Ik weet niet om hoe laat ik precies ben begonnen met typen, maar plotseling rolde dit razend snel uit mijn vingers zonder dat ik er al te veel bij na hoefde te denken. Nadat ik het over had gelezen, besloot ik dat ik het met Quizlet wilde delen aangezien hier heel wat schrijvers zitten en ik me afvraag of die zich enigszins in het onderstaande herkennen. 
Het vangen van één blik lijkt genoeg te zijn. Slechts een luttele seconde de poorten van iemands ziel aanschouwen is het enige dat nodig is. Er slaat een vonk over die je besef van werkelijkheid laat verdwijnen en je zintuigen laat afdwalen naar een plek waar jij zo goed als kwaad wel en geen controle over hebt. Het is een kolkende zee van beelden, geluiden, aanrakingen en smaken die je uit het niets gevangen nemen in hun ijzersterke greep en waar jijzelf een plaatje bij kneedt. Een perfect plaatje, welteverstaan. Na verloop van tijd – misschien snel, misschien langzaam – kom je tot de conclusie dat die alles overtreffende, ideale verschijning zo onrealistisch is als de wimpers van een model op een bord van een mascarareclame, het lichaam van een man in een naaktblad en je eigen gegrinnik wanneer iemand iets vertelt dat je eigenlijk helemaal niet komisch vindt. Je begint als een passioneel vuur te spelen met littekens, moedervlekjes, verwarrende problemen, gespierde kuiten, opvliegendheid, sympathie en haat. Vanzelf ontstaat er iets bereikbaars. Je leert al het moois en ieder gebrek kennen… Alsof het van mij is, zou je tegen iemand kunnen zeggen die het niet begrijpt – als je al in staat bent om er met wie dan ook over te spreken. Welnu, dat zou je kunnen zeggen ja, maar dat doe je niet. Je doet het niet, omdat je weet dat het echt van jouw is.
Terwijl het jou stevig vasthoudt, je omarmt als je met gesloten ogen wakker in bed ligt en je het soms grijnzend, rokend of nors kijkend voorbij ziet lopen wanneer je je aandacht afwendt van de dagelijkse dingen die je doet, verschijnt er een afwezige glimlach op jouw lippen, een waas van ontembaar verlangen in je ogen of een bedenkelijke frons op je voorhoofd. Het gebeurt overal en is niet tijd of plaats gebonden. Telkens weer herhaalt het zich en iedere keer opnieuw sluit je een nog niet eerder opgemerkt detail in je hart. Een zachte of zware ademhaling, mint of alcohol. Een omhoog of omlaag getrokken spier, scheef of recht. Een egaal of met ondiepe putjes bedekt oppervlak, zacht of ruw.
Je zet het vormen voort, soms gedwongen en gehaast of juist plotseling in een mentaal serene rust. De imperfecties slagen er keer op keer in om het mooier te maken dan voorheen. Je gaat het koesteren, je houdt ervan. En dan gaat het mis. Hetgeen dat ooit zo tastbaar was in je hoofd verandert in iets onbereikbaars, doordat je er fysiek naar gaat zoeken. De magie van je gedachtenkronkels wordt belemmerd, want je snakt naar hersenspinsels in het hier en nu. Je wordt overladen door teleurstelling, misschien wanhoop, het gevoel dat je gestoord bent of andere emoties die te koppelen zijn aan innerlijke ellende waar je niemand van op de hoogte wilt brengen.
Je probeert ervan af te blijven, omdat je bang bent om te dromen. Je wilt niet nogmaals oog in oog komen te staan met het feit dat de realiteit je niet hetgeen kan of wilt geven waar je zo naar verlangt. Niets lijkt nog nut te hebben, totdat je de kracht vindt om je schrijversgeest te berispen en door elkaar te schudden. Je legt uit dat de woorden op het papier geen speciale lading meer bevatten als ze enkel en alleen zijn geschreven omdat hetgeen, dat mensen die geen greintje creativiteit bezitten het ‘echte’ leven zouden noemen, niet te bieden heeft wat jij zoekt. Je vertelt tegen je schrijversgeest dat het tijd is om weer eens samen te werken en te genieten van alles wat je meemaakt, of dat nu het moment is waarop je door de stad slentert of op een vel een scène creëert waarin je hoofdpersonage eindelijk de lippen proeft van degene waar ze nooit samen mee zou kunnen zijn. Het zoeken stopt. Je schoolwerk, baan of huishouden smelt weer samen met de slecht verlichte gangen in het gotische kasteel, het bordeel waar je een onschuldige dame van lichte zeden hebt laten sterven… Of natuurlijk de omhelzing van dat ene karakter dat jouw hart gestolen heeft.
[ bericht aangepast op 6 okt 2012 - 13:11 ]
If you wanna fly, you got to give up the shit that weighs you down.
