[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Mijn lichaam zinderde nog na van de pijn, maar ik wist mezelf tegen de muur overeind te houden. Valerie had mijn wapen weggenomen en ergens achter haar gelegd, waarna ze hem ietwat onverschillig een minuutje of twee liet bekomen. Vermoeid en afgepeigerd door de pijn liet ik mijn hoofd tegen de koele, korrelige muur. Ik had me relatief sterk gehouden tot dusver, maar die trap in mijn kloten deed in combinatie met de koorts en de rest van mijn spieren die wel van elastiek gemaakt leken te zijn, allesbehalve deugd. Mijn ademhaling was oppervlakkig en wanhopig en ik merkte dat ik problemen kreeg met mezelf bij de les te houden. In mijn hoofd stond Valerie meerdere keren voor mijn ogen en leek haar stem mijlenver weg toen ze me ietwat schamper aankeek en me vroeg of ik nog leefde. Ik merkte aan haar toon dat ze op me neerkeek. Het feit dat mijn lichaam me in de steek liet, zag ze als een zwakheid, maar ik trok het me niet aan. Ze mocht me denigrerend behaldelen zoveel ze wilde, het raakte me niet. 'Ja hoor,' bracht ik zwakjes uit,'Alles gaat gewoon fantastisch.'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dana
Cedric schudde zijn hoofd. 'Als ik nu een boom zou zien, duurt het nog geen tien minuten en mijn handen zijn kapot.' Ik keek hem heel eventjes aan.
'Je moet niet zo hard zijn voor jezelf.' Ik gaf een klein kneepje in zijn knie. 'Fouten maken is menselijk. Dat maakt jou menselijk.' Ik dacht na over wat ik nog meer kon zeggen om te zorgen dat hij geen domme dingen deed. 'En weet je, soms is fouten maken goed.' Ik ging verzitten zodat ik Cedric beter kon aan kijken. 'En trouwens, dit is jouw schuld niet. Die man is gestoord, ziek in zijn hoofd.' Ik speelde met de hand die niet op zijn knie lag met het zand. Ik liet de zandkorrels door mijn vingers glijden. 'Begrijp je wat ik bedoel?'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Valerie Savarin

Ik keek even onverschillig op als ik zijn antwoord hoorde. Misschien moest hij toch eerst even naar Heather. Of juist niet. Ik was net van plan me erop te wagen als ik boven wat gestommel hoorde. Zacht vloekte ik binnensmonds. Tegen mijn zin nam ik zijn wapen op en vertrok naar boven. Misschien was het Heather wel die wat spullen kwam zoeken. Of één van de leerlingen. Beiden zouden nuttig zijn voor mij dus trok ik me er niet veel van aan. Iets te laat bedacht ik me dat ik hem waarschijnlijk nog een trap had moeten geven of iets in die richting maar ach, hij was toch te verzwakt om op een deftige manier te proberen ontsnappen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Dana knijpt even in mijn knie. 'Ik-' ik was aan een zin begonnen terwijl ik niet wist wat ik moest zeggen. 'Ik begrijp je,' maak ik er maar van. 'Ik kan er ook niks aan doen dat ik zo hard ben.' Ik kijk Dana even aan. 'Vroeger was ik dat veel minder.' Ik krijg ineens weer het idee wat Noah had gezegd. Het maakt me nog steeds nieuwsgierig. Ik moet gewoon weten wat ze nog meer zag. 'Ik moet Noah spreken,' zeg ik terwijl ik opsta. Dana mag best meelopen. Ik begin weer met een versnelde pas door het zand naar de ruïne te lopen. Door het losse zand duurt het even voordat ik er ben. 'Noah!' roep ik als ik voorzichtig over de brokstukken loop. Ik oriënteer me even en zoek naar een bruinharig meisje.

Dana
Ik keek naar Cedric is weg liep en zuchtte. Ik wist niet wat ik hier van nu precies moest denken. Na een minuut werd ik nieuwsgierig en stond ik op en liep achter Cedric aan. Hij had een grote voorsprong en ik kon nog niet zo lang rennen daarom liep ik maar gewoon achter hem aan met de wetenschap dat ik hem zo wel zou inhalen.
Terwijl ik liep begon ik na te denken waarom Cedric Noah opeens zo nodig moest spreken? Aan sommige dingen wilde ik niet eens denken. Ik slikte en besloot dat ik Cedric gewoon moest vertrouwen. Ik kwam aan bij het puin en zag Cedric tussen de brok stukken lopen. Voorzichtig, bang om op een lijk te stappen, liep ik naar Cedric toe.
'Hoi,' zei ik zacht terwijl ik naast hem ging lopen. 'Problemen mee als ik mee loop?'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Noah Morrigan

Ik keek op van Mauds zwaar verbrandde lichaam als ik iemand mijn naam hoorde roepen. Snel veegde ik de opkomende tranen weg en slikte een paar keer snel na mekaar. 'Cedric?' Verbaasd draaide ik me om als hij eindelijk dicht genoeg was om zijn stem te herkennen. 'Is er iets mis?' Er liep een meisje naast hem, hetzelfde meisje als hij omhelst had. De wind speelde met haar blonde haren waardoor ik wist dat ik er hoogstwaarschijnlijk goed verwaaid uit zou zien. Stil wachtte ik af tot ze hier zouden zijn terwijl ik me afvroeg waarvoor ze mij in godsnaam nodig hadden.

[ bericht aangepast op 23 dec 2011 - 20:40 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

-Cedric-
Ik kijk even om als Dana naast me komt lopen. 'hoi. Problemen mee als ik mee loop?' vraagt ze. Ik sta even stil. 'nee hoor. Heb jij Noah hier ergens gezien?  Vraag ik op mijn beurt. Het moest toch niet zo moeilijk zijn om een levend iemand tussen deze puin te vinden. Nog voordat Dana kan antwoorden heb ik Noah al gezien. We beginnen er naar toe te lopen. Als we op een verstaanbare afstand zijn draait Noah zich om. 'Cedric?' vraagt ze en ze kijkt me verbaasd aan. 'is er iets mis.' ik bedenk me dat Dana Noah, en andersom, niet zal kennen. Dan maar beginnen met een klein voorstel rondje, denk ik bij mezelf. 'Dana, dat is Noah een meisje uit mijn team, of van wat daar nog van over is,' zeg ik, dat laatste mompel ik erbij. 'Noah, dit is mijn lieve vriendin Dana.' ik heb het gevoel dat ze begrijpt in welke richting vriendin. Zo nu dat gedaan is kunnen we verder met de zaak waarvoor ik gekomen ben. 'Noah, Ik wil weten wat je als laatste zag,' zeg ik. De gedachten erachter hoef ik als het goed is niet te gaan vertellen, beide dames weten het wel, of in ieder geval kan Noah dat wel raden. Een beetje ongeduldig wacht ik af. 

Noah Morrigan

Ik wist dat ze een koppel waren, ze straalden het uit, gewoon door de manier waarop hun lichamen zich synchroon bewogen en altijd een beetje naar mekaar toe stonden. Zijn toon is zakelijk en zijn blik staat nogal ongedurig toch begin ik even kort te lachen als ik zijn 'Noah, ik wil weten wat je als het laatste zag.' hoor. 'Tikkeltje ongeduldig?' mompel ik zachtjes aangezien ik totaal geen idee had welke kant hij uit wou. Ik zag geen dingen, ik wist het gewoon. Aan de manier waarop mensen kijken, zich gedragen en gewoon hun hele persoon. Misschien wou hij gewoon weten waar zijn woede vandaan kwam of misschien of hij ooit rustig zou kunnen worden of hij wou het hebben over zijn woedeaanvallen. Ik zuchtte even kort om mijn eigen verwarrende gedachten.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
'Hoi,' zei ik tegen Noah en glimlachte vriendelijk naar haar. 'Noah, Ik wil weten wat je als laatste zag,' zei Cedric. Ik keek verbaasd van Noah naar Cedric. Waar hadden ze het over? Wat had Noah gezien?
'Tikkelte ongeduldig?' vroeg Noah. Ik werd nieuwsgierig maar wilde niet vragen waar het over ging, dan zou ik me net zo'n bemoeial vinden waar ik zelf een hekel aan heb. Ik staarde even naar mijn voeten maar toen ik een meter van mijn voeten een hand zag liggen keek ik snel weer omhoog. Ik voelde me alles behalve op mijn gemak.

[ bericht aangepast op 23 dec 2011 - 22:28 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

aangepast

---

"Ignite, my love. Ignite."

-Cedric-
Noah lacht even, waarschijnlijk door mijn verkeerde woordenkeuzen. 'tikkeltje ongeduldig?' vraagt ze zacht. Ik kijk even naar Dana. Je zag dat ze zich wat ongemakkelijk voelde. Begrijpelijk, ze wist niet waar we, Noah en ik, het over hadden. Dat zou ik haar wel een andere keer uitleggen. Nu had ik Noah even nodig. 'gewoon erg onrustig op het moment,' zeg ik op dezelfde zakelijke, iet wat kille, toon. Ik wist eigenlijk niet of 'zien' het goede woord was. Ja we zijn er achter gekomen doordat ze in mijn ogen keek, maar of ze het echt op die momenten weet? Ik zou het niet weten. Ik had even geen aandacht voor de lijken en de puin om me heen, dat komt dadelijk wel. 

[ bericht aangepast op 24 dec 2011 - 9:04 ]

Noah Morrigan

Ik wist niet goed wat te zeggen, echt niet en zijn zakelijke toon stoorde me eigenlijk best wel. Zo goed als mogelijk wikte ik mijn woorden eerst even in mijn hoofd tot het moment dat ik tot de conclusie was dat hoe ik het ook inkleedde het waarschijnlijk redelijk hard zou aankomen dus begon ik er maar gewoon aan. 'Al je emotionele uitbarstingen, het slaan op dingen en-' Ik wierp een korte blik op zijn handen. 'Jezelf verwonden, al dan niet per ongeluk kan maar tot 1 ding herleid worden. Angst.' Meer kon ik hem ook niet vertellen dan dat.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Noah dacht na. Toen ze haar woorden goed uitgezocht had luisterde ik aandachtig. Als ze klaar is weet ik niet wat ik ervan moet zeggen. Ik zoek even een plek waar ik kan zitten en ga zitten. Ik denk na over Noahs woorden. 'Al je emotionele uitbarstingen, het slaan op dingen en jezelf verwonden, al dan niet per ongeluk kan maar tot 1 ding herleid worden. Angst.' Dat waren haar woorden. Mijn handen gaan even door mijn gezicht en haar. Ik wist nog steeds niet wat ik ervan moet zeggen. Ik was wel een stap vooruit. Angst was het dus, maar waarvoor? Ik keek even naar mijn handen. Er zaten nog een paar schrammen om, maar waren al grotendeels genezen van alles. 'Dankje,' zeg ik zacht. Ik kijk Dana even aan en dan weer terug naar Noah. 'Angst dus. Nu alleen nog uitzoeken waarvoor.' Mijn stem klinkt gelukkig minder zakelijk en kil. Het was goed geweest dat ik Noah had gered, voor haar, maar ook voor mezelf. Misschien wou die man van vanmorgen me nu helpen. Ik had al uitgezocht wat de achterliggende gedachten zijn. Ik zucht even en kijk bedenkelijk voor me uit. Dit was makkelijker geweest dan verwacht. Ik was al wat rustiger en had wat ontdekt. Op de ramp na, was de dag nog niet zo slecht.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik open de deur van het gebouw en loop naar binnen. Meteen wil ik doorstappen naar de praktijk als ik merk dat de deur naar de kelders open is. Ik heb daar nog niet echt gekeken, dus ik weet zeker dat ik de deur niet heb open gelaten. Stil blijf ik staan. Wat nu? Het is vast gewoon de tocht geweest, of een slecht slot dat is opengegaan. Maar toch.. Misschien kan ik beter een kijkje nemen. Voorzichtig loop ik naar de deur, zo stil als ik kan. Beneden is het stil, maar toch ben ik er niet gerust op. Op mijn tenen loop ik de trap af, terwijl ik met mijn ogen knipper in een poging sneller aan het donker te wennen. Het is doodstil, maar toch heb ik het idee dat ik iemand hoor ademen. Waarschijnlijk verbeeld ik het me. Of ben ik het zelf. Ik bijt op mijn lip en open dan mijn mond. "Hallo? Is daar iemand?" roep ik voorzichtig, aangezien ik de stilte in de kelder beklemmend vind, en geluid wil horen. Mijn stem galmt door de klamme, koele vertrekken van de kelder heen en sterft langzaam weer weg.

[ bericht aangepast op 24 dec 2011 - 15:18 ]

Noah Morrigan

Aarzelend doe ik een stapje naar voren en knijp even zachtjes in zijn schouder. 'Het lukt je wel.' Ik voelde me een beetje overbodig en begon terug aan stenen op te rapen van de grond en van Maud. Het spijtte me erg dat hij er ook bij zat. We hadden het goed kunnen vinden met elkaar. Zonde. Met een kleine inspanning tilde ik zijn lichaam op en legde hem bij de rest van de doden waar ik weigerde naar te kijken. Ik wou niet weten met hoeveel ze waren noch wie er allemaal bij waren.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.