The Pain.
Soms leer je iemand kennen die je overvalt. Soms leer je iemand kennen, die in een paar weken al zoveel voor je betekend. Soms leer je iemand kennen, waarmee je een klik hebt. Soms leer je iemand kennen, en worden ze je beste vrienden. Soms leer je iemand kennen, en ook al is het via internet. Soms leer je iemand kennen, het maakt niet uit hoe diegene is. Soms leer je iemand kennen, voor je het weet, ben je zelf iemand anders. Vriendschap gaat boven alles, zeggen ze soms. Maar als er iemand op je pad komt, die je meer kan geven dan vriendschap, pak je die handen met twee kansen. Diegene kan je pijn doen, maar kan je ook trots maken. Die gene kan je kwetsen, maar ook gelukkig maken. Diegene kan je laten huilen, maar ook laten lachen in de goeie tijden. De goeie tijden worden snel vergeten, worden overmeesterd door de slechte. De goeie kanten worden vergeten, worden overmeesterd door de slechte kanten. Dat je me liet lachen, is een feit, dat je me liet huilen, zou ik nooit vergeten. Je kwetste me, brak mn hart, maar ik ging door. Het was moeilijk, en soms dacht ik wel eens met mijn verstand, wat doe ik hier nog?. Dan wou ik het liefst dood, al het gene wat je mij aan deed. Eigenlijk kan ik daar nog steeds niet mee leven. Soms doe ik me onbewust nog pijn. Denk ik aan je, aan je glimlach, en ga ik terug in de tijd. Spoel ik alles terug, als een tijdmachine. Soms pak ik naar dat ene wat ik nodig heb, soms heb ik het nodig. De pijn laat me huilen, maar maakt me ook gelukkig. Ik lijk wel gek, maar dat ben ik niet. Ik geef het niet toe, ik geef niet meer om je. Het is alleen de pijn waar ik tegen moet vechten. De pijn die me nog elke nacht achtervolgt. In mn dromen, en elke keer schrik ik wakker. Met natte wangen, en de drang om iets te doen. Om deze wereld te verlaten. De pijn die je me hebt aangedaan, is eigenlijk niet te dragen. Het is zo onwerkelijk, het is zo onwerkelijk dat maar één persoon, dit kan veroorzaken. Het gaat dieper, het gaat door tot in mijn hart. En ook al kom ik andere jongens tegen, ook al kijk ik naar andere jongens, praat ik met ze. De pijn in mijn hart blijft, en jammer genoeg gaat dat niet over. Eigenlijk heb ik zin om je op te zoeken, om nog een laatste keer met je te praten. Maar ik weet dat ik het niet kan. Ik weet dat ik de pijn nog niet aan kan. Ook al voel ik elke dag de pijn, als ik met je zou praten, zou dat erger worden. Dan zou ik kapot gaan. Eigenlijk voel ik me steeds verder weg zakken. Van de wereld, van mn vrienden, van mn familie. Ik wil er wel boven op komen, ik weet alleen nog niet hoe. En tot ik die oplossing heb gevonden, doe ik dit.
Er zijn nog geen reacties.