Jaman, dat doe je me niet na.
Als kleine snotaap van paar maandjes oud, sloeg ik 's nachts al twee maaltijden over aangezien ik gemakkelijk 12u aan één stuk doorsliep. Ik deed niets anders dan slapen en spelen met mijn speeltjes die boven mijn box hingen. Eerst was mijn moeder ongerust omdat ik zo veel sliep, een normale baby wordt tienduizend keer wakker omdat ie honger heeft, ik sliep gewoon alsof mijn leven er vanaf hing.
Ik was te lui om te leren zitten. Ik vond het altijd zo leuk om gewoon in mijn box te liggen en niets te doen. Gewoon NIETS doen. Alle normale baby's zouden al half uit hun box kruipen, ik kon nog niet eens zitten. Toen mijn moeder het beu was, nam ze me mee in de buggy naar Wijnegem Shoppingcenter, zodat ik een hele dag moest zitten. Sindsdien deed ik niets anders dan zitten. Zitten in mijn box. Zitten in de woonkamer. Zitten op een speelmatje. Gewoooooooon zitten, slapen en lachen. :'D
Normaal komt dan de kruipfase. Die heb ik eventjes overgeslagen. Ik was te lui. Te lui om te kruipen of te lopen. Zitten was toch o zo heerlijk. Als mijn moeder me in de woonkamer zette met een speelgoedje, kon ze uren andere dingen doen, ik ging toch niet van dat ene plekje weg. Want oh noo, stel dat ik zou moeten bewegen. Ö
Toen mijn moeder dat zitten weer bui was en ik al een half jaar te laat was met mijn loopprobeerselen, heeft ze me een keer recht op mijn voetjes gezet. Ik zette twee stapjes en viel. Ik stond terug op en kon vrolijk rond de tafel rennen. Lopen was toch niet zo vermoeiden als ik dacht dat het zou zijn. :'D
Omdat ik al meteen na mijn geboorte hele nachten aan één stuk doorsliep, had ik metersdikke pampers nodig om al mijn gepipie tegen te houden. Damn, klinkt vies. Anyway, metersdikke pampers dus. Ineens, was mijn pampertje op een nacht droog. Mijn moeder zette me direct op een potje en toen was ik zindelijk.
Hah, wie doet me dat allemaal na?
