[RPG] Chaos. - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 17:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

oke doeii

Do it scared, but do it anyway.

ik vind het best komisch hoe Ethan nu voor Aiden wil zorgen. ze zijn best schattig samen.

Do it scared, but do it anyway.

Aiden
Het meisje stelt zich voor met de naam Janine. Ze stelt een paar vragen en als ik zie dat Ethan even bezig is besluit ik ze maar te beantwoorden.
'Ik heb niks, maar Ethan wil dat niet geloven,' zeg ik koppig. Mooi niet dat Ethan hier de enigste is die koppig mag doen over ziektes. Ik zie dat Janine doorweekt is, net als wij net.
'Ik denk dat meer als de halve stad dood is en daarom nergens te bekennen is. En iets te eten of te drinken hebben we nog niet gevonden we zijn hier pas net,' zeg ik. 'Maak het jezelf gemakkelijk en trek je wat droge kleren aan, die hebben ze hier genoeg. Daar liggen trainingsbroeken.' ik wijs naar de stapel waar wij ze ook vandaan hebben. Ik sluit mijn ogen even. Ik moet mijn best doen om niet futloos in slaap te vallen. Als ik weer moet hoesten kom ik snel overeind waardoor het shirt valt. Dit was niet goed. Ik vouw het shirt iets zodat een nieuwe, koude kant boven komt. Als ik uit gehoest ben ga ik weer liggen en leg het shirt weer op mijn voorhoofd.

Do it scared, but do it anyway.

Ethan Joseph Sicks
'Wil jij ook drogen kleren?' vraag ik aan Janine. Ik heb door dat ik debiel klink, maar ik kan er niets aan doen, ik ben gewoon zo blij dat er nog levende mensen zijn.
'Er zijn hier vast nog vrouwenkleren. Eten en drinken hebben we niet, nee, was dat maar zo.' Snel steek ik een duim op naar Aiden, maar als hij hoest haal ik hem weer naar beneden. Ik wil hem dwingen om te blijven liggen, maar hij doet het zelf al. Ik loop weer naar hem toe, in de veronderstelling dat Janine droge kleding gaat zoeken.
'Ik vrees dat dat een longontsteking wordt, of misschien alleen een griepje. Of een verkoudheid, je moet nu in ieder geval voorzichtig doen, dan kunnen we het misschien nog de kop indrukken. Als het zou kunnen, zou ik jou nu dwingen om te slapen en zou ik hetzelfde doen. Maar dat is natuurlijk niet zo netjes nu we een gast hebben.'

everything, in time

Aiden
Ethan komt weer naar me toe, ik heb niet echt meegekregen wat hij net aan het doen was.
'Ik vrees dat dat een longontsteking wordt, of misschien alleen een griepje. Of een verkoudheid, je moet nu in ieder geval voorzichtig doen, dan kunnen we het misschien nog de kop indrukken. Als het zou kunnen, zou ik jou nu dwingen om te slapen en zou ik hetzelfde doen. Maar dat is natuurlijk niet zo netjes nu we een gast hebben,' zegt hij. Hij klinkt echt als een grote broer. Ik glimlach even.
'Ja welke van de drie is het? aan drie mogelijkheden hebben we niks,' zeg ik zacht. 'Als ik jou was zou ik even uit de buurt blijven en zorgen dat je zelf niet ziek word van mij, dat kun je nu helemaal niet hebben.' Dat laatste zeg ik zo zacht dat alleen Ethan het kan horen. Het liefst wou ik ook slapen, maar dat was niet netjes. Ik ga even met het natte shirt door mijn gezicht en wissel op nieuw van kant. Als ik echt koorts had had ik een probleem. Hopelijk was het niet echt ernstig en ben ik er zo weer bovenop.

Do it scared, but do it anyway.

Ethan Joseph Sicks
'Ach, ik ga toch al dood, veel erger kan het niet worden, wel?' lach ik. 'Welke van de drie het is weet ik niet, ik ben een patiënt, geen dokter, excusez-moi. Ik weet alleen dat je sowieso gewoon niet ziek moet worden. Maar hé, jij bent sterk! Weet je wat? Anders ga jij toch slapen en dan blijf ik wel bij Janine, ik leid haar wel af of zo. Komt goed, maak je niet druk.'
Nu er weer iemand bij is, heb ik er weer alle vertrouwen in. Zelfs nu Aiden ziek is. Ik hoop natuurlijk wel dat hij weer snel beter wordt, maar hé, er is tenminste iets goeds gebeurt, dat mocht ook wel weer na deze tijd.

Simone gaat deze korte stukjes niet leuk vinden, maar 't lukt niet langer!/slecht

everything, in time

tja, soms is er niks aan te doen. Ik ben er ook alleen maar in uitzonderlijke gevallen goed in. (dat was een keer of 3 gebeurt)

Aiden
'Ach, ik ga toch al dood, veel erger kan het niet worden, wel? Welke van de drie het is weet ik niet, ik ben een patiënt, geen dokter, excusez-moi. Ik weet alleen dat je sowieso gewoon niet ziek moet worden. Maar hé, jij bent sterk! Weet je wat? Anders ga jij toch slapen en dan blijf ik wel bij Janine, ik leid haar wel af of zo. Komt goed, maak je niet druk.' Ik open mijn ogen weer eens langzaam. Dankbaar kijk ik naar Ethan. Nu begrijp ik pas waarom onze ouders alles wat we samen deden vertrouwde, we zijn geen twee losse personen, nee we zijn een. 'Al goed al goed,' zeg ik. 'Je switcht wel vaak van paciënt naar dokter en terug.' We konden allebei weer lachen en dat was het belangrijkste. 'Ik zal voor jou gaan slapen, maar dan moet je de volgende keer als jij weer eens je moet ontspannen dat ook doen. Jou ontspannen krijgen is al moeilijk genoeg,' zeg ik lachend. Ik weet dat ik naar Ethan had moeten luisteren over dat shirt, dan was er nu niks aan de hand. 'Heb het gezellig samen,' zeg ik nog tegen Ethan. Ik pak een groot, dik vest uit de stapel met kleren en leg die over me heen. En nu maar hopen dat ik goed slaap. Goed slapen is nou niet iets wat vaak lukt nadat ik het te horen kreeg van Ethan. Ik heb al veel dromen gehad waarin hij dood ging. Elke keer werd ik huilend wakker. Als dat dit keer gebeurt zou de koorts het alleen maar versterken.

ja ik ga er ook wat drama in gooien met Aiden.

Do it scared, but do it anyway.

Hello there, guys c: Even een vraagje:
Simone had mij gevraagd het nieuwe topic te openen, omdat ze er zelf niet is, en ze had me ook die tekst uit de beginpost gestuurd en alles, maar ik ben morgen weg Dus kan een van jullie misschien die tekst uit de beginpost quoten en kopieren met alle html codes er in en dan plakken in het openingsbericht van het nieuwe topic? :') Het klinkt echt heel stom, I know
Oh, en Aiden en Ethan maakten me bijna aan het janken Niet nog eens doen hoor

Eli Honeychurch - Survivor
Wantrouwend kijk ik de jonge vrouw aan. Ze stelt voor om beiden onze wapens weg te doen, maar ik houd haar onder schot. Als versteend blijf ik staan, en overweeg mijn opties. Haar neerschieten en haar wapen en andere spullen afpakken? Weglopen? Haar verzoek inwilligen, proberen samen te werken? Maar misschien schiet zij mij wel neer. Ik vernauw mijn ogen en verstrak mijn greep op de shotgun. Niemand vertrouwen. Dat is een luxe die ik me voorlopig nog niet kan veroorloven. "Nou?" dringt de vrouw dan aan. Ik slik en knipper met mijn ogen, omdat mijn wimpers aan elkaar beginnen te plakken van de regen. Mijn vinger sluit zich langzaam om de trekker. Zal ik het doen? Zal ik haar neerschieten? Ik zuig mijn onderlip naar binnen en lik er overheen, omdat hij ondanks de regen droog aanvoelt. Weer verstevig ik mijn grip iets, en ik voel hoe de trekker iets mee veert. Ik hoef alleen maar te drukken. Te drukken, en dan is ze dood. "Nee." zeg ik met schorre stem. "Ik.." Weer ben ik stil, en ik lik langs mijn lippen. De regen is minder geworden, en het miezert nu alleen nog een beetje. "Oké dan." Toch laat ik mijn wapen nog niet zakken. Ik wacht tot het meisje dat van haar weg zal stoppen.

Sorry, ik weet niet wat ik morgen ga doen en of ik dan veel online ben.
En dan van Aiden en Ethan, dat gebeurde ons ook al en het wordt nog erger ook, dat was maar een voorproefje

Do it scared, but do it anyway.

Sorry, ik ben er vandaag.. Geen idee, waarschijnlijk laat pas. Als het me lukt zal ik het doen, anders sorry!

En geen sorry wat betreft Aiden & Ethan, dat was namelijk mijn doel.*O*

everything, in time

RainbowDay schreef:
Heel misschien moet ik nog een stukje schrijven

Ja, reageren met die handel

Trust me. I'm the doctor

Deanna June Goodheart
Een paar druppels vielen naar beneden. Ik keek naar de lucht en keek naar de wolken waar ze vandaan kwamen. Ze kwamen van de andere kant van de stad. Droog zouden we niet blijven, maar met die windsnelheid makkelijk mijn huis redden. .'het is nog 2 minuten lopen' Zei ik. Ik ging op een rotsblok staan en keek of ik mijn houten huisje zag. Ik zag hem meteen, misschien omdat dat het enige was dat echt overeind stond. Het begon een beetje harder te regenen. 'Als we opschieten blijven we droog.' Zei ik.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Janine 'Jainy' Amély Fride

Nadat Ethan me vertelde dat er wel vrouwenkleding zou zijn, ging ik gelijk op jacht. Ik liep het gebouwtje verder in, op zoek naar iets schoons. En misschien ook wat te eten. De eerste 5 minuten vond ik alleen maar vieze, kapotte kleding, of kleding die te koud was. Toen stuitte ik op een veel te grote trui, het eerste geschikte wat ik had kunnen vinden. Het was een trui in een vervaagde, bruine kleur. Niet erg mooi als je het mij vroeg, maar ik moest het hier maar mee doen. Ik trok hem over mijn hoofd, en voelde gelijk een beetje de warmte ervan. Oké, nu verder zoeken. Een lange, comfortabele broek leek me ook wel praktisch.
Uiteindelijk had ik inderdaad een lange broek. Hij zat helemaal onder het zand, er zaten overal gaten in, en hij was beslist van een man geweest. Maar goed, hier deed ik het maar mee.
Ik wandelde terug naar Ethan en Aiden. 'Aangezien jullie het niet van plan zijn, denk ik dat ik maar eten moet gaan zoeken. Ik weet misschien wel iets, maar ik weet niet waar ik het moet vinden. Één van jullie zal dus met me mee moeten gaan,' verkondigde ik.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Laurence Suffolk
Hoestend kom ik weer bij bewustzijn. Er zit stof in mijn neus en mond, zodat die laatste onaangenaam droog aanvoelt. Verschrikt omdat ik niet weet waar ik ben, wil ik opstaan, maar ik bots met mijn hoofd tegen het blad van mijn stalen bureau. Kreunend laat ik me terug op de vloer zakken. Langzaam begint alles terug te komen. Paniek, chaos, gegil en onheilspellend gebulder. Simon, het spichtige mannetje van de administratie met eeuwige zweetvijvers onder zijn oksels en een bril waarvan de glazen nog het meeste weghadden van jampotglazen, had me hardhandig onder mijn bureau geduwd. Een daad waar hij me het leven mee redde blijkbaar en zo de eerste en laatste keer dat hij de moed die hij dus wel degelijk in zich droeg kon tonen. De ruimte onder het bureau is langs de twee kanten ingesloten door puin en er valt een klein beetje licht binnen in dit hol door een gat ter hoogte van het bureaublad, ongeveer zo groot als mijn hoofd. Het licht valt net tussen mijn opgetrokken knieën en mijn borstkas, recht op een hand die vanonder de brokstukken komt piepen. De vingers zijn opgericht, alsof ze bedelen om het leven terug te ontvangen.
Ik slik, het kan niet anders of dit is de hand van Simon. Ik heb nooit naar ’s mans handen gekeken, maar het kan moeilijk anders. Het gruwelijke zicht geeft me kracht om mezelf uit te graven, ik wil niet langer dan nodig bij een lijk blijven zitten. Paniekerig begin ik het gat bovenaan te vergroten, terwijl ik wanhopig probeer niet te denken aan al de dode collega’s die hier ook rond me liggen. Eindelijk is de opening breed genoeg om er uit te kunnen en ik kruip naar buiten. De hele voorgevel en 2 verdiepingen van het politiehoofdkantoor zijn ingestort zie ik nu. En de rest van de buurt, of zelfs stad, ziet er niet veel fraaier uit. Brokstukken en lege gebouwen die als skeletten in de regen staan te treuren. Eerst borrelt er woede in me op, en daarna een bodemloze neerslachtigheid. Onze stad is blijkbaar de zoveelste die gebombardeerd is. Ik kijk even over mijn schouder en ga dan klauterend over de brokstukken naar mijn locker in het bureau. Die is gevallen, maar wel zo dat het deurtje naar boven gericht ligt. Net een grote metalen doodskist. Met licht trillende vingers open ik het en haal er mijn zware politiejas uit. Ik heb dat ding nog nooit zo graag gedragen als nu; hij is warm en waterdicht. Vervolgens graai ik er mijn rugzak uit en stop die vol met een oud pak Choco Prince-koeken en al het andere dat ook maar iets van waarde heeft. Van het halfliterflesje cola neem ik snel een paar slokken voor ik het wegsteek, zodat mijn mond weer normaal vochtig voelt. Ik heis de rugzak vervolgens over mijn schouders en begin over het puin te klauteren, op zoek naar overlevenden. Maar wanneer het gebouw na een windvlaag begint te wankelen en ik nog steeds niemand levend heb teruggevonden, zelfs niet onder de andere bureaus, ga ik weg, een schuilplaats zoeken.

[ bericht aangepast op 28 dec 2011 - 20:10 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Het is hier echt doood. :'3

[ bericht aangepast op 28 dec 2011 - 20:11 ]

It is better to reign in hell than to serve in heaven.