[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 24 maart 2015 - 21:32 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

“A queen will always turn pain into power.”

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

I'm walking around and then I look down in my hand and where I usually have my cellphone, I just have a gun ~ Sam Tsui

[ bericht aangepast op 10 maart 2015 - 0:01 ]

I just caught the wave in your eyes

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Proud of being Thorns

Dorian had zijn hoofd op mijn schouder gelegd en hoewel het weinig nut had gehad, had hij een poging gedaan zijn tranen weg te krijgen. Ik voelde een steek door mijn lichaam gaan. Ik vond het echt vreselijk dat hij er zo aan toe was en voelde mij schuldig over het feit dat ik hem misschien nog wel extra hoop had gegeven. Natuurlijk had ik ook wel wat misinformatie binnen gekregen, maar dat maakte de hele situatie er niet minder naar op. Terwijl we hier zo zaten, was binnen de prank een groot succes. Ergens deed het mij wel goed. Het was hilarisch en het was wel duidelijk dat de jongens er niet zo blij mee waren dat iemand hen dit aandeed. Meteen viel op dat ik niet één van de hoofdverdachten was, een spelletje wat ik maar al te graag meespeelde. Met een kleine krulling van mijn mondhoeken besloot ik mij weer even te focussen op Dorian en zijn verdriet. Hoe een succes dit ook was, Dorian was belangrijker. Ik stelde altijd mijn vrienden op de eerste plaats.
‘Het doet pijn. Heb je daar een medicijn tegen?' Ik liet mijn hoofd tegen het zijne rusten en zuchtte. Natuurlijk had ik daar geen medicijn tegen. Niemand had dat. Slechts tijd kon dit soort wonden helen. Het was hatelijk, maar de harde waarheid. Echter besloot ik dat dat het meest slechte antwoord was dat iemand je kon geven. Dan zou er alleen maar meer depressiviteit op deze wereld komen.
‘Nou, een écht medicijn niet, maar ik weet wel dat bananen en chocolade stofjes bezitten waar je vrolijk van wordt, dus je moet gewoon alles met bananen en chocolade eten en drinken. Ikzelf vind bananen en chocolade ijs altijd het prettigst in dit soort gevallen. Ik heb mij deze zomer helemaal vol gevreten. Echt slecht,’ antwoordde ik daarom met een kleine glimlach op mijn gezicht denkend aan hoeveel ijs ik wel niet naar binnen had gewerkt de afgelopen weken. ‘Oh en afleiding en leuke dingen zijn ook altijd geweldig.’ Dat was de waarheid. Afleiding en ijs was de beste manier om je beter te voelen.
Even bleef ik zo stil zitten voor ik mijn mobiel er weer bij pakte om te zien hoe de situatie er nu voor stond. Het ging tot mijn verbazing echt ge-wel-dig. Ik kon mijn lach niet inhouden, toen ik alle tweets zag. Wel maakte ik mij zorgen om het feit dat Scarlett XTC had, iets wat blijkbaar echt iets was om met mij te delen, maar ook dit spelletje speelde ik prima mee. Hopelijk zouden ze mij niet vermoorden als ze vanavond de Sjaak zouden zijn, maar boze mensen waren altijd beter dan zieke/dode mensen –in het ergste geval, gezien het mij nog steeds niet duidelijk was waar de troep nou vandaan kwam. Ik ging weer verder met mijn gesprek met Potter, waardoor een glimlach op mijn gezicht onvermijdelijk werd. Ik moest de sterke drang om naar binnen te gaan onderdrukken, wetend dat Dorian mijn aandacht nodig had. Uiteindelijk legde ik mijn mobiel aan de kant en rommelde wat in mijn tas om het eten eruit te halen dat ik had meegenomen. Het was niet veel, maar het was tenminste iets.
‘Ik heb wel dorst, dus ik denk dat ik dan zo maar even het water ga testen in het kasteel. Tenzij je dat uit wil testen,’ zei ik tegen Dorian en gebaarde naar de sappen. ‘Het is sinaasappel en pompoen, maar ik geloof dat het in sinaasappelsap sowieso zit, net als in de koffie.’ Ik grinnikte. ‘Eigenlijk is het best wel grappig als je erover nadenkt. Schijt irritant, maar grappig.’ Mijn blik ging naar de deuren van het kasteel, maar ik bleef nog even zitten. ‘Gaat het alweer een beetje?’



Eris Odila Avery || Slytherin || Beater || Trying to insult people

De ochtend na de vreselijke reis, al het gewacht, de belachelijke ceremonie en de shittie toespraak van Dumbledore, werd ik vrij laat wakker. Ik hees mijzelf uit bed, trok aan wat ik gisteravond had klaargelegd en zorgde er met wat donkere make-up voor dat ik er niet al te lief uitzag vandaag. Op Twitter was een flinke explosie van vrolijkheid waar ik mij zwaar aan begon te irriteren. Vooral omdat één van de vrolijke sukkels Caspian was, wie ik normaal wel mocht. Hij was zo belachelijk lief, dat ik besloot dat het tijd was om mensen te slaan. Op mijn weg naar de Grote Zaal waren er twee mensen zo achterlijk om iets aardigs tegen mij te zeggen. Beide verkocht ik een klap en hoewel deze vrij hard aankwamen, bleven de twee uks lief en vriendelijk complimentjes geven. Een gefrustreerde schreeuw ontsnapte mijn lippen, terwijl ik maar gewoon verder stampte. Wat was er in Merlijns naam aan de hand met iedereen? Was er een Hufflepuff virus uitgebroken of zo?
Met een nors gezicht ging ik zo ver mogelijk weg van iedereen aan de Slytherin tafel zitten en schonk een flinke beker koffie vol. Dat had ik wel nodig vandaag. Ik liet het even genoeg afkoelen voor ik het in één teug naar binnen goot. Ik fronste toen ik een voor mij nieuwe ietwat vreemde bijsmaak proefde in mijn mond. Verbaasd keek ik naar de tekst die zich op de beker vormde. Godve…
‘Hemelse heerlijkheid.’ Geschrokken sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Dat was niet wat ik wilde zeggen. Helemaal niet. Ik merkte hoe mijn bloed begon te koken. ‘Die geweldige mooie lieve leuke grappenmakers ook altijd in deze school. Ik houd zo van iedereen hier. Ik wil hier voor eeuwig blijven. Hogwarts is de beste school allertijden,’ schreeuwde ik kwaad, maar alle scheldwoorden die ik in petto had voor de wereld werden verdraaid tot complimenten. Snel viste ik mijn mobiel tevoorschijn en probeerde daar te communiceren met mensen op een normale manier, maar dat leek niet te kunnen. Zo probeerde ik “nee” te zeggen tegen het huwelijks aanzoek van Caspian en hem flink voor gek te verklaren, maar niks werkte. Normaals schreeuwde ik gefrustreerd, dit keer zonder iets te zeggen, zo slim was ik ook wel weer. Die Marauderesses zouden er echt aan gaan. Ik moest hen vinden en dan zou ik ze eens laten zien dat er niet valt te spotten met Eris Avery. Ik keek om mij heen of ik iemand zag maar mijn blik werd haast meteen getrokken naar één van de professors die blijkbaar iemand probeerde te straffen, maar hij kon slechts complimenten en afdelingspunten geven aan het persoon waar hij tegen praten. Nou in ieder geval betekende dat geen strafwerk de komende tijd, gezien zij blijkbaar ook onder invloed waren van wat er in de koffie gestopt was. Ik zuchtte en liet mijn hoofd hangen om deze in mijn handen te verbergen. Ik had geen idee hoelang dit ging duren, maar het ging gegarandeerd een lange dag worden.

Happy Birthday my Potter!

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[ bericht aangepast op 10 maart 2015 - 20:53 ]

I just caught the wave in your eyes

[ bericht aangepast op 10 maart 2015 - 20:28 ]

-

[ bericht aangepast op 10 maart 2015 - 20:55 ]

Spoiler alert: you will save yourself

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

[ bericht aangepast op 10 maart 2015 - 22:17 ]

And don't forget, Elvendork! It's unisex!