Vriendin met anorexia, hoe te helpen? - Lifestyle

Hoi liefste Q’ers,

Ik heb een vriendin met anorexia. Ze is 15 en haar ouders weten niet dat ze het heeft. Ze is heel vaak moe en heeft het snel koud, allemaal dingen die komen doordat ze bijna niks meer eet. Laatst vertelde ze aan mij dat ze heel blij was, omdat ze een pakje noodels had gevonden die maar X aantal caloriën had. Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren, want ik wil het niet aanmoedigen dat ze minder gaat eten, maar ik wil haar wel steunen en blij zien etc. Hoe moet ik op dit soort dingen reageren? Ik weet dat alle eetstoornissen anders zijn, maar misschien hebben jullie nog tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan.

Liefs,
Mare

---

Maar allemaal dragen we in ons hart een inwendig Ithaka.

Caffeine schreef:
(...)
Wat snap je er niet aan dan? Het is een reactie op iets wat jij zegt, maar om het toch te verduidelijken -- "Oké heel cru gezegd maar de mening van die vriendin doet er eigenlijk niet eens toe in dit geval." vind ik zeker wel overkomen als het feit dat je het niet belangrijk vindt waarom zij dit doet.
      Haar mening doet er zeker wel toe. Waarom doet ze dit, denk je? Voor hetzelfde geldt denkt zij dat ze niet belangrijk is, het niet waard is e.d. om dit soort opmerkingen (wat waarschijnlijk ook zo door haar ouders komt als ik de situatie zo inschat) en dan heeft ze waarschijnlijk al basically het idee dat haar mening er niet toe doet. Dus ik vind het zeker cru dat haar kant niet bekeken wordt.

@ Ristridin; Daarnaast heeft een huisarts geheimplicht. Dus je kan haar meenemen naar een huisarts en/of maatschappelijke werker om erover te praten en de doorverwijzing e.d. te regelen. In deze situatie heeft ze een betrouwbaar persoon nodig en ik denk dat zij jou zo wel ziet, gezien ze dit tegen je verteld heeft. Als ik haar was, zou ik tegen de huisarts zeggen dat ik niet wil dat mijn ouders er weet van krijgen of de precieze reden in iedergeval en dan uitleggen van waarom ik dat niet wil. Als het een goede huisarts is, neemt diegene dit serieus. Als je er toch twijfels over hebt, dan zou ik een maatschappelijke werker meevragen, gezien de situatie bij haar ouders thuis. Is er anders een ander belangrijk familielid dat wel te vertrouwen is?

---

•

Ik denk dat ze wil zeggen dat de mening van haar vriendin er niet toe doet omtrent een eventuele behandeling / inschakeling van hulp, aangezien deze personen vaak geen hulp willen aanvaarden en/of geeneens willen accepteren dat ze een probleem hebben. De reden wáárom ze dit probleem heeft, ligt daarbuiten.

Mirte heeft mijn bericht opgevat hoe ik het bedoelde. Dus voor die verwoording: Bedankt.
Ik denk dat je mijn bericht gewoon volledig verkeerd geïnterpreteerd hebt L/Caffeïne.
Ik bedoel het inderdaad dat haar mening er niet toe doet als ze zegt dat ze geen hulp wilt, want die keuze maakt ze niet echt met 'gezond verstand'. Begrijp je wat ik bedoel? Als iemand al zo ver heen is, dan zijn zij meestal blind voor het accepteren van hulp of het erkennen van het feit dat ze die hulp nodig hebben. Vergelijk het met een drugsverslaafde, bijvoorbeeld.
De reden waarom iemand zich zo gedraagt, is helemaal belangrijk en doet er echt toe. Daarom dat ze juist hulp nodig heeft en dat een andere voor haar die keuze moet maken als ze het zelf niet inziet. Want anders gaat het echt heel snel down hill gewoon.
Haar mening doet er écht toe hoor. Ik geef je gelijk omtrent wat je zegt, want ik deel die mening ook.
Je hebt mijn berichtje gewoon verkeerd opgevat. Het was niet van toepassing op waarom ze iets doet.

EDIT: Ik wens het toch even te verduidelijk met een voorbeeld.
Stel, jouw vriendin komt naar jou toe met schrijnende anorexia en zij zegt "Je mag het niet aan mijn ouders vertellen, want zij begrijpen mij niet, ze maken die nare opmerkingen, etc.". Maar jij ziet dat je vriendin zwaar ondergewicht heeft en gaat instorten als jij niets doet. Wat is op dat moment meer waard? De mening van je vriendin dat ze het niet wilt vertellen omwille van haar ouders OF de gezondheid van je vriendin die ieder moment kan crashen.
Ik ben van opinie dat je geen goeie vriendin bent als je op dat moment luistert naar je vriendin en je niets zegt. Dan ben je er niet voor haar. In tegendeel zelfs, dan laat je haar verder lijden. Je moet hulp aanbieden. Een mensenleven is meer waard dan iemand anders verwachtingen. Die hulp is anderen inschakelen, ook al wilt ze het niet (want ze maakt daarin niet de gezonde keuze omdat ze te ziek is om die zelf in te zien).

[ bericht aangepast op 19 okt 2018 - 21:47 ]

---

A to the Z

Jest schreef:
(...)

Ik denk dat ze wil zeggen dat de mening van haar vriendin er niet toe doet omtrent een eventuele behandeling / inschakeling van hulp, aangezien deze personen vaak geen hulp willen aanvaarden en/of geeneens willen accepteren dat ze een probleem hebben. De reden wáárom ze dit probleem heeft, ligt daarbuiten.

En ik weet niet hoe oud de vriendin is waar dit over gaat, maar huisartsen zijn tot een bepaalde leeftijd verplicht om anderen in te schakelen als iemand een gevaar is voor anderen en/of zichzelf.
Dat van een ander familielid zoeken wat te vertrouwen is, vind ik sowieso een hele goede aanrader. Dat kan haar ook helpen om de drempel over te stappen rondom haar ouders.

Nope, ze heeft bijna geen familie en de familie die ze heeft vindt ze niet aardig dus dat is inderdaad ook geen optie... De huisarts is inderdaad wel een goed idee. Kan een huisarts ook eventuele therapie regelen zonder dat de ouders erachter komen?

---

Maar allemaal dragen we in ons hart een inwendig Ithaka.

Ristridin schreef:
(...)

Nope, ze heeft bijna geen familie en de familie die ze heeft vindt ze niet aardig dus dat is inderdaad ook geen optie... De huisarts is inderdaad wel een goed idee. Kan een huisarts ook eventuele therapie regelen zonder dat de ouders erachter komen?

---

•