Ik kwam vandaag een NOS artikel tegen over fans die 88 jaar op het nieuwe album van hun favoriete band, Wu Tang, moeten wachten. Er is zes jaar aan het album gewerkt, onder andere Carice van Houten en het FC Barcelona-elftal komen er op voor en dat allemaal om in het bezit van een persoon te geraken. Het idee erachter is een soort counterbeweging tegen de almaar makkelijk toegankelijke muziek en de wil om echt een kunstwerk na te laten. "Voor de Mona Lisa moet je immers ook naar Parijs", om de audiotechnicus maar te quoten. De koper mag het album niet verspreiden en/of kopiëren, maar mag eventueel wel naar musea stappen. Na achtentachtig jaar vervalt het copyright en dan kan iedereen de 31 liedjes eindelijk horen.
Lees hier het hele artikel
Deze actie is natuurlijk een duidelijk statement, wat vinden jullie ervan? Is het het waard om er zoveel tijd en moeite in te steken als er slechts een iemand/een gezin + mogelijke vrienden- en familiekring er van mogen genieten?
[ bericht aangepast op 5 maart 2015 - 16:51 ]
Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.
