Ik maak dit topic omdat ik wil weten of ik goed genoeg ben voor een verhaal.
Ik heb vaak meerdere ideeën in mijn hoofd zitten en die zijn meestal goed genoeg voor een uitgebreid verhaal maar het schrijven zelf vlot niet zo. Eerlijk gezegd ben ik erg perfectionistisch en te onzeker over mijn schrijfstijl.
Nu durf ik het toch aan om hier een stukje te plaatsen om te kijken of jullie het goed genoeg vinden. Het stukje komt uit een One Direction Fanfiction waar ik mee bezig ben, maar ik vraag jullie, als jullie het willen lezen, vooral op mijn schrijfstijl te letten. Het is een van de belangrijkste stukken uit het verhaal. Waarschijnlijk zal je er geen snars van snappen maar dat maakt niet echt uit, denk ik.
Hierbij het stukje:
Ik heb vaak meerdere ideeën in mijn hoofd zitten en die zijn meestal goed genoeg voor een uitgebreid verhaal maar het schrijven zelf vlot niet zo. Eerlijk gezegd ben ik erg perfectionistisch en te onzeker over mijn schrijfstijl.
Nu durf ik het toch aan om hier een stukje te plaatsen om te kijken of jullie het goed genoeg vinden. Het stukje komt uit een One Direction Fanfiction waar ik mee bezig ben, maar ik vraag jullie, als jullie het willen lezen, vooral op mijn schrijfstijl te letten. Het is een van de belangrijkste stukken uit het verhaal. Waarschijnlijk zal je er geen snars van snappen maar dat maakt niet echt uit, denk ik.
Hierbij het stukje:
En toen barstte de bom. Een van de veel te bekende woedeaanvallen kwam om de hoek kijken. Alles wat ik zo lang had opgekropt, moest eruit. Gillend en tierend gooide ik de stoelen die bij de eettafel stonden om en vervolgens ging de tafel erachteraan. Ik pakte mijn mobiel op en gooide die keihard tegen de muur aan. Alles wat ik nog maar kon zien was die verdomde troebele rode waas. Mijn tranen liepen over mijn wangen en drupte langzaam op de grond. Ik greep de lakens van mijn net opgemaakte bed en gooide die door de kamer heen. Waarom? Waarom mijn familie? Nog steeds niet de aanval onder controle hebbende, sprong ik over de kapotte glazen tafel naar mijn kast om vervolgens al mijn kleding kapot te scheuren. Nadat het overgrote deel van mijn kledingcollectie kapot gescheurd op de grond lag, bleef ik even staan om op adem te komen.
Met een klap werd de deur opengegooid. In de deurpost stond Louis met achter zich Niall en Harry. Alle drie keken ze met open mond verschrikt naar de kleine ravage die ik had aangericht. Toen keken ze alle drie tegelijkertijd naar me op. Harry’s ogen werden nog groter toen hij zag hoe ik erbij stond. Mijn ogen en wangen rood door de tranen, mijn gezicht zat onder de make – up en mijn haar stond alle kanten op. Niet bepaald charmant dus. Zo stonden we een minuut lang elkaar aan te kijken. Toen kwam Louis in beweging. Voorzichtig en bang voor de bekende woedeaanvallen die hij al zo vaak te verduren had gehad, liep hij op mij af. “Luna, kalmeer. Alsjeblieft. Je doet je zodadelijk nog pijn,” praatte hij zachtjes. Behoedzaam stak hij zijn hand naar me toe. “Rustig, Luna. Ik ben het, Louis.” De bedoeling was dat ik die hand aanpakte maar toen hij mij aanraakte ging ik opnieuw door het lint. Zijn gezicht deed me teveel denken aan pap. Ik greep naar de vaas met witte rozen op het nachtkastje. Mama’s lievelingsbloemen. Ik hief mijn arm. Ik hoorde vaag hoe Harry naar Louis schreeuwde dat hij moest wegduiken. Nog steeds stonden Harry en Niall in de deurpost. Ik gooide de vaas richting Louis’ hoofd. Gelukkig voor Louis had Harry hem gewaarschuwd en hij dook opzij. De spiegel die achter hem stond had minder geluk. Toen de vaas ertegenop knalde sprong de spiegel in wel honderden stukjes. De stukjes waarin mijn hart ook was uiteengesprongen na de dood van pap en mam. Het regende glasscherven van zowel de vaas als de spiegel. Het meeste glas viel op de grond, maar ook enkel glasscherven vielen op Louis. Een groot stuk glas had een snee op zijn wang veroorzaakt, die nu begon te bloeden. Ik weet niet wat me bezielde. Ik wou dat anderen ook de pijn zouden voelen die ik heb gevoeld en nog steeds voel. Ik stond klaar om Louis opnieuw aan te vliegen toen ik opeens naar achteren werd geduwd. Door de onverwachte duw verloor ik mijn evenwicht en viel bovenop de halfkapotte glazen tafel. Er stak een stuk glas in mijn bovenbeen en overal op mijn lichaam had ik kleine sneetjes. Ook bloedde mijn hoofd. Niet dat ik ook maar iets van die pijn voelde. Woedend keek ik omhoog naar diegene die me op de grond had geduwd. Voor me stond Liam. Hij had een verontschuldigde blik in zijn ogen. “Het spijt me, Luna. Je moet kalmeren.” Liam’s blik gleed naar mijn bovenbeen. “O, god. Luna! Je moet kalmeren. Die snee moet gehecht worden. Kalmeer en kom met mij mee. Dan gaan we – “ Verder kwam Liam niet. Ik vloog overeind en greep Liam naar de keel. Helaas voor mij was Liam sterker. Het lukte hem om mijn handen die om zijn keel geklemd zaten, los te krijgen en wou mijn polsen vastpakken. Ik was sneller. Ik doorzag zijn plan en draaide me vliegensvlug om. Helaas stond ik nu oog in oog met Zayn. Ik voelde me gevangen. Ik kon geen kant op. Daarom besloot ik maar met mijn vuisten op Zayn in te werken. Ik raakte de zijkant van Zayn’s hoofd. Heel even wankelde hij en greep met zijn handen naar zijn hoofd.
Nu werd ik weer van achteren vastgepakt. Twee handen draaiden me om en sloegen vervolgens als twee boeien om mijn polsen heen en lieten me niet meer los. Huilend probeerde ik met mijn vuisten op Liam’s borst te slaan. “Ssst. Rustig, Luna. Ssst.” Suste Liam me.”Klootzak! Laat me los!” “Laat me los!” gilde ik toen Liam geen aanstalten maakte om mij los te laten. Ik zag hoe Liam in een kromp bij de verschrikkelijke woorden die ik hem toe schreeuwde. Ondertussen had Harry Louis al meegenomen naar de badkamer om naar de snee te kijken en had Niall zich om Zayn bekommerd die voorzichtig op de grond was gaan zitten door de duizeligheid. Alleen Liam, die me nog steeds vast hield, en ik, die langzaam tot bedaren kwam, stonden nog in de rotzooi. Naarmate de minuten verstreken werd ik rustiger. De pijn die ik voelde een paar minuten geleden verdween en daarvoor in de plaats kwam de pijn van de wonden. Liam had ondertussen mijn polsen los gelaten en zijn armen voorzichtig om mijn lichaam gevouwen.
Ik durfde niet naar Liam op te kijken. Te bang om een boos gezicht te zien. Of nog erger een teleurgesteld gezicht. Liam’s hand die al 15 minuten over mijn rug wreef, gleed nu naar mijn hoofd om even over mijn haren te aaien. Helaas voor mij had Liam de wond op mijn hoofd nog niet gezien die nu ook behoorlijk pijn begon te doen. Zodra zijn hand over de wond streek, stopte die hand. “Auw,” kwam er zachtjes uit mijn mond. “Dit is niet goed.” Liam pakte mijn kin vast en duwde zachtjes mijn hoofd naar boven zodat hij mijn gezicht kon zien. Tot mijn verbazing stond zijn gezicht niet boos of teleurgesteld. Ik bespeurde zelfs een klein bezorgd glimlachje. “O, god. Luna wat doe je jezelf toch aan? Kom, we gaan nu meteen naar de anderen en daarna naar de eerste hulp. Die wonden moeten zover ik er iets vanaf weet, gehecht worden.” Plotseling waren mijn schoenen een stuk interessanter. “I’m sorry, Liam. Ik kon er niks aan doen, het gebeurde zomaar en ik -“ “Ssst. Mij hoef je geen sorry te zeggen. Zeg maar sorry tegen Louis. Die heeft het, denk ik, moeilijker dan ik heb.” Ik pakte Liam’s hand vast en wou een stap zetten. Fijn, met verkeerde been. “Fuck, dit doet pijn.” “Ja, logisch gek kind. Wie wil er nu ook lopen met een groot gat in haar been? Kom op, ik draag je wel.” Een arm gleed onder mijn armen door en de andere arm gleed onder mijn knieholtes. Voorzichtig stapte hij over de berg glas heen en vertelde Niall dat hij alvast met mij naar de eerste hulp zou gaan en dat de jongens Louis ook maar even moesten brengen vanwege de snee in zijn wang. Voorzichtig verstopte ik mijn hoofd in de trui van Liam en begon ik weer te snikken toen ze het over Louis hadden. Ik schaamde me kapot.
x Mirl
BTW, ik weet niet of dit topic hier goed staat. Zo niet, willen jullie dat even melden?
UPDATE: Ik had besloten om er een verhaal van te maken... maar ik heb nu en de komende 2 weken geen tijd i.v.m proefwerkweek en veel stage lopen ): Dus voor de geïnteresseerde, nog even wachten. xx
[ bericht aangepast op 6 feb 2012 - 12:37 ]
Bovendien is je stukje helemaal niet slecht! Je zou niet zeggen dat je nog niet zo lang bezig bent. Ik weet nog hoe ik ooit begonnen ben... het was iig een stuk slechter dan dit :')
