en het is het plekje in 'n hart waar ik mijn vriendschappen bewaar. Het moet even van mijn hart af. Sinds ... ik weet niet hoe lang precies, maar ik denk een jaar of twee, ondertussen, had ik een heel goede vriend die ik voor het gemak even A noem. Het was een gewone vriend, maar wel een goede vriend, niet gewoon een kennis of iemand waar ik eens mee kan lachen en dan weer weg ben.
Nu, hij was de soort persoon waar ik uitermate kinderachtig mee deed. A <3 B in elkaars boeken schrijven, met de ander z'n materiaal rommelen, boekentas van elkaars rug slaan, enzoverder enzovoort. Het is iets wat ik zelf ook kinderachtig vind, maar het was nu eenmaal wat we deden. Ik deed het voornamelijk omdat hij het deed en ik niet wist wat ik anders als respons moest geven, maar het kan best zijn dat dat bij hem ook zo was en dat het dus een soort vicieuze cirkel was.
Waar ik het de laatste tijd wat lastiger mee kreeg, was het feit dat hij heel vaak seksueel getinte opmerkingen gaf (voor de grap, maar om eerlijk te zijn vond ik ze niet zo grappig) als (hij had een bowlingkegel vast) "mag ik je hiermee penetreren?". Het is trouwens niet het enige. Daar kwam nog eens bij dat hij (wellicht ook voor de grap, maar ook daar kon ik steeds minder en minder mee lachen) soms gewoon random over mijn bovenbeen begon te '"strelen", of mijn bovenarm en dat ik dat gewoon écht niet fijn vind. Ik heb hem dat ook enkele malen proberen vertellen, maar het is denk ik nooit echt tot hem doorgedrongen.
Daarbij gaf hij me heel vaak het gevoel dat ik maar een tweede keuze was. Als twee van z'n vrienden (één jongen, één meisje), die ik even C en D noem, alleen zaten, negeerde hij me immers straal. Hetzelfde gold voor tijdens L.O. (gym). Als er groepjes gemaakt moesten worden - well, dan kwamen zij en iemand anders altijd eerst en ik bestond gewoon niet. Nee hoor, Leah mag gewoon aar even elders gaan zitten. "Why would I give a fuck?"
Maar goed, donderdag waren we dus weer kinderachtig aan het doen (ik zat commentaar te geven op zijn testen, zei iets, hij zei iets terug en ik probeerde bladeren uit zijn boek te halen (het was een ringmap)). Die situatie is echter tamelijk uit de hand gelopen en toen heeft hij recht in m'n gezicht gespuwd. Het klinkt kinderachtig, maar dat was er voor mij gewoon los over. Dat hij belachelijk doet, of ik belachelijk doe, of dat hij commentaar geeft op iets, I don't give a damn, maar ik vind het er los, los over dat hij in mijn gezicht spuwde. Ik zei hem toen dat dat iets is dat je écht niet doet en het enige dat hij reageerde, was "dat hij het klaarblijkelijk toch gedaan had".
De spanning hing dus vrij hoog, dus tijdens de pauze tussen twee lesuren dacht ik de boel wat luchtiger te maken door weer het soort belachelijke dingen te doen die wij altijd doen en ik smeet z'n balpen achter de chauffage. Dat was echt gewoon bedoeld om de zaak wat luchtiger te maken, maar dat had dus het omgekeerde effect. Nou, hij super kwaad om me "DIE MAG JE ERUIT HALEN!!!" "HE, IK HEB HET TEGEN JOU, HE???" Maar ik dacht dus: is goed, ik ga volwassener doen dan jij en gewoon die balpen er vanachter halen. Wat ik dus ook gedaan heb, maar de rest van de les hebben we ook geen woord meer gewisseld.
Dus nu, vandaag, de eerste les dat we weer samen les hadden en ik normaal naast hem zat, dacht ik: ik zet me op mijn plaats en ik zie wel wat hij doet. Hij heeft besloten me straal te negeren, dus heb ik besloten dat ik me de volgende les maar naast iemand anders ging gaan zetten. Aan zijn blik te zien kon hij dat niet zo waarderen.
Dusja. Je kan oordelen dat het kinderachtig was van ons, maar het is de manier waarop we met elkaar omgingen en ergens heb je dat ook gewoon nodig -- ik toch, met andere vrienden deed ik dat nooit en was het serieuzer. Soms heb je wat luchtigheid/kinderachtigheid nodig. Maar het doet pijn hoe het is afgelopen. Er is permanent iets gebroken voor mij en tenzij er een mirakel gebeurt, gaat het niet snel herstellen. Het doet héél veel pijn.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
Krullebol
