Joan Alexis Moore.
'Nee joh, heel graag gedaan, geen probleem. Je hoeft me niet te bedanken,' zegt hij met een grijns. Dit vat ik op als iets sarcastisch, en zucht. Jongens. Soms zijn het echt uitslovers. 'Kom nou maar,' en ik liep nog harder, met nog steeds zijn arm vast.
Uiteindelijk kwamen we bij het kantoor van de directrice, en ze zei ons dat we moesten zitten. Ik ging in een stoel bij het raam zitten, en rechts naast mij zat Tyler. Daarnaast zat de jongen met een enorme grijns op zijn gezicht. Ja, natuurlijk. Hij gaat het lieverdje natuurlijk spelen. Dat doen alle viezerikken. De directrice stond nu achter haar bureau met haar handen op het bureau geleund. Een voor een keek ze ons streng aan. 'Dit is ónacceptabel. Hopelijk weten jullie dat zelf ook,' begon ze. 'Dit is een school. Een kunst school!' Ze haalde even adem, en zette toen haar bril goed op haar neus. Ik keek vanuit mijn ooghoeken stiekem naar Tyler. Hoe zou hij hierop reageren? Ik moest even grinnikken om hem, want zijn vermoeiende gezicht kwam waarschijnlijk door de directrice en niet het gevecht. 'Moore!' Ik schrok op, en viel bijna uit mijn stoel. Verward keek ik rond, en uiteindelijk kwamen mijn ogen stil bij de directrice, die boos naar me keek. 'Ik ben wat aan het vertellen. Dit is geen tijd om naar je vriend of naar jongens te staren.' 'Maar-' 'Nee, heb je gehoord wat ik net zei?' Ik knikte.
'Mooi, dan kun je me vast wel vertellen wat ik zojuist zei. En waarom je geen gevechten moet hebben in school.' Ze legde haar armen over elkaar, en keek me afwachtend aan. God, ze is mijn moeder niet. Ik zuchtte. 'Mevrouw, ik en Tyler zijn niet begonnen. Het was die klootza-' Ik kapte mijn eigen zin af, en verbeterde 'm. 'Ehh, ik bedoel; het was die gozer daar die naast Tyler zit. Hij is een-' En weer moest ik mezelf tegenhouden om hem uit te schelden. De jongen keek me met een eng grijnzend gezicht aan, en ik moest mezelf tegenhouden om hem niet aan te vallen.
'Waar het op neer komt..' 'Waar het op neer komt is, dat jij dus niet kan vertellen waarom we niet vechten in school.' Zei de directrice. 'Maar-' Ik ging rechtop zitten. 'Nee, Joan. Ik geef jullie hierbij een waarschuwing. Als jullie deze breken komt er een consequentie.' Zei ze streng, en ze keek vanboven haar bril naar ons. 'Begrepen?' Vroeg ze, toen niemand had geantwoord. 'Ja.' Zei ik met een chagrijnig gezicht. Ik keek naar Tyler en voelde me schuldig, maar aan de andere kant; Waarom moesten jongens telkens vechten? Alsof het de enigste oplossing was. 'Kunnen we nu gaan?' Vroeg ik geirriteerd. Het liefst wilde ik hier gewoon vandaan. 'Ja, nu kunnen jullie gaan. Terwijl er nog iemand wat te vertellen heeft?' Vroeg ze, en ze keek de jongen en Tyler aan.
Don't walk. Run, you sheep, run.
