VEE LAURIER & NOX ZION
https://data.whicdn.com/images/39727599/original.jpg
https://data.whicdn.com/images/39727599/original.jpg
☾ The beginning 8 years ago ☽ Vee keek tegen een zoveelste transfer van tehuis aan op haar schamele vijftien jaar.
De ontelbare knokpartijen, schendingen van de avondklok of het wegblijven van school: losstaand waren het al redenen genoeg voor overplaatsing, maar gecombineerd hadden ze Vee tot een ongewild projectiel gemaakt. Ditmaal zou het echter niet aflopen met een sisser: nadat ze haar klauwen letterlijk in één van haar medebewoners had gezet keek Vee nu tegen maanden in een jeugdgevangenis aan. Als wolvin was dat de laatste plek waar ze wilde eindigen.
Zonder haar erfgoed met een ander te kunnen delen, van te leren, was Vee tot dan toe vreselijk in gevecht geweest met haar tweede helft. De harmonie ontbrak, onbegrip zorgde voor een vijandige sterke grens, en wanneer haar roofdier dreigde over te nemen deed Vee er alles aan om haar weg te duwen.
De dag dat Vee moest voorkomen, was ze dood maar dan ook doodziek. Hoge koorts, koude rillingen, prikkelbaar en oververmoeid. Haar menselijke helft was zodanig uitgeput dat haar wolvin haar voor het eerst wist te overrulen.
Opgesloten in haar wolvenvorm doorkruiste ze complete staten, leerde ze het blauwogige monster kennen dat ze tot dan toe had afgezworen en gaf ze zich over aan haar diepste instincten.
Vee spendeerde een volledig jaar op vier poten. Tijd passeerde anders in haar tweede huid, het was makkelijk om haar menselijkheid opzij te zetten hoe langer ze wolf was. Al die tijd werd ze via haar innerlijke kompas richting Fulgur Falls getrokken.
De dag dat ze de Versipellis roedel vond, of zij haar, voelde als wakker worden uit een droom die gevoelsmatig jaren had geduurd.
Vee was zestien toen ze antwoorden kreeg op vragen waar ze een leven lang mee had geworsteld. De eerste weken na haar acceptatie binnen de roedel én het acclimatiseren in haar mensenhuid waren pittig.
Ze werd in een soort isolement gehouden met enkel de sterkere packleden om haar heen. Zowel zij als haar wolvin hadden te wennen onder de pack hiërarchie maar waar haar dierlijke kant zich afstemde op haar soortgenoten, was Vee zelf behoorlijk verwilderd. Haar emoties waren een grote zorg hierin. De gradaties misten.
Het duurde dan ook bijna een half jaar voordat de toenmalige alfa het veilig genoeg achtte om haar voor te stellen aan de rest van de pack.
Om met haar woede te dealen, zorgde hij ervoor dat ze zich dagelijks uitleefde op een bokszak. Daarnaast overlaadde hij haar met schoolwerk, zodat ze in elk geval de middelbare school zou kunnen afmaken zodra ze er klaar voor was.
Ver voor Vee Nox voor de eerste keer had gezien, had ze al de meest lugubere verhalen gehoord over de Demonenjongen, zoals sommigen hem noemden.
Vee was nieuwsgierig, maar misschien wel een tikje teleurgesteld toen ze werd geïntroduceerd aan een veertienjarige slungel half haar lengte die haar amper in de ogen aan durfde te kijken. Haar alfa liet niet veel los, bevestigde noch ontkrachtte ook maar iets van de roddels die de ronde deden, hoezeer ze hem ook bestookte met vragen.
Na de eerste meeting waar zij bij mocht zijn en werd benoemd als volwaardig lid van de pack, mocht ze mee op patrouille. Ze wist dat Nox was blijven hangen, ookal was Eli al huiswaarts gekeerd, en dat hij toekeek terwijl ze hun beestachtige vormen aannamen. Dat moment is haar op de één of andere manier altijd bijgebleven.
☾ The friendship 6 years ago ☽ Fast forward twee jaar: Vee is achttien en net klaar met school, Nox zestien.
Ze spreken elkaar wanneer ze bij Eli thuis zit en Nox langskomt. Haar schaamteloze geflirt met de magiër doet een puberale Nox meer dan een beetje ongemakkelijk voelen. Vee is een wildebras, een genadeloze flapuit die altijd een verhaal heeft om te vertellen wanneer ze 's avonds met haar lange benen over de oude stoel in Eli's slaapkamer ligt. Doordat Nox. . . Nox is, vergeet ze veel te makkelijk de Demoon die zich ergens in hem schuilhoud.
Ze zijn haar alibi, Eli en Nox, want toch gaat Vee er 's nachts vandoor en komt ze pas in de ochtend weer terug. Met takjes in haar krullen en vegen aarde op haar gezicht, en de geur van de nacht op haar huid. Dan verteld ze niet waar ze is geweest, of wat ze heeft gedaan.
De weekenden gaan vaak zo: met magische thee waarvan ze lam worden na één slok en slechte horrorfilms en Vee's commentaar op die films voor Eli. Maar als er plannen zijn om naar de bioscoop te gaan, of in de lokale diner iets te eten, of een feestje te bezoeken is Vee er nooit.
Ze koopt de garage datzelfde jaar. Een bouwval die haar eigen plek moet worden. Het geld komt van overal en nergens, al hebben haar nachtelijke escapades daar uiteraard mee te maken gehad. Vanaf dat moment spendeert Vee ook veel tijd met alleen Nox. Sleutelend aan auto's en haar eigen motor, het beetje bij beetje leefbaar maken van de bovenverdieping tot de filmavonden zich daarheen verplaatsen.
Soms wordt Fulgur Falls haar te veel. Vaak ontsnapt ze tijdelijk aan de alledaagse sleur door op te motor te stappen en te rijden tot ze klaar is met de weg. Soms kiest ze er halverwege voor om als wolf verder te gaan.
Vee is niet de enige die soms die vrijheid nodig heeft. Worstelend met haar menselijke emoties jegens Nox, proberend de gedachten van haar wolvin te nuanceren, heeft ze hem een keer middenin de nacht opgehaald.
Ze hebben de zon zien opkomen vanaf een klif, honderden kilometers van huis.
☾ The (friend)ship 3 years ago ☽ Vee werkt in één van de beruchtere barren van Fulgur Falls. Het zijn extra inkomsten naast de garage, maar is ook een taak die ze uitvoert namens de pack. Als bartender houd ze een extra oogje op de shady business die zich nog wel eens wil voltrekken binnen de stadsgrenzen. Bovendien is het de enige bar die Nox binnenlaat, waar ze hem tequila schenkt en geen moeilijke vragen stelt. Wanneer ze op het einde van een lange dienst zelf de nodige alcohol in haar bloed voelt en haar schunnige opmerkingen helemaal van geen stoppen weten, ziet hij er nog wel eens op toe dat ze veilig thuis komt.
Op sommige avonden, wanneer er geen bekend gezicht te vinden is, laat ze zich nog wel eens verleiden door een vreemdeling. Haar hart zit er echter nooit bij.
Rond de tijd waarin Linden Rose en Nox met elkaar daten, zonk Vee onbewust verderweg in het schimmige nachtleven.
Toen ze daardoor in de clinch kwam te liggen met haar alfa is ze er enkele weken tussenuit geweest.
Daarna heeft ze haar rol opgepakt alsof er niets aan de hand was.
☾ The ship 1 year ago ☽ Ze heeft vaker fracties van Hadeon gezien maar voornamelijk de nasleep die hij achterlaat. Ze heeft gemerkt dat hij sterker wordt, hoewel ze nog niet bevat waartoe hij in staat is of wat het vanbinnen met Nox aan het doen is.
Susan en Greg zijn wat op hun hoede wat betreft de zwartharige. Hoewel ze allesbehalve onvriendelijk zijn geweest in alle jaren die Vee hen al kent, voelt ze feilloos aan welke emoties ze bij hen oproept. Meestal zegt Vee gedag bij de deur, of neemt ze afscheid bij de garage om hem er in wolvenvorm op toe te zien dat hij veilig thuiskomt. Haar wolvin is altijd prominent aanwezig wanneer het om Nox gaat. Daarom probeert Vee haar afstand te bewaren, het gevoel van ongemak te vergroten wanneer de twee alleen zijn, door hem op de kast te jagen en haar meest uitgesproken zelve te zijn.
Wanneer ze na een avond in de bar in de garage aan nog meer bier zitten, komt Nox echter voor het eerst uit over zijn diepgewortelde maar groeiende zorgen omtrent Hadeon, en lijkt het haar onmogelijk haar eigen emoties te verkroppen.
[ bericht aangepast op 5 april 2020 - 12:37 ]
Feel the fire, but do not succumb to it.
