[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 3 - Speeltopics

• Er is een minimum van 150 woorden
• De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
• 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
• Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
• Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post
• Alleen Tad maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.                 

shout out to Deems/Starsight voor de layout, to Lot voor de fantastische wereld van Montreuxe en to Cherry voor de bergen werk die verzet zijn én nog verzet gaan worden om alles in goede banen te leiden

“Misschien moeten we een nieuwe plek vinden om elkaar te treffen, Elya. Voordat je het weet denken mensen nog dat ik je wederhelft ben.”
      Alek hoefde niet op te kijken om te weten dat zijn woorden haar zouden irriteren. Hij wist verdomd goed dat hij het bloed onder haar nagels vandaan haalde door zonder aankondiging het boek onder haar neus vandaan te grissen. De Rus wist haarfijn welk effect hij op de kleine blondine had en wellicht was dat exact de reden waarom hij het deed. Nore had nooit om zijn status of zijn geld gegeven. Hij wist dat hij op haar kon rekenen om een ongefilterd antwoord te geven. Zo ook nu.
      “Frau Schumacher lijkt het toch al te denken en ik schat de kans klein in dat iemand anders ons in de bieb zou bespioneren,” antwoordde de blondine op haar vertrouwde, scherpe toon. “Maar als jij een andere ontmoetingsplek weet, dan hoor ik het graag.” Zijn blauwe ogen waren nog altijd op het boek gericht zonder daadwerkelijk de tekst erin te lezen, maar een zachte lach kon hij niet voorkomen bij het horen van haar laatste woorden.
      “Ik ken nog wel een plek, maar ik gok dat die niet aan het doel gaat bijdragen,” luidde zijn reactie, de toon in zijn stem geamuseerd. “Integendeel.”
      “Of je moet het al niet erg vinden als mensen dat denken…” Er volgde een korte stilte en hij hoorde hoe Nore met haar tong tegen haar gehemelte klakte. “Hoewel, ben jij niet altijd degene die zegt dat je je niets moet aantrekken van wat andere mensen denken?” Het was een retorische vraag en was bovendien de waarheid: Aleksey had er maling aan wat anderen van hem dachten. Waarom zou hij zijn hoofd breken over de opinie van een kudde schapen? Hij voelde de noodzaak niet om haar vraag te beantwoorden, maar aasde op zijn beurt wel nog op een antwoord op zijn eerder gestelde vraag.
      “Ik geloof dat je me nog een antwoord verschuldigd bent,” sprak hij dus kalm.
      “Je bent er wel erg op gebrand om vragen te stellen waar je het antwoord al op weet, niet?” Voor het eerst richtte Alek zijn blik op van het boek, om Nore haar blik te vangen. Zijn wenkbrauw trok hij licht op, maar zijn mond bleef gesloten. Hij had geen zin in dit soort spelletjes. Niet nu. Ze wisten allebei dat ze niet oké was, maar wisten al evengoed dat de manier waarop ze er nu mee omging de situatie niet beter zou maken. Hij wilde weten hoe het echt met haar ging, zonder een nietszeggend antwoord ervoor in de plaats te krijgen.
      Een nietszeggend antwoord was echter niet wat volgde.
      Alles behalve.
      De spraakwaterval die Nore op hem afvuurde verraste hem, omdat ze normaal behoorlijk bekwaam was in het afschepen van vragen die haar niet zinden. Desalniettemin voelde hij geen moment van euforie; geen drang om zijn mondhoeken op te trekken tot een zelfingenomen grijns dat hij zijn zin kreeg. Zijn blauwe ogen bleven onbewogen op de blondine gericht, volledig in stilzwijgen haar woorden tot zich nemend. Het was alsof zijn vraag de druppel was geweest die de emmer deed overlopen en met zijn gebruikelijke kalmte sloeg hij gade hoe haar eigen wervelwind aan woorden ook de storm in haar lichaam zelf wist aan te wakkeren. Pas op het moment dat ze met jachtige ademhaling was opgestaan, haar handen tegen de leuning van zijn stoel plaatste en haar hoofd dicht bij het zijne bracht, verbrak de Rus zijn zwijgen.
      “Dus nee, Alek, ik ben niet oké. Is dat wat je wil horen?” sloot Nore haar uitbarsting af op vlijmscherpe toon. Hij sloot het boek in zijn handen zonder het oogcontact met haar te verbreken. Haar stem klonk een stuk kwetsbaarder toen ze stukken zachter vervolgde: “Het gaat niet oké.”
      “Dat weet ik,” antwoordde hij gedempt. Hij wist het, maar anders dan ze insinueerde was het geen waarheid geweest die hij had willen horen. De Rus was met vlagen behoorlijk egoïstisch, maar Nore behoorde tot de kleine kring mensen wiens gesteldheid hij zich aantrok. Ze waren tegenpolen op dat vlak, want als haar woorden hem één ding duidelijk hadden gemaakt dan bekommerde de blondine zich om iedereens lot, behalve dat van haarzelf. “Ik zou willen dat het anders was.”
      Voorzichtig, alsof hij een gewond dier benaderde, bewoog zijn hand zich naar haar gezicht, om een verloren pluk haar achter haar oren te strijken. Vederlicht streelde zijn vinders haar huid in deze beweging en zijn stem klonk al even zacht toen hij de stilte weer verbrak.
      “Maar niets van dat alles is jouw schuld.” Het was alsof ze zichzelf alles van wat ze zojuist had verteld aanrekende en als er iets was wat hij haar uit haar hoofd wilde praten dan was het die leugen wel. “Dat blauwe oog van Ryker was niet jouw schuld. Dat hij zich als een klootzak gedroeg was niet jouw schuld. Dat je eindelijk voor jezelf koos toen je het uitmaakte was niet jouw schuld en dat hij nu in het ziekenhuis ligt al helemaal niet.” Alek haalde diep adem en gaf een kort kneepje in haar schouder.
      “Dat wat er in Duitsland is gebeurd, is niet jouw schuld en dat Wolf nu weg is al evenmin. Bovendien: de Wolf die ik ken, wordt niet levend opgegeten.” De Duitser was wellicht geen leider, maar was al evenmin een hulpeloos slachtoffer. Ergens wilde hij haar vragen welke angst Nore kende toen ze het had over de verandering die Wolf wellicht zou doormaken. Was ze bang dat hij mee zou groeien in het fascistische gedachtegoed? Dat hij geweld zou tonen tegen mensen die hem niet zinden? Zoals Alek dat zelf had gedaan, het vorige schooljaar? De vragen spookten door zijn hoofd, maar hij stelde ze niet.
      “En misschien verandert hij, maar dat is wat de tijd met mensen doet. Geloof me dat die jongen gek op je is, Nore. Ik weet zeker d…”
      “Het is uit met Wolf.” Zijn stem stierf weg. De woorden die ze uitsprak kwamen onverwacht en sloegen in als een bom. Stil sloeg hij gade hoe Nore verloren teruggezakt was in haar stoel. Waar hij zojuist nog wilde vertellen dat geen afstand ter wereld het gevoel dat Wolf voor haar had zou kunnen aantasten, deelde ze hem in een paar woorden mede dat het over was tussen hen.
      “We hebben gezamenlijk besloten dat het beter is zo, dat het niet zou werken met een afstand,” vervolgde ze. “Maar… daar ben ik oké mee.” Het kwam niet vaak voor dat de Rus zijn tong verloor, maar voor even wist hij niet wat hij moest zeggen. De speech van Hartmann over alle gruwelijkheden hadden hem niet het minste beetje geraakt, maar de wijze waarop Nore hier nu voor hem zat, ging hem aan zijn hart. Hij kon niet ontkennen dat hij sinds haar relatie met Wolf meermaals had gewenst dat het anders was geweest, maar had uit respect voor de blondine en zijn vriend nooit actie ondernomen. Zelfs nu ze hem vertelde dat het over was tussen hen, miste hij de voldoening waarvan hij had gedacht dat het nieuws hem zou brengen. In stilzwijgen liet hij de woorden op zich inwerken. Zijn ogen volgden haar vingers toen deze zich naar haar hals bewogen en zijn wenkbrauw bewoog zich licht omhoog toen hij een welbekende steen tevoorschijn zag komen.
      “Ik heb je ring bewaard,” luidde haar overbodige woorden. “Ga je me ooit nog vertellen waar de ring nog meer allemaal voor staat?” Pas bij deze vraag wist Alek zichzelf te herpakken. Hij schraapte zijn keel, legde het boek in een soepele beweging op het bureau naast hem en haalde onverschillig zijn schouders op.
“Je hebt er nooit naar gevraagd,” antwoordde hij simpel. “Als je me vertelt wat je wil weten, dan doe ik mijn best.” Kort liet hij zijn blik op het erfstuk rusten, maar het was niet de ring die door zijn gedachten spookten. Haar vorige woorden lieten haar niet los.
      “Ik wist het niet. Van Wolf,” bekende hij dan toch. Hijzelf had wellicht altijd al gevonden dat de twee niet bij elkaar pasten, maar hij had het altijd geweten aan eigenbelang, wetend dat het koppel in het ogen van anderen perfect klopte. Het verraste hem dan ook dat ze er zo oké onder leek. Het verraste hem, maar tegelijkertijd ook niet. Heel haar pleidooi van zojuist had hem meer dan duidelijk was dat Nore met het gevoel van eenieder rekening hield, behalve met die van haarzelf.
      “Voor wat het waard is: ik ben er voor je, oké? Ik ga nergens meer heen.” De Rus wist dat de blondine haar steun bij voorkeur ergens anders zou zoeken, maar hij meende het. Hoe vaak er ook een paniekaanval zou volgen. Hoe vaak haar hoofd haar ook vertelde dat dingen haar fout waren. Hij legde zijn hand op haar knie. “Niet totdat je eindelijk beseft dat je in je queeste de wereld te redden, jezelf niet moet vergeten.”

Luca schudde grinnikend met zijn hoofd in reactie op Fin’s uitspraak in combinatie met de draaiende beweging van zijn vinger naast zijn hoofd. Stiekem vroeg hij zich af of Olivia niet sowieso al ontspoord was, daar een normaal persoon niet zulke waanbeelden vertoonde. Of in ieder geval niet uitsprak. Luca vermoedde dat zijn vriendinnetje vast niet de enige was die afstand wilde nemen van een nationaliteit. Alleen was de rest snugger genoeg om te beseffen dat dit niet lukte door het de hallen van Montreuxe door te schreeuwen. Luca vroeg zich af of dit slecht voor zijn eigen reputatie zou zijn, met iemand in een relatie zitten die van de rails aan het gaan was. Misschien moest hij het toch zelf uitmaken, ondanks dat hij wist dat dit hem veel onnodig gezeik ging opleveren.
      Luca dacht terug aan het gesprek met Aurora van gisteravond, waar de dame in kwestie hem opnieuw had gezegd Olivia te dumpen, omdat ze was vreemdgegaan met een van de andere jongens van de Gentlemen Club. Of tenminste, Aurora beweerde dit gezien te hebben. Al vermoedde Luca niet dat ze over zoiets zou liegen. Al een aantal dagen had hij erover zitten tobben. Waren de problemen die ongetwijfeld zouden optreden het waard om het met Olivia uit te maken? Als hij al zijn vrienden moest geloven, ja. Luca wist het echter niet zo zeker. Olivia was geen dame die dat zomaar liet gebeuren zonder een schop terug te geven.
      Uiteindelijk vroeg Luca uiteindelijk aan Fin voor ideeën om ervoor te zorgen dat zijn vriendin het met hém zou uitmaken. De vraag verbaasde Fin, te zien aan zijn opgetrokken wenkbrauwen. “Ja man, als ik het doe, gaat Olivia sowieso flippen en een of ander gestoord wraakplan bedenken. Jij kent haar toch ook?” antwoordde Luca, terwijl hij over zijn huid naast zijn wenkbrauw wreef. Gelukkig vroeg Fin niet verder door en gooide de jongen verscheidene opties op waarmee Luca de relatie zou kunnen verpesten, de ene effectiever dan de ander.
      Luca’s gezicht verstrakte even bij de suggestie dat hij vreemd kon gaan, of beter Olivia. Na Aurora’s nieuws van een paar dagen geleden kwam die even verkeerd aan. “Vreemdgaan heeft ze al gedaan tijdens het laatste GC-feest, dus ja,” zei Luca emotieloos. “Vertelde Rora me een paar dagen geleden. Ik heb het zelf niet gezien. Maar Olivia kennende gaat ze het zo twisten dat Rora dat uit jaloezie heeft gezegd of zo. Ik zou haar op heterdaad moeten betrappen.” Of het gewoon uitmaken. Iedereen in zijn omgeving verklaarde Luca inmiddels voor gek. De harde vraag die Aurora hem gister stelde stond nog vers in zijn geheugen. Waarom liet hij zich überhaupt zo behandelen? In alle eerlijkheid wist hij het zelf niet eens.
      Fin ging ondertussen vrolijk door met het suggereren van opties die Luca kon doen om ervoor te zorgen dat Olivia het uitmaakte. Haar verjaardag vergeten, doen alsof hij verveeld was als ze samen waren (al hoefde Luca daar niet per sé voor te acteren), praten over andere meiden of over zijn toekomst zonder haar. Stuk voor stuk waren het prima ideeën, maar van geen werd Luca echt warm. Tot hij plotseling zelf een idee kreeg.
      “Wat nou als je ervoor zorgt dat Olivia jou kust? Wanneer ik in de buurt ben, zodat ik het zie. Dan heb ik eindelijk een legitieme reden om het uit te maken! Want nee, als ik het zelf doe, dan vermoordt die meid me of gaat ze zeggen dat ik een kleine pik heb of zo,” stelde Luca toen voor. Zijn ogen werden groter, hopend dat Fin mee zou gaan. Zelfs al had Olivia een vreselijke persoonlijkheid, ze had wel een mooi uiterlijk. Voor de meeste jongens was dat genoeg, toch?
      Daarna sloeg het onderwerp van het gesprek over naar de bijeenkomst van vanmorgen, waarbij Luca vroeg wat Fin ervan gevonden had. Helaas zorgde dit voor een licht wantrouwen bij de jongen. Alsof het zo raar was om te vragen? Om het niet eens te zijn met wat er vanochtend was besproken? Luca maakte een mentale notitie om zijn façade niet bij Fin te laten vallen. “Nu je het vraagt – ja. Ik had mijn stille zondagochtend liever in bed doorgebracht, uitslapend tot een uurtje of elf, maar helaas,” antwoordde Luca de vraag van zijn vriend. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. Op de vraag of hij een schaapje was, haalde Luca zijn schouders op. “Afhankelijk van wie je het vraagt, denk ik. De GC zal zeggen nee, maar Joodse studenten zullen zeggen ja.”
      Geamuseerd keek hij Fin aan. “Oh - zeg op dan, welke regels ben jij van plan te breken?” vroeg Luca aan hem, een twinkeling in zijn ogen. Hij deed namelijk niets liever dan autoriteit tegen werken en grenzen opzoeken. “Maar ja, laten we maar eens naar de eetzaal gaan, ik moet ook nog steeds ontbijten. En geen idee, maar gezien die man zo anti-Buitenlander is, denk ik dat we de meeste kans maken als we een coup plegen en Hartmann afzetten.”
      Samen liep het tweetal daarna richting de eetzaal. Toen Fin opperde om met Ozzy te praten en Olivia met deze jongen op te zetten, begon Luca zachtjes te grinniken. Tegelijkertijd schudde hij met zijn hoofd. “Hoewel ik dat maar al te graag zou zien, denk ik niet dat zij enige interesse in Oskar Hartmann heeft. Wellicht alleen om zijn achternaam en zijn relatie met de directeur van de school. Olivia geeft nogal om uiterlijk weetje, en Ozzy is niet bepaald haar smaak. Maar wie weet, misschien verrast ze me wel,” reageerde Luca.
      Niet veel later kwamen ze aan bij de eetzaal. “Wat wil je hebben Fin? Ik haal het wel,” zei Luca. “Dan mag jij een plek uitzoeken.”

“Ik denk dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken,” reageerde Nore, toen hij had gesproken over een andere plek om elkaar te ontmoeten dan te midden van de afgelegen bibliotheek. “Ik hoor ook geen geruchten over dat jij en Aurora elkaars wederhelften zouden zijn.”
      Alek trok zijn wenkbrauw licht op bij het horen van de naam van de Italiaanse schone. Hoe subtiel dan ook, de toon in Nore haar stem was hem niet ontgaan. Het was een hint van jaloezie die er niet in zou horen te liggen en toch was het er een die met vlagen wederzijds was. Op het moment dat hij terug was gekomen en zag hoe Wolf haar hand vasthield en zijn lippen op de hare drukte, had hij hetzelfde ervaren. Er was absoluut geen gegronde reden om te voelen wat hij had gevoeld, maar het was alsof ze sinds die ene bewuste nacht in de bibliotheek beiden een glimp hadden gezien van hoe het had kunnen zijn. Desalniettemin was de herinnering aan die nacht alles wat ze hadden; meer was er niet en zou er niet komen.
      “Rora is nieuw op school,” verklaarde hij luchtig. “Het is niet meer dan beleefd om ervoor te zorgen dat ze zich welkom voelt.” Zijn nachtelijke avonturen met de brunette was niets waar hij zich voor schaamde; hij had vermakelijk gezelschap in haar gevonden. Geamuseerd om de toon die Nore had aangeslagen keek hij haar aan, haast alsof hij haar uit trachtte te lokken er iets tegen in te brengen.
      De uitdagende ondertoon verdween echter al snel toen Nore haar stilzwijgen verbrak. De waterval aan woorden die ze over hem heen stortte was er een die hij niet had verwacht, maar het was er tegelijkertijd een die hem niet verraste. Ogen waren de spiegels van de ziel en waar haar lippen altijd hadden gezwegen, had hij steevast de pijn in haar kijkers kunnen bespeuren. De oorzaak viel enkel te gissen, maar iets vertelde Alek dat het niet lang zou duren voordat ook dat deel van haar ziel open en bloot zou komen te liggen. De vraag die de blondine stelde, dat het niet oké was en of hij dat dan per se had willen horen, klonk verwijtend, maar hij negeerde de toon en streelde in plaats daarvan een lok van haar haren achter haar oor.
      “Dat weet ik,” had hij haar toevertrouwd. “Ik zou willen dat het anders was.”
      “Ik ook.” Haar zachte stem was onkarakteristiek voor Nore, of toch in ieder geval in zijn bijzijn. De gebruikelijke felheid waarmee ze hem te woord stond ontbrak. Het zorgde ervoor dat hij elke leugen die haar hoofd haar vertelde wilde ontkrachten om haar verdriet weg te nemen. Zin voor zin ging hij in op haar spraakwaterval, totdat ze ditmaal fysieke afstand tussen hen creëerde en terug in de stoel tegenover hem zakte.
      “Het is uit met Wolf.” Voor het eerst wist hij niet wat hij moest zeggen. Zijn blik lag op de ring – zijn ring – die ze tevoorschijn haalde, maar zijn gedachten waren nog bij haar eerdere woorden. De twee waren een van de vooraanstaande koppels van Montreuxe geweest, maar met het vertrek van haar werkelijke wederhelft was dat sprookje in duigen gevallen. Onbewogen bestudeerde hij de twijfelende blik die in haar ogen lag. Ze had gezegd dat ze er oké mee was, maar was ze dat ook echt?
      “Ik wist het niet. Van Wolf,” reageerde hij uiteindelijk maar. Haar blonde lokken dansten langs haar gezicht toen Nore haar hoofd schudde voordat ze haar mond opnieuw opende.
      “Je had het niet kunnen weten. Ik heb het aan bijna niemand verteld. Ik had geen zin in alle vragen over waarom we het uitgemaakt hebben en waarom we het niet gewoon proberen met afstand ertussen. Of in vragen over hoe ik me erover voel, of ik hem niet op die manier mis. Ik wilde gewoon… rust. En me niet druk hoeven te maken om wat anderen er wel niet van denken.” De zwakke glimlach die op haar gezicht verschenen was, leek weinig gemeend. “En ik weet het, het zou me absoluut niks uit moeten maken wat anderen van mij denken. Ik probeer het maar het is… moeilijk. Hoe leg je uit aan mensen waarom je het uitgemaakt hebt, als diezelfde mensen dat je gemaakt bent voor elkaar en dat je goed bij elkaar past, als je het zelf daar misschien wel niet mee eens bent?” Alek trok zijn wenkbrauw op bij die woorden, maar nog voordat hij er iets tussen kon krijgen sprak Nore verder: “Het was niet dat Wolf… Het maakt ook niet uit. Het is uit en we zijn weer vrienden.”
      Waar Aleksey zojuist nog woorden tekort was gekomen, had hij er genoeg om uit te spreken, maar iets vertelde hem dat het niet de woorden waren die de blondine nodig had. Niet op dit moment; niet in al haar kwetsbaarheid. De vragen waar ze zo bang voor was geweest, zou ze evenmin uit zijn mond horen. Dus schoof hij hun stoelen dichter naar elkaar, zodat hij zijn hand geruststellend op haar knie kon leggen en vertelde hij haar er voor haar te zijn.
      “Als mensen blijven zeggen dat ze nergens heen gaan en uiteindelijk toch weggaan, dan is het op een gegeven moment moeilijk om nog te geloven. Maar… ik weet dat je je best zou doen om te blijven.” De zachte zucht die over haar lippen rolde deed zijn mondhoeken licht opkrullen.
      “Je denkt toch niet dat ik je zomaar achter zou laten met die ring, of wel?” vroeg hij, al kon het hele erfstuk van de familie Belov hem gestolen worden, wat zijn ouders er ook van vonden. “Tuurlijk blijf ik.”
“Ik ga nergens heen,” humde Nore vervolgens op haar beurt, “tot jij eens durft te zeggen dat je echt zo’n slecht persoon nog niet bent.” Een schampere lach verliet Alek zijn lippen. Haar woorden brachten hem terug naar die ene nacht, nadat hij Eichenauer de ziekenzaal in had geslagen. Toen al had ze stug volgehouden dat hij een goed persoon was en het was hem een raadsel waarom ze daar zo vurig in wilde geloven. Bij alles wat hij deed had de Rus een eigen agenda. Dat er een kleine kring bestond om wie hij gaf; aan wie hij zijn zachte kant van tijd tot tijd toonde, betekende niet dat die verborgen agenda niet alsnog bestond. Als ze die niet wilde zien dan maakte hem niet direct een goed persoon. Het maakte haar eerder naïef in een zin. Zijn vechtpartij voor zijn schorsing was uit de hand gelopen, maar een handgemeen op zichzelf was geen incident. Ook dat wist de blondine: zij was degene die zich pas nog – vergezeld met een preek – over hem had ontfermd toen Camorra hem met al het lef dat hij in zich had op zijn neus had geslagen omdat hij het niet kon verkroppen dat zijn zus smaak had.
      “Wólf was een goed persoon, Nore,” reageerde hij, enigszins gefrustreerd. De jongen had het weliswaar niet voor niets geschopt tot vice-voorzitter van de Gentlemen’s club, maar het echte vuur had Alek nooit gezien in zijn ogen. Het was nooit het type geweest om met de vuist op tafel te slaan; laat staan in iemands gezicht. “Geen zorgen: mijn mening over jullie relatie zal ik voor me houden,” het was een mening die hij overduidelijk wel had, “en iedereen die jullie zo goed bij elkaar vond passen, heeft er geen idee van dat echte liefde gaat om het vuur dat je voelt, niet het perfecte plaatje dat je ziet. Maar ik kan je verzekeren, Elya, dat als je het kleinste beetje goedheid van Wolf in mij zoekt, je je tijd verdoet.”
      Er viel een stilte tussen hen. De frustratie dat ze hem in een soort van mal probeerde te gieten van een persoon die hij niet was en nooit zou zijn, ebde langzaamaan weg. Nore haar gedachten leken mijlenver te zijn en een frons verscheen op zijn gezicht toen hij haar groene ogen volgde.
      “Alek,” klonk haar breekbare stem, “weet je nog wat ik je verteld had, toen… toen i-ik…” Het onderwerp Wolf of Nores rooskleurige visie van hemzelf was volledig uit zijn hoofd verdwenen. Eerder had hij haar naar het witte litteken op haar onderarm gevraagd en ze had het afgewimpeld door te zeggen dat ze was gevallen. Hij had het nooit geloofd. Hij had littekens genoeg gezien in zijn leven – veroorzaakt in zijn leven – om te weten dat dit niet eenvoudigweg een onhandigheid was. Nores been trilde en van zijn schampere houding van zojuist was niets meer over. Een serieuze blik school in zijn ogen en hij verstevigde zijn grip kalmerend om het trillen te verminderen. Met zijn vrije hand pakte hij zacht haar onderarm vast en zwijgend wreef zijn duim over het beschadigde stukje huid. Zijn blauwe ogen waren ernstig in de hare gericht toen hij zijn zwijgen verbrak.
      “Je bent niet gevallen, of wel?”