[RPG] We're not like the others ~ 6 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 mei 2012 - 21:17 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Louise Erika Sweet
'Dankje,' Mompelde hij, nadat hij alles op had gegeten en gedronken. Hij ging weer opstaan. Hij keek even snel naar zijn pols en zag allen maar een wit streepje. 'Ik zei toch dat het snel weg ging.' Zei ik met een glimlach.'Hoe voel je, je?' Vroeg ik na een tijdje.
[Beetje inspiratie loos....+ ik heb mij hand verbrand aan heet water(cat)]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Celeste Jade Fox.
Langzaam kom ik naar hem toe gelopen met een onzekere blik in mijn ogen, maar ik kijk hem nog steeds aan, totdat ik vlak voor hem stopte. “Hey Celeste,” Hij keek me met een frons in zijn wenkbrauwen aan, waarschijnlijk snapte hij er niets meer van. Not that I blame him. “Je liep weg en nu ben je er weer?”
Ik grinnikte even toen hij nonchalant een hand door zijn haar probeerde te halen. “Het spijt me, maar… ik wil je graag iets vertellen… Ik denk dat je wel íets anders bent…” Het laatste fluisterde ik en draaide ik mijn hoofd een beetje rood weg. “Kom.” Zei ik toen ik merkte dat we te veel aandacht trokken en ik sleurde hem mee aan zijn pols, waarna ik even om me heen keek en de dichtstbijzijnde deur opende, echter was dit een klein schoonmaakhok en we waren nogal vlakbij elkaar gepropt. “Eh, misschien niet de beste plek, maar het kan ermee door…” Ik keek hem aan, waardoor ik eerst naar boven moest kijken. “Wil je het weten?”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

"Ik zei toch dat het snel weg ging," Zegt ze met een glimlach.
Daarna blijft het stil. Zwijgend drink ik af en toe nog wat water.
"Hoe voel je je?" Vraag Louise.
Ik haal mijn schouder op. "Beter dan eerst," Zeg ik met een kleine geforceerde grijns.
"Je weet wel dat dit één keer is. Ik wil geen speeltje worden waar je constant van kan drinken,"

Geovanni Naldo Nelson.

"Het spijt me, maar… ik wil je graag iets vertellen… Ik denk dat je wel íets anders bent…"
Ik anders? Hoe bedoelt ze? Volgens mij ben ik normaal als de rest, van deze school. Niet als de normale mens. Ik ben wel een shape-shifter die de gevoelens van mensen kan voelen en beïnvloeden, maar dat doet er niet toe. Ze maakt me nieuwsgierig.
"Kom," Zegt ze en trek me mee aan mijn pols. Op de deur die ze opentrekt staat 'schoonmaak hok'.
"Eh, misschien niet de beste plek, maar het kan ermee door…"
Ik merk dat ze naar boven moet kijken om me aan te kijken. Ik ben nou eenmaal nogal lang..
Snel kijk ik om me heen en zie ik een hoek een stoel staan. Ik ga erop zitten, zodat ik ongeveer lager dan haar zit. Gek genoeg krijg ik steeds het idee dat ik dreigend overkom als ik bij iemand sta die kleiner is. Misschien is het slechts een gevoel, maar het is in ieder geval geen fijn gevoel.
"Wil je het weten?"
Ik kijk haar aan. "Je hebt me wel nieuwsgierig gemaakt," Begin ik. "Maar ik wil het alleen weten als je het wil vertellen,"

Louise Erika Sweet
Hij haalde zijn schouders op. 'Beter dan eerst.' Zei hij met kleine geforceerde grijns. 'je weet wel dat dit één keer is. Ik wil geen speeltje worden waar je constant van kan drinken' Ik keek hem even aan en gaf hem een klein stomp in zijn zij.'Ik ben geen monster. Tuurlijk niet. Dat zou ik zelf niet leuk vinden.' Bij de laatste zin trok ik een afkeurend gezicht.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Celeste Jade Fox.
Ik kijk toe hoe hij op een stoel gaat zitten in de hoek en ik glimlach even vaag, voordat ik hem weer aankijk. “Je hebt me wel nieuwsgierig gemaakt, maar ik wil het alleen weten als je het wil vertellen.” Het licht in het schoonmaakhok knippert en ik voel mijn hart gelijk sneller kloppen. Waarom was ik hier ook alweer naartoe gegaan? Ik ben in een kleine ruimte, met licht dat knippert als in één of andere horrorfilm én met een jongen.
Maar dit keer is het anders. Het is Geovanni, ik kan hem wel vertrouwen… Hoop ik. Nee, vast wel. Anders zou ik toch sowieso niet terug zijn gegaan? Ik zoek het lichtknopje en probeer het sterker te maken, wat ietsjes lukt, maar verder knippert het licht nog steeds, dus kijk ik hem weer aan.
“Ik…” Mijn stem klonk nog steeds met een gebroken toon erin, maar ik zet toch door. “wil je wel iets vertellen…” Hij zou de eerste jongen zijn die ik het überhaupt vertel, die het weet. Naast Feline weet niemand anders het, nou… Nathan dan, maar dat kwam doordat hij iedereens angst kan zien, die eikel.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

Louise geeft een stomp in mijn zij en ik grinnik zachtjes.
"Ik ben geen monster. Tuurlijk niet. Dat zou ik zelf niet leuk vinden,"
Ik laat mijn vingers boven haar hoofd spoken. "Monster.." Zeg ik geheimzinnig. "Nee, grapje," Mompel ik dan.
"Ik begrijp je," Zeg ik met een kleine glimlach en kan het niet laten om het te vragen. "Smaak ik lekker?"

Geovanni Naldo Nelson.

Het licht flikkert en op de een of andere manier word ik nog nieuwsgieriger. Toch kan ik voelen dat Celeste niet op haar gemak is.
Ze drukt het lichtknopje beter aan en het licht wordt iets feller.
"Ik…" Haar stem klinkt gebroken, alsof ze iets pijnlijks gaat vertellen. "Wil je wel iets vertellen…" Vervolgt ze.
Ik leg mijn handen in m'n schoot en kijk haar aan. Ik probeer een zo min mogelijk bedreigende houding aan te nemen, maar dat is best lastig, aangezien ik breed gebouwd ben.
"Neem je tijd," Zeg ik zachtjes.

Louise Erika Sweet
'Monster..' Zei hij geheimzinnig .'Nee, grapje,' Mompelde hij.'Ik begrijp je.'Zei hij met een kleine glimlach. 'Smaak ik lekker?' Natuurlijk kon hij het niet laten om te vragen.'Laat me even denken...Naar een ijsje nu goed!' Zei lachend. Opeens hoorde ik een boze stem op de achtergrond. Het was de dokter.
'Zeg weet jij een verstop plek? Ik denk dat er iemand een beetje woedend is.'Zei ik, terwijl ik nog goed luisterde.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Celeste Jade Fox.
Toen ik weer naar hem keek, zag ik nog net hoe hij zijn handen in zijn schoot legde en mij aankeek. Mijn hart voelde ik met de seconde sneller kloppen en er kwam een of andere mist in mijn hoofd, waardoor het steeds moeilijker werd met nadenken en hoe ik de dingen zou zeggen.
“Neem je tijd,” Geovanni zei het zachtjes en ik ging als automatisch tegen de deur staan, dat ik hem vertrouw betekend niet dat mijn angst zomaar weg is. Ik moest nog steeds uitkijken, wie het ook is.
“Eerst wil ik zeggen dat…” Weer beet ik nerveus op mijn lip en keek hem aan vanonder mijn wimpers. “jij de eerste jongen bent tegen wie ik dit zeg, behalve jij weet alleen Feline het nog… en Nathan, maar… dat is een ander verhaal…” Mijn hart klopte nerveus en ongemakkelijk verder en ik keek weer weg, terwijl mijn vingers aan mijn haar plukte.
“Ik ben bang… dat ik gebruikt wordt door een jongen…” Eindelijk kreeg ik de woorden over mijn lippen, en ik moest zwaar mijn best doen om niet weer een paar tranen over mijn gezicht te laten. “Door Jace.” Ongemakkelijk krabde ik aan mijn handen en keek ik naar de grond, terwijl ik verder ging, “Ik heb hem zo vaak meisjes zien gebruiken en hij was ook heel vaak onder invloed en… en…” Toen kon ik het echter niet meer aan en kwamen de eerste tranen al over mijn wangen rollen. “Het spijt me. Nu vindt je me vast nog zwakker…” Ruw veeg ik de tranen weg met de achterkant van mijn handen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

"Laat me even denken...Naar een ijsje nu goed!" Lacht ze.
Daarna hoor ik een woedende stem.
"Zeg weet jij een verstop plek? Ik denk dat er iemand een beetje woedend is," Zegt ze en is daarna stil, waarschijnlijk om te luisteren.
"Kom mee," Fluister ik en trek haar mee. Ik sleur Louise mee een andere gang in en verstop ons twee dan in een klein kamertje. Het is een kopiëerhok.

Louise Erika Sweet
'Kom mee,'Fluisterde hij en trok me mee. Hij sleurde me mee naar een andere gang. We kwamen uiteindelijk uit bij een kamertje: Het kopiëerhok. Ik kijk even rond en haalde even mijn vinger over een kast heen. Het was vrij stoffig. 'Zo te zien komt hier bijna nooit iemand.' Zei ik.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Geovanni Naldo Nelson.

"Eerst wil ik zeggen dat ... jij de eerste jongen bent tegen wie ik dit zeg, behalve jij weet alleen Feline het nog… en Nathan, maar… dat is een ander verhaal…"
Ik moet me inhouden om niet al mijn haat over Nathan uit te spreken. Als er iemand is die ik niet mag, is het hem wel. Hij is zo'n raar mannetje.
"Ik ben bang… dat ik gebruikt wordt door een jongen…"
Ik knik meelevend en kan aan haar houding, stem en gevoel merken dat dit heel zwaar voor haar is. Op de een of andere manier wil ik haar helpen, maar ik weet niet hoe..
Ik wil net mijn mond opentrekken om wat te zeggen, maar Celeste is me voor. Blijkbaar is er nog meer wat ze me wilt vertellen.
"Door Jace," Voegt ze eraan toe. Nog zo'n mannetje die ik liever dood dan levend zie.
"Ik heb hem zo vaak meisjes zien gebruiken en hij was ook heel vaak onder invloed en… en…" Ze komt niet meer uit haar woorden en de tranen over haar wangen.
Ik bijt op mijn lip en kijk haar aan. Hier kan ik echt niet tegen..
"Het spijt me. Nu vindt je me vast nog zwakker…" Met de rug van haar hand veegt ze de tranen van haar wangen.
Na dit verhaal weet ik echt niet meer wat ik moet doen, het liefste wil ik haar omhelzen, maar ik weet niet of ze me dan als een 'bedreiging' ziet.
Toch neem ik het besluit. Hoe rottig het ook kan aflopen.
Rustig sta ik op en loop naar haar toe. "Celeste, het maakt me niet uit wat je me vertelt, maar ik zal je nooit zwak vinden. Je bent een hartstikke sterke meid en ik ben trots op je dat je dit aan me hebt kunnen vertellen," Zeg ik tegen haar.
Een klein moment staan we stil tegenover elkaar. Toch laat ik me een stukje zakken en sla mijn armen om haar heen. Hopend op een goede reactie van haar.

Celeste Jade Fox.
Na mijn verhaal volgde ik zijn bewegingen aandacht, hij stond rustig op en liep naar me toe, waardoor ik mijn hart sneller voelde en hoorde kloppen en mijn lichaam wat warmer werd. Dat kwam doordat ik jongens nog steeds niet vertrouwde, en ook omdat ik Geovanni eigenlijk… Nee, ik wist het nog niet eens zeker en dan kom ik al met dat soort gedoe.
“Celeste, het maakt me niet uit wat je me vertelt, maar ik zal je nooit zwak vinden. Je bent een hartstikke sterke meid en ik ben trots op je dat je dit aan me hebt kunnen vertellen,” Zei hij tegen mij en alleen zijn stem al laat rillingen achter over mijn lichaam, maar zijn woorden… Zou hij me echt niet zwak vinden? Misschien liegt hij wel gewoon, maar nadat ik dit aan hem had verteld… Hij klonk in elk geval serieus, alsof hij het echt meent.
Opeens laat hij zich een stukje zakken en slaat zijn armen om mij heen, waardoor ik voor een moment mijn hart niet meer voelde kloppen en mijn ogen wijdopen deed. Zijn armen… om mij heen… Ik voel mijn hart in mijn keel zitten en het bonst daar weer verder. Eindelijk, na een klein moment als een standbeeld te hebben gestaan, sla ik voorzichtig mijn armen om hem heen. Ik lijk net een klein, gebroken meisje. Zwak, Celeste, heel zwak. Zeker nu je dit hebt verteld aan diegene die je, weet je wel, eigenlijk best wel – ook al is het een beetje – leuk vindt…
Gelijk ‘schrik’ ik weer wakker, en zet mijn handen tegen zijn borstkas, waarna ik hem wat van me wegduw. “Eh…” Ik draai me blozend van hem weg en veegde de laatste paar tranen van mijn wangen weg. “Ik vertrouw je, maar… ik kan je geen knuffel geven…” Ik kan dat niet zonder mezelf erbij voor te stellen dat je überhaupt iets meer voor me zou voelen dan gewoon ‘het zwakke meisje dat bang is voor jongens’ of ‘gewoon vrienden’ of… het ergste: ‘iemand die je kunt gebruiken’. Natuurlijk vertrouwde ik hem, maar nu mijn gevoelens al in de war waren geschopt, wilde ik even geen aanrakingen met Geovanni meer voordat ik alles weer op een rijtje had.

[Hoe lang kent iedereen elkaar trouwens? Ik dacht één of twee jaar of zo, omdat ze al zeventien/ achttien zijn.]

[ bericht aangepast op 18 mei 2012 - 18:02 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Geovanni Naldo Nelson.

Celeste blijft als een standbeeld staan. Het voelt vreemd. Eerst op mijn rug. Ze vond alles goed, zelfs die aanraking bij haar kont. Ik had het eigenlijk niet willen doen, maar de verleiding was te groot. Ik kon het niet weerstaan. En nu.. nu is ze een standbeeld. Dat niks meer van me wil. Haar gezicht is strak, ik kan geen emotie aflezen. Als ik mijn best doe en me concentreer op haar gevoel, krijg ik enkel een verwarde bende binnen. Misschien is ze ook wel verward. Verward van alles..
Langzaam laat ik mijn armen zakken. Ik neem mijn normale houding aan. Een hand ik mijn broek, de andere hangt langs mijn lichaam.
Ze duwt me weg en zet daarbij haar handen op mijn borst.
Ik zet een paar stappen achteruit en kijk haar afwachtend aan.
"Eh…" Ze draait zich van me weg en veegt de laatste tranen van haar wangen. "Ik vertrouw je, maar… ik kan je geen knuffel geven…"
Direct vliegen er allerlei scenario's door mijn hoofd. Beschouwd ze me als iemand zoals Jace? Ben ik geen vriend? Ben ik toch te groot en kom ik dreigend over? Oké, aan dat laatste kan ik niks veranderen.
Maar aan de andere kant kan ik haar wel begrijpen.. Hoewel.. haar is niks overkomen, toch?
"Celeste," Begin ik zacht. "Ik begrijp je, maar je hebt deze angst alleen doordat je het wel eens gezien heb? Niet.." Ik laat even een pauze vallen. "Niet omdat je zelf iets heb meegemaakt?"
Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en kijk haar aan.

[Hoe lang kent iedereen elkaar trouwens? Ik dacht één of twee jaar of zo, omdat ze al zeventien/ achttien zijn.]

[ bericht aangepast op 18 mei 2012 - 19:29 ]