• 1729, de gouden eeuw van de piraten loopt ten einde en het word moeilijker. De zwaar beladen schepen vormen niet meer zo’n makkelijke prooi als daarvoor, dus zoeken deze piraten een nieuwe en makkelijkere manier om hun prooi alsnog buit te maken. De bemanning van The Ophelia merkt ook dat alles slechter gaat. Het eens zo mooie schip dobbert al een tijdje haveloos rond op de woeste zee, terwijl haar bemanning uitgedund is door verschillende gevechten. Het lot is ze gunstig gezind als ze plotseling op het kleine, maar magische eilandje ‘Lighthouse Cove’ stuiten.
    Het eilandje is maar klein, de wateren om het eiland levensgevaarlijk. Dat is één van de redenen waarom niemand het eiland bezoekt. De trouwe vuurtorenwachter, die al generaties lang door dezelfde mannen word vervuld, loodst alle schepen netjes om het eiland. Het eiland is maar dunbevolkt, met een enkel dorpje dicht bij de vuurtoren en het strand. Voor de rest bestaat het eiland vooral uit een magisch, tropisch bos.
    De komst van de piraten word door sommige als een kleine verademing beschouwt, een afleiding van het dagelijkse leven. De piraten zuipen veel, maken gebruik van alle wat ze tegen komen en lokken de schepen in de val door de vuurtoren te saboteren. Uiteraard is niet iedereen hier blij mee, zoals een deel van de kleine bevolking en natuurlijk de trouwe vuurtorenwachter, die buiten het zicht van de piraten probeert om de schepen veilig weg te krijgen.


    Regels:
    - Lange posts van 200-300 woorden is echt een minimum. Dat houd in dat je minstens 10 of meer regels schrijft, een kort hoofdstuk eigenlijk. Dit houd dus niet in dat je om de regel of om de twee regels een enter doet.
    - Je schrijft in de ik-vorm, met de naam van je personage boven je post.
    - Geen onnodig gequote! Daarvan rekken de pagina’s uit en je hoeft echt niet een reactie te quoten als hij op de vorige pagina staat of als je een reactie op iemand schrijft, al is het al even geleden. Je neemt trouwens zelf maar even de moeite om een reactie terug te zoeken als je dat nodig hebt.
    - Niet off-topic gaan! Je bespreekt dingen maar in iemands gastenboek of via een privé bericht. Kleine dingetjes mogen uiteraard wel.
    - Geen Mary Sues, niemand houd ervan om met perfecte personages te spelen of mensen die zich overal uit weten te redden.
    - 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
    - Maximaal 3 rollen.
    - Geen mensen die al snel stoppen, denk daar goed over na voor je jezelf aanmeld. Meld het wel als je afwezig bent of wel wilt stoppen.

    Piraten:
    - Nicholas Elijah Hawkins Hidan - kapitein
    - Alice Gwyn Barwick Assassin - rechterhand
    - Bernadette Mary-Ann Raydel Permission
    - Peyton Locke Neiva
    - Noël Sam Thomson Frodo

    Eilandbewoners:
    - Ezra Gilbert Jenkins Assassin
    - Milan Montgomery Gasai
    - Aurélie Gabrielle du Aquitaine Neiva
    - Milena Cassia Jenkins Hidan
    - Hassu Kins Wiarda

    Rollentopic
    Een kleine map van het eiland.
    Bij het dorpje moet je je zoiets voorstellen.

    Het begin:
    Het is vroeg in de ochtend, de dageraad breekt pas net aan waardoor het nog redelijk donker is. De eilandbewoners doen gewoon hun ding, terwijl de piraten hun plan om de vuurtoren over te nemen helemaal klaar gemaakt hebben. De piraat Peyton Locke heeft de vuurtoren al verkend en verslag uit gebracht bij de kapitein om het plan compleet te maken. Nu hebben ze het schip veilig achter wat rotsen gelegd om vervolgens de vuurtoren over te gaan nemen. De piraten gaan ook naar het dorp en kunnen zelf kiezen of ze zich daar huisvesten of op de boot blijven.


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Ezra zucht. 'Goed, ik ga wel mee,' bromt hij. Het is wel duidelijk dat hij niet mee wilt, daarom schud ik mijn hoofd. 'Nee, laat maar. Als je geen zin hebt om mee te gaan dan hoeft het niet, ik kan mezelf heus wel redden,' mompel ik. Ik heb er geen zin in dat hij met tegenzin meegaat, ik wil hem niet tot last zijn.
    'Maak je me dan wel wakker, als je gaat?' vraagt hij zacht. Ik haal mijn schouders op. 'Misschien, als ik het niet vergeet en als ik niet meteen weg moet,' antwoord ik, hoewel ik eigenlijk nu al weet dat ik dat niet zal doen. Hij zal me dan waarschijnlijk toch alleen maar over willen halen om toch te blijven.
    'Ze vinden je misschien wel wat raar, maar dat is omdat je anders bent dan ons. Stiekem vinden ze je wel aardig, maar niemand hier doet ook echt aardig. Ze zijn zelf gewoon raar. Je moet je niets van hen aantrekken Aurélie, en gewoon doen waar je zelf zin in hebt. Als het niet te gevaarlijk is dan,' zegt Ezra. 'Lieg niet Ezra,' zucht ik. 'Ik weet heus wel dat ze me niet aardig vinden, sommige durven zelfs niet met me te praten.' Ik moet echter eerlijk toegeven dat wanneer zij bij mij gestrand zouden zijn, ik ook niet met hun zou praten. Ik snap ze wel. 'En ik doe altijd waar ik zin in heb, ook al is dat gevaarlijk,' vervolg ik eigenwijs.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    Als ik brom dat ik wel mee ga, schud ze weer met haar hoofd. Ze is verdomme wel erg koppig aan het doen nu. Zulke meisjes kennen de gevaren dus niet. Ze mag blij zijn dat ze hier is gestrand en niet op één of ander gekken eiland. "Nee, laat maar. Als je geen zin hebt om mee te gaan dan hoeft het niet, ik kan mezelf heus wel redden." mompelt ze. Ik glimlach, "Het is niet dat ik geen zin heb hoor, ik heb gewoon nog andere verplichtingen, die ik daarnet eigenlijk al moest doen. Maar met jou meegaan is eigenlijk gewoon leuker." zeg ik tegen haar en haal mijn schouders wat op.
    Ze haalt haar schouders op als ik vraag of ze me dan wakker wilt maken. "Misschien, als ik het niet vergeet en als ik niet meteen weg moet." antwoord ze en ik pers er een glimlachje uit. "Oké, ik zou wel graag afscheid van je willen nemen." mompel ik. Ik besef me dat ze ons echt niet echt aardig vind, dat ze dit daarom zegt. Voor mij heeft ze het juist verpest, door die kus. Hierdoor voel ik me nerveuzer bij haar, dichterbij en mag ik haar juist meer, in plaats van minder. Stomme reactie.
    "Lieg niet Ezra." zucht ze. "Ik weet heus wel dat ze me niet aardig vinden, sommige durven zelfs niet met me te praten." Ik bijt even op mijn lip. "Ze zijn gewoon nog niet aan je gewend. Het komt vanzelf wel." Is mijn zachte antwoord. "En ik doe altijd waar ik zin in heb, ook al is dat gevaarlijk." vervolgt ze eigenwijs. Ik moet er zacht om lachen. "Ja, dat heb ik gemerkt, madame." antwoord ik met een plagerige, maar nerveuze ondertoon in mijn stem.


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Ezra glimlacht. 'Het is niet dat ik geen zin heb hoor, ik heb gewoon nog andere verplichtingen, die ik daarnet eigenlijk al moest doen. Maar met jou meegaan is eigenlijk gewoon leuker,' zegt hij. Ik zucht even. 'Je had niet met me mee moeten gaan terwijl je andere dingen moest doen, Ezra,' zucht ik. Ik weet nog wel dat thuis, wanneer je iets niet had gedaan, terwijl dat je dat wel opgedragen was, vader erg boos werd. Hij is meer van de harde aanpak. Moeder van de zachte.
    'Oké, ik zou wel graag afscheid van je willen nemen,' mompel hij, nadat hij er een glimlachje uit heeft geperst. Volgens mij komt het wat verkeerd over en denkt hij nu dat ik hem niet mag. 'Ik maakte maar een grapje, tuurlijk zou ik afscheid van je komen nemen. Ik vind je aardig, ' zeg ik daarom maar.
    Ezra bijt op zijn lip als ik zeg dat ik heus wel weet dat ze me niet aardig vinden. 'Ze zijn gewoon nog niet aan je gewend. Het komt vanzelf wel,' zegt hij zacht. Ik kijk hem iets onzeker aan. 'Denk je dat echt?' vraag ik aarzelend.
    Als ik zeg dat ik altijd doe waar ik zin in heb lacht Ezra zacht. 'Ja, dat heb ik gemerkt, madame,' antwoordt hij plagerig, maar er is een nerveuze ondertoon in zijn stem te horen. Ik klak met mijn tong. 'Dan weet je dus ook dat ik gewoon naar de vuurtoren ga, ook al denk jij dat het niet veilig is.'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    Aurélie zucht even. "Je had niet met me mee moeten gaan terwijl je andere dingen moest doen, Ezra.' zucht ze. Ik schud snel met mijn hoofd. "Nee, het waren eigenlijk Mila haar verplichtingen, die ik overnam omdat zij er geen zin in had. Dus eigenlijk hoef ik geen andere dingen te doen." Ik haal losjes mijn schouders op terwijl ik me wel iets schuldig erover voel.
    "Ik maakte maar een grapje, tuurlijk zou ik afscheid van je komen nemen. Ik vind je aardig." zegt ze dan en mijn glimlach die er net nog uitgeperst was, word plotseling een stuk breder. "Je bent geweldig, Aurélie!" zeg ik iets over enthousiast, zoals alleen ik dat kan. Ze kijkt me iets onzeker aan. "Denk je dat echt?" vraagt ze aarzelend. Ik knik gelijk. "Natuurlijk, anders zou ik het niet zeggen." merk ik op.
    Hierna klakt ze met haar tong. "Dan weet je dus ook dat ik gewoon naar de vuurtoren ga, ook al denk jij dat het niet veilig is." Ik glimlach. "Ja dat weet ik en dat is precies waarom ik nu met je meega." is mijn simpele antwoord. "Dus, de vuurtoren dus. Waarom wil je daar zo graag opnieuw naar toe?" vraag ik nieuwsgierig om het onderwerp een andere draai te geven.


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Ezra schudt snel zijn hoofd. 'Nee, het waren eigenlijk Mila haar verplichtingen, die ik overnam omdat zij er geen zin in had. Dus eigenlijk hoef ik geen andere dingen te doen.' Nonchalant haalt hij zijn schouders op. Ik zucht even, er nog steeds van overtuigd dat Mila haar verplichtingen zelf moet doen, en dat ze die niet op Ezra moet schuiven. Als ze later kinderen krijgt kan ze Ezra daar ook niet voor laten zorgen.
    Zijn glimlach wordt breder wanneer ik zeg dat ik afscheid van hem zal nemen. 'Je bent geweldig, Aurélie!' zegt hij enthousiast. Ik begin ik zacht te lachen. 'Natuurlijk ben ik geweldig,' grijns ik. 'Wat had je anders verwacht?' vraag ik quasi-arrogant.
    Hij knikt gelijk. 'Natuurlijk, anders zou ik het niet zeggen,' merkt hij op. Ik haal mijn schouders op. 'Het zal ook wel,' zucht ik. 'Het kan me niet schelen wat ze van me vinden,' mompel ik er achteraan.
    Ezra glimlach. 'Ja dat weet ik en dat is precies waarom ik nu met je meega. Dus, de vuurtoren dus. Waarom wil je daar zo graag opnieuw naar toe?' vraagt hij nieuwsgierig. Nadenkend bijt ik op mijn volle onderlip. 'Het is er gewoon mooi,' antwoord ik uiteindelijk. 'En voor de rest is hier niet zo veel te doen.'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    Aurélie zucht nog even en ik weet heus wel wat ze denkt. Natuurlijk, Mila moet ook wel eens zelf iets doen. Ik doe ook heus niet alles voor haar, maar nu is ze nog jong en... ongetrouwd. Dat zal wel niet zo lang meer zo blijven, ik weet wat mijn vader aan het doen is en ik ben het er echt niet mee eens. Mijn vader en ik hebben dan ook een enorme ruzie erover gehad voor hij wegging, wat erin resulteerde dat we een paar dagen niet hebben gepraat en geen afscheid genomen hebben. Volgens mij weet Mila niet dat ik het ook weet en ik zal er dan ook een stokje voor proberen te steken. Ik word de meest irritante schoonbroer ooit met de meest ranzige praatjes over Mila.
    Ze begint zacht te lachen op mijn enthousiasme. "Natuurlijk ben ik geweldig." grijnst ze. "Wat had je anders verwacht?" vraagt ze quasi-arrogant en ik word gelijk weer vuurrood en schud haastig mijn hoofd. "Niets anders, natuurlijk." murmel ik stotterend en wend snel mijn rooie kop af, voordat ze het ziet, al is dat vast ook allang te laat. Ik word soms gek van mezelf, maar het valt me nog mee dat Aurélie nog bij me rondhangt en me zelfs een kus heeft gegeven. Volgens mij vind ze het ook een stuk vermakelijker dan de meeste meisjes.
    Ze haalt haar schouders op. "Het zal ook wel." zucht ze. "Het kan me niet schelen wat ze van me vinden." mompelt ze er achter aan. Ik glimlach wat. "Goede instelling." merk ik op. "Wees maar gewoon jezelf en laat de rest maar. Ik weet hoe leuk je bent en als zij er te laat achter komen is dat hun eigen schuld toch?" vraag ik met een grijnsje. Over het algemeen ben ik wel goed in anderen oppeppen.
    Nadenkend bijt ze op haar volle onderlip als ik vraag waarom ze daar heen wilt. "Het is er gewoon mooi." antwoord ze uiteindelijk. "En voor de rest is hier niet zo veel te doen." Ik kijk haar wat verbaasd aan. "Nee, er is hier genoeg te doen! Ik ken nog wel een plek waar het heel mooi is en waar je iets te doen hebt, buiten het dorp. Vertrouw je me?" vraag ik met een uitdagende glimlach op mijn lippen.


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Ezra wordt gelijk rood en hij schudt snel zijn hoofd. 'Niets anders, natuurlijk,' murmelt hij stotterend en hij wendt zijn rode hoofd af. Ik grinnik weer. 'Het was maar een grapje, Ezra,' zeg ik. 'Ik word heus niet boos als je het niet met mij eens zou zijn, over dat ik geweldig ben,' vervolg ik met een lichte grijns. Het is echt vermakelijk om hem te plagen.
    Hij glimlacht iets. 'Goede instelling. Wees maar gewoon jezelf en laat de rest maar. Ik weet hoe leuk je bent en als zij er te laat achter komen is dat hun eigen schuld toch?' grijnst hij. Ik glimlach lieflijk naar Ezra. 'Je bent echt lief,' zeg ik op een vrolijke toon. 'Jij bent de enige hier die ik aardig vind,' voeg ik er aan toe, nog steeds met die lieflijke glimlach.
    Als ik zeg dat hier niks te doen is kijkt Ezra me verbaasd aan. 'Nee, er is hier genoeg te doen! Ik ken nog wel een plek waar het heel mooi is en waar je iets te doen hebt, buiten het dorp. Vertrouw je me?' vraagt hij met een uitdagende glimlach. 'Ja, ik vertrouw je,' grinnik ik. We beginnen te lopen en ongeveer 20 minuten later komen we bij een meertje. Als ik het heldere water van het meertje zie besluit ik gelijk dat ik wil zwemmen. Dat zal in mijn onderjurk moeten, maar dat maakt niet uit. Ezra is toch geen enge verkrachter.
    'Ik wil zwemmen,' meld ik Ezra, waarna ik een poging doe mijn jurk los te krijgen, wat niet echt lukt. Ik zucht even en kijk Ezra zo lief mogelijk aan. 'Wil je misschien mijn jurk losmaken?'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    Ze grinnikt als ik met een rood gezicht mijn hoofd van haar afwend. Ze heeft het wel door en volgens mij doet ze het er om! "Het was maar een grapje, Ezra." zegt ze. "Ik word heus niet boos als je het niet met mij eens zou zijn, over dat ik geweldig ben." vervolgt ze met een lichte grijns. Ik lach nerveus. "Oké, ik zal het onthouden." murmel ik nog veel nerveuzer. Ik vraag me of er ooit een tijd komt dat ik normaal zal kunnen doen.
    Ze glimlacht lieflijk naar mij. "Je bent echt lief." zegt ze op een vrolijke toon. "Jij bent de enige hier die ik aardig vind." voegt ze er aan toe, nog steeds met die lieflijke glimlach. Ik ben blij met het compliment, maar het word me al snel teveel waardoor ik weer met een rood hoofd weg kijk. "Er zijn heus wel meerdere aardige mensen hoor." murmel ik dan.
    "Ja, ik vertrouw je." grinnikt ze. Ik glimlach breed en ik ga haar voor, op weg naar één van de meertjes op dit eiland. Niet de modderige die zich dichtbij het dorp bevind en waar kinderen in schijten, maar één van de mooiere, die dichtbij de kliffen ligt. Het is ongeveer 20 minuten lopen tot we bij het betoverende meertje aankomen. "Tada!" zeg ik en ik spreid mijn armen wijd uit met een brede glimlach op mijn jongensachtige gezicht.
    "Ik wil zwemmen." meld ze me, waarna ze een poging doet om haar jurk los te krijgen, wat niet echt lukt. Shit, dat was ik vergeten. Dat hoort ook bij zwemmen. Met Mila zwem ik ook vaak, maar dan levert het natuurlijk geen problemen op. Ze zucht even en kijkt me zo lief mogelijk aan. "Wil je misschien mijn jurk losmaken." Ik word opnieuw rood en knik onhandig. "Eh, ja, natuurlijk." murmel ik. Mijn normaal gesproken zo behendige vingers vechten wat met haar jurk voordat ik deze ook daadwerkelijk los kan maken.
    Hierna trek ik snel mijn kleding uit, tot ik in mijn witte linnen boxer sta. "Wie het eerste in het water ligt!" Ik probeer hiermee Aurélie in haar onderjurk te mijden, maar het lukt niet waardoor ik nog roder word en snel op het water afren om er met een flinke plons in het springen. Het heldere water vliegt alle kanten op en beneemt even mijn adem om het nog een beetje kou aanvoelt, maar je went er snel genoeg aan.


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Als ik vraag of hij mijn jurk los wilt maken wordt zijn hoofd weer rood en knikt hij onhandig. Hij moet er echt iets aan doen. Over het algemeen is het wel schattig, maar als het altijd gebeurt als iemand hem iets vraagt, dan is het nogal een afknapper. 'Éh, ja natuurlijk,' murmelt hij. Ik draai mijn rug naar hem toe zodat hij erbij kan. Het duurt even voordat hij mijn jurk los heeft gekregen. Ik glimlach naar hem als ik merk dat mijn jurk los is. 'Dank je, Ezra.'
    Haastig trekt hij zijn eigenlijk kleding uit, terwijl ik juist rustig de jurk verder uittrek totdat in mijn witte onderjurk sta. Ezra is waarschijnlijk één van de weinige jongens waarmee ik dit zou kunnen doen, bij andere jongens zou ik het niet echt vertrouwen om zo "naakt" te zijn.
    'Wie het eerste in het water ligt!' roept Ezra waarna hij op het water afrent en er met een flinke plons in springt. 'Je weet dat ik daar niet aan doe,' grinnik ik terwijl ik ook naar het water loop en voorzichtig mijn teen erin steek. Het water voelt een stuk kouder aan als verwacht, waardoor ik even aarzel, maar er uit eindelijk toch verder in ga.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    Aurélie heeft zich met haar rug naar mij toe gedraaid zodat ik haar jurk los kon maken, wat even duurt. Ze glimlacht naar me als ik eindelijk haar jurk los heb. "Dank je, Ezra." zegt ze, maar ik ben allang bezig met mezelf uitkleden zodat ik heel snel het water in kan. Aurélie is ondertussen bezig om haar jurk uit te trekken zodat er een witte onderjurk verschijnt. Helaas valt mijn blik er op en spring ik snel in het water.
    "Je weet dat ik daar niet aan doe." hoor ik haar grinniken als ik boven kom. Ja, dat is wel echt iets voor haar. Ze loopt op haar gemak naar het water toe en steekt haar teen er in. Ze aarzelt, maar gaat er toch verder in. Met een knalrode kop spiek ik stiekem naar haar. Zo naakt heb ik haar volgens mij nog nooit gezien en het is eerlijk gezegd nog best interessant, als ik er maar niet te lang naar kijk en zolang het haar maar niet opvalt dat ik naar haar kijk.
    "Kom op, Aurélie." zeg ik vervolgens als ik mijn blik weer afgewend heb en door het water heen drijf. "Zo koud is het nou ook weer niet, wees geen watje." daag ik haar uit. Bij jongens werken dat soort dingen meestal perfect, bij Mila ook, maar ik weet niet of het bij haar ook zal werken. Ik zwem wat in de rondte, terwijl ik me afvraag of ze eigenlijk wel kan zwemmen. Vast wel, anders had ze dat ongeluk niet overleeft en was ze nu niet hier, of ze moet enorm veel geluk gehad hebben. Ik gok er toch op dat ze wel kan zwemmen.


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Voor een paar seconden lijkt het alsof Ezra naar mij gluurt, maar die gedachte schud ik weg. Daar is hij te beleefd voor, en aangezien hij al bijna gaat hyperventileren van een simpele kus, zou ik het wel door hebben als hij nu naar mij zou kijken. Dat zijn hoofd rood is maakt niet echt uit, die is vandaag constant rood geweest.
    Het water vind ik eigenlijk echt te koud, waardoor ik er maar tot mijn kuiten in loop. 'Kom op, Aurélie,' zegt Ezra. Als ik zijn kant op kijkt zie ik dat hij door het water drijft, alsof hij totaal geen last heeft van de kou. 'Zou koud is het nou ook weer niet, wees geen watje,' daagt hij me uit. Ik trek mijn wenkbrauw iets op en schud mijn hoofd. 'Liever een watje dan een blok ijs,' grinnik ik, waarna ik toch verder loop.
    Ik vraag me af hoe diep het meertje is. Het kleine meertje thuis, vlakbij het kasteel, is niet heel erg diep. Mijn broer kan er op diepste punt nog staan. Hij is wel een kop groter als mij, dus ik moest op dat punt alsnog watertrappelen. Één van de vrienden van mijn broer heeft me leren zwemmen toen ik een jaar of dertien, veertien was. Mijn broer had de jongen geslagen toen hij er achterkwam dat de jongen in ruil voor het leren zwemmen een kus wilde. Dat was best grappig.
    Inmiddels komt het water tot mijn middel.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    Aurélie is er tot haar kuiten ingegaan als ik er iets van zeg. Als ik haar uitdaag trekt ze haar wenkbrauw iets op en schud ze met haar hoofd. "Liever een watje dan een blok ijs." grinnikt ze, waarna ze toch verder loopt. Dit soort dingen werken ook nooit bij haar, hoewel ze wel iets verder loopt. "Je word heus geen blok ijs, je houd er gewoon van om je aan te stellen." blijf ik haar vermaakt uitdagen. Ik ben nu iets meer in mijn element, hoewel ik nog altijd afgeleid word door haar onderjurk en om hoe naakt ze wel niet is. Ik kan me amper voorstellen ooit een vrouw helemaal naakt te zien als dit me al zo nerveus kan maken.
    Ik trek een paar baantjes door het water heen om mezelf af te leiden van haar en denk aan de mooie herinneringen die ik met Mila deel, sommige met mijn vader en moeder, al heb ik maar heel weinig herinneringen aan onze moeder. Ze is al lang geleden gestorven, iets waar ik liever niet aan denk. Ik denk dat Mila en ik daardoor zo zijn geworden, ook omdat onze vader nooit thuis is. Ik ben de oudste en zorg goed voor Mila. Vind ik dan, volgens mij zal Aurélie er toch wel anders over denken. Ik vraag me af of ze weet dat mijn vader er nooit is.
    Ik kom dichterbij haar maar probeer verder niet op haar te letten. Ik kom een stukje overeind waardoor mijn voeten de bodem raken en mijn bleke en jongensachtige borstkas uit het water komt. "Je bent te langzaam." lach ik en ik doe precies hetzelfde als wat ik bij Mila zou doen. Ik spetter een hele plens water omhoog, zo richting Aurélie en dat herhaal ik razendsnel een paar keer terwijl ik jongensachtig lach.


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    'Je word heus geen blok ijs, je houd er gewoon van om je aan te stellen,' daagt hij me geamuseerd uit. Ik snuif iets verontwaardigd. 'Ik stel me helemaal niet aan!' protesteer ik. Ik doe mijn mond al open om er uit te flappen dat hij zich pas aanstelt, aangezien hij al hij moet blozen wanneer een meisje alleen maar naar hem kijkt. Ik weet het echter nog net op tijd in te slikken en pers mijn volle lippen op elkaar. Ik zou niet weten waar ik eerder voor zou kiezen. Een jongen zoals Ezra, die om het minste of geringste al rood wordt, of een jongen die zichzelf helemaal geweldig vindt. Maar goed, alles is beter als die vieze barbaar van het strand.
    Ezra zwemt naar me toe en gaat staan, zodat zijn borstkas uit het water komt. 'Je bent te langzaam,' lacht hij waarna hij water richting mij begint te plenzen. Ik knijp mijn grijsblauwe ogen dicht en wacht totdat hij klaar is met zijn plagerige gedrag. Als hij gestopt is open ik mijn ogen weer en kom in tot de conclusie dat ik door Ezra's gespetter helemaal nat ben. 'Ik ben niet langzaam, ik neem er gewoon de tijd voor om aan het water te wennen,' zeg ik terwijl ik naar hem toe zwem en mijn handen op zijn schouders zet, in een poging hem onderwater te duwen.


    Reactie met de cap'tein?


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ezra Gilbert Jenkins

    Ze snuift wat verontwaardigt als ik zeg dat ze zich aanstelt. "Ik stel me helemaal niet aan!" protesteert ze. Hierna doet ze haar mond weer open en ik kijk haar afwachtend aan, maar er komt niets en ze perst haar volle lippen weer op elkaar. Ik lach zachtjes. "Echt wel. Straks ben je een aansteller en een blokje ijs." plaag ik.
    Ze doet niets als ik bezig met met haar nat spetteren, maar als ik stopt opent ze haar grijsblauwe ogen weer, die ze tegen het water gesloten had. Op dat moment verstijf ik helemaal en zakt mijn mond zelfs iets open. Haar onderjurk is nat en helemaal doorschijnend geworden! Hij plakt aan haar lichaam en verhult niets meer, waardoor ik licht in mijn hoofd word. Wauw. Zelfs haar stem haalt me niet uit mijn trance terwijl ik staar, volgens mij heeft ze het niet door.
    "Ik ben niet langzaam, ik neem er gewoon de tijd voor om aan het water te wennen." zegt ze terwijl ze naar me toe zwemt en haar handen op mijn schouders zet, in een poging me onderwater te duwen. Normaal zou het haar niet gelukt zijn, maar nu wel. Met mijn gloeiende wangen ga ik plots kopje onder en kom ik proestend weer boven, maar ik grijns. Ik hou mijn ogen op haar gezicht gericht en trek haar mee naar beneden, onder water. Hierna zwem ik gelijk weer naar boven en wacht in triomfantelijk tot zij ook boven is.


    Your make-up is terrible

    Aurélie Gabrielle du Aquitaine
    Ezra lacht zachtjes. 'Echt wel. Straks ben je een aansteller en een blokje ijs,' plaagt hij. Ik steek mijn tong naar hem uit. 'Dan ben ik tenminste wel een goed uitziende aansteller en blokje ijs,' grinnik ik.
    Als hij mij nat spettert knijp ik mijn ogen dicht tegen het water en wanneer hij is gestopt open ik ze weer. Vaagjes merk ik op dat hij me aanstaart maar ik besteed er niet echt aandacht aan en probeer hem onderwater te duwen, wat tot mijn verbazing nog lukt ook. Meestal krijg ik het niet voor elkaar mensen onderwater te duwen, zelfs niet als ze jonger dan mij staan, laat staan oudere mensen. Daarbij is Ezra een jongen, een stuk zwaarder en een stuk langer. Proestend komt hij weer boven, maar wel met een grijns op zijn gezicht. Als ik door heb dat hij me onderwater gaat trekken hap ik snel naar adem waarna ik kopje ondergaan. Mijn ogen, die ik gesloten had, open ik en ik zie dat Ezra al weer naar boven gezwommen is. Zachtjes prik ik hem in zijn buik om daarna ook naar boven te zwemmen. Vlak voor hem kom ik boven. 'Dat was een verrassingsaanval, niet eerlijk,' zeg ik met een pruillipje.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered