• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ annemellark
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 3 mei 2012 - 22:51 ]


    Your make-up is terrible

    Aurélie Rye Beate

    Ik negeer de mensen die naar buiten komen en draai me om, in de richting van de trap en de lift. Tenminste, ik hoop dat het de lift is. Op mijn blote voeten sluip ik zo zacht mogelijk op de gang, ik wil geen confronaties met de vreemde mensen hier. Je weet maar nooit waar ze last van hebben. Ik kijk over mijn schouder, volgens mij is iedereen verward. Ik laat ze. Mijn dunne benen trillen bij elke stap, met mijn blote voeten blijf ik het enorm koud hebben en word het alleen maar erger. Ook dit negeer ik, het is niet belangrijk.


    Your make-up is terrible

    Jenna Sophie Davis
    Aarzelend stond ik uiteindelijk toch maar op en liep naar de deur. Dit vond ik niet leuk. Ik had een bepaalde regelmaat en als dat verstoord werd, raakte ik in de war. Het was niet leuk om in de war te zijn. Stapje voor stapje liep ik de deuropening door, bleef staan en keek om me heen. Verderop zag ik drie andere figuren, maar voorlopig moest ik niet op hen letten, niet proberen te bedenken wie het waren. Als ik teveel in één keer wilde, ging het mis in mijn brein.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Gilbert Fuchs.

    "Ben je de weg kwijt?" Ik schrik, maar dwing mezelf dan rustig te worden. De vraag is niet aan mij gericht. Ik ben niet de enige. Ik zet een paar stappen verder en kruis het pad van twee jongens die ik eerder heb gezien. Alleen niet op dit tijdstip. Zouden ze..? Ik zet een paar stappen achteruit. Mijn hoofd tolt. Rustig, Gilbert. Blijf rustig. Waar is mijn koffie?
    Ik bal de vuisten en analyseer de twee jongens. Zou ik ze aankunnen, mochten ze me aanvallen? Het kan moeilijk worden. Ik sluit even de ogen om mijn gedachten tot rust te brengen. Ik moet niet iedereen zien als een vijand. Dat is wat Dave Morgan zei. Goed, Morgan. Ik ga je theorie in praktijk brengen.
    'Pardon.' Ik zet een paar stappen naar voren, strijk een in de weg zittende lok haar uit mijn gezicht.
    'Is dit onderdeel van de therapie?' Ineens hoor ik nog iemand. Ik wrijf langs mijn slaap. Het is moeilijk om scherp te blijven, maar ik moet mijn best doen. Kalm blijven.
    "Hé jongens! Willen jullie met me spelen?" Mijn ogen verwijden zich. Mijn lichaam bevriest. Gilbert! Gilbert! Ik schreeuw mezelf wakker.
    'Deze atmosfeer, is niet gunstig,' zeg ik. Het voelt niet goed. Waar is iedereen heen? Ben ik nu overgeleverd aan de genade van deze gekken? In dat geval.. ik bal opnieuw mijn vuisten.
    'Spelen..? Blijf uit mijn buurt.' Ik wil haar geen pijn doen, maar ik voel een verstikkende air hangen. Als dit het soort spelletjes zijn dat-
    Ga uit mijn hoofd, ga uit mijn hoofd!

    [ bericht aangepast op 2 mei 2012 - 21:16 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Gabriël Arch

    "De wegkwijt? Ik ben ver van huis in een vaag soort gesticht. In dat opzicht ben ik de weg kwijt. Maar gelukkig heb ik God die over me waakt."
    Ik kijk hoe hij een kruisteken maakt en knik goedkeurend.
    "Je bent gelovig?" vraag ik ter bevestiging.
    Hij zou niet de eerste zijn die de spot met me drijft. Degenen die dat doen, zijn het levende bewijs dat ik hier nodig ben. Als hij gelovig is, dan ben ik niet degene die hem moet helpen. Dan is hij al in de handen van mijn Vader, die voor hem zal zorgen. Ik begin me af te vragen hoeveel meer mensen hier nog zijn.
    "Pardon."
    Ik draai mijn gezicht en zie nog een jonge man op ons aflopen, voorzichtig. Ik bekijk hem even en luister naar zijn vraag. Ik moet luisteren, dat is wat Vader mij opgedragen heeft. Alleen zo kan ik helpen.
    "Is dit onderdeel van de therapie?"
    Ik wil net mijn mond openen als er een zachte, vrouwelijke stem me daarvan weerhoudt.
    "Hé jongens! Willen jullie met me spelen?"
    Ja, Gabe, speel met haar. Wil je niet een keertje met een meisje spelen? Je bent al een grote jongen, toe dan. Doktertje zou een toepasselijk spelletje zijn.
    Ik grijp naar mijn hoofd en probeer de stemmen der duister te verdringen. Ik mag ze me niet laten verleiden tot hun zondig bestaan. Ik moet in het licht van mijn Vader blijven. Er is vast een logische verklaring waarom ze dat zei. Een schreeuw brengt me terug naar de werkelijkheid en lijkt de stemmen te verdrijven. Ik haal diep adem en focus me op de stem van mijn Vader, op de belofte die ik hem gemaakt heb. Ik mag niet van het pad afwijken.
    "Therapie?" vraag ik aan de jongen.

    [ bericht aangepast op 2 mei 2012 - 21:28 ]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [Ho, even aanpassen.]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Celeste Hullington
    "Hé jongens! Willen jullie met me spelen?" vroeg een meisje.
    Ik ging op het geluid van haar stem af. Ik barstte ineens van de energie. Ik begon als een gek te rennen en stopte af en toe om over de grond te rollen.
    "Ik wil spelen!" riep ik me een zangerige stem.
    Ik kwam bijna hijgend bij het meisje aan en begon ongeduldig te springen.


    Me so good.

    Emilio Sanchez
    "Ben je gelovig?" Vraagt de jongen. Ik glimlach. "Ja ik ben gelovig opgevoed" antwoord ik. Ik frons mijn wenkbrouwen. "Al snap ik nog niet hoe het dan kan dat ik hier terecht ben gekomen" ik haal mijn schouders op "hij waakt over me dat weet ik"


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    Jacklynn Evita Connor

    Een jongen schrikt weg door Bibi en een ander meisje wil wel met haar spelen.
    "Zullen we vadertje en moedertje doen? Ik ben de mamma en ik wil een hond." Ik wijs naar een schim achterin de gang.
    "Hij mag de hond zijn." Een hele lange zwarte schim die er altijd is staat haast tegen de muur aan.


    We'll still love each other, forever and always. <3

    Hailey Robberts
    Ik hoor geluiden op de gang. Op mijn tenen sluip ik naar de deur, ik ben toch wel benieuwd wie het geluid maakt. In de deuropening blijf ik staan en kijk naar een groepje mensen die lopen te praten. Wat is hier allemaal aan de hand? De bewakers zijn nergens te bekennen, niemand hoort hier rond te lopen. In de deuropening sta ik nog steeds naar het groepje te staren, stiekem wil ik er naartoe lopen, maar doe het toch niet.


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    June Lauren Hastings
    Ik besluit toch maar naar de gang te gaan. Met de dekens stevig om me heen gewikkeld duw ik de deur iets verder open. Ik kijk de gang ik en een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik een eindje verderop een groepje mensen zie staan. Met de dekens nog steeds om me heen gewikkeld loop ik naar ze toe. 'Weet één van jullie wat er is?' vraag ik op een zachte toon.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Gilbert Fuchs.

    "Zullen we vadertje en moedertje doen? Ik ben de mamma en ik wil een hond." Even ben ik perplex, waarna mijn gezichtsuitdrukking weer serieus wordt. Goed. Even alles nagaan.
    Op de een of andere manier zijn op exact middernacht - aldus de laptopklok - alle sloten van de deuren opengegaan. Dave Morgan en de zijnen zijn nergens te bekennen, hetzelfde gaat op voor de nachtploeg. Hier moet een logische verklaring voor zijn.
    "Therapie?" Ik word uit mijn gedachten gehaald. Ik draai me om naar de jongen.
    'Correct. Ik weet niet wat hier exact aan de hand is, maar het is ruim voldoende om een beetje geestesziek mens van zijn a propos te brengen.' Ik zet een paar stappen naar voren.
    'Wat ook vrij logisch is, gezien het feit dat ondanks dat we hier in behandeling zijn, ons instinct voor gevaar nog redelijk goed lijkt te werken.'
    "Hij mag de hond zijn," hoor ik opeens het meisje zeggen, al wijzende naar een schaduw in de verte.
    'Op enkelen na dan,' voeg ik toe.
    Ik haal een hand door mijn haar en wrijf vermoeid in een oog. Niet gunstig. Deze situatie is helemaal niet gunstig.


    No growth of the heart is ever a waste

    [Wat ben ik blij dat ik mijn personage ik bed laat liggen. Anders zou het me veel te druk zijn en veel te moeilijk om op alle personages te reageren (cat)]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Aurélie Rye Beate

    Aan het einde van de gang, bij de lift, blijf ik wachten. Ik draai me nog maals om, kijk naar de groep die steeds groter lijkt te worden en overweeg mijn opties. Ik wil weten wat er aan de hand is, maar ik durf niet op het knopje van de lift te drukken, die dan oplicht. Als de lift eraan komt, zal er licht in zitten en dat valt enorm op. De trap is geen optie, daar ben ik bang voor. Je bent daar helemaal alleen in het donker. En daarbij weet ik niet zeker of ik in mijn eentje wil rondzwerven in dit gebouw, zonder dat ik weet wat er aan de hand is. Dus ik blijf besluiteloos naar de massa mensen staren.


    Your make-up is terrible

    Jacklynn Evita Connor

    Ruw wordt Bibi weggeduwd en neemt Mark het over, de beschermer.
    "Weet iemand wat hier aan de hand is? Ze worden hier gek." Mompelt hij tegen de groep die zich verzamelt.


    We'll still love each other, forever and always. <3

    [Oh guys, vergeten bij het personage te zetten, mensen met DIS, net zoals Jacklynn hebben voor elke persoonlijkheid een ander gezicht en een andere stem, die gebruiken ze ook.]


    We'll still love each other, forever and always. <3