• Jullie zien misschien al dat dit een bekend topic is, nou dat kan kloppen. In oktober 2013 heb ik al een soort gelijk topic aangemaakt en wil ik hier nu verder op in.

    Toen was dit verhaal gaande (Lees de spoiler)

    Sinds 5 jaar heb ik een beste vriend. In het begin was eigenlijk alles best saai, tot ongeveer 2 jaar geleden. We werden steeds closer, en dat vond ik in het begin heel erg eng. Maar ik raak er wel gewend aan. Maar goed, het probleem is.. Als we alleen zijn, wil hij de hele tijd een knuffel. Ik weet niet of ik het durf. Altijd als ik naar huis fiets, krijg ik toch achteraf spijt dat ik het niet gedaan heb. Hij is super lief, en hij wilt me ook niet dwingen. Ik vertrouw hem, daar ligt het niet aan. Ik ben eigenlijk mijn hele leven al bang geweest voor contact. Lichamelijk contact valt er ook onder. Hij zegt de hele tijd: Je moet doen waar je zelf achter staat. Ik wil het echt heel erg graag! Maar van binnen durf ik het gewoon niet. Elke keer als ik thuis kom, ga ik hem steeds meer missen. Dat is altijd als ik hem net gezien heb, en dan naar huis ga. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.. Dit is al ongeveer een jaar zo bezig, en nog steeds durf ik het niet.


    Die knuffel is uiteindelijk gelukt en zijn we nu aan het proberen om een stap verder te gaan. Alleen daar heb ik hetzelfde probleem mee als die knuffel.
    Als hij initiatief neemt, loop ik weg. Ik durf gewoonweg niet om hem aan te raken, tenminste, niet op de plekken dat hij graag wil. Terwijl ik het dolgraag wil.
    Vorig jaar zijn we daar mee begonnen en het is nog steeds niet gelukt. Hij is ongeveer het tegenovergestelde van wat ik ben. Ik weet wel wat ik wil en dat is hem.
    Maar ik ben te onzeker in dat soort dingen. Vorige week heeft hij gezegd dat ik mezelf zou moeten verkennen om te weten wat ik mis. En nee, ik heb het nog nooit geprobeerd bij mezelf, omdat ik simpelweg niet weet hoe en wat. Ik wil dat hij het juist bij mij doet. Tijdens de knuffels, en daarna, realiseerde ik me dat ik meer voor hem voel dan vriendschap. En dat is dus nu al sinds de eerste knuffel. Ik kwam erachter toen ik onderweg muziek luisterde, en dat ik erover na begon te denken. Ik miste hem meer en meer en ik wil niets liever dan bij hem zijn. En daarbij is hij zo ontzettend lief en geduldig, dat is zo kostbaar. Hij is ook echt de enige die mij kan laten lachen. Door er al te zijn maakt hij me aan het lachen. Of als ik me niet goed voel, geeft hij me die energie om toch door te gaan.
    Dus eigenlijk betekent hij de wereld voor me. En wil ik het liefste seks met hem hebben alleen durf ik dat niet. Ik heb nul ervaring. Hij zegt dat het niet erg is en dat hij het me wil leren en wil helpen. En dat vind ik hartstikke lief.

    Hebben jullie hier ervaring mee? En zouden jullie me kunnen helpen?


    Even een reminder: Hakim Ziyech, the magician

    Quokka schreef:
    (...)

    Dit is lastig want ik begrijp je onzekerheid en gevoelens zijn ook lastige dingen. Vooral bij andere mensen, want je wil waarschijnlijk dat hij hetzelfde voelt voor jou als jij voor hem. De enige manier is toch door het te vragen, ben ik bang.

    Maar wat ik mij af vraag, hoe weet hij dan dat je nul ervaring hebt op gebied van eens en jezelf verkennen(om het even zo te noemen)?

    Want tussen iemand een knuffel geven en seks hebben zit een wereld van verschil. Je bent dan waarschijnlijk voor een deel naakt, want anders kan hij er niet in en als ik lees hoe onzeker jij bent, gaan er in mijn hoofd alarmbellen af.

    Daarnaast is het echt niet slecht of vreemd of de taak van iemand anders om jouw lichaam te verkennen. En je hoeft niet meteen te gaan masturberen. Je kan ook gewoon kijken waar jij gevoelig bent voor kietelen en/of je überhaupt gevoelig bent voor kietelen. Waar jij het fijn vind om aan geraakt te worden, sommige mensen vinden het niet fijn om aangeraakt te worden door andere mensen op bepaalde plekken(niet alleen je edele delen en je borsten). Het is ook gewoon zelfkennis, vind ik. En als je seks met hem gaat hebben, lijkt mij dat wel handig.


    Hij weet dat soort dingen van mij al. Elke keer als hij me aan wil raken stap ik opzij of loop ik weg. We zijn aanzet proberen om verder te gaan, alleen als dat gebeurd, gaan er alarmbellen in mijn hoofd af en word ik misselijk. Ik denk dat dit te maken heeft met mijn angsten en zenuwen die ik dan voel.


    Even een reminder: Hakim Ziyech, the magician

    Voor je de stap naar sex zet zou ik mezelf er toch even van verzekeren dat jullie een vaste relatie hebben. Ik snap daarbij ook niet dat hij dit zelf niet even bevestigt aangezien hij weet hoe voorzichtig je bent. Begin klein met een kus (ik heb namelijk nog altijd niet uit je reacties begrepen of jullie al gekust hebben), en ga zo langzaam verder zodat de stap niet te groot voor je word. Je hebt de tijd van de wereld, als hij echt om je geeft heeft hij wel geduld.


    The happiest people don't have the best of everything, they just make the best of everything.

    Niet te snel gaan! Als je, je ongemakkelijk voelde bij een knuffel, dan zal dat zeker bij seks zijn. Seks kan wachten. Het belangrijkste zijn de stappen die je er voor neemt.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Lolicia schreef:
    Niet te snel gaan! Als je, je ongemakkelijk voelde bij een knuffel, dan zal dat zeker bij seks zijn. Seks kan wachten. Het belangrijkste zijn de stappen die je er voor neemt.


    Het liefst wil ik hem vertellen over wat ik voel maar ik kan het niet.


    Even een reminder: Hakim Ziyech, the magician

    Truster schreef:
    (...)

    Het liefst wil ik hem vertellen over wat ik voel maar ik kan het niet.

    Schrijf een brief. Bij mij hielp dat echt enorm, ik heb bindingsissues, en geef dat aan 'm. Dan vertel je het hem niet zelf, maar dat kan altijd nog als de stappen ondernomen zijn en je er zekerder in bent.


    Don't walk. Run, you sheep, run.