Ik wilde het al langer even van me afschrijven, op de één of andere manier, maar het lukte me nooit. Gisteren kreeg ik na het lezen van enkele gedichten opeens weer wat te pakken om mee te werken, en in alle eerlijkheid ben ik er best trots op. Sorry voor eventuele fouten in m'n Engels, ik heb ze er proberen uithouden. In elk geval, ik denk niet dat ik moet uitleggen waarover het gedicht gaat — het gaat uiteraard over de aanslagen in de Bataclan, de concertzaal in Parijs. Link.
Behind ourselves we heard the noise
Drowning out his sublime voice
The words were clear and yet not hard
Enough to overrule the “justice's guard”
As they called their tommy guns
Shooting down him who runs
Efface all the hope still there
Bringing souls somewhere good and fair
The ground was filled with blood and tears
The air was stuffed with screams of fear
And up above, in the sky
Their brave, sweet souls were flying high
[ bericht aangepast op 25 nov 2015 - 18:12 ]
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
