RPG HorseLand | 2 - Speeltopics

TOPIC 1

Regels:

x Je mag voor anderen een beetje zeggen wat ze doen (DAARBIJ NIET: karakter veranderen, situatie veranderen, of andere recente dingen)
x 16+ is toegestaan
x Niet schelden (behalve als het je personage tegen een andere is xd)

Dagroutine:

- Opstaan (uiterlijk tot 12 uur)
- Chillen en doen wat je wilt
- Gezamelijk ontbijt (of brunch, hangt ervan af)
- Vrij rijden [11.30 tot 12.30]
- OF les krijgen, OF les geven aan beginners of kleintjes [1 tot 3]
- Tussendoor kun je altijd lunchen (is niet gezamelijk)
- Vrije tijd [3 tot 4.30]
- Les geven aan jongeren (die al goed zijn) [5 tot 7]
- Dinnertime [7.30 tot 8]
- Vrije tijd [geen limiet (geen tijd dat iedereen binnen moet zijn, dat is vrij)]

Wel aan John melden als je niet voor 12 uur terug bent en buiten hangt s' nachts een lijst (naam aftekenen als je terug bent) zodat we s' ochtends weten dat je terug bent.

[ bericht aangepast op 30 mei 2012 - 16:08 ]

how dare you speak of grace

(Yesyesyes)

"Find peace in who and what you are." — Saphira

{Whoehoe, nieuw topic \\(^.^)//}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

[wat is het laatste dat valérie zei?]

Remember to be ridiculous.

Valérie
Ik sta op van de tafel.
'Dan ga ik even iets anders aan trekken, zie ik je straks weer hier? Dan lopen we naar John toe.' Snel ren ik naar mijn kamer waar ik wat kleding aantrek. Desnoods zou ik hierin ook kunnen gaan rijden. Dan race ik weer de trap af, naar het meisje toe.
'Zo, ik ben klaar, zullen we dan naar John gaan? Als jij ook klaar bent teniminste.' Ik glimlach naar haar.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

[Mijn topics! ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Emerence
Ik kijk snel even naar mezelf. 'Ja,' zeg ik. 'Wijs me de weg maar koekje.'
Ja ik weet het, alle mensen die ik tegenkom koekje noemen is een ontzettend vervelende eigenschap van me maar het is iets waar ik gewoon niet vanaf kom. Hoe ik het ook probeer.

Remember to be ridiculous.

Valérie
'Koekje!' roep ik uit, 'Omnom, ik houd van koekjes.' Een glimlachje speelt om mijn lippen.
'Kom, dan gaan we.' Ik loop voor haar uit naar John's kantoortje, daar klop ik aan.
'John, het nieuwe meisje is er,' zeg ik zodra hij de deur open doet. Hij kijkt over me heen en kijkt naar Emerence.
'Aangenaam, ik ben John.' Hij steekt zijn hand uit.

{Ik weet niet zeker of ik John mag spelen, ik heb het hier maar even gedaan, is dat oké??}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

David;

"M-Meestal wel."
Ik lach even om zijn gestotter, het klinkt leuk.
Ik kijk vooruit en glimlach even, mijn arm doet nogsteeds pijn, maari k denk niet dat hij gebroken is. Eerder gekneusd, morgen zou ik hem wel weer iets wat kunnen bewegen denk ik.
Ik kijk opzij en kijk recht in de ogen van Alex. Hij kijkt met moeite weg en ik zie hem rood worden, god hoe vaak word hij rood?
"Je lijkt wel een aardbei, die zijn ook zo rood." Grap ik en knipoog even naar hem. "Let op waar je rijd, vriend." Zeg ik dan tegen Alex.
Ik laat de teugels van Merlin los en zit zonder hem vast te houden op zijn rug.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Emerence
Ik schud de man zijn hand. 'Emerence Mulholland, aangenaam kennis te maken. Ik hoorde dat ik hier mijn kamernummr en rooster op kan halen?'
Ja, ik ben beleefd en spreek altijd volzinnen, in de buurt van mensen die je de stempel docentachtigiets kan geven want die hebben altijd gelijk, ook als ze geen gelijk hebben. Ik krijg het rooster en kamernummer aangegeven en bedank hem. 'Ik ga mijn kamer maar even opzoeken.'

Remember to be ridiculous.

Valérie
John geeft Emerence haar rooster en kamernummer.
'Ik ga mijn kamer maar even opzoeken,' zegt ze.
'Moet ik meelopen, of denk je dat je het wel vindt?' vraag ik aan haar.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Emerence
'Als je het leuk vind is het gezellig om samen te lopen maar ik denk dat ik eerst even snel mijn koffers uit mijn auto moet halen,' zeg ik.
Mijn auto! Mijn ontzettend geweldige hippiebusje waar ik anderhalf jaar voor heb gespaard.

Remember to be ridiculous.

Valérie
'Ik loop wel mee, ik heb toch niets beters te doen,' zeg ik, 'Of misschien wel, maar dan kan ik daar nu niet zo snel op komen. Wacht even, zei je nou net jouw auto? Heb je een eigen auto?!' Jaloers kijk ik haar aan, een eigen auto, wat een luxe is dat! Mijn ouders zijn dan wel rijk, zoiets gunnen ze me niet. Zeker bang dat ik dan nooit meer naar huis kom of zo.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Emerence
'Een oude hippiebus die bijna uit elkaar viel toen ik hem na anderhalf jaar sparen kocht,' zeg ik grinnikend. 'Ik heb hem van mijn bejaarde buurvrouw overgekocht. Ze reed er toch al jaren niet meer in.'
Duchessa heb ik van mijn oom gekregen, ik moet echt niet denken dat mijn ouders me al die dingen geven en wanneer je zowel voor een auto spaart als de vezorging voor een paard moet betalen, nou ja, grootendeels dan en nog nieuwe onderdelen moet kopen om je auto aan de praat te krijgen als je hem eenmaal hebt ben je wel even bezig met sparen.

Remember to be ridiculous.

Emily
Ik kijk hoe de jongen omkeert en weg galoppeerd, ik kijk hem even na en richt me dan weer tot Mason en Liv en dat ik blij ben dat we weer mijn zijn tweeen waren. Ik kijk eventjes naar Liv die een beetje voor zich uit staarde en ik vang zo nu en dan een glimps op van zijn blauwe ogen

“ Sometimes the heart sees what is invisible to the eye “ - H. Jackson Brown Jr.

Valérie
'Oh My God, Oh My God!' roep ik terwijl ik op en neer spring, 'een hippiebus? Dat is zo awesome!'
Sommige mensen noemen me hyperactief, anderen overenthousiast, maar zo ben ik nu eenmaal, ik zie gewoon de leuke kant van de dingen in.
'Mag ik hem zien?'

[ bericht aangepast op 30 mei 2012 - 17:49 ]

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page