven.” Hij zuchtte lichtelijk gefrustreerd – niet wetend wat hij met haar aanmoest.
          “Kom maar gewoon naar binnen.” En hij hield voor even de deur voor haar open en liep toen voorop naar de lift.



    Hehehe.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Luciano 'Luca' Xavier Castillo



    "Ja, ze staan nu al bijna tot buiten in de rij," zei Bently met een lachje rondom zijn mond, voordat hij een slok van zijn drinken nam.
    "Erm, geen idee eigenlijk." Antwoorde hij op m'n vraag, waardoor ik een slokje van de koffie nam.
    "Jij? Doe jij nog iets vandaag?" Even keek ik hem aan en zag daardoor net nog hoe zijn hand door zijn krullen ging. Voordat ik mezelf kon gaan betrappen op staren, keek ik naar buiten.
    Jet was heerlijk weer; talloze mensen liepen over straat in groepjes, met kranten in hun handen of een mobieltje. Dit mooie weer maakte eigenlijk alles nog veel beter.
    "Wil je anders something doen?" Ik vroeg wel stom, maar sinds school waren we al bevriend - dus zouden we als bevriend kunnen samen iets doen. Aljoewel het voor mij ook anders voelde, sinds een korte tijd.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Heath Jackson.

    "Zo, meneertje ongeduld," grinnikt de jongedame die nu enkel in haar badjas in de deuropening staat. Een welkome verrassing, desalniettemin een actie die hij liever niet had. Het betekende immers dat de gehele buurt ergens op uit kon kijken: de vrouwen zullen jaloers zijn op haar lichaam (als zowel mijn geweldige aanwezigheid natuurlijk), en wat de mannen betreft... Tja, dat is wel een beetje voorspelbaar.
    Voor luttele seconden staar ik naar de waterdruppels die langs haar hals dwalen zo richting de inkeping van... Nerveus slik ik een brok in mijn keel door, tegelijkertijd dat ik het gevoel krijg dat de stof van mijn shirt me een ietwat beklemd gevoel geeft. Als ik die hond nodig heb, gaat ie er vandoor en het tegenovergestelde. Mijn poelen glijden langs haar hals over haar gezicht, totdat ik besef hoe haar blik iets te geamuseerd naar mijn smaak staat. "Ik verwacht soms stiekem nog steeds een telefoontje van het gekkenhuis dat ze hun patiënt terug willen."
          "Moet je me iets vertellen? Ben je uit het gekkenhuis ontsnapt?" murmel ik met een schaapachtige grijns, gezien ik de context niet begrijp nu ik haar zo zie. Ava is soms een vrouw naar zijn hart met haar mysterieuze karakteristieken en uitdagende bedoelingen. Ik volg haar bijna direct wanneer ze het appartement in verdwijnt, er is eerst een belangrijk gedeelte van haar achterkant dat ik wil inspecteren. Door het gegeven dat ik me momenteel in mijn droomwereld bevind, waar Ava en ik alleen zijn, is het niet verstaanbaar wat ze tegen me zegt. Ik hoor een geheel andere versie van, eentje waardoor ik met een halve grijns haar volg jegens de slaapkamer, alsof ik een hond ben. Nee, erger: Demon, die kon zich pas niet inhouden met haar in de buurt.
          "Als je me volgt naar de slaapkamer zal ik mijn pepperspray moeten gebruiken," vermeld ze me plots, iets waardoor ik de uitstraling van een jonge puppy krijg.
          "Ik beloof dat je het fijn zal vinden als we samen in de slaapkamer zijn," probeer ik. Het ogenblik dat ik echter net bij de deur ben, slaat die in mijn gezicht dicht, waardoor ik wakker ben geschud en met een bedroefd gezicht terugkeer.
    In eerste instantie houd ik een preek in mezelf, dan hardop tegen Demon, die Ginger likt alsof hij de moeder is. Met een diepe zucht red ik het katje van de hond, welke ik aan zijn riem trek, zodat het naast me komt te liggen. Het katje scheen het echter niet eens zo erg te vinden, gezien deze met vrolijke sprongen bij de hond terecht komt. Die twee, werkelijk, soms was het niet te geloven. Ik daal net neer op de bank in de woonkamer als er een deur wordt geopend, waardoor ik automatisch recht ga staan. Ava komt tevoorschijn, verrukkelijk zoals altijd, en ik glimlach iets.
          "Netjes hoor," vermeld ik haar, waarna ik op haar af wilde lopen om de jongedame in mijn armen te nemen. Misschien mag ik haar kont stiekem weer aanraken, dan zeg ik dat ik haar langer had verwacht als smoes. Maar mooi niet hoor: die stomme hond was eerder. Demon heeft waarschijnlijk hetzelfde idee, want hij verpest mijn kans door haar been te humpen.
          "Heath, je moet echt eens een vriendinnetje voor je hond vinden. Of minder flirten met vrouwen waar je hond bij is, hij neemt je gewoontes over."
          "Pfft," sputter ik, waarbij ik mijn armen ietwat kinderachtig over elkaar sla. "Hij verpest het opzettelijk." Er volgen nog wat niet verstaanbare prevelingen, waarop ik toch echt Ava volg en die hond in het oog houd. Mijn humeur is echter al snel verbeterd als we in het park aankomen en ik Ava een nummer hoor zingen. Haar aandacht aan me is niet onopgemerkt gebleven, natuurlijk niet, wat resulteert in een uitdagend gegrinnik. Ik haal snel mijn mobiel tevoorschijn als Ava het waagt om achter een oude man te dansen.
          "Oeh babe," zeg ik jegens haar. "Waarom doe je zulke leuke dansjes nooit bij mij?" Mijn ogen wisselen tussen het camerabeeld, die de dans opneemt, en Ava zelf. "Toch ben ik niet jaloers op de oude mannen waarin jij je interesseert: I've got enough tricks on my own." Nadat het klaar is, berg ik mijn telefoon weer op door het in mijn broekzak te stoppen. Ik zoek Demon, die meters verderop rent over het gras en een paar speelmaatjes heeft gevonden. Niet zomaar honden: dieren met mooie baasjes, namelijk twee brunettes die vast op mijn komst wachten. Met een zelfingenomen, speelse grijns loop ik op ze af.
    "Dames..."

    [ bericht aangepast op 13 jan 2015 - 19:43 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Mt. Sorry, ik wist niet dat het speelopic er al was.:x


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki