Only Seven Left.
Zaterdag, de zaterdag, een zaterdag die ik altijd zou blijven herinneren. Een zaterdag waar ik van genoot, waar ik moest huilen, waar ik niet aan jou dacht, en waar ik plezier had.
Het was het allerlaatste optreden van Bart, met Only Seven Left, en ik ging erheen met mijn beste vriendin en twee andere. Al in de auto hadden we de grootste plezier, stopte bij een tankstation, en later bij de mac. Kochten een milkshake die niet smaakte, kregen nootjes terwijl we dat niet wouden, propte het fotoalbum in elkaar, en dat met Only Seven Left op de achtergrond.
En toen kwamen we aan, ergens helemaal in de uithoek van Nederland, dicht bij Den-Helder, en wat was ik blij. Ondanks dat we meer dan twee uur in de auto hadden gezeten, was ik nog steeds even blij. We liepen, en we liepen, we liepen verkeerd, maar kwamen uiteindelijk toch bij de ingang. Er hingen drie borden, twee van boven de 16, 1 van jonger dan 16. We liepen de rij in van boven de 16, maar waren de eerste. Ik dacht heel even aan jou, een paar seconden maar, het begon te regenen. En ik kan zeggen dat dat de herinnering van jou meesleepte, je ging mee met de regen. Het werd koud, en het regende, we werden zeiknat, maar we hadden het er voor over. De hekken gingen over, en er stond daar een jongen. Een jongen die best wel op jou leek, daarom schold ik hem uit, zonder dat hij het merkte, maar toch. Ze pakte onze kaartjes, en controleerde onze tas. En toen mochten we naar binnen, de tent in, waar het droog was, eindelijk. We hebben een tijdje moeten wachten, en weer kwam die jongen langs. Weer heb ik hem uitgescholden, maar het hielp niet. We hadden lol met fans, maakte filmpjes van Hinne die over het podium liep. Ik had een glimlach op mijn gezicht, en die is de hele avond niet van mijn gezicht gegaan.
We hebben gepraat met Bart, we hebben hem onze cadeaus gegeven, we gingen met hem op de foto, en we hebben hem een knuffel gegeven.
We gingen door naar Hinne, de vrolijkste van de band, hij gaf ons een handtekening, vroeg waar we vandaan kwamen, en wat we van het optreden vonden. Helemaal vrolijk gaven we antwoord. We gaven hem een knuffel .
En toen kwam Roderick. Hij had het druk, maar toen wij aan de beurt waren gaf hij ons wel aandacht, super lief! We gingen met hem op de foto, lachte met hem, en hij gaf ons een handtekening. Ook hebben we hem een knuffel kunnen geven, en helemaal vrolijk gingen we verder naar Bart.
Ja, alweer naar Bart. Hij geeft me steunt, zijn nummers laten me lachen, zijn stem geeft me rillingen, zijn stem zorgt ervoor dat ik even niet aan jou denk. We hadden lol met een jongen, en een meisje, die al lang stonden te wachten. We waren het met elkaar eens dat sommige fans te veel tijd namen, waarop we sommige momenten dubbel lagen. En toen was Bart klaar met die griet, en wou ons de aandacht geven, maar ik was het daar niet mee eens, die jongen en dat meisje hadden veel langer gewacht. Dus gingen hun eerst op de foto, en toen wij. Ik vroeg hem of hij mij ook vaker kon beantwoorden op Twitter, waarop hij verbaasd antwoorde dat hij dat toch wel had gedaan. Waarop ik vrolijk zei dat hij mij maar 2 keer had beantwoord, en Nica minstens 6 keer. Waarom hij heel onschuldig lachte. We gingen nog even op de foto, gaven hem nog 1 keer een knuffel, en vervolgde onze weg naar Bram. Onderweg kon ik een aantal tranen niet tegen houden, en zocht ik steun bij Nica.
Ook Bram gaf ons de aandacht, wat ontzettend lief was. Hij ging met ons op de foto, vroeg ons een paar dingen en gaf ons een handtekening. De foto met Bram is misschien wel de leukste van allemaal.
- Ik ga Bart missen.
- Ik ga zijn steun, zijn stem, zijn vreugde, en zijn liefde voor de fans missen.
*Ik heb die dag maar 1 keer aan je gedacht, een luttele seconden. Jij bent niet langer in mijn leven, ik heb je achter gelaten, een hoofdstuk afgesloten, en dat allemaal dankzij hun, Only Seven Left.*
Er zijn nog geen reacties.