Ze werd omringt door een draaikolk van kleuren. Rood, geel, oranje, groen, blauw… Werkelijk alle kleuren, kleuren die ze nog nooit gezien had, kleuren waarvan ze niet wist dat ze bestonden. Ze rook geuren, die ze nog nooit geroken had. Ze roken niet lekker, niet vies, maar apart. Ze hoorde gefluister. Eerst zachtjes, als het water dat door rotsen heen sijpelt. Maar ze werden steeds harder, en harder. De stemmen schreeuwden, klonken angstaanjagend, maar ze was niet bang. De stemmen bonkten in haar hoofd, sneden langs haar gezicht, riepen in haar oren, zorgden dat ze gek werd. Maar opeens was alles stil. De draaikolk van kleuren verdween, de geuren dreven langzaam weg, het geschreeuw werd langzaam weer gefluister. Ze stond in een bos. Het was er niet licht, maar ook niet donker. Het waaide er, maar ook weer niet. Het was er stil, doodstil, maar niet onheilspellend. Opeens was het er weer. Weer dat gefluister, maar nu kon ze het duidelijk verstaan. ‘Jill, Jill. Jij bent uitgekozen!’
‘Waarvoor? Wie ben jij?!’ Schreeuwde ze tegen de stem. Het was een stem die vertrouwt klonk, bij wie haar hart sneller ging kloppen, alsof het een stem van iemand was van wie ze jarenlang had gehouden maar er nu niet meer was. Ze kon de stem niet plaatsen. Ze wist niet of het een mannen of een vrouwenstem was. Ze was alles vergeten.
‘Jill, je bent in gevaar. Luister naar me, je moet naar me luisteren ik-‘
Er klonken trommels die het gefluister overstemden. De trommels klonken steeds harder, naderend onheil. Was het eerste waar ze aan dacht. Ze begon te zweten, haar ogen schoten heen en weer, ze voelde zich in het nauw gedreven. Ze begon te rennen, weg van hier. Weg van het gevaar. Het bos veranderde langzaam in niets. Het enige wat ze zag was zwart. Ze hoorde iemand ijzingwekkend gillen. Toen bedacht ze dat ze het zelf was...
help me, moet ik doen of niet doen?
Dreams are like water, they are beautiful, sad, quiet, wild, changeable, unpredictable ...
