Nee, goed gaat het helemaal niet met me.
8 augustus is het uit gegaan met mijn vriend en sinds dien ben ik een depressief wrak. Als ik lach, is het na twee seconde alweer een neutraal of zelfs sad gezicht. Ik wil dingen doen om afleiding te zoeken, wat ook wel lukt, maar na die afleiding zak ik weer helemaal terug in het depressieve gedeelte. Ik wil me helemaal niet zo voelen en ik dacht dat het na een paar dagen wel wat beter met me ging, maar sinds ik droom over ons en niet meer normaal kan denken (overal waar ik aan denk koppel ik ons aan) weet ik gewoon niet wat ik met mezelf aan moet nu. Ik heb eergisteren een huiluitbarsting gehad, omdat ik de hele dag heb lopen malen.
Vandaag was het wel een leuke dag, want ik had de introductiedag op mijn nieuwe school en zo, maar al vanaf dat ik thuis ben, nadat ik uitgepraat was over hoe leuk de dag was, heb ik mezelf weer helemaal teruggetrokken achter mijn laptop en zit ik voor me uit te staren naar mijn beeld. Nee echt serieus, ik zit alleen maar van pagina naar pagina te gaan en niets te doen, puur omdat ik niet weet wat ik moet doen en ik bang ben dingen tegen te komen van ons of zo... Ook heb ik zóveel vragen die ik niet durf te stellen omdat ik bang ben meer pijn te krijgen daardoor.
Positieve gedachten zijn ook ver te vinden en wanneer ik op foto's lach, is de glimlach daarna meteen weer weg. Mijn ogen hangen er maar donker bij, wallen en zo en ze staan helemaal niet zo positief. Mijn mondhoeken hangen bijna op mijn tenen en ugh...
Ook eet ik pas weer sinds een paar dagen goed, want ik kreeg de eerste 8 dagen niets naar binnen. Ik ben daardoor ook 6 kilo afgevallen (ik moest het dan wel kwijt, maar deze manier was niet goed), maar ik ben nu ook bang dat ik heel snel weer veel aankom als ik ga eten, waardoor ik dat probeer te beperken. Wel eet ik gewoon mijn eten en tussendoortjes laat ik dan liggen, dus daar doe ik niets fout.
Goed... Ik slik voor in de nacht melatonine en heel soms neem ik nog kalmeringstabletten, waar ik de eerste paar dagen té veel van nam waardoor ik denk dat mijn lichaam er verslaafd aan is geraakt en daarom die negatieve gedachten sterker maakt, zodat ik neem. Ik verweer mezelf er echter wel tegen, maar het is heel moeilijk want ik wil van die gedachten af...
Ik kan ook nergens het fut vandaan halen om te genieten van dingen. Gisteravond was ik met mijn ouders bij Sail en was er vuurwerk. Normaal geniet ik écht van vuurwerk (in Hoorn heb ik genoten, echt waar. Dat was vorige week), maar dit vond ik echt, écht zo saai dat ik mezelf met moeite omhoog moest houden. Ook heb ik van heel Sail niet genoten, terwijl ik er vijf jaar geleden niet weg wilde. Ik wil gewoon weer even genieten van dingen, van m'n leven, maar ik zie alles gewoon even niet meer zitten in mijn leven. Niet mijn leven zelf, maar de dingen die er in gebeuren. Mijn leven zou ik nooit op willen geven, echt niet, maar nu zou ik alleen maar in bed willen liggen en mijn verdriet en alles er omheen weg slapen, maar ik kan niet eeuwig slapen en ik weet niet hoe lang het zal duren voor ik weer positief kan denken en doen. Ik wil weer een échte lach uit mijn mond laten komen en weer een echte glimlacht kunnen laten zien, maar het lukt me gewoon niet...
Sorry voor de hoeveelheid negativiteit en wat dan ook allemaal, ik moet het gewoon even kwijt.
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
