Vandaag ben ik jarig, 16 geworden, maar ik heb niet echt het gevoel dat dit een leuke verjaardag was.
Ik zit een tijd lang al met mijn emoties vast. Ik kan niet met mezelf omgaan of over dingen praten. Alles wat ik doe maak ik me druk over en ga ik lopen stressen. Ik merkte in de vakantie al dat ik me dag in dag uit kotsmisselijk voelde, en dat hield niet op toen ik thuis kwam. Ik ging naar een arts en die zei dat er lichamelijk niets met me aan de hand was. Ik hyperventileerde, maar dat kwam door stress en me druk maken, iets wat bij meer mensen gebeurd. Erover praten maakte me losser, ik voelde me meteen een stuk beter.
Toen begon school weer. Ik vond de eerste week op zich wel leuk, maar toen begon het tot me door te dringen dat ik dit jaar examen doe, en toen kwam de schoolangst. Ik moet een enorme muur over om naar school te gaan, en een groot gedeelte van de tijd lukt het niet. Ik ben deze maand minstens twee keer per week thuis geweest omdat ik gewoon niet naar school wilde, niet durfde. Het enige wat ik op school nog heb zijn mijn twee beste vriendinnen, die beide in een andere klas zitten en ik alleen tijdens de pauzes zie. Meestal zijn er dan nog andere mensen bij, die ik niet echt mag, en dan kan ik ook niet 'normaal' met die meisjes praten. Ik durf gewoon niet meer naar school, ik wil ook niet meer. Ik was liever blijven zitten, dan zat ik nu bij mijn beste vriendin in de klas. Maar helaas, ik moest door naar Havo 5, waar de stress begon. Ik ben non-stop misselijk op school, moet soms bijna overgeven en ik vind het gewoon niet leuk meer. Ik zit bij twee mensen van vorig jaar in de klas, die ik nauwelijks sprak. Ik ken één iemand in mijn klas wel redelijk goed, maar we praten af en toe, en meer niet. Ik voel me gewoon niet thuis, ook al is het een enorm leuke klas. Ik weet het gewoon nog niet.
Vandaag heb ik me de hele dag kut gevoeld. Ik ben de hele dag al misselijk en moe en ik heb helemaal nergens zin in. Mijn ouders proberen het een zo leuk mogelijke dag te maken, maar dat is niet gelukt. Ik maak me veel te druk over morgen, wanneer ik het vier met familie en vrienden, over of het wel allemaal goed gaat, en het belangrijkste: over hoe ik me morgen voel.
Ik weet nooit van te voren hoe ik me voel op een dag. Dat is de rede waarom ik zo weinig naar school ga. Ik ben verschrikkelijk bang dat ik een slechte dag heb en me de hele dag misselijk voel. Er zijn wel dagen waarop ik me goed voel, maar dat gebeurd heel weinig.
Ik loop bij een psycholoog, wat wel helpt, maar toch blijf ik me zo voelen. Ik heb soms het gevoel dat ik geen nut meer heb, dat ik niets goed doe, dat er niemand naar me omkijkt. Veel mensen zeggen wel dat ik belangrijk ben, maar zo voel ik me niet. Ik ben altijd alleen, in elke klas waarin ik terecht kom, ik heb nog nooit een vriendje gehad of gezoend, ik ben bang voor de toekomst. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Dit is niet een soort van afscheidsbrief of zo, ik ga geen zelfmoord plegen, helemaal niet, dat kan ik niet, maar ik moest het gewoon kwijt aan mensen die ik niet persoonlijk ken. Ik wil gewoon dat mensen weten hoe ik me voel, hoe ik me elke dag moet voelen. Ik ben geen vrolijk meisje, echt niet, je kunt me eerder zwaar depressief noemen. Het liefst zou ik willen dat ik kon leven zonder stress, maar dat is niet mogelijk. Jammer genoeg.
bedankt voor het lezen, echt heel erg bedankt.
& ik weet niet of het goed staat, niet echt op gelet
Destroy what destroys you.
Ik snap helemaal hoe je je voelt. Ik heb daar ook last van.
