[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Gawain
'Ja, tuurlijk, sorry. Ik ben gewoon heel blij,' zegt Cherie. Ik ga me iets verliggen omdat een scherp brokstuk tegen mijn ruggenwervel steekt. Nu lag ik iets minder pijnlijk. Cherie drukt me nog een keer tegen zich aan. Ik sluit mijn ogen en ga langzaam met mijn hand over haar rug. Ook al lagen we dan op brokstukken. Cherie lag boven op me. Haar lichaam maakte contact met dat van mij en dat was al genoeg. Ze was gelukkig klein en licht zodat haar gewicht me niet nog erger op de stenen drukte. 'Gelukkig gaat alles goed met je,' zeg ik zacht.

Cherie Beth Jones ~ Kat

'Met mij is inderdaad alles oké. Meer dan oké, nu. En met jou? Is er nog iets gebeurd? Heeft iets je geraakt? Ben je gewond?' Ik liet mijn mond even gaan, en stelde elke vraag die ik wilde weten. Voor zover ik kon zien, en dat was niet veel, was er niets mis met hem, maar ik wilde het zeker weten door het te vragen.
'En wat is er eigenlijk gebeurd nadat we naar buiten zijn gerend? Veel weet ik daar niet meer van.'

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Gawain
Na een bevestiging krijg ik een klein verhoor. Alle vragen die Cherie wou stellen laat ik rustig over me heen komen. Als ze klaar is denk ik even na. 'Met mij gaat het ook redelijk. Er is verder weinig gebeurt totdat je me zag en ik door jou geknuffel op de grond viel. Ja de brokstukken onder me hebben me geraakt. Voor zover ik kan raden heb ik nu een paar schrammen op mijn rug. Maar al met al gaat alles prima, mijn maag is een stuk rustiger en het doet, op een enkele keer na, geen pijn meer,' zeg ik lachend. 'Nou we zijn naar buiten gerend, toen we op een grasveld waren kregen we de opdracht om mensen binnen te zoeken. Toen ik zonder succes weer buiten kwam was ik je kwijt en heb ik dekking gezocht in het bos en heb daar verder gerust totdat ik in zoverre hersteld was van alles en ben hier naar toe gekomen om jou te zoeken.'

Noah Morrigan

Na een tijdje voorbij te zien gaan, klom ik naar beneden en ging op zoek naar iemand, maakt niet uit wie zolang die persoon maar in leven was. Tegen mijn zin liep ik dus ook terug tussen de brokstukken, iets wat ik bij nader inzien beter niet had gedaan. Gelukkig zag ik in de verte een bos blonde haren opduiken die ik bijna direct herkende als Dana. opgelucht haalde ik adem en liep op haar af. 'Hoi.' De letters gingen bijna als een opgelucht zuchtje over mijn lippen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Gewillig liet ik me hypnotiseren door de geluiden die Valerie maakte terwijl ze rondscharrelde en daarna toen ze de pagina's van haar boek omsloeg. Ik slaagde er desondanks niet in om de slaap te vatten. Tommy bleef rondspoken in mijn hoofd en zo'n fiasco met die dokter wilde ik niet nog eens mee maken. 'Wat lees je?' waagde ik toen, eigenlijk niet wetend waarom de woorden mijn mond verlieten. Wat ze las interesseerde me weinig, maar de stilte kon ik ook niet goed verdragen, zeker niet omdat ik dan alleen werd gelaten met mijn gedachten die Tommy niet mer rust konden laten en ook niet ophielden met de woorden van Valerie opnieuw mijn brein in te sleuren. Het waren maar kinderen. Ik vroeg me af waarom ze loog. Als ze al loog. Waarom zou ze liegen? En als het waar was; hoe kwam het dat de Natie dit niet wist. De Natie had letterlijk overal weet van. Ze konden me zeggen hoeveel kleurlingen zich op het eiland bevonden, ze konden me zeggen dat de conciërge een zesde teen had, maar ze wisten niet dat er zich kinderen op het eiland bevonden? Het leek me onwaarschijnlijk. Waarom loog Valerie?

[ bericht aangepast op 26 dec 2011 - 22:02 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Lichtelijk geïrriteerd keek ik op van mijn bladzijde. 'De dodenkamer maar goed, alsof dat je ook maar interesseert, waarom probeer je niet gewoon wat te slapen?' Ik twijfelde even of ik zou voorstellen om naar een andere kamer te gaan maar uiteindelijk hield ik gewoon mijn mond. Ik vroeg me af waarom hij nog niet sliep, hij was er erg aan toe en zag er best wel uit alsof hij wel wat slaap kon gebruiken. Aarzelend stond ik op en ging zonder iets te vragen een glas water halen voor hem. Dan pas schoot het door me heen dat hij gewoon de stilte wou vullen omdat die voor hem ongemakkelijk voelde. Zo zou ik me toch voelen als ik in zijn plaats was. Ik onderdrukte een zucht. 'Dus, waarom kan je niet slapen? Het zou je goed doen hoor.'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
'Hoi,' hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Noah staan.
'Hoi,' zei ik. Ik liep dichter naar haar toe en keek haar aan. 'Gaat het?' Ik wist dat het een domme vraag was. Maar Noah leek zo stoer en zo groot. Alsof ze niet bang was voor wat er nog ging komen. Ik keek haar onzeker maar vragend aan.

---

"Ignite, my love. Ignite."

'Mijn gedachten doen me geen goed.' Mijn antwoord was kort en omslachtig, aangezien ik niet met haar over Tommy wilde praten. Als ze achter hem aanging zou ik liever sterven. Voorzichtig ging ik rechtop zitten, mijn pijn zoveel mogelijk verbergend en nam het glas water dat ze had meegebracht aan. De dokter had gelijk gehad toen ze me had verteld dat de koorts me uitdroogde. Mijn hoofd klopte als een gek en mijn lippen waren korrelig, dus het water kwam als geroepen. 'Bedankt,' zei ik, voor het eerst gemeend, tegen haar.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

dat was echt wel een ministukje oô

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Noah Morrigan.

'Voor zover dat kan op dit moment, ja. Gaat het een beetje met jou?' Ondanks mijn gesprek met Cedric en mijn eigen grote stappen die ik vandaag genomen had om terug te worden zoals vroeger kon ik Dana niet recht aankijken, het lukte me gewoon niet. Honend greep ik mezelf bij mijn nekvel. Rustig blijven als ik omringd werd door doden die half verbrand en verminkt waren na een bomaanslag is een probleem voor me. Een deftig gesprek voeren met iemand daarentegen. Ik onderdrukte de neiging om met mijn ogen te draaien om mijn eigen stomme gedachten en gedrag.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Valerie Savarin

Ik glimlachte even flauwtjes wetend dat hij het wel zou kunnen zien in het schaarse licht. 'Je mag heus gewoon zeggen dat het me geen snars aangaat hoor.' Ik nam het glas terug aan en vulde het opnieuw voor hem. Heel zachtjes en met een lichte aarzeling ging ik naast hem op het tweepersoonsbed zitten en trok mijn benen op. 'Wist je echt niet dat er hier kinderen rondliepen?' Ik hoorde niet zo vriendelijk te zijn, ik hoorde niet zo dicht te zijn en mijn stem hoorde al zeker niet zo zacht te klinken. Nu hoorde ik alle informatie die hij wist uit hem te sleuren of gewoon te slaan. Gekweld sloeg ik even mijn ogen neer voor ik afwachtte op zijn antwoord.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'Je mag heus gewoon zeggen dat het me geen snars aangaat hoor.' Kort glimlachte ik, maar zweeg verder. Ik had zijn veiligheid al genoeg op het spel gezet. Ze nam het glas van me af, vulde het opnieuw en duwde het dan terug in mijn handen, waarna ik er een slokje van nam en het dan tussen mijn vingers rondjes liet draaien. 'Wist je echt niet dat er hier kinderen rondliepen?' Mijn kaakspieren spanden zich op. 'Waarom zeg je dat?' fluisterde ik gekweld. 'Ik zou nooit... Kinderen zijn...' Ik kreeg mijn zin niet rond op mijn tong. Het kon niet mogelijk zijn. Als dat het geval was, dan was alles wat de Natie ons verteld had over openheid en vrijheid een grote leugen. Dan was alles waarvoor ik gevochten had een leugen. Dat kon gewoon niet waar zijn. Mijn vingers waren gestopt met draaiden en mijn knokkels waren wit geworden omdat ik zo hard in mijn glas kneep.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

En ik had het voor mekaar. Zonder hem te moeten slaan of stampen of wat dan ook, kon ik hem in mekaar doen krimpen. 'Kinderen zijn wat Spencer? Zo onschuldig? Ik kan het je zo bewijzen dat er hier kinderen rond lopen maar op dit moment zijn ze iets te druk met hun vrienden bij elkaar te schrapen, letterlijk.' Mijn ogen lichtten fel op van woede als ik erover begon. Het voelde zo verschrikkelijk verkeerd en ik wist nu al dat meer dan de helft van team dood zou zijn.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Haar woorden dreunden in mijn trommelvliezen en ik wendde mijn hoofd af in de hoop ze uit zijn hoofd mijn brein te kunnen bannen. 'Het is niet waar-' herhaalde ik stil. 'Waarom zeg je dat? Omdat ik zelf een kind heb? Om me aan het praten te krijgen?' Mijn stem klonk wanhopig en beschuldigend tegelijk. Ik had iemand zoon of dochter vermoord. Ik was een kindermoordenaar. Stel dat dat met Tommy gebeurde. 'Het is niet mogelijk. Dat zouden ze me gezegd hebben,' vervolgde ik toen ik ietwat gekalmeerd was en ik Valeries woedende ogen durfde te kijken. 'Ze weten alles. Dit zouden ze niet voor me verzwegen hebben. Ik zou het niet hebben -' Opnieuw hield ik op met spreken en wendde mijn blik strak voor me uit, in de duisternis.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

als Valerie iemand nodig heeft om te laten zien dat hier kinderen zijn, kan Cedric wel komen, hij heeft toch even niks te doen:X