Ik weet het niet meer.
Ik snap het allemaal echt niet meer. Ik mis te veel dingen. Ik denk aan dingen die ik echt heel hard probeer te vergeten. Ik ben ze daardoor gaan haten, maar ik doe alsof ik ze haat. Stiekem hou ik van die dingen. Maar de dingen vervagen en/of gaan weg. Ik weet dat alle herinneringen die ik nu heb dat ik die moet houden als leuke herinneringen, maar als ik aan ze denk dan word ik alleen maar verdrietig omdat het over is. Ik weet dat ik weer nieuwe leuke herinneringen maak, maar ze zijn niet meer hetzelfde. En je moet het gewoon een plaatsje geven. Dat is me voor even gelukt, maar misschien doordat ik het niet wil accepteren dat ik het juist weg probeer te stoppen blijft dat gat gewoon leeg. Dan gaan die emoties niet daar in. Die herinneringen. Mijn hart. Ik heb het helemaal vol met al die emoties. Ik wil die emoties vergeten. Ik wil het, maar ik weet dat ik het niet kan. Niemand kan z'n emoties vergeten of proberen te doen alsof ze er niet zijn of er steeds over te praten en doen of je het haat, want wat ik bedoel met die haat is eigenlijk het tegenovergestelde, maar ik kan daar maar met een paar mensen over praten helaas. Gelukkig begrijpen die mensen me. Ik vind dat echt fijn. Ik heb een liedje. Sinds de zomervakantie luister ik dat lied. En ben ik er fan van en ben ik ook helemaal fan van Justin Bieber ( ik weet zijn verhaal achter alles hij is best aardig, ik was eerst een hater ). Maar oke sorry. Ik denk bij dat lied echt aan die herinneringen en emoties die me zo dwars zitten. Het gaat allemaal over een jaar. Een jaar dat ik geen plek kan geven dat dat nu voorbij is. Mensen waar van ik weet dat ik verder weg ga. Ik kan het niet accepteren. Ik luister de hele tijd sorry. Het is mijn favoriete liedje, maar elke keer dus de hele tijd denk ik aan die emoties en moet ik weer huilen. Ik maak het voor mezelf moeilijk door meer haat er van te maken. Oke sommige van die emoties en herinneringen zijn gewoon stom. En gewoon echt niet leuk, maar echt. Ik was als sinds het begin van die herinneringen verdrietig en nu nog steeds. Zelfs nu het voorbij is. Ik moet het niet proberen weg te stoppen, maar ik moet het een plaatsje geven. En bij het liedje sorry het gewoon even uithuilen. Dat is dan even mijn momentje van de dag of als ik er aan denk gewoon het op dat lied uithuilen dat ik er gewoon minder mee zit, maar niet mezelf nog meer overstuur te maken door te doen of ik mezelf haat, want ik vind mezelf echt stom doordat ik er zo mee zit. Dat ik de verkeerde persoon leuk vind en dat die emotie echt heel moeilijk over gaat, maar ik moet het accepteren en gewoon het rustig over laten gaan en wat niet weg gaat dat geef ik een plaatsje. Het is nu ongeveer al iets van 18 maanden geleden ofzo. Als het niet iets minder is. Ik zit er nu nog steeds heel erg mee. En op de manier hoe. Zo kan het niet. In die 18 maanden zijn nog meer herinneringen gekomen en nu nog steeds. Ik moet het nu rustig een plekje geven en de emoties die vervagen zijn alleen maar beter en dat de mensen en alles dat ik daar steeds verder weg van ben is goed. Dan gaan die emoties ook vervagen en wat er dan nog is kan ik een plekje geven, maar ik kom ze steeds maar weer tegen. En ze zeggen steeds maar weer iets. Steeds als het super vervaagd is die emotie/die emoties dan is het gewoon zo van oke het gaat nu beter, maar dan gebeurt er weer iets tussen een iemand van hun/heel veel van hun en dan kan ik het gewoon weer niet vergeten en dan ga ik er weer een drama van maken. Ik moet echt gewoon rustig blijven en niet zo bang zijn. Want hoe banger ik ben hoe rustelozer ik ben en hoe meer ik de hele dag verdrietig ben. Ik merk al dat ik op een dag in plaats van de hele dag door nu bijna de hele dag door huil. Dat is al iets minder en zo gaat het heel erg langzaam weg, maar ik heb fantastische vrienden die me er bij helpen.
En ik moet gewoon meer dingen accepteren. Ik hoef ze niet los te laten, ik moet ze alleen accepteren.
Er zijn nog geen reacties.