Hoofdstuk 5

De volgende ochtend was Kaspers bed leeg. Renzo maakte zich rustig klaar en liep naar de leerlingenkamer. Hij verwachtte dat Kasper daar zou zijn, maar dat bleek niet het geval te zijn. Toen hij richting de ziekenzaal liep - misschien was Kasper opnieuw naar zijn grote held gegaan - kwam hij professor Anderling tegen.
'Dradens, kom even met mij mee,' zei ze.
Vol verbazing volgde Renzo haar mee naar de ziekenzaal. 'Sorry, professor, maar mag ik vragen -'
'Dit kan nogal schokkend zijn.' Professor Anderling keek hem ernstig aan en Renzo slikte. 'Er is een slachtoffer gevallen, Dradens.' Ze kwamen in de ziekenzaal aan en professor Anderling ging naast een met een gordijn bedekt bed staan. Renzo kreeg een benauwd voorgevoel en toen professor Anderling het gordijn open deed, werd dat gevoel bevestigd.
'Kasper...' Zijn mond was kurkdroog en hij staarde naar zijn enige vriend. Hij pakte Kaspers hand, maar deze was helemaal verstijfd. 'Wat is er gebeurd?'
'Hij had een fototoestel bij zich,' zei professor Anderling zacht. 'Weet je hier iets van?'
Renzo schudde zijn hoofd. 'Hij wilde bij Harry Potter kijken, vannacht... Ik mocht hem niet verraden, maar ik heb hem niet meer terug horen komen. Ik sliep...'
Professor Anderling legde een hand op zijn schouder.
Renzo staarde vol afschuw naar het doodstille lichaam van Kasper. Hij kon maar moeilijk beseffen dat het Kasper was die daar lag. Hij draaide zijn hoofd om te kijken of Harry Potter ook nog ergens lag, maar zag dat die al van de ziekenzaal ontslagen was. Hij zakte naast Kasper neer.
'Luister, Dradens, als er iets is...'
'Ja. Dankuwel.' Renzo knik te even beleefd naar professor Anderling, die zich daarna omdraaide en weg wilde lopen. 'Professor?'
Ze draaide zich om. 'Ja?'
'Komt het - komt het weer goed met hem?' Renzo keek haar angstig aan.
Professor Anderling slaakte een zucht. 'Er zijn drankjes die hem kunnen genezen. Het zal lang duren, maar we doen ons best.'
Renzo beet op zijn lip en knikte. Als hij Kasper had tegengehouden, was dit nooit gebeurd. Als hij mee was gegaan, was het misschien ook wel niet gebeurd. Als hij zich anders had opgesteld, had alles anders kunnen verlopen. 'Sorry,' mompelde hij. Hij keek nog even naar zijn enige vriend op deze school en liep toen terug naar de leerlingenkamer. Daar ging hij terug naar de slaapzaal, waar hij de rest van de dag bleef zitten.

De eerstvolgende weken gingen als in een waas voorbij. Renzo concentreerde zich alleen op zijn huiswerk en voelde zich eenzamer dan ooit. Hij had nog een paar keer met Gary gesproken, maar die had geen medelijden met hem. 'En terecht. Vies modderbloedje,' had hij gezegd. Daardoor had Renzo het enige contact dat hij nog met Gary had, verbroken. Hij had niets gezegd waardoor Gary boos op hem kon worden, maar hij had geen zin meer om met Gary om te gaan. In ieder geval deze periode niet.
Renzo had aangegeven naar huis te willen gaan in de kerstvakantie. Kasper was de enige die nog een beetje vreugde aan zijn tijd op school had geleverd en nu hij ook zijn gezelschap niet meer had, was hij heel erg alleen. Daarom keek hij er naar uit om in de kerstvakantie naar huis te gaan.

In de derde week van december hoorde Renzo via via dat er een duelleerclub opgericht zou worden. Het was vrijwillig, dus besloot Renzo niet te gaan. Hij had er totaal geen zin in gehad en had gedacht er geen problemen mee te hebben, maar de volgende dag had hij er veel spijt van. Tijdens zijn eerste les - Verweer tegen de Zwarte Kunsten - ging Elmo Franksen naast hem zitten. Renzo zat al zo lang alleen dat het hem verbaasde dat er überhaupt iemand naast hem kwam zitten. Hij kwam er ook al snel achter dat Elmo niet de hele les zou blijven zitten.
'Was je gisteren ook bij de duelleerclub? Nee toch?' vroeg hij nogal opgewonden. Renzo schudde zijn hoofd. 'Oh, dan heb je echt iets gemist!'
'Wat is er gebeurd?' zei Renzo verbaasd.
'Harry Potter is een sisseltong! Hij heeft gisteren een slang achter Joost Flets-Frimel aangestuurd. Ik denk dat hij de erfgenaam van Zwadderich is! Van Zalazar Zwadderich!'
'Wat?' Renzo keek Elmo even verbijsterd aan, maar kreeg de kans niet om vragen te stellen. Hij was alweer opgestaan om het nieuws aan anderen te vertellen die nog niets hadden gehoord hadden. Renzo bleef verstomd achter. Zou Harry Potter dan toch de erfgenaam van Zwadderich zijn? Dat zou betekenen dat hij toch tegen zijn vrienden had gelogen. Hij twijfelde er nog steeds aan.
Tijdens de les kon hij zich dan ook niet concentreren. Als Harry Potter de erfgenaam was, dan zou dat betekenen dat hij Kasper had versteend. Dan was het dus zijn schuld dat hij alleen was. Halverwege de les klonk er lawaai op de gangen - het moest Foppe zijn de klopgeest, die dingen riep -, waardoor professor Smalhart naar buiten liep. Al snel volgde de klas, zo ook Renzo. Ze waren niet de enige klas die het lokaal had verlaten; vrijwel alle klassen van de school liepen door de gangen. Renzo werd van de ene naar de andere kant geduwd zonder enig idee te hebben wat er was gebeurd en waarom iedereen zo in paniek was, tot hij iets kouds in zijn enkel voelde trekken. Vol afschuw zag hij dat hij IN Haast Onthoofde Henk, de afdelingsgeest van Griffoendor, stond. De geest was echter niet meer wit en doorschijnend, maar zwart en rokend en hij zweefde boven de grond. Renzo verplaatste direct zijn voet, maar werd geduwd waardoor hij zijn evenwicht bijna verloor. Het leek volledig uit de hand te lopen, tot er een oorverdovende knal klonk die iedereen tot stilte maande. Professor Anderling beval alle leerlingen terug te gaan naar het lokaal en professor Smalhart begon zijn leerlingen bijeen te zoeken. Renzo probeerde zo lang mogelijk te rekken dat hij niet terug hoefde te gaan. Hij wilde dolgraag weten wat er gebeurd was en hoe Haast Onthoofde Henk er zo aan toe was geraakt.
'Op heterdaad betrapt!' Ernst Marsman, een tweedejaars Huffelpuffer en een vriend van Joost, wees op Harry Potter.
'Genoeg, Marsman!' zei professor Anderling scherp.
Professor Smalhart had Renzo inmiddels gevonden en pakte zijn schouder vast. 'Ga je mee, jongen?'
Renzo knikte, maar bleef achterom kijken. Hij hoorde Foppe nog een liedje zingen, maar kon de woorden niet meer verstaan.
'Lieve leerlingen, ga alstublieft rustig zitten,' zei professor Smalhart. 'Het kan zijn dat ik straks uit het lokaal geroepen wordt omdat ze mijn hulp nodig hebben. Ze hebben weliswaar gezegd dat het niet nodig is, maar ik weet dat ze het moeilijk zonder mij kunnen redden - ik kan erg goed met dit soort situaties omgaan, dat kun je ook lezen in mijn werken - dus als dit het geval is, dan is het belangrijk dat jullie rustig in de klas blijven zitten.'
'Wat is er gebeurd?' vroeg één van de meisjes.
'Zoals jullie zelf hebben kunnen zien, is er iets ernstigs gebeurd,' begon professor Smalhart, 'maar ik kan jullie verzekeren dat het allemaal meevalt. Het is Foppe, ten slotte -'
'En Haast Onthoofde Henk dan?' protesteerde Elmo. 'En Joost?'
'We zullen zien wat er met hen gaat gebeuren. Zoals je kunt lezen in mijn boek, Zwerven met Zombies, is ook dit een situatie waarin ik eerder heb verkeerd en ook toen heb ik me er prima uitgered. Dat zal nu dus weer gebeuren.' Een paar meiden slaakten een zucht van verlichting, al begreep Renzo niet waarom. Hij had helemaal niets nuttigs gezegd en bovendien had hij weinig vertrouwen in Smalharts toverkunsten.
Terwijl Smalhart nog wat meer vertelde over zijn fantastische avonturen waarin hijzelf natuurlijk de heldenrol speelde, dwaalden Renzo's gedachten naar Harry Potter. Het was geen toeval meer. Hij moest gelogen hebben tegen zijn beste vrienden, want Renzo wist zeker dat hij de erfgenaam was. Hij was bij alle voorvallen geweest: de kat van Vilder, Kasper - die was ten slotte naar Harry gegaan - en nu was híj weer bij de versteende slachtoffers gevonden. Had hij Kasper versteend? Zijn enige vriend op deze hele school? Renzo wist dat Harry Kasper altijd een irritant kereltje had gevonden, maar verstenen... Zijn moeder had al die tijd gelijk gehad. Hoe had hij aan haar woorden kunnen twijfelen? Harry Potter was dus echt door en door slecht. Hij mocht niet meer aan zijn moeders woorden twijfelen. Ze had gelijk.