[RPG • 250] Cirque du Papillon • Speeltopic 1 - Speeltopics

10 dec 2021 - 19:00 Elentiya is offline

𝒞𝒾𝓇𝓆𝓊𝑒 𝕕𝕦 𝒫𝒶𝓅𝒾𝓁𝓁𝑜𝓃
We lead strange lives chasing our dreams from place to place.

♀ Delphine De Guillard • 25 • Vika Bronova • Trapeze performer / Thief • 1.2 • Sionnach
♀ Morgana Rose Boasom • 26 • Maja Strojek • Gypsy Fortune Teller • 1.2 • Sionnach

♂ Beacher Adam Huxley • 26 • Stephen James • Illusionist • 1.2 • Elvi
♀ Demelza Florés • 23 • Vivian Schilling • Firespitter • 1.1 • Elvi
♀ Jillian De Guillard • 12 • Meika Woollard • Skilled pickpocketer • 1.3 • Elvi
♂ Mirza Qasim • 29 • Ferran Calderon • Knife thrower / Thief • 1.3 • Elvi

♂ Phillipe Corin De Guillard • 20 • Ewan Mitchell • Handyman / Thief • 1.3 • RadioTapok

♂ Fergus Gwyn Murray • 41 • FC • The cook • 1.3 • Raccoon
♂ Jules De Guillard • 32 • Louis Garrel • Tightope walker • 1.3 • Raccoon

♀ Candace Alessandra De Guillard • 22 • FC • Animal tamer • 1.3 • Happier

♀ Audry De Guillard • 25 • FC • rol • Acrobat / Thief • 1.3 • Chiacchierare

♂ name • age • FC • Animal caretaker • page • Kruczynski

𝒞𝒶𝓃'𝓉 𝒽𝑒𝓁𝓅 𝒹𝑜𝒾𝓃' 𝓈𝓃𝑒𝒶𝓀𝓎 𝓉𝒽𝒾𝓃𝑔𝓈

Les reglès
— 250 woorden.
— 16+ is toegestaan, vermeld het even bovenaan de post.
— Alleen ik, of Nik, maakt een topic aan wanneer nodig.
— Veel is mogelijk qua rol, maar heb je een idee en twijfel je daarover, stuur gerust een berichtje. Dan kijken we desnoods samen even.
— In het topic; Er zijn 12 (?) rollen te vergeven voor diegene die weet hebben/meedoen met de roven (8 rollen intern, 4 rollen extern). Let wel; om tot de binnenste kring van de familie te behoren en dus van de roven af te weten is een goed vertrouwen (en lange relatie) vereist. Je kunt niet twee weken bij het circus werken en dan ook van de roven weten.

𝑅𝑜𝓁𝓁𝑒𝓃𝓉𝑜𝓅𝒾𝒸 • 𝒫𝓇𝒶𝒶𝓉𝓉𝑜𝓅𝒾𝒸

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

10 dec 2021 - 19:00 Elentiya is offline

Elentiya 12352

1852.
Cirque de la Papillon heeft na een lange reis eindelijk hun nieuwe bestemming weer gevonden, dit keer in het Italiaanse stadje Venetië. Het circus is inmiddels enorm groot, met hun x aantal wagens vol met dieren, maar ook de wagens voor de familie, het circus en hun vrienden. Van clowns tot proppers, trapeze danseressen en messenwerpers, maar ook het verzorgingspersoneel en een aloud gipsy gezin met voorspellende gaven; iedereen is aanwezig.
Tussen alle bedrijvigheid van het opzetten tot de tent en kleine kramen door, gaan een paar verkenners — vermomd als proppers — op pad om de laatste aanwijzingen van de robijn te controleren. Dit zodat zij later die week de laatste puntjes op de I kunnen zetten van het goed georganiseerde plan, waarna ze de roof kunnen uitvoeren.
We starten het RPG aan het begin van een rustige dag. Het circus personeel is druk bezig met de laatste voorbereidingen van die dag, de allereerste show tenslotte degene die de beste indruk moet weggeven. Proppers lopen buiten het circusterrein rond, tezamen met enkele andere artiesten, maken kennis met de dorplieden en trachten hen naar de reusachtige tent te lokken met de beste verkooppraatjes.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

10 dec 2021 - 19:10 Aynur is offline

Aynur 2380

MT! IIEEE

I have seen my own sun darkened

10 dec 2021 - 19:11 Basim is offline

Basim 18649

MT!

Stenenlikker

10 dec 2021 - 21:56 Vespera is offline

Vespera 46

MT.

10 dec 2021 - 22:28 Chiacchierare is offline

Chiacchierare 263

13 dec 2021 - 18:41 Elentiya is offline

Elentiya 12352

Delphine De Guillard

I love catching you looking at me.
⋅ Trapeze Artis / Thief ⋅ 25 ⋅ Main tent w/ Mirza ⋅

Het was een vroege ochtend geweest. Ondanks dat ze de vorige avond laat eindelijk pas helemaal gesetteld waren in het Italiaanse stadje Venetië, was Delphine de volgende ochtend alweer vroeg wakker. Ze had liggen draaien en doen in bed, haar hoofd malend met de plannen die verder gevormd moesten worden. Uiteindelijk was ze tussen de lakens vandaan geglipt — zachtjes en voorzichtig om Mirza niet wakker te maken. Ook hij had zijn rust nodig na een lange reis en een drukke dag waarin alle wagens, kramen en tenten op hun plekken geïnstalleerd werden.
Zorgvuldig had Delphine de krakende planken in de wagen weten te vermijden terwijl ze zich op haar tenen door de knusse ruimte heen wist te verplaatsen. Ze had gemakkelijke kleding aangetrokken, geen jurk of rok zoals de meeste vrouwen om haar heen deden, maar een strakke legging waarin ze zichzelf gemakkelijk kon bewegen. De afgelopen dagen had ze de touwen gemist om in te klimmen, een van de momenten waarop ze volledig tot rust kwam; de tijd om alles te overdenken, maar ook om alles voor heel even te vergeten.
Op weg naar de hoofdtent toe controleert Delphine de dieren, waarbij ze twee van haar favorieten voor het laatst bewaarden: de bengaalse tijgers, twee broertje. Al vanaf jonge welpjes waren de machtige katachtigen bij het circus en Delphine had samen met de verzorgers ervoor gezorgd dat de heren met de fles groot werden gebracht. Nu lagen ze languit gerekt in hun wagen. Een staart dansend buiten de tralies, de ander had zijn grote poot tussen de spijlen door gestoken. Zachtjes ving Delphine de staart tussen haar vingers in, waarop deze zacht er tussen vandaan gleed. Een diep gespin klonk van binnen uit het hok en bij het zien van de brunette klonk er een diepe geeuw, raspend en gepaard met een flauwe grom. Lang bleef Delphine niet, iets wat de twee tijgers gewoon waren en een van de redenen waarom ze uiteindelijk vluchtig een keer half overeind kwamen — grote kopjes gevend tegen de dikke ijzeren spijlen aan, waartegen Delphine de palm van haar hand vlak hield.
”Goedemorgen Frères*,” prevelde Delphine zacht.
Voorzichtig bracht ze haar gezicht wat dichterbij, zodat beide heren haar geur op konden snuffelen. Uiteindelijk klonk het zachte protest nog een klein stukje na wanneer de brunette zich na nog een laatste aai richting de hoofdtent begeeft. Daar aangekomen was het nu nog rustig en stil, op één enkeling na die net als Delphine niet uit had kunnen slapen en de laatste hand aan wat kleine werkzaamheden legde. Ze begroette hem met een warme glimlach, waarna ze naar binnen verdween — op weg naar de trapeze.

Uren later zweeft Delphine door de lucht heen. In lange zwaaien liet ze haar lichaam heen en weer bewegen en grepen haar handen de dikke stangen stevig vast. Zonder partner was ze beperkt in de afstanden die ze kon maken, maar het weerhield haar er desondanks niet van om haar eigen onderdelen van de show alvast te oefenen. Ze vergat de tijd die was verstreken, waardoor ze zich niks beseft van het kleine stadje dat de afgelopen uren langzaam verder is ontwaakt — net als de rest van het circus. Hoog boven in de tent krijgt Delphine maar weinig mee van wat er zich op de grond afspeelt, tot er een zachte tinteling door haar lichaam heen trekt.
Nog voor ze hem daadwerkelijk gespot heeft is Delphine zich al bewust van zijn aanwezigheid; Mirza. Lang hoeft ze niet te zoeken, haar lichte kijkers vinden hem zodra hij het midden van de tent bereikt. Traag glijdt haar blik over hem heen, nemen zijn aantrekkelijke verschijning vanuit in de lucht onbeschaamd in zich op. Een glimlach krult zich rond haar mond, terwijl de jonge trapeze artist zich in de slot van haar act wikkelt. Een lang robijnrood doek wordt zorgvuldig om haar heen gevouwen in de laatste bewegingen die Delphine hoger de tent in maakt.
”Zorg dat je me vangt,” klinkt het dan, hard genoeg voor de man om haar te horen.
Ondeugd vult haar poelen, te weten dat Mirza haar blik nu niet kan lezen, maar wel weet wat er in haar omgaat. Hij kent haar stem en de vele klanken die ze uit weet te brengen. Dan laat Delphine het doek vieren, de touwen los waaraan ze zich vasthield, en duikelt ze in geoefende bewegingen terug naar beneden. Precies aan het einde, met de doek uit voorzorg nog om een van haar benen gewikkeld, beland Delphine met een plof in Mirza armen. Haar lange haren vliegen langs haar gezicht, worden bijeen gehouden door een hoge staart te midden van haar hoofd. Een zachte ‘oef’ weerklinkt als hij haar opgevangen heeft, gevolgd door een kort gegniffel vanuit de brunette zelf.
”Hey you,” prevelt ze, alvorens haar armen in zijn nek te leggen — haar lange benen rond zijn middel gevouwen, met het doek nog ergens tussen hen in. Vederlicht laat Delphine haar lippen langs de zijne gaan in een zweem van een kus, zonder deze daadwerkelijk ook te geven. Plagend, speels doch liefdevol zoals altijd.

* Broertjes.

[ bericht aangepast op 14 dec 2021 - 0:07 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

13 dec 2021 - 19:47 Basim is offline

Basim 18649

Philippe De Guillard

20 • Propper/Handyman/Thief • with Demelza • in the town

❝ Quote❞

De smalle straten van Venetië waren vol bedrijvigheid en Philippe genoot van de drukte. Hij spraak slechts een paar woordjes Italiaans, dus veel kon hij niet verstaan, maar toch vond hij het heerlijk om naar de klanken te luisteren. Hoewel hij ze af en toe moest onderbreken met zijn eigen luide stemgeluid. 'Komt u kijken bij Cirque du Papillon!' riep hij uit volle borst in zijn beste Italiaans. 'De beste trapezeartiesten, wilde dieren, wij hebben alles.' Philippe had zijn best gedaan om de zinnen uit zijn hoofd te leren, zodat ze zeker wisten dat de plaatselijke inwoners wisten wat ze te bieden hadden.
Ondertussen gaf hij zijn ogen de kost en hij riep misschien iets minder vaak zijn boodschap dan zou moeten. Hij moest natuurlijk wel reclame maken voor het circus, hoe leuk hij het ook vond om door de stad rond te lopen. En zijn ogen open houden voor de komende roof, ook dat moest hij niet vergeten, hoe aanlokkelijk alles om hem heen ook was. Hij zou dan ook op een gegeven moment "per ongeluk" verdwaald moeten raken in het juiste district. Wat nog wel een uitdaging zou kunnen gaan worden, gezien de ingewikkelde indeling van deze stad. Hoe goed zijn geheugen ook was voor routes, sommige steden waren gewoon net te lastig voor hem.
'Laat je vuur eens zien,' riep hij naar Demelza die samen met hem en nog twee jongens de stad was ingegaan om reclame te maken. Hoe hard hij ook schreeuwde, ze zouden pas indruk maken zodra de jongedame haar kunsten zou laten zien. Hij was dan ook zeker blij dat ze meegekomen was, hoe nukkig ze soms ook kon zijn. Ze liet hem in ieder geval wel toe, dus dat was iets.
Terwijl Demelza de aandacht trok van stadsbewoners en de andere twee jongens de longen uit hun lijf schreeuwde, liet Philippe zijn ogen nog eens over de omgeving heen gaan. Eén van de vele kanalen die de stad rijk was, lag naast het pleintje waar ze op terecht waren gekomen. Meerdere boten dreven langs de kant, niet allen daarvan bemand. Philippe grijnsde toen hij zich realiseerde wat voor kans de boten hen zouden kunnen geven. Dan pas zouden ze opvallen!
'Hé, zie je die boten daar, wat denk je ervan?' stelde hij voor op een moment dat Demelza even een rust nam. Hopelijk zou hij haar kunnen meekrijgen met zijn wilde idee. Ze zouden dan ook langs de buurt kunnen varen waar de robijn zou moeten liggen, wie weet kregen ze vanaf het water nieuwe inzichten, nieuwe ideeën tot hoe hun buit te bereiken. Een boot zou ook een ideale ontsnappingsroute kunnen zijn. Zeker iets om te overwegen. 'We zullen zo vast meer mensen kunnen bereiken.' Hij grijnsde even in de hoop zo de jongedame te kunnen overtuigen. Wat hem betreft was het een fantastisch plan.

Stenenlikker

14 dec 2021 - 16:27 Elentiya is offline

Elentiya 12352

Morgana Rose Boasom

Wild hearts find a home in every place they roam.
⋅ Fortune Teller / Gipsy Girl ⋅ 26 ⋅ Main tent, heading outside w/ Jules ⋅

Morgana humt zachtjes, een oud Roma lied dat ze van jongs af aan al geleerd heeft. Door haar grootmoeder gezongen vlak voor de kinderen te bed gingen, het deuntje daardoor nooit meer vergeten en voorgoed in haar geheugen geprent. Ondertussen stalt de brunette haar spullen uit. De Fortune Booth een die ze gisteren al met een paar sterke mannen tevoorschijn heeft gehaald en gezamenlijk in elkaar hebben gezet. Nu moest Morgana de ruimte nog aankleden met oude donkerblauwe kleuren; de lange gordijnen aan de muren, tezamen met kussen in een knusse hoek. Haar glazen bol in het midden van het kleine tafeltje, de tarotkaarten in nette stapels er langs geplaatst. Het voelde heerlijk om straks weer aan het werk te kunnen gaan, om de mensen hun voorspellen mee te geven — of hun kaarten te lezen, met de vele boodschappen die worden gegeven.
Met een zweem van een glimlach rond haar lippen kijkt de jonge zigeuner dan ook naar de smalle doch gezellige booth die ze ervan heeft weten te maken. Geheel naar eigen stijl, volledig naar haar smaak. Haar grootmoeder was er nog altijd trots op, te weten dat haar kleindochter een zeldzame lijn binnen de familie weet voort te zetten. Ongeacht wat andere ervan vonden, of ze er nu mee eens waren of niet — het geloof betwijfelt, of niet.
Uiteindelijk besluit Morgana om richting de hoofdtent te lopen, kijkend of ze daar wellicht een handje kan helpen nog, maar wanneer ze daar aankomt blijkt het meeste werk al klaar te zijn. Niet vreemd ook, gezien de eerste show voor vanavond al op de planning staat en de eerste nieuwsgierige mensen al een kijkje zijn komen nemen bij de entree van het Circus. Een circus dat Morgana al haar hele leven lang haar thuis mag noemen, generaties terug de geschiedenis in. Ze weet niet beter als te leven op dit terrein, reizend over de wereld heen — van stad naar dorp, steeds verder en verder.
Net wanneer ze, na een kort rondje door de tent te hebben gelopen, weer naar buiten wil gaan, spot Morgana Jules in de verte. De man druk in de weer geweest met het helpen, zoals iedereen dat heeft gedaan, maar waarvan Morgana weet dat hij zich op sommige momenten nog harder en meer inzet. Alles om er voor te zorgen dat alles in goede banen wordt geleid en het Circus piekt in volle glorie. Nu vind Morgana dat hij wel een korte break heeft verdiend en dus stapt ze, met haar rokken zacht ruisend om haar benen heen, op de lange man af — wie tot twee jaar geleden nog haar geliefde was.
”Morning sunshine,” prevelt Morgana hem plagend toe, eens ze binnen zijn bereik gestapt is. Een glimlach krult zich rond haar lippen, waarop ze zonder pardon een van haar armen in de zijne haakt — ongeacht met wat het is waar hij op dat moment mee bezig is. “Wat zeg je ervan om eens een frisse neus te gaan halen? Volgens mij ben jij sinds je hier binnen bent gestapt niet meer naar buiten geweest.” Morgana kent de jongeman tegoed om te weten dat er een kern van waarheid in haar woorden berust was, waar hij bekend stond om zijn harde werken. Zonder een reactie af te wachten trekt de brunette Jules dan ook zachtjes aan zijn arm mee, zodat hij zijn werk wel moet lagen liggen en hij even wat tijd heeft voor haar.
”Ik hoef denk ik niet te vragen of alles soepel verloopt?” vraagt ze hem dan, eens de tent uit naar buiten lopen. Zijdelings kijkt Morgana naar hem op, haar arm nog altijd in de zijn gehaakt. Na de break van hun relatie is het koppel altijd goed bevriend gebleven. Er waren tenslotte geen problemen tussen hen, of ruzies die het einde van hun relatie hebben betekend, maar simpelweg het feit dat er meer niet inzit. De liefde die Morgana voor Jules heeft een die ze nog altijd voor hem koestert en welke nooit zomaar verloren zal gaan. “Wat vind je van het uitzicht?”
Subtiel knikt Morgana naar de omheining van het circus, aangeven met palen die in de grond geslagen zijn — aan elkaar gebonden met dik touw zodat niemand er tussendoor kan lopen. Na een paar lange weken van reizen, met de nodige tussenstops voor mens en dier, hadden ze eindelijk hun bestemming bereikt. Morgana glimlachte tevreden terwijl de warme zon hen allen tegemoet scheen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

17 dec 2021 - 22:39 Aynur is offline

Aynur 2380

Mιɾȥα Qαʂιɱ

knife thrower × involentary thief × 28 years × main tent × w. Delphine

Het grootste gedeelte van de nacht had ik me zorgen lopen maken om Delphine — haar aanhoudende gedraai in bed had me erop geattendeerd dat ze niet helemaal lekker in haar vel zat. Echter wilde ik erop kunnen vertrouwen dat ze uit haarzelf naar me toe zou komen wanneer ze toe was aan een luisterend oor en meer. Daarbij, als ik haar had laten merken dat ik wakker was zou ze zich nog schuldig gevoeld hebben bovenop de zorgen waar ze al mee worstelt. Dat was wel het laatste wat ik wilde. Uiteindelijk was ik toch nog wel in slaap gevallen om vervolgens wakker te worden in een leeg bed.
Mijn vingers strekten zich uit — op de tast naar haar warmte die ze nergens konden vinden en een zucht verliet mijn lippen. “Waarom doe je dit toch steeds,” mompelde ik terwijl ik de slaap uit mijn ogen wreef. Waarschijnlijk had ze ook nog niet gedacht aan een ontbijtje voor haarzelf en was ze direct doorgegaan om te trainen. Zo’n persoon was ze wel. Weinig zelfzorg wanneer ze met haar gedachten elders was. En ik vermoedde dat ik wel goed kon raden waar haar hoofd naartoe ging: de roof die nu op de planning stond.
Ik rolde mezelf uit het bed en gooide mijn benen over de rand. Daar bleef ik nog enkele seconden zitten alvorens ik opstond om me klaar te maken voor de dag. Als bleek dat Elfi nog niet gegeten had dan konden we misschien samen ergens een ontbijtje vandaan halen. Fergus zou het vast niet erg vinden om de keuken tijdelijk met ons te delen.
De eerste plek waar ik naartoe ging was de tent die was opgezet om te oefenen aan de trapeze. Het was of die of in de buurt van de dierenkooien. Gelukkig voor mij was mijn eerst ingeving te juiste. Tegen een stevige paal aangeleund bleef ik voor een poos staan kijken terwijl mijn verloofde door de lucht zweefde alsof ze niet vastgeketend was aan de grond door middel van zwaartekracht. Trots zwol op in mijn binnenste en mijn ogen volgde iedere beweging geconcentreerd.
Ik wist dat het einde van haar act eraan zat te komen en had ergens een flauw vermoeden wat er nu komen ging. Nog voordat Elfi de woorden had uitgesproken dat ik moest zorgen dat ik haar ving was ik al overeind gekomen om naar het midden van de rood-witte tent te lopen. Ik voelde geen enkele spanning in mijn lichaam terwijl ik deze in gereidheid bracht om haar op te vangen — ik had er immers vertrouwen in dat ik haar op zou vangen zoals ik altijd zou doen. Daar was geen enkele ruimte voor twijfel.
Een zachte ‘oef’ verliet mijn lippen door de impact van Elfi haar ranke gestalte die contact maakte met de mijne. In een fractie van een seconde bedacht ik me dat het helemaal niet verkeerd was om mijn verloofde een beetje te plagen. De slag naar mijn hoofd die eventueel zou komen, zou ik zeker voor lief nemen en ik liet mezelf door mijn knieën zakken alsof haar gewicht me teveel werd. “Je bent wel zwaar, hoor,” vertelde ik haar met een jongensachtige grijns op mijn gezicht.
Echter stond ik al snel weer overeind met de prachtigste vrouw van de wereld in mijn armen. “Hey you,” prevelde ze en vakkundig vouwde ze haar benen om mijn middel met het doek nog tussen ons in. Haar lippen liet ze speels langs de mijne gaan en mijn hoofd ging automatisch naar voren om de kus langer te laten voortduren.
“Nou zeg,” mompelde ik kalm doch liefdevol. “Daar doe ik het niet voor. . . Kom hier.” Ik liet haar iets meer zakken in mijn armen zodat ze op mijn ooghoogte kwam. Teder legde ik een hand tegen haar wang aan waarna ik — zonder enige vorm van verlegenheid die er vroeger wel was geweest, haar hoofd iets dichter bij de mijne bracht voor een kus die iets lager duurde.
“En dan mag je me nu eerlijk vertellen of je al ontbijt heb gehad.” Een ietwat strengere blik kroop in mijn ogen en ik tilde haar iets hoger op omdat ze uit mijn armen dreigde te glippen.

"When I saw you I fell in love, and you smiled because you knew."

[ bericht aangepast op 17 dec 2021 - 22:40 ]

I have seen my own sun darkened

20 dec 2021 - 22:32 Aynur is offline

Aynur 2380

DEMELZA
^{^{^{y o u a l l b e s o r r y w h e n I l e a r n h o w t o b r e a t h f i r e}}}

Rome, mijn thuisland. Het voelde niet goed om hier terug te zijn. Iedere stap die ik zette door de geplaveide straten maakte dat ik een walgend gevoel op voelde komen. Ik wilde niet herinnert worden aan hetgeen wat ik hier ontvlucht was en probeerde uit alle macht in het hier en nu te blijven — iets wat een onmogelijke opgave leek zonder het verdoofde gevoel wat een fles rum me gaf.
Nu was ik met een van de kleine ukkies mee die behoorde tot de familie De Guillard, Philippe. Het was óf zijn gezelschap óf die van de gladjakker Beacher die zich recentelijk bij het circus gevoegd had. Uit volle borst schreeuwde Philippe dat mensen moesten komen kijken haar het circus dat zich zojuist had gevestigd in hun binnenstad. Een aantal Italiaanse woorden klonken me verkeerd in mijn oren waarop mijn gezicht vertrok. Op het moment dat ik hem het nogmaals verkeerd hoorde spellen, greep ik hem in zijn nekvel en trok hem naar me toe.
“Het is ‘Venite a vedere’ en niet. . . dat belabberde wat jij ervan weet te brouwen,” bromde ik in zijn richting waarna ik hem met een zucht weer losliet. Hij was mijn humeur inmiddels vast van me gewend aangezien we vaker samen optrokken. Niet iedereen kon mijn aanwezigheid waarderen — het was altijd wel grappig om te zien hoe Delphine op mij reageerde, maar wonderbaarlijk genoeg was Philippe toch een van de mensen die me steeds meer op begon te zoeken. Van hem kon ik het dan ook hebben dat hij naar me riep dat ik mijn vuur moest laten zien. Een scheve grijns vond zich een weg naar mijn lippen en ik bracht de alcohol naar mijn lippen. Zodoende bolde ik mijn wangen op om vervolgens de alcohol met een flinke kracht naar buiten te laten komen in de richting van de vlammen die aan mijn toorts likten.
Steeds meer mensen waren om ons heen gaan staan en de waarderende blikken die ik van iedereen kreeg ontgingen me niet. Ik maakte enigszins sarcastische buiging, wat werd opgevangen door een luid applaus en pakte daarna nog een tweede en een derde toorts erbij. Ook deze stak ik aan om ermee te gaan jongleren. Dit bleef ik nog voor enkele minuten volhouden totdat ik Philippe weer om mijn aandacht hoorde vragen. Vakkundig ving ik de toortsen op die ik in het dichtstbijzijnde vat water stopte.
“Hé, zie je die boten daar, wat denk je ervan?” Langzaam gleden mijn bruine ogen in de richting die de jongen aanwees. “Als je gaat zeggen dat we die in de fik moeten steken, ben ik het helemaal met je eens,” zei ik op een toon waarvan niemand ooit wist of ik het serieus of grappend bedoelde. Nogmaals bracht ik de fles met rum naar mijn lippen, maar deze keer spuugde ik de kostbare vloeistof niet uit. Ik had het immers tien keer zo hard nodig in mijn systeem — zeker met wat voor een creatieve ideeën de roodharige uk zou komen.
“We zullen zo vast meer mensen kunnen bereiken,” verduidelijkte hij het plan dat zich in zijn achterhoofd gevormd had. Ik trok mijn wenkbrauw sceptisch naar hem op. “Weet jij überhaupt hoe je zo’n ding in balans moet houden?” Een gondel was immers geen makkelijk ding om over de wateren van Venetië te varen.

[ bericht aangepast op 20 dec 2021 - 22:33 ]

I have seen my own sun darkened

21 dec 2021 - 22:37 Ken_ is offline

Ken_ 18286

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek