150 | When Hope Fades [The Walking Dead] | Speeltopic - Speeltopics

---

Regels
- Geen sneltrein, er zitten minstens twee posts tussen de jouwe in.
- OCC's tussen een { } of een [ ].
- Bestuur geen 'geclaimde' personage zonder toestemming van de eigenaar.
- Houd de personages uit de TWD serie zoals ze zijn, ga geen complete persoonlijkheidsverandering maken. Veranderen met de tijd mee mag wel.
- Schelden is toegestaan, mits
- Maximaal 2 personages, geef anderen ook de kans.
- Minimaal 150 woorden, geen posts van twee zinnen.
- Wees nice tegen elkaar.
- 16+ is toegestaan, maar geef een waarschuwing.
- Alleen Jorah en Furiosa openen de topics.
- Er zijn een beperkt aantal kinderen toegestaan, Carl en Sophia in de oorspronkelijke en 1 in de nieuwe groep, de rest is 18+.
- GEEN SPOILERS, we er is nog niemand dood of een nieuw iemand bij. We houden de originele groep uit de eerste episode aan. Zie hieronder:

Rick
Shane
Lori
Carl
Andrea
Dale
Glenn
Daryl
Merle
Amy
Theodore (ofwel T-Dog)
Carol
Sophia

Begin:
De vreselijke nacht waarin de oorspronkelijke groep aangevallen is, is voorbij. Alleen Daryl en Andrea hebben het overleeft en hebben de nieuwe groep gevonden. Ze zijn toegelaten omdat ze beide een waardevolle toevoeging zullen zijn aan de groep. De nieuwe groep heeft overnacht op een oude boerderij. Ze hebben besloten om er enkele dagen te blijven om voorraden aan te vullen en uit te rusten voordat ze weer verder gaan. De herfst komt eraan en de groep is vastbesloten om voor de winter een goede verblijfplaats te vinden. De boerderij voldoet echter niet aan de nodige voorwaarden vanwege rot hout en zulke problemen, waardoor het in de winter te koud zal zijn en niet veilig genoeg. Daryl en Andrea proberen hun plek in de groep te vinden, terwijl de groep aan hen moet wennen.

[ bericht aangepast op 12 aug 2015 - 21:48 ]

---

Your make-up is terrible

[MT. Sorry ;x]

---

26 - 02 - '16

---

Vanaf het dak van de boerderij kijk ik toe hoe iedereen een beetje ongemakkelijk bezig is met zijn eigen ding. Veel mensen van mijn eigen groep werpen steelse blikken op de nieuwelingen, maar durven geen toenadering te zoeken.Wat moest je zeggen tegen iemand die zojuist bijna al zijn vrienden had verloren? Als uiteindelijk Raegan op de nieuwe man - Daryl - afstapt, vlamt haar hoop op verzoening op. Helaas word deze al meteen de grond in geslagen als uit Daryl's lichaamstaal alleen maar vijandigheid straalt. Tja, misschien was Raegan niet de handigste om als eerste er op af te laten gaan, haar kennende zou ze hem meteen sarren - wat ook al snel blijkt uit haar blik.
      Met een zucht omhels ik mijn knieën en laat mijn hoofd er op steunen. Moedeloze gedachten spoken door mijn hoofd. Was het wel een goed idee om vreemden toe te laten? Wat als ze gaan vechten? Was het wel aan mij om die keuze te maken? Met een gefrustreerde verwensing strek ik ruw mijn benen, waarop het hout gevaarlijk kraakt. Rot. Lekker dan. Dat kon er ook nog wel weer bij!
      Om niet gek te worden van vertwijfeling en frustratie kom ik in beweging. Voorzichtig loop ik over de steunbalken van het dak, de zwakke plekken ontwijkend. Helaas hielpen deze bewegingen niet te voorkomen dat ik weer begon te kniezen. Mijn gedachten dwalen af naar Felix, mijn geliefde. Waar zou hij zijn? Hoeveel mensen had hij al vermoord? Ik durfde niet eens te bedenken wat er met mijn kinderen gebeurde op dit moment.
      Plotseling werd ik ruw uit mijn gedachten verstoord door een hard gekraak. Ik was per ongeluk op een rotte plek gaan staan en mijn voet zakte door het dak heen. Met een kreet zakte ik tot halverwege haar bovenbeen door het dak. Mijn linkerbeen lag ongemakkelijk opgevouwen tussen haar lichaam en de draagbalk van het dak. Verwoed sjor ik aan het vastgeklemde lichaamsdeel, maar de randen van het hout duwen hard in mijn vlees waardoor ik nog vaster kom te zitten. Met een rood aanlopend hoofd kijk ik rond of iemand toevallig in de gaten had wat er was gebeurd. Om hulp zou ik niet roepen, niet iedereen hoefde mijn idiote actie te zien.

"Te laat," grijnsde Amina. "Al heb ik het idee dat alles hem afschrikt en hij alles afschrikt. Zeep zal in ieder geval spontaan pootjes krijgen en wegrennen als het hem zie. Kan hij het met zijn kruisboog neerschieten."
Ik lachte, voor het eerst in een lange tijd. ''Dat zou wat zijn,'' Amina was een van de weinige die ik vertrouwde sinds de zombies er waren. Of het kwam omdat we weinig leeftijdsverschil hadden of omdat ze zich zo positief voordeed, wist ik niet. Ik zag niet alleen haar, maar de hele groep als een lichtpuntje in een gitzwarte wereld. Ik kon alleen maar hopen dat de nieuwelingen dat lichtje niet zouden doven.
Mijn gedachten dwaalde af naar Engeland waar mijn familie is. Zouden ze de walkers daar ook zijn? Of was dat alleen zo in Amerika? Ik schudde de gedachten van me af en probeerde mezelf er van te overtuigen dat Engeland veilig is. Wie weet werken ze wel aan een medicijn of een reddingsplan. Of misschien wel helemaal niet.
''Zin om even een frisse neus te halen?'' zonder op een antwoord te wachten liep ik naar buiten. Alsof het zou helpen om mijn gedachten te verzetten. Een eindje verderop zag ik Raegan staan en Daryl weglopen.
''Tactisch,'' mompel ik terwijl ik naar Raegan toeloop. 'Ik zou hem maar even met rust laten, je weet niet wat hij heeft meegemaakt.''

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

[Oeps dubbele post]

[ bericht aangepast op 2 aug 2015 - 15:51 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •