NIET DUS.
zeiktopic
kijk, het zit namelijk zo:
sinds bijna tien maanden heb ik een superlieve, grappige, slimme vriend, Brandon. Hij is half Belg, half Nederlander. Ik heb hem leren kennen op school, waar hij in zijn laatste jaar afgestudeerd is vorig jaar.
Nou, omdat de kunstsector beter onderwezen wordt in Nederland, op hoger niveau toch, besloot hij naar NL te gaan studeren. Allemaal goed en wel; elk weekend komt hij naar huis, zijn ouders wonen namelijk toch in Sint-Niklaas, dus ik kan hem wel elk weekend zien.
Zijn vader is Vlaams, en zijn moeder Nederlandse.
En nu komt het.
zijn moeder wil al langer terug naar NL, maar dat ging niet door voor vele redenen: oma en opa zijn nogal langs de zwakkere kant, Maaike en Bart (broer en zus) wonen nog in BE, zijn vader heeft een bedrijf hier en ze wouden pas verhuizen vanzodra Brandon helemaal afgestudeerd was.
Blijkbaar heeft zij nu toch haar zin gekregen en zijn ze nu op zoek naar een huis in NL.
dit betekend dus, nu ga ik mijn vriend nóg minder kunnen zien. Ik woon sowieso al 80 km van Sint-Niklaas vandaan, wat best lang reizen is, maar dat is nog te doen qua reisduur en prijs. (ik heb een abonnement tot Gent, dus ik moet pas van Gent betalen).
Als ik hem zie in de weekends is dat ook meestal maar éen namiddag tot de volgende middag, en dan moet ik weer de trein op om zondag om 8 uur thuis te komen. vermoeiend maar hij is het waard.
Maar als hij naar NL verhuist, gaat hij oftewel elk weekend kilometers moeten afleggen, oftewel ik. Ik heb het liefst dat ik bij hem ga, want daar mogen we naast elkaar slapen, bij mij thuis mag dat niet. Ook krijg ik geen 40 euro zakgeld per week om zo'n treinreis heen en weer te betalen elk weekend: ik krijg maar 7,5 euro waarvan 7 euro opgaat aan dat treinticket.
Ik ben nu dus al de hele ochtend aan het huilen, zeker omdat ik weet dat het niet een of andere 1 april grap is, mijn vriend zou wel zeggen als het een grap is als ik begin te huilen op Skype.
Ik ben nu gewoon zo bang dat ik hem bijna nooit meer ga zien, of misschien éen keer om de maand of zoveel, zoals mijn beste vriend en zijn Fins lief.
Ik kan dat gewoon niet aan, hij is zowat de enige die mij volledig kent met al mijn problemen en mij daar ook in steunt en helpt, ik weet echt niet wat te doen zonder hem.
bedankt als jullie dit allemaal hebben doorgelezen en sorry voor het zeiktopic maar ik wou het even kwijt.
Maybe we should doubt our fears instead our dreams.
