Precies wat ze niet wou - Uitkomsten

precies wat ze niet wou (3 x uitgekomen)

Het enige wat ze was, was een donker lang gestalte in de glazen ruimte. Voor de mensen eromheen was ze in ieder geval niets meer, meer konden ze dan ook niet zien. Ze zat daar opgesloten, nee, niet door iemand anders. Dit had ze zelf gedaan, hoewel ze niet wist dat ze nu al niet meer kon ontsnappen. Haar bedoeling was eigenlijk om even aan de dagelijkse sleur te ontsnappen. Maar haar hooghartigheid nam het over. Nu lachte ze om al die mensen die niet konden ontsnappen, die hulpeloos met de stroom meegingen. Dag in, dag uit. Ze dacht dat zij het goed had en dat die anderen te zwak waren. Zij was sterk genoeg, zij had uit de stroming kunnen stappen. Die lach die begon in haar hoofd, werd nu ter oren gebracht en niet zo zachtjes ook. Het was een schril, oorverdovend, hysterisch gegier die de hele ruimte vulde. Opeens stopte ze. Ze keek naar beneden vanuit haar vestigingspost. De mensen staarden verschrikt op naar het glazen gebouw. Kinderen begonnen te huilen en zochten tevergeefs troost en bescherming bij hun van schrik verstijfde verzorgers. Het gegier galmde de ruimte nog door, ze schrok er zelf van. Ze viel op haar knieën met haar handen gevouwen, om tot rust te komen. Ze haalde een paar keer rustig adem, met haar dieprode ogen verstopt achter haar oogleden. Ze proefde een metaalachtige smaak in haar mond, bloed. Half struikelend rende ze naar de enige bron van water in het gebouw, een klein oud geleidelijk druppend kraantje. Ze wrikte aan de afsluiter, maar hij werkte niet mee. Uiteindelijk ging ze de schaarse druppels maar verzamelen in haar mond en spoelde in een keer. Ze spuugde het bloed vermengd met water uit. In de gootsteen lag nu een rode poel. De stop zat er nog in… maar ze durfde hem er niet uit te trekken. Alsof het bloed haar zou branden. Ze bekeek zichzelf in de stoffige spiegel die boven het kraantje hing. Haar lange sluike zwarte haar kleefde aan haar bezwete gezicht. Ze hijgde en verslikte zich soms. Ze liep naar de nachtzwarte eikenhouten bed en belandde met een plof op de felrode fluwelen dekbed. Haar adem stokte en haar ogen stonden wijd open. Wat eerst zo dieprood was in haar ogen was nu spierwit. De kleur was weggevaagd, om nooit meer terug te komen. Ze viel met haar rug op het dekbed, haar lange haar was als een diepzwarte waaier verspreid over de felrode deken. Haar lange slanke vingers waren in elkaar verstrengeld, gevouwen op haar wijnrode hoepelrok. Er stroomde nog wat bloed uit haar mondhoeken en uit haar oog rolde een laatste traan, die alles vertelde. Buiten snelden de mensen gauw naar huis, hun jemmerende kinderen meesleurend. Ze wisten wat er gebeurd was nu de lange donkere gestalte weg was voor het raam. Alles was nu stil. In het glazen gebouw alleen was het geluid van de druppende kraan te horen, die in plaats van doorzichtige nu rode druppels liet vallen in het poeltje. Ooit zou dat geluid ook afsterven. Dan zou niemand meer weten van de donkere lange gestalte achter het raam.


Precies wat ze niet wou.