College-dropouts gezocht - School

Zoals de titel misschien wel verraadt, zoek ik naar ervaringsdeskundigen.
Ik zit momenteel in mijn eerste jaar Pedagogische Wetenschappen, en ben er eigenlijk al sinds de eerste week achter dat dat 'wetenschappen' gedeelte niets voor mij is. Hiervoor heb ik heel lang overwogen de HBO versie te gaan doen, maar op het laatste moment heb ik me over laten halen door mensen die zeiden dat het toch eigenlijk wel zonde was om met een VWO-diploma een HBO opleiding te gaan doen.
Nu heb ik daar spijt van, want ik word oprecht diep ongelukkig van mijn opleiding. Ik vind het niet leuk, veel te moeilijk en wetenschappelijk, alleen de stage die ik doe (7 uur per week) vind ik echt leuk, maar dat is zo klein dat ik daar niks aan heb. Ik heb geen enkel tentamen gehaald, en de tentamens die in december komen zijn nog moeilijker en bijna alleen maar wetenschap.
Ik weet al dat ik ga stoppen, met pijn in mijn hart omdat ik superleuke mensen ga achterlaten en met gekrenkte trots, maar ik ben wel benieuwd of er hier mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Niet alleen universiteit, maar ook hbo of zelfs mbo - hoe kwamen jullie er achter dat je opleiding toch niet was wat je wilde, en hoe heb je dit aangepakt? Doe je nu wel iets waar je hart echt ligt?

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Oh, meid, ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb twee jaar geneeskunde gestudeerd op de Radboud uni in Nijmegen, maar heb in het tweede jaar slechts twee voldoendes gehaald. Ik ben deze herfst begonnen met biologie en heb ook hier nog geen enkele voldoende gehaald. Ik twijfel echt heel erg aan mezelf en mijn kunnen en mijn zelfvertrouwen is weer tot een dieptepunt gedaald. Bovendien is mijn motivatie ver te zoeken en dat maakt het alleen maar moeilijker.
Ik heb destijds heel lang met een last op mijn schouders rondgelopen ("wat vinden mijn ouders ervan dat ik wil stoppen met geneeskunde?") wat ook bijzonder veel energie vreet. Ik heb uiteindelijk geleidelijk aan laten merken dat ik het niet meer leuk vond, maar mijn ouders waren erg begripvol. Ik had wel het gevoel dat ik ze had teleurgesteld, en dat idee geven ze me nu bij biologie nog steeds. Maar als je echt niet meer wil, moet je er niet langer mee rondlopen, maar stoppen. Wie weet kun je nog in februari beginnen met een andere studie, als instromer.

---

oi, suzy

Escherichia schreef:
Oh, meid, ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb twee jaar geneeskunde gestudeerd op de Radboud uni in Nijmegen, maar heb in het tweede jaar slechts twee voldoendes gehaald. Ik ben deze herfst begonnen met biologie en heb ook hier nog geen enkele voldoende gehaald. Ik twijfel echt heel erg aan mezelf en mijn kunnen en mijn zelfvertrouwen is weer tot een dieptepunt gedaald. Bovendien is mijn motivatie ver te zoeken en dat maakt het alleen maar moeilijker.
Ik heb destijds heel lang met een last op mijn schouders rondgelopen ("wat vinden mijn ouders ervan dat ik wil stoppen met geneeskunde?") wat ook bijzonder veel energie vreet. Ik heb uiteindelijk geleidelijk aan laten merken dat ik het niet meer leuk vond, maar mijn ouders waren erg begripvol. Ik had wel het gevoel dat ik ze had teleurgesteld, en dat idee geven ze me nu bij biologie nog steeds. Maar als je echt niet meer wil, moet je er niet langer mee rondlopen, maar stoppen. Wie weet kun je nog in februari beginnen met een andere studie, als instromer.

Ah, ligt het dan aan de Radboud? Daar studeer ik nu ook namelijk, hahaha.
Ik ga zo snel mogelijk een afspraak maken met de studiebegeleider en dan kijken wat mijn opties zijn. Mijn ouders steunen me gelukkig heel erg, al is mijn moeder wel angstig nu.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Ah, ik ben met mijn eerste uni opleiding gestopt na 1 blok, en ik ben nu aan het begin van jaar 2 van mijn nieuwe studie weer gestopt door persoonlijke dingen, dus ervaring genoeg. :')

Maar de eerste keer voelde ik het gewoon omdat ik ongelukkig werd van de opleiding (Engelse Taal en Cultuur) en dat bleef maar aanhouden en ik wist diep vanbinnen heel goed dat ik een andere studie liever zou doen (heel andere richting trouwens), en toen heb ik die stap gemaakt. De rest van het jaar heb ik de tijd genomen om me beter te oriënteren op het gebied van studies, en werkte ik. Je mag me best een bericht sturen als je specifieke vragen hebt (;

---

Caution first, always.

Ik weet niet of het aan de Radboud ligt. Misschien is het het feit dat ik nu twee WO studies heb geprobeerd, terwijl HBO misschien beter bij me past? Ik weet het niet. Ik heb vooral last van tentamenstress en kan dan totaal niet meer functioneren. Ik kan prima mijn best doen, zolang ik ook maar goede cijfers haal. Zodra ik weer een onvoldoende heb verlies ik voor een week lang mijn motivatie. Ik wil verslagen maken, dan kan ik langer over mijn woorden nadenken en kan ik dingen terugzoeken die ik niet meer weet. Goddamn, we moeten altijd maar presteren, presteren en presteren en ik word er hondsmoe van.

---

oi, suzy

Ik weet precies hoe je je voelt, omdat ik om precies dezelfde reden een studie ben gaan doen op universitair niveau. Ik ben daar alleen totaal niet voor gemaakt, ik moet dat echt in stapjes opbouwen. Ik ben vorig jaar precies voor één februari gestopt (helft van mijn collegegeld teruggekregen) en ben toen tot de conclusie gekomen dat ik beter HBO kan gaan doen. En toen is er een balletje gaan rollen, omdat er toen ineens weer een heleboel opties voor mijn ogen verschenen, die ik eerst had weggeparkeerd als 'dat is HBO, ik kan universiteit'. En ik ben nu precies op mijn plek gekomen en daar ben ik ontzettend trots op! (Ik doe Forensisch Laboratorium Onderzoek.)

Hoe ik erachter ben gekomen dat het niet mijn opleiding was? Ik deed helemaal niets. Ik lag in bed, series te kijken, bestelde eten bij Domino's of een andere iets wat ik kon laten bezorgen en ik ging weer slapen. Ik was de hele tijd moe, ik ging alleen naar mijn verplichte lessen en ik kon eigenlijk nergens moeite voor vinden om af te maken. Ik heb in de week dat ik tot de conclusie ben gekomen huilend aan de telefoon gezeten met mijn vriend omdat ik me zo ontzettend rot voelde en alles tegen me zat. En ik voelde me ontzettend schuldig tegenover mijn ouders.
Dat weekend barstte mijn moeder alleen in tranen uit, omdat ze het al wist en blij was dat ik er eindelijk iets over vertelde en ik zelf tot inkeer was gekomen. Ze zijn toen heel lief geweest en nu zijn ze ook op recht heel blij voor me dat ik een studie heb gevonden die ik wel leuk vind.

---

Deep inside, I've never felt alive

Tony_Stark schreef:
Ik weet precies hoe je je voelt, omdat ik om precies dezelfde reden een studie ben gaan doen op universitair niveau. Ik ben daar alleen totaal niet voor gemaakt, ik moet dat echt in stapjes opbouwen. Ik ben vorig jaar precies voor één februari gestopt (helft van mijn collegegeld teruggekregen) en ben toen tot de conclusie gekomen dat ik beter HBO kan gaan doen. En toen is er een balletje gaan rollen, omdat er toen ineens weer een heleboel opties voor mijn ogen verschenen, die ik eerst had weggeparkeerd als 'dat is HBO, ik kan universiteit'. En ik ben nu precies op mijn plek gekomen en daar ben ik ontzettend trots op! (Ik doe Forensisch Laboratorium Onderzoek.)

Hoe ik erachter ben gekomen dat het niet mijn opleiding was? Ik deed helemaal niets. Ik lag in bed, series te kijken, bestelde eten bij Domino's of een andere iets wat ik kon laten bezorgen en ik ging weer slapen. Ik was de hele tijd moe, ik ging alleen naar mijn verplichte lessen en ik kon eigenlijk nergens moeite voor vinden om af te maken. Ik heb in de week dat ik tot de conclusie ben gekomen huilend aan de telefoon gezeten met mijn vriend omdat ik me zo ontzettend rot voelde en alles tegen me zat. En ik voelde me ontzettend schuldig tegenover mijn ouders.
Dat weekend barstte mijn moeder alleen in tranen uit, omdat ze het al wist en blij was dat ik er eindelijk iets over vertelde en ik zelf tot inkeer was gekomen. Ze zijn toen heel lief geweest en nu zijn ze ook op recht heel blij voor me dat ik een studie heb gevonden die ik wel leuk vind.

Dit precies. Ik ben van mezelf sowieso liever lui dan moe, maar ik heb zo weinig levenslust de laatste tijd dat ik me er echt zorgen over begon te maken.

Ik heb voor volgende week een afspraak bij mijn studiebegeleider en dan ga ik kijken wat mijn volgende stap is.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Ik deed vorig jaar wijsbegeerte aan de VU. In mijn examenjaar op het vwo wist ik heel lang niet wat ik wilde studeren, ik zat ook een beetje in de pedagogische hoek te denken. Ik weet niet eens meer precies hoe ik erop kwam om filosofie te gaan doen, maar het paste wel bij me. Ik merkte alleen al snel dat het niveau vele malen hoger was dan ik dacht. De gemiddelde leeftijd van de eerstejaars wijsbegeerte is ongeveer 23, en je kan duidelijk merken dat het merendeel al ervaring heeft met studeren en de academische vaardigheden die daarbij komen kijken.
Voor iemand die nooit hard heeft moeten werken op de middelbare school was het voor mij erg lastig om gedisciplineerd mijn leerstof bij te houden. Daarnaast ging het in mijn privéleven niet goed. Die factoren namen mijn motivatie om te leren weg en in januari dit jaar, toen ik in de trein naar Amsterdam zat voor mijn herkansing ethiek waarvoor ik niet had geleerd, besloot ik nogal impulsief om maar gewoon te stoppen. Het was misschien wel de grootste beslissing in mijn leven die ik ooit heb gemaakt, en ik weet nog steeds niet of het de juiste was.

---

i put the fun in funeral

Ik zit in België dus ik ben van universiteit naar hogeschool veranderd (hoop dat dit ook je vraag kan beantwoorden).

Ik deed TEW (Toegepaste economische wetenschappen) en ben veranderd naar de bedrijfsmanagement richting Accountancy & Fiscaliteit. Het probleem lag er vooral in dat ik na het middelbaar totaal niet wist wat ik wou doen. Ik zat in Latijn Wiskunde (er werd dus verwacht dat ik unief zou doen) en de economische richtingen hebben een vrij 'breed' vakkenpakket (talen, wiskunde, rechtsvakken, psychologie,...) dus daarom besloot ik dat dit wel een goede keuze was.

Ik was eigenlijk mijn motivatie voor school al een tijdje kwijtgeraakt en bij het maken van mijn keuze ging ik er vanuit dat ik sowieso naar unief zou moeten gaan (ook wel van thuis uit gesteund). Kort samengevat kon ik al het harde werk er niet voor opbrengen en interesseerde weinig me (vooral omdat ik ook geen 'doel' zag buiten een diploma halen omdat dat moest). Mijn verandering naar hogeschool (na een half jaar unief) was eerder een 'reddingsgreep' en aangezien ik er wel aanzienlijk minder moest doen sleepte ik me er wel door. Vorig jaar nog heb ik terug een hele slechte eerste zit gedaan omdat uiteindelijk de richting me niet enorm interesseert en ik vooral nog steeds een enorm slechte werkattitude heb.

Ondertussen zit ik in mijn laatste jaar en kan ik wel afstuderen binnen dus 2,5 jaar (de richting duurt normaal 3 jaar dus ik heb ondanks dat ik een halfjaar later ben begonnen en veel herexamens heb gehad toch 'voldoende' gehaald om mijn diploma te halen).

In mijn verhaal klinkt de overgang niet echt 'positief' of 'geslaagd' maar ik kan zeggen dat dit eigenlijk wel zo is. In unief voelde ik gewoon dat ik geen kans maakte: het probleem van niet weten wat exact ik wou doen had ik sowieso. Vanuit dat standpunt was het dan wel een hele goeie keuze om te veranderen naar een minder veeleisende studie. Waar ik aan unief constant in stress leefde, heb ik sinds mijn switch heel veel tijd kunnen besteden aan dingen die ik zelf leuk vind. Ben er ook zelfzekerder door geworden waardoor ik meer vrienden heb,... Ik heb een studentenjob gehad bij een bedrijf in functie van mijn diploma en zal hier ook mijn stage kunnen doen: dit had ik allemaal nooit gedaan als ik de stress van unief had gehad aangezien ik dan mijn tijd niet had kunnen opofferen, maar net deze dingen zorgen ervoor dat ik nu een beter besef heb ontwikkeld van wat ik eigenlijk zou willen of kunnen doen.

Conclusie zou zijn dat als je aanvoelt dat je niet op de juiste plaats zit (ookal denkt je omgeving van wel) je gewoon de switch best maakt. Zeker in jouw geval omdat je niet alleen weet dat je niet op de juiste plaats zit, maar ook een alternatief voor ogen hebt dat je beter vind. Ik heb veel vrienden die langer aan de unief zijn gebleven om uiteindelijk toch te veranderen naar hogeschool, zelfs vrienden die nu voor de 3e x hun 1e jaar doen en dat helpt je denk ik weinig vooruit.

Veel succes in ieder geval!

---

effort never betrays you