[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Valerie Savarin.

'Heather! Wacht.' Ik rende de laatste trappen op en zag de roodharige vrouw staan in het grote bovenvertrek. 'He, alles goed?' Het was best een domme vraag maar toch, ik moest het vragen om het gesprek nu nog wat luchtig te houden. Als ik haar straks zou vragen om helemaal mee naar beneden te gaan om naar dat uitschot te kijken voor hij doodging, iets waar ik op zich niet zoveel tegen zou hebben maar toch, kon ik maar beter nu eerst even peilen hoe ze er emotioneel aan toe was.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Als ik Valerie zie haal ik opgelucht adem en stap met een grote glimlach op haar af. Ik wil haar eigenlijk knuffelen, maar bedenk me net op tijd dat ze dat waarschijnlijk niet op prijs stelt. "Valerie! God, wat ben ik blij je te zien. Ik ben ongedeerd. Jij ook?" Voor zover ik kan zien heeft ze het bombardement heelhuids doorstaan, maar wie weet heeft ze een wond die ik niet kan zien, en dan kan ik die nu meteen verbinden. Dan besef ik me dat ze net uit de kelder is komen kruipen. Er is vast een goede reden dat ze daar was, maar toch geeft het me een vreemd gevoel. Kelders zijn nu eenmaal donkere, onheilspellende plekken. Wie weet wat ze daar allemaal uitspookte. "Wat deed je trouwens in de kelder?" vraag ik daarom en ik glimlach nog een keer, omdat ik echt blij ben haar te zien.

Valerie Savarin

"Valerie! God, wat ben ik blij je te zien. Ik ben ongedeerd. Jij ook?" Ik kan het niet laten en grijns even kort. 'Ik ook.' Ze zag er redelijk rustig uit maar toch leek het me beter om het voorzichtig te vragen. Ik vloekte even zacht binnensmonds als ze direct vroeg wat ik in de kelder deed. Na mijn ogen even kort naar boven op te slaan begon ik het dan maar in korte zinnen uit te leggen. 'Degene die dit allemaal veroorzaakt heeft zit beneden, zwaar gewond. Ik kan hem niet verder ondervragen als er niet iemand eerst naar hem kijkt.' Ik hoopte maar dat ze de hint begreep en het zag zitten om mee te gaan naar beneden.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Valerie was de trappen opgelopen en in de donkerte verdwenen, waardoor ik alleen achter bleef met de beurse pijn die zich in golven door mijn lichaam verspreidde. Ik kon het niet helpen, hoewel ik mezelf beloofd had dat ik niet meer aan Tommy zou denken, was de kleuter opnieuw in mijn gedachten verschenen. Officieel gezien was hij mijn zoon niet meer, hij droeg mijn naam niet meer, maar Cameron zou nooit van me kunnen afpakken dat ik zijn biologische vader was. Cameron was Erica's nieuwe man, ze waren vrienden toen Erica nog mijn vrouw was. Toen ik een scheve schaats had gereden, dat ontken ik niet eens, nam Erica die ene fout meteen met twee handen vast om van me te scheiden. Bovendien gooide ze nog in mijn gezicht dat ik nooit thuis was en dat Tommy me niet eens herkende and all that, en voor ik het wist was ze met die Cameron in het huwelijksbootje gestapt en had ze volledige voogdij gekregen. In de periode daarna had ik Tommy maar zelden gezien, en toen ik Kerst ging vieren met hen, ongeveer een jaar na de scheiding, had hij me gevraagd wie ik was. Dat had mijn hart gebroken en ik besefte dat ik slechts een man was die af en toe langs kwam, en dat Cameron Tommy's vader was geworden. Het was ook die avond dat Erica me zover had gekregen om mijn vaderschap af te staan, omdat het makkelijker was aangezien ik amper thuis was en er vaak beide ouders nodig waren om formulieren en dergelijke in orde te krijgen. In ruil daarvoor had Erica mijn zoontje verteld dat ik zijn echte vader was, ook al zag hij me amper, en onderhield ze mijn herrinnering door Tommy fotos te tonen en over me te spreken.
Een droog kuchje ontsnapte aan mijn keel, toen ik me plots herrinnerde dat Valerie mijn wapen hier in de kamer had gelaten. Moeizaam krabbelde ik overeind en waggelde naar de andere kant van de kelder, waar ik na een tijdje tasten het koele ijzer in mijn hand voelde. Waarschijnlijk was het wapen te nat om te gebruiken, maar ik wilde alleen uit de deze kelder. Nu moest ik alleen maar wachten.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Verbaasd kijk ik haar aan. "Wat? Leeft die nog? Waarom zit hij hier?" Ik wil nog meer vragen stellen als volledig tot me door dringt wat Valerie heeft gezegd. Ik schud mijn hoofd en houd even een hand omhoog, om aan te geven dat ze niet hoeft te antwoorden. "Nee, wacht. Vertel dat allemaal zo maar, ik zal hem eerst helpen." Snel duik ik de praktijk in, pak een aantal spullen die ik nodig zal hebben en doe ze in mijn dokterstas. Dan loop ik weer naar Valerie en ga haar voor de kelder in. "Waar zit hij? Heb je hem vastgebonden?" fluister ik zacht achterom, terwijl ik zo stil mogelijk de trap afloop. Ik knipper nog een keer en merk dat ik al een beetje gewend raak aan het duister. Ik loop verder de kelder in, maar zie niemand, daar is het te donker voor. Ik vernauw mijn ogen en tuur de ruimte rond, zonder resultaat. "Waar is hij, Valerie? Is hier trouwens licht, ik zie geen hand voor ogen." Ik spits mijn oren en meen iemand te horen ademen, niet ver van me vandaan. Er loopt een rilling over mijn rug. Ik heb nooit goed tegen het donker gekund. "Hallo?"

[ bericht aangepast op 24 dec 2011 - 17:47 ]

Dana
Ik keek naar Cedric. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen of moest doen. Sterker nog, ik wist niet eens wat er toe net gebeurt was. Wat wist Noah allemaal? Ik keek even naar de lucht. De zon kwam langzaam door wolken alsof er niks was gebeurt. Ik liep voorzichtig naar Cedric toe.
'Ik…' Ik bedacht wat ik wilde zeggen. 'Ik ga zo even terug naar strand.' Ik hoopte dat Cedric begreep dat ik me niet op mijn gemak voelde tussen al die brok stukken. Ik legde voorzichtig mijn hand op zijn schouder.
'Als je wilt praten ben ik er voor je,' fluisterde ik. Ik haalde mijn hand van zijn schouder af en liep voorzichtig tussen het puin uit. Ik wilde echt helpen bij het opruimen maar ik was bang om dingen te zien die ik niet wilde zien. Ik deed mijn schoenen uit en liep tot aan mijn enkel het water in terwijl ik uit keek naar de zee.

---

"Ignite, my love. Ignite."

@Cumberbatch Valerie had zijn wapen wel mee Maar laat het maar zo, ik pas het wel even aan, zo wordt het alleen maar leuker.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Valerie Savarin

'Kalm maar.' Ik stak de zaklamp aan en een felle lichtbundel verlichtte de kamer opnieuw. Voorzichtig richtte ik hem op de plek waar ik Spencer had achtergelaten maar waar hij nu verdwenen was. Mijn gezicht vertrok even een verbaasde uitdrukking die ik snel terug weg werkte. Een klein geluidje dat leek op een heel erg onderdrukte pijnkreet kwam van mijn rechterkant en met een ruk richtte ik de lichtstraal naar daar. Een honend lachje verliet mijn lippen als ik hem daar zag staan. Helemaal trillerig en bleek, het was zo erg dat het leek alsof hij het wapen in zijn handen amper kon optillen. Zonder een blik op Heather te richtten deed ik een stap naar voren. 'Geef hier dat wapen zodat zij je kan verzorgen.' Ik wist dat hij ging weigeren, ik zou het ook doen dus vervolgde ik nog snel op een suikerzoete toon. 'Je wilt niet dat ik je nog eens in mekaar moet slaan liefje.'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Whoot, oeps, sorry ;x Daar had ik over gelezen...
Vrolijk kerstfeest trouwens!

Het ijzer in mijn handen leek wel van gelei gemaakt, zo hard trilde ik toen ik het omhoog probeerde te heffen. Valerie leek niet onder de indruk te zijn, haar blik stond schamper en hooghartig. 'Je wilt niet dat ik je nog eens in mekaar moet slaan liefje.' Ik lachtte vreugdeloos. 'Een trap tussen mijn benen noem ik niet vechten, liefje. Da's hoogstens laf.' Het kwam er trillerig uit alsof mijn stem de koorts uitwasemde. Opnieuw verschoof het beeld voor mijn ogen, waardoor er twee Valeries stonden en ook twee exemplaren van de andere vrouw, die me met grote ogen aanstaarde. Zij was een dokter als ik Valerie mocht geloven... 'St-Stap a-aan ...' Ik nam een adempauze. Mijn lichaam was op. Zelfs al wist ik hen zover te krijgen dat ze opzij stapten, dan nog zou ik niet eens de trap op raken zonder één of andere toeval te krijgen. Ik moest zitten. Alsjeblieft, smeekten mijn spieren me, rust. Ten einde kracht zakte ik opnieuw op mijn knieën, het wapen losjes in mijn hand. En dan voelde ik me opnieuw wegzakken van het aardoppervlak.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Jullie ook allemaal een vrolijk kerstfeest <3

---

"Ignite, my love. Ignite."

Merry christmas to all of you (:

Valerie Savarin

Nog voor zijn hoofd de grond kon raken sprong ik naar voren en hield hem omhoog. Hoofdschuddend tilde ik hem op. Hij woog nog redelijk zwaar maar ik hield hem wel en zeg nu zelf, als zijn hoofd onderweg een paar keer botste leek me dat geen verschil te maken. 'Het lijkt me beter om hem naar boven te brengen, gezien zijn toestand.' Ik zuchtte zachtjes en liet Heather voorgaan naar boven voor ik de trap op stommelde met de totaal uitgeputte Spencer. Hoe koppig kon een mens zijn bedacht ik me grimmig als ik bijna boven was. 'Ogen dicht voor het licht.' mompelde ik nog zacht terwijl ik wenste dat ik het niet gedaan had, wat extra hoofdpijn zou hem geen kwaad kunnen. Als we eindelijk boven waren legde ik hem hardhandig neer op de onderzoekstafel, ging op een stoel erbij zitten en richtte me tot Heather. 'Als ik iets kan doen, zeg je het maar gewoon he?'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Noah komt wat naar voren en knijpt even zacht in mijn schouder. 'Het lukt je wel,' zegt ze. Dan komt Dana ook naar me toe. 'Ik ga zo even terug naar strand. Als je wilt praten ben ik er voor je,' fluistert ze met een hand op mijn andere schouder. Ik knik even, maar ze is al weg. Later zou ik wel uitleggen wat er net allemaal gebeurt is. Ze wil nu even rust en dat begrijp ik goed. Ik kijk naar Noah die alweer verder is gegaan met opruimen. Ik loop naar haar toe en begin ook te helpen. 'Dankje, je hebt me geholpen,' zeg ik. Ik kijk even om me heen, hoe we dit ooit gingen opruimen wist ik niet. Voor zover ik weet zijn we maar met weinig en het puin is erg veel. Ik was Noah dankbaar, ze had me precies laten zien wat ik nodig had. Nu had ik een oorzaak en iets om uit te zoeken. Puzzelen en logisch denken vond ik niet erg. Op dit moment was ikzelf de grote puzzel die ik probeerde op te lossen. Langzaam loop ik naar de mensen die al gevonden zijn. Ik wou weten wie ik had gekend. Zo veel ken ik er niet, maar toch wou ik het weten. Misschien zou ik nog iets te weten te komen. Iemand zou ze wel herkennen.

Gawain
Als ik weer een beetje op krachten ben sta ik langzaam op. Het duizelt nog een beetje in mijn hoofd, maar mijn buik is al een stuk opgeknapt. Nu was het enige dat ik wou Cherie vinden. Langzaam loop ik naar het gedeelte wat in puin ligt. Ik zag een paar kinderen al opruimen. Langzaam loop ik door, over de brokstukken. Hopelijk zou ik Cherie snel weer zien.Zonder op te letten naar andere mensen begon ik gewoon over de puin te lopen. Ergens moest ik Cherie toch vinden. Mijn hoofd was erop ingesteld dat ze nog leefde. Ze was per slot van rekening samen met mij uit het gebouw gekomen.


Iedereen fijne kerstdagen

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 11:55 ]

Noah Morrigan.

'Maakt niets uit, ik doe het graag.' Ik gooide een vijftal stenen opzij en zag felrode haren zoals er maar één iemand hier ze had. 'Eh, Cedric? Misschien is het beter als je even...weg gaat.' begon ik aarzelend. Mireille was een meisje uit ons team geweest wat ons team nu van vier naar twee bracht. Ik had geen idee hoe Cedric hierop zou gaan reageren maar ik verwachtte niet veel goeds.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik keek naar hoe de golven heen en weer gingen. Het water was rustiger geworden het laatste uur. Ik sloot mijn ogen terwijl ik het natte zand tussen mijn tenen voelde. Ik deed nog een stap verder het water in zodat ik tot mijn kuit in het water stond. Ik wilde het liefste zwemmen en alles vergeven. Maar ik wist dat dat niet kon.
'Papa,' fluisterde ik zachtjes. 'Sta me bij, wees mijn beschermengel.' Ik keek naar de lucht. 'Alsjeblieft.' Ik voelde een klein briesje door mijn haren gaan en ik wist dat hij hier ergens was. Ik slikte terwijl mijn tranen in de zee rolde. Ik huilde, door de ellende, door het verdriet. Langzaam werd ik een met het water, mijn tranen mengde zich met de zee en ik liep nog verder het water in tot mijn knieën. Daar bleef ik staan terwijl ik eventjes naar de zon keek.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Fijne kerst allemaal! ^-^
Trouwens, even als herhaling voor mezelf: Spencer heeft nu koorts en hij had ook ergens een wond toch? Ik dacht op zijn hoofd maar het zou best kunnen dat ik dat gewoon zelf heb gefantaseerd :') Dus wat mankeert hij nu allemaal precies? :x

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Wanneer Valerie haar zaklamp aanknipt knijp ik even met mijn ogen tegen het felle licht, maar zodra ik de man op de grond in de gaten krijg sper ik ze weer open. Hij is er duidelijk slecht aan toe. Ik wil al op hem afstappen om hem te helpen, maar Valerie is me voor. Net voordat hij op de grond in elkaar zakt vangt ze hem op. Ik kijk naar het futloze lichaam van de man. Hij ziet er kwetsbaar en uitgeput uit, niet iemand die een eiland vol met kinderen zou bombarderen. Maar je moet een boek niet beoordelen op zijn kaft, niet waar? Ik knik als Valerie voorstelt hem naar boven te brengen en ga haar voor op de trap. Ik houd de deuren voor haar en de man open en loop achter ze aan de praktijk ik. Terwijl ik de deur sluit hoor ik hoe ze hem op de tafel neer kwakt. "Voorzichtig." zeg ik zacht. "Weet je misschien hoe hij heet?" vraag ik, terwijl ik naar de man loop en een hand op zijn voorhoofd leg. Hij is gloeiend heet. Toch kan ik maar beter zijn temperatuur opnemen. Ik loop naar de dokterstas die ik al had klaargezet en pak er een digitale thermometer uit. "Ik neem eerst even zijn temperatuur op, om te kijken hoe ernstig zijn verhoging is." deel ik mee, zowel om Valerie als de man, mocht die bij bewustzijn zijn, te vertellen wat ik van plan ben. Voorzichtig open ik zijn mond en plaats het meetpunt van de thermometer onder zijn tong. Zijn lippen zijn droog, zie ik nu. "Valerie, kun jij misschien een glas koud water voor hem halen? We moeten voorkomen dat hij uitdroogt." zeg ik, terwijl ik op het piepje wacht dat aangeeft dat de thermometer klaar is. Ondertussen bestudeer ik het gezicht van de man. Hij is iets ouder dan ik, denk ik, en er ligt een lichte waas van stoppels over zijn kaken en rond zijn lippen. Ik onderdruk de neiging om er even langs te strijken, zoals ik vroeger wel eens deed bij mijn vader als hij zich niet had geschoren. Ik vond het prikkende gevoel altijd grappig. Mijn vader vond het alleen maar irritant dat ik de hele tijd aan zijn wang zat, ook al kon hij er stiekem ook wel om lachen. Het idee dat deze man verantwoordelijk is voor de bomaanslagen is nog steeds vreemd. Dat er überhaupt bomaanslagen zijn geweest is vreemd. Ik maak mijn blik los van de man en kijk naar buiten, naar het bos, waar alles er nog precies hetzelfde uitziet. Vanaf hier kan ik de plek met omgewoelde aarde zien waar het stinkdier ligt begraven. "Zeg Valerie.. Heeft hij je al verteld waarom hij die bommen heeft gegooid?" vraag ik, en net op dat moment begint de thermometer te piepen. Ik pak het ding uit zijn mond en lees de temperatuur af. 40,5 graden Celsius. Dat is flink hoge koorts. Ik vraag me af hoe die veroorzaakt is..