[TH] ZIE DE ECHTE IK NUMBERO 1. - Uitkomsten

nope. (4 x uitgekomen)

NAJA LEES DAN MAAR ONDER EAAH (:

ö neenee. (0 x uitgekomen)

naja, lees maar hieronder (:

ja, ö want ben je geweldig (: (38 x uitgekomen)

‘Denk je Mama, dat Papa ooit nog van gedachtes verandert?’ Ik pak het zilverkleurige tafelkleed vast en scheur kleine stukjes van de stof af. ‘Hou eens op.’ Met een waarschuwende toon, en een tik op mijn handen waarschuwt ze me dat ik ermee moet ophouden. ‘Ik denk het niet, Papa denkt dat je gewoon niet goed bent voor de muziekwereld.’
‘Ik kan toch zingen? Hij vertelde me dat zelf!’ Ik word een beetje opgefokt van de manier hoe het altijd in dit gezin moet gaan. Als je met iemand wilt praten is het of via via, of met een hoop geschreeuw. ‘Meisje, luister eens. Ik heb geen verstand van muziek, en je vader wel. Als hij zegt dat je stem niet krachtig genoeg is, je uitstraling gewoon niet helemaal top is en je iets te dik bent om een popster te zijn, dan is dat zo.’
‘Heeft hij dat gezegd?’ Beledigd sta ik op. Mama knikt, in haar ogen is geen enkel teken van medelijden te bespeuren. ‘Dan ga ik nu eens mooi hem het tegendeel bewijzen.’
‘Liefje, je weet dat..’ Ik laat mijn moeder niet uitpraten, ik weet precies wat er nu gaat komen.
‘Mam, jij mag dan bang zijn voor Pap, maar ik ben dat niet, niet meer.’

Met grote passen stap ik door de Duitse hoofdstad. Nog steeds voel ik me hier niet op mijn gemak, veel liever ga ik weer terug naar de Nederlandse steden. Mijn enige thuis, waar ik mijn verleden heb liggen, war mijn toekomst zal moeten ontstaan. Jammer genoeg is dit niet meer het geval, want mijn toekomst moet ik nu hier opbouwen. Papa vertelde me ook al dat hier de beste scholen en studies zitten zodat ik later een rijke zakenvrouw zal worden. Mijn vader heeft mijn toekomst al helemaal bepaald. Ik heb niets te zeggen over mijn eigen toekomst. Later word ik een succesvolle zakenvrouw, met een compleet eigen bedrijf. Als het aan mezelf ligt, dan word ik beroemd met het gene wat ik het liefste doe, wat mijn grootste passie is, zingen. Met de nummers die ik schrijf geef ik mijn emoties weer, zo heb ik geen dagboek nodig, heb ik niet een gesprek met een mens nodig om alles eruit te gooien, want dat doe ik met het schrijven de liedjes. Als ik agressief of druk ben, dan komt er een enorme beat te ontstaan, en als ik rustig ben ook een rustig nummer natuurlijk. Omdat ik zo in mijn gedachtes ben, bots ik tegen een persoon op. ‘Sorry.’ Brabbel ik snel. Mijn blik valt op haar shirt, een jongen met zwart haar dat omhoog staat schreeuwt naar me. Het is de jongen die niets was zonder mijn vader. Eigenlijk hoor ik trots te zijn op mijn vader, en ergens ben ik dat ook wel, maar ik wil dat hij een gewone band neemt, of een solozanger of zangeres. Maar deze jongens, die hebben echt een rare indruk voor me. Misschien is het wel gewoon vooroordeel, maar toch ken ik ze liever niet.