[RPG] Lighthouse Cove || 1 - Speeltopics

1729, de gouden eeuw van de piraten loopt ten einde en het word moeilijker. De zwaar beladen schepen vormen niet meer zo’n makkelijke prooi als daarvoor, dus zoeken deze piraten een nieuwe en makkelijkere manier om hun prooi alsnog buit te maken. De bemanning van The Ophelia merkt ook dat alles slechter gaat. Het eens zo mooie schip dobbert al een tijdje haveloos rond op de woeste zee, terwijl haar bemanning uitgedund is door verschillende gevechten. Het lot is ze gunstig gezind als ze plotseling op het kleine, maar magische eilandje ‘Lighthouse Cove’ stuiten.
Het eilandje is maar klein, de wateren om het eiland levensgevaarlijk. Dat is één van de redenen waarom niemand het eiland bezoekt. De trouwe vuurtorenwachter, die al generaties lang door dezelfde mannen word vervuld, loodst alle schepen netjes om het eiland. Het eiland is maar dunbevolkt, met een enkel dorpje dicht bij de vuurtoren en het strand. Voor de rest bestaat het eiland vooral uit een magisch, tropisch bos.
De komst van de piraten word door sommige als een kleine verademing beschouwt, een afleiding van het dagelijkse leven. De piraten zuipen veel, maken gebruik van alle wat ze tegen komen en lokken de schepen in de val door de vuurtoren te saboteren. Uiteraard is niet iedereen hier blij mee, zoals een deel van de kleine bevolking en natuurlijk de trouwe vuurtorenwachter, die buiten het zicht van de piraten probeert om de schepen veilig weg te krijgen.

Regels:
- Lange posts van 200-300 woorden is echt een minimum. Dat houd in dat je minstens 10 of meer regels schrijft, een kort hoofdstuk eigenlijk. Dit houd dus niet in dat je om de regel of om de twee regels een enter doet.
- Je schrijft in de ik-vorm, met de naam van je personage boven je post.
- Geen onnodig gequote! Daarvan rekken de pagina’s uit en je hoeft echt niet een reactie te quoten als hij op de vorige pagina staat of als je een reactie op iemand schrijft, al is het al even geleden. Je neemt trouwens zelf maar even de moeite om een reactie terug te zoeken als je dat nodig hebt.
- Niet off-topic gaan! Je bespreekt dingen maar in iemands gastenboek of via een privé bericht. Kleine dingetjes mogen uiteraard wel.
- Geen Mary Sues, niemand houd ervan om met perfecte personages te spelen of mensen die zich overal uit weten te redden.
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Maximaal 3 rollen.
- Geen mensen die al snel stoppen, denk daar goed over na voor je jezelf aanmeld. Meld het wel als je afwezig bent of wel wilt stoppen.

Piraten:
- Nicholas Elijah Hawkins Hidan - kapitein
- Alice Gwyn Barwick Assassin - rechterhand
- Bernadette Mary-Ann Raydel Permission
- Peyton Locke Neiva
- Noël Sam Thomson Frodo

Eilandbewoners:
- Ezra Gilbert Jenkins Assassin
- Milan Montgomery Gasai
- Aurélie Gabrielle du Aquitaine Neiva
- Milena Cassia Jenkins Hidan
- Hassu Kins Wiarda

Rollentopic
Een kleine map van het eiland.
Bij het dorpje moet je je zoiets voorstellen.

Het begin:
Het is vroeg in de ochtend, de dageraad breekt pas net aan waardoor het nog redelijk donker is. De eilandbewoners doen gewoon hun ding, terwijl de piraten hun plan om de vuurtoren over te nemen helemaal klaar gemaakt hebben. De piraat Peyton Locke heeft de vuurtoren al verkend en verslag uit gebracht bij de kapitein om het plan compleet te maken. Nu hebben ze het schip veilig achter wat rotsen gelegd om vervolgens de vuurtoren over te gaan nemen. De piraten gaan ook naar het dorp en kunnen zelf kiezen of ze zich daar huisvesten of op de boot blijven.

---

Your make-up is terrible

Ezra Gilbert Jenkins

Aurélie zucht even en klakt met haar tong. "Misschien ben ik ook wel getrouwd, weet jij veel." meld ze me, maar ik schud abrupt met mijn hoofd. "Echt niet, niet liegen. Anders had je me niet gekust." zeg ik eigenwijs en ik voel haar lippen plots weer op die van mij, alsof het opnieuw gebeurt en ik krijg weer een rode kop, alleen niet zo rood als anders. Misschien raak ik er eindelijk aan gewend, dat zou wel geweldig zijn, alleen minder als ik alleen aan haar gewend raak, want zij word mijn vrouw toch niet. Misschien raak ik er daarom wel aan gewend en kan ik er tegen.
Haar mond zakt iets open als ik dingen begin te vragen en ze kijkt me ongelovig aan, waardoor ik wel weer opnieuw rood kleur. Oeps... "Ik moet helemaal niks, Ezra." zegt ze iets verbaasd. "Dat is privé." Mijn blik gaat door deze woorden naar teleurgesteld en ik trek een pruillipje. "Nee, je moet ook niets, maar..." Ik bijt even op mijn lip en zucht dan. "Ik wil het zo graag weten, Aurélie. Dan lijk ik tenminste ook een man. Ik wil er ook bij horen." Mijn stem sterft weg aan het einde van de zin en beschaamt draai ik me nu om. Jeetje, wat vraag ik nu weer van haar?

---

Your make-up is terrible

Aurélie Gabrielle du Aquitaine
Ezra schudt gelijk met zijn hoofd wanneer ik zeg dat ik misschien wel getrouwd ben. 'Echt niet, niet liegen. Anders had je me niet gekust,' zegt hij eigenwijs. Iets later wordt hij weer rood en ik grinnik zacht. 'Hmm, misschien vind ik mijn man wel niet aardig, en kuste ik je daarom,' zeg ik tegen Ezra. Dat de kus eigenlijk geen echte kus was zeg ik er maar niet bij. Als ik hem echt zou kussen, zou ik dat heel anders doen.
Wanneer ik zeg dat het privé is wordt de blik in zijn ogen naar teleurgesteld en trekt hij een pruillipje. 'Nee, je moet ook niets, maar...' Hij bijt op zijn lip, die er ondertussen haast opgezwollen uitziet. 'Niet op zoveel op je lip bijten, dadelijk valt 'ie er nog af,' zeg ik. Hij zucht. 'Ik wil het zo graag weten, Aurélie. Dan lijk ik tenminste ook een man. Ik wil er ook bij horen.' Zijn stem sterft weg aan het einde van de zin en beschaamd draait hij zijn hoofd de andere kant op. Iets medelevend kijk ik hem aan, waarna ik tot de conclusie komt dat mijn onderjurk droog is, hoewel mijn lichtblonde lokken nog wel nat zijn, en ik mijn gewone jurk weer aantrek. Het korset wil niet echt lukken, dus dat moet ik zo maar aan Ezra vragen.
Ik loop naar hem toe, ga naast hem zitten en geef hem een lichte knuffel. 'Wat wil je precies weten?' vraag ik aarzelend.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ezra Gilbert Jenkins

Ze grinnikt omdat ik toch weer rood word. "Hmm, misschien vind ik mijn man wel niet aardig, en kuste ik je daarom." zegt ze tegen mij en ik kijk even naar haar op. "Dat denk ik niet, je hebt geen man." blijf ik stug vol houden. "Anders heb je me gebruikt en dat zal je volgens mij nooit doen." vervolg ik nog altijd eigenwijs en koppig. Toch aarzel ik, heeft ze dan echt een man of niet? Ik hoop maar van niet eigenlijk anders sta ik nu flink voor schut.
"Niet op zoveel op je lip bijten, dadelijk valt 'ie er nog af." zegt ze en wat beschaamt laat ik mijn lip weer los, die echt pijnlijk aan begint te voelen. Zoveel heb ik nog nooit op mijn lip gebeten in één dag. Ik zeg dat ik het wil weten, maar ze reageert er eigenlijk niet op. Ze trekt haar jurk weer aan, maar krijgt hem niet vast. Ik vraag me af hoe vrouwen dat daar dan doen, met die moeilijke dingen. Het ziet er mooi uit, maar het lijkt me zo onhandig. Hier dragen we dat soort dingen niet, het is te onpraktisch.
Ik schrik op als ze naar me toe loopt, naast me komt zitten en me een lichte knuffel geeft. Ben ik daarnet te ver gegaan met mijn vragen? Met rode wangen kijk ik naar de grond en speel ik met het gras."Wat wil je precies weten?" vraagt ze aarzelend en ik kijk verbaasd op. "Ik weet niet eens wat er allemaal te weten valt." zeg ik moedeloos en ik heb het idee dat ik het ook nooit zal weten. "Ik loop echt achter voor iemand van mijn leeftijd, hé?" vraag ik wat aarzelend en ik slik eens.

---

Your make-up is terrible

Wat kan ik met Mila doen? Iets dat ze bijvoorbeeld klaar kan / moet maken voor het feest? :].

---

†

Jua, dat is goed. En ik denk dat je wel met Nicholas kan reageren, Cheryl weet toch niets voor Peyton.

---

Your make-up is terrible

Oké, dan zal ik even wat voor Mila en Nicholas bedenken.

---

†

Mila Jenkins, eilandbewoner.

Vader zal vanavond terugkomen, hij had het gezegd. Dat was echter niet de reden waarom ik zo terneergeslagen was, want ik was opgelucht en blij dat ik mijn vader eindelijk weer kon zien. Ezra zal vast ook opgetogen zijn dat hij eindelijk thuis kwam. Vader was zo lang weggeweest, telkens ging hij naar buurteilanden om relaties met ze op te bouwen en andere, minder noodzakelijke, dingen te regelen… Zoals een echtgenoot voor mij regelen. Nog altijd vroeg ik me af of Ezra hier weet van heeft, en zo ja, wat hij ervan vindt. Ondanks dat ik wel kon raden hoe hij zou reageren als hij het te weten zou komen, hij had niet voor niets al die tijd op mij gelet als het op liefde of mannen aan kwam.
      Tot de tijd dat ik erachter kom, zal ik het echter niet aan hem vertellen of vragen. Het is goed dat niemand anders hiervan weet, behalve dan diegene wie mijn vader vanavond zal mee nemen. Hoe zal hij zijn? Opgewekt en vrolijk, of juist het tegenovergestelde? Eén ding weet ik wel, het zal niet meer hetzelfde zijn, ik zal moeten veranderen. Mijn mondhoeken trokken direct naar beneden bij deze gedachten, terwijl mijn ogen een sombere blik erin kregen. Een ander gevoel nam van mij plaats waar ik niet direct op kon komen, hoewel het sterk op verdriet leek, was dit het niet of het stond ermee in verbinding.
      Ik pakte de grote, rieten mand op waarin ik het fruit in moest doen van de vrouw die de leiding had genomen over ons, hierin gooide ik de bessen die ik al geplukt had. De vrouwen helpen met het eten, terwijl de mannen hout en de rest moesten regelen, maar ik had liever het mannenwerk gedaan dan dit. Ook wilde ik het vuur van vanavond beginnen, maar natuurlijk liet ze me dit niet doen, ze keek me er zelfs ietwat vreemd op aan. Niet dat het mij deerde, aangezien ze regelmatig wel wat bij mij op te merken had. Het leek wel alsof ik in haar ogen niets goed deed. ‘Neem je verantwoordelijkheden serieus, Milena. Je moet dit nog doen, Milena. Dat doe je fout, Milena.’ Bla, bla, bla. Ik heb er een hekel aan als mensen me bij mijn volledige naam noemen, laat staan wanneer zij het zegt.
      “Milena.” Als je het over de duvel hebt.
      Met mijn donkere kijkers blikte ik omhoog van het oogsten van het fruit wat ik aan het doen was, samen met nog een paar andere vrouwen. De vrouw kwam eraan lopen en ze blikte op de rieten mand die ik vasthad, die eveneens nog maar bijna halfvol zat hoewel die van de anderen al vol waren. “Waar ben je allemaal mee bezig? Vanavond is het feest en jij bent nog niet eens klaar met deze mand.” Een diepe zucht verliet mijn rozige, volle lippen, terwijl ik de mand in haar armen duwde en die van mij over elkaar liet gaan. “Ik stop ermee. Ik wil hout zoeken voor het vuur.” Haar mond ging al open om te protesteren, maar ik lette er al niet meer op en met grote passen liep ik snel weg, het bos in.

Nicholas Elijah Hawkins, captain The Ophelia.

Alice houd haar gezicht strak en kil, waarbij ze knikt, terwijl ik naar haar kijk. Hierop vertelde ik haar dat ik haar moest spreken, een verbaasde blik was er in haar ogen te zien, maar hoewel ik er graag iets op wilde grijnzen vanwege dit, deed ik het niet. Mijn aanblik was weer net zo emotieloos en met kille ogen als altijd. Ik draaide me dus dan ook om, waarbij ik de anderen vertelde dat ze wat nuttigs moesten doen. Wat Alice mompelde, hoorde ik maar vaagjes, echter wel genoeg om het te verstaan en er niets op te zeggen.
      Het was nodig, helaas, hun vertrouwen, al zullen die twee die ik ontmoet heb eerder vandaag mij niet vertrouwen. Ik zal hen moeten vermijden en Barwick had ik nodig voor informatie, al moet ik toegeven dat ik wat teleurgesteld ben. Zij zou toch juist moeten weten dat het belangrijk is zo snel mogelijk terug te komen en naar mijn bevelen te luisteren? Ik had haar niet voor niets als mijn rechterhand, dat verdiende ze, nu nog steeds. Gelukkig was dit haar eerste fout en hopelijk voor haar de laatste, nog een fout zal ik niet zo snel permitteren.
      “Wat is er, kapitein?” vroeg zij voorzichtig, waarvan ik de toon echt wel kon horen. Ik keek niet naar haar toen zij dat vroeg, antwoordde eveneens niet, maar liep gewoonweg door met mijn wat sierlijke tred totdat we bij een aantal rotsen kwamen. Het schip was dichtbij vanaf hier en ik moest omhoog kijken om het prachtwerk te zien. “Barwick,” begon ik toen, mijn armen die opnieuw naast mij hingen en mijn blik op het schip. “Thomson verbergt iets voor me, in elk geval irriteert zijn opgewekte, gemakzuchtige gedrag mij. Volgens mij heeft hij niet door hoe serieus ik dit neem,” Nu richtte ik mijn blik wel op haar, zoals altijd met mijn kille, echter aparte bruinrood-achtige ogen. Ondanks dat ik altijd die gezichtsuitdrukking had, gaf ik haar als enige een bepaald, klein glimlachje erbij. Het was enkel voor haar bedoeld, een klein gebaar.
      “Ik wil dat je hem in de gaten houd, mij alles verteld wat er ook maar enigszins verdacht uitziet. Alles, savvy?” Mijn blanke huid met de piraten-tattoo op mijn vingers legde ik op haar schouder, terwijl mijn mond weer een streep werd. “Maar als je mijn bevel op wat voor manier ook in de wind slaat, zal ik je straffen en dan strijk ik niet meer over mijn goedaardige hart heen.” Het was te merken aan mijn blik die naarmate ik sprak killer werd, met mijn hand kneep ik in haar schouder, maar liet vervolgens los en richt opnieuw recht staan.

---

†

Aurélie Gabrielle du Aquitaine
'Dat denk ik niet, je hebt geen man,' blijft hij koppig volhouden. 'Anders heb je me gebruikt en dat zal je volgens mij nooit doen,' vervolgt hij eigenwijs. Ik grinnik zacht. 'Ik heb je gebruikt?' vraag ik iets spottend. 'Ik heb je helemaal niet gebruikt,' meld ik vervolgens. 'Ik heb je alleen een klein, simpel kusje gegeven, meer niet. Het stelde niets voor.' Vervolgens zeg ik tegen hem dat hij niet zoveel op zijn lip moet bijten en trek ik mijn jurk aan. Ezra zal hem zo vast moeten maken, als hij dat wilt tenminste.
Hij lijkt op te schrikken wanneer ik naar hem toe loop en hem een lichte knuffel geef. Met een rood hoofd kijkt hij naar de grond terwijl hij met het gras speelt. Verbaasd kijkt hij me aan als ik hem gevraagd wat hij precies wil weten. 'Ik weet niet eens wat er allemaal te weten valt,' zegt hij moedeloos. 'Ik loop echt achter voor iemand van mijn leeftijd, hé?' vervolgt hij aarzelend. 'Dat valt heus wel mee Ezra, waar ik woon zijn ook jongeman die nog niet echt ver zijn.' Dat die jongemannen voornamelijk monniken zijn zeg ik er maar niet bij. 'En ik wil je het wel uitleggen, maar ik zou niet weten hoe. Het valt niet echt te omschrijven.' Ik aarzel even maar leg dan mijn handen op de weerszijden van zijn gezicht en trek zo zijn hoofd naar mij toe terwijl ik zelf mijn hoofd zijn kant op beweeg. Zacht druk ik mijn lippen weer op de zijne, alleen kus ik hem veel intenser als net en laat ik mijn tong even over zijn lippen glijden. Hierna laat ik hem weer los. 'Dat is een echte kus.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alice Gwyn Barwick

Ik vraag op een voorzichtige toon wat er is, aangezien ik geen woede wil ontketenen nu. Ik weet wat hij dan kan aanrichten en ook dat het mijn eigen schuld zal zijn, maar alsnog. Ik wil het niet. Hij kijkt niet maar mij als ik het vraag en ergens maar ik me toch zorgen, ook omdat hij geen antwoord geeft en gewoon verder loopt op zijn sierlijke tred, in tegenstelling tot mijn logge gewaggel. Als we bij een aantal rotsen zijn, stopt hij pas met lopen en stop ik ook gelijk, om samen met hem naar het mooie schip te kijken. Hij is echt een geluksvogel, om zoiets in zijn bezit te hebben. Ja, ik ben wel een beetje jaloers, maar ik zou nooit zo'n goede kapitein kunnen zijn als hij is, waardoor ik het zelf niet zou willen.
"Barwick." begint hij dan, zijn armen die opnieuw naast zich hangen en zijn blik op het schip, maar ik kijk wel naar hem. "Thomson verbergt iets voor me, in elk geval irriteert zijn opgewekte, gemakzuchtige gedrag mij. Volgens mij heeft hij niet door hoe serieus ik dit neem." Ik knik gelijk op zijn woorden omdat ik er hetzelfde over denk als hem en nu recht hij zijn blik wel op mij, zoals altijd met zijn kille, echter aparte bruinrood-achtige ogen. Ondanks dat hij altijd die gezichtsuitdrukking heeft, geeft hij mij als enige een bepaald, klein glimlachje erbij. Hierdoor weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken, hij is niet boos op mij. Ik zorg dat het enige wat doorschemert in mijn emotieloze ogen, een beetje dankbaarheid is.
"Ik wil dat je hem in de gaten houd, mij alles verteld wat er ook maar enigszins verdacht uitziet. Alles, savvy?" Zijn blanke huid met de piraten-tattoo op zijn vingers legt hij op mij schouder waar ik een korte blik op werp, terwijl zijn mond weer een streep word. "Maar als je mijn bevel op wat voor manier ook in de wind slaat, zal ik je straffen en dan strijk ik niet meer over mijn goedaardige hart heen." Het is te merken aan zijn blik die naarmate hij spreekt killer word, met zijn hand knijpt hij in mijn schouder, ik geef wijselijk en als teken dat ik sterk ben geen kik, maar hij laat vervolgens los en richt opnieuw recht staan. Ik kucht even kort voor ik begin te spreken.
"Ik moet u daar helemaal gelijk in geven, kap'tein." spreek ik beleefd. Hij is de enige waar ik niet zo'n ontzettend botte en hatelijke toon tegen aan sla. De rest van de bemanning moet het ook maar al te vaak ontgelden. "Persoonlijk zie ik niet in waarom Thompson zich met een slap excuses van ons zou scheiden om in zijn eentje twintig boeren te observeren. Ik geloof er geen snars van en hij was dan ook binnen twintig seconden verdwenen. Ik zal hem goed in de gaten houden en vanavond gelijk rapport uit brengen." Oh en of ik een gedetailleerd rapport uit ga brengen, ik wil die staf echt niet boven mijn hoofd laten hangen. Ik krijg al de rillingen als ik eraan denk, want ik wéét wat zijn straffen inhouden, ik heb het zo vaak zien gebeuren of de leiding daarover gehad.

Ezra Gilbert Jenkins

Ze grinnikt zacht om mijn woorden. "Ik heb je gebruikt?" vraagt ze iets spottend. "Ik heb je helemaal niet gebruikt. Ik heb je alleen een klein, simpel kusje gegeven, meer niet. Het stelde niets voor." Ik trek mijn lippen beledigt iets samen. "Voor jou misschien niet, maar voor mij wel. Dat was mijn eerste kus hoor." Het laatste murmel ik iets beschaamd, maar waarschijnlijk wist zij het toch al.
Hierna vraag ik aarzelend, of stel ik het eigenlijk meer vast, dat ik toch wel heel erg achterloop. "Dat valt heus wel mee Ezra, waar ik woon zijn ook jongeman die nog niet echt ver zijn." Ik glimlach hierdoor iets, dan is het tenminste normaler dan ik dacht. "En ik wil je het wel uitleggen, maar ik zou niet weten hoe. Het valt niet echt te omschrijven." Ik knik traag. "Waarom heb jij seks gehad, dan?" vraag ik wat brutaal, maar sla gelijk dicht als ze haar handen op de weerszijden van mijn gezicht neer legt en zo mijn hoofd naar zich toe trekt, terwijl ze zelf haar hoofd naar mij toe beweegt. Mijn ademhaling gaat gelijk schokkerig als ik door krijg dat ze het weer gaat doen, maar ik wil mijn hoofd niet eens terug trekken. Zacht drukt ze haar lippen weer op de mijne, alleen kust ze me veel intenser als daarnet en laat ze haar tong even over mijn lippen glijden.
Hierna laat ze me weer los. "Dat is een echte kus." Mijn hoofd is knalrood en mijn ademhaling is rasperig, terwijl ik mijn ogen dichthoud en haar zachte lippen en haar tong nog op mijn lippen voel. Als seks hiermee te vergelijken is, snap ik wel dat mensen het doen. In mijn broek begint het ook weer te bewegen en te groeien, ik snap niet hoe dat nou verband kan houden. Ik hoop maar dat zij het niet door heeft, straks reageert ze weer zo terwijl ik er echt niets aan kan doen. Dan open ik mijn ogen weer. "Dat is... beter dan die andere..." mompel ik verlegen, met enkele tussenpozen tussen de woorden als ik adem moet halen.

---

Your make-up is terrible

Aurélie Gabrielle du Aquitaine
Ezra perst zijn lippen beledigd op elkaar als ik zeg dat het niks voorstelde. 'Voor jou misschien niet, maar voor mij wel. Dat was mijn eerste kus hoor,' murmelt hij beschaamd. Ik zucht zacht. 'Wees dan blij dat je die van mij krijg, en niet met een meisje dat je leuk vindt, want als je dan zo had gedaan was zou ze zeker weten op je af knappen,' zeg ik iets te bot. Gelijk kijk ik hem verontschuldigend aan. 'Sorry Ezra, ik bedoelde het niet rot,' verontschuldig ik me.
'Waarom heb jij seks gehad, dan?' vraagt hij brutaal. Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen op. 'Omdat ik de jongen waar ik seks mee had leuk vond,' antwoord ik simpel. Hierna druk ik mijn lippen weer op de zijne en lik ik met mijn tong kort over zijn lippen. Vervolgens laat ik hem weer los en meld ik hem dat dat een echte kus was. Ezra's hoofd is als te verwachten knalrood, zijn ademhaling is rasperig en zijn ogen houdt hij gesloten. Na een korte blik op zijn broek kom ik tot de conclusie dat ik Ezra zo in bed zou kunnen krijgen op dit moment, als ik zou willen.
Wanneer hij zijn ogen opent flitst mijn blik snel van zijn broek, naar zijn gezicht. 'Dat is... beter dan die andere...' mompelt hij verlegen. Ik grinnik zacht. 'Tuurlijk was het beter,' zeg ik. 'En eh, misschien moet ik het vaker doen, dan kan je er aanwennen en gebeuren er ook niet zo snel rare dingen meer in je broek,' plaag ik hem en ik kan het niet laten kort met mijn wenkbrauwen te wiebelen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ezra Gilbert Jenkins

Ze zucht zacht als ik zeg dat het voor mij wel iets betekent. "Wees dan blij dat je die van mij krijg, en niet met een meisje dat je leuk vindt, want als je dan zo had gedaan was zou ze zeker weten op je af knappen." zegt ze iets te bot. Gelijk kijkt ze me verontschuldigend aan. "Sorry Ezra, ik bedoelde het niet rot." verontschuldigt ze zich, maar daarvoor is het al te laat. Die belediging kwam heel hard aan bij mij en de tranen springen in mijn ogen, waardoor ik mijn hoofd afwend voor haar en weer op mijn gezwollen lip bijt.
Verbaasd trekt ze haar wenkbrauwen op als ik vraag waarom ze seks heeft gehad. "Omdat ik de jongen waar ik seks mee had leuk vond." antwoord ze simpel, maar ik heb weinig tijd om dat antwoord te verwerken want ze kust me, en dat lost alles op van de afgelopen tien minuten, er blijft niets meer van over en mijn hoofd voelt als pudding aan. Wat ik ook vergeten ben ik dat ze me net beledigde en dat ik eerder nog zei dat ze me gebruikte, aangezien dit er ook wel onder kan vallen, heel makkelijk zelfs. Als ik haar woorden moet geloven doet ze me eerder een gunst, dan dat ze me gebruikt.
Ze grinnikt opnieuw zacht na mijn woorden, terwijl ik niet door heb waar haar ogen vandaan kwamen. "Tuurlijk was het beter." zegt ze. "En eh, misschien moet ik het vaker doen, dan kan je er aanwennen en gebeuren er ook niet zo snel rare dingen meer in je broek." plaagt ze me en ze wiebelt er kort met haar wenkbrauwen mee, terwijl ik naar adem hap en snel mijn handen voor dat gebied leg en mijn benen sluit om het zo goed mogelijk te verbergen. "Dat is gemeen!" piep ik hoog. "En dat mag je niet! Dat is niet eerlijk! Ik weet ook niet waarom dat er op reageert!" ga ik met een hoge stem verder, zodat ze het hopelijk niet nog eens doet. Ik zal haar namelijk niet zomaar stoppen, want fijn was het wel. Ik begin ook eindelijk te snappen waarom mensen dat doen.

---

Your make-up is terrible

Bernadette Mary-Ann Raydel
Het is niet gemakkelijk om één van de weinige, vrouwelijke bemanningsleden te zijn maar ik probeer me aan te passen. Mannen blijven gewoon mannen en daarmee ben ik tevreden over mijn mes dat ik sinds ik aan boord ben gegaan - geen moment van mijn lichaam heb laten wijken. Mijn ogen glijden over de kabbelende golven die via het strand over het sompige zand stromen. Als ik mijn ogen op de horizon richt weet ik opnieuw waarom ik ooit voor het zeeleven heb gekozen. Als ik was gebleven, was ik vast getrouwd, zwanger. Zwak. En nu.. kijk eens waar ik nu sta. Tussen een stel kerels om te gaan en staan waar ik wil. Tot nu toe heb ik nog niet veel contacten. De meeste bemanning is ondanks hun acceptatie, nog steeds zo glad als een aal en dus zal ik voorlopig niet stoppen met op mijn hoede te zijn. De wind smaakt naar zout en na zoveel dagen op zee kan ik niet wachten om de plaatselijke bewoners onder ogen te komen. Het eiland ziet er tot zover prachtig uit en het kriebelt dan ook om op eigen houtje de gewassen te verkennen. Ik weet mijn enthousiasme echter in te tomen met de feiten die ik heb geleerd gedurende eerdere reizen: er schuilt overal gevaar in en we bevinden ons op andermans terrein. Mijn blik verhelderd echter alweer wanneer ik twee mannen opmerk. Ik herken ze wel, dat weet ik zeker. Thomson en Locke, als ik me niet vergis. Maar hun voornamen ken ik niet. Die gebruik ik al heel lang niet meer. Net zoals mijn eigen naam. Als ik me zo voorstel zullen ze me helemaal nooit accepteren. En dus stap ik met een stevige tred op ze af om hen vervolgens met een bescheiden knikje te groeten. Ze zijn nog steeds reuzen naast mijn pietluttige lengte. 'Hallo.' Begin ik zacht, waarna ik mijn keel ietwat schraap. 'Ik vroeg me af wat jullie gaan doen, alleen op zoek gaan naar de inwoners lijkt me niet heel slim dus.. Eh, ruimte voor nog iemand?' Ik krul mijn mondhoeken om tot een glimlachje en bespot mezelf later wel om deze stomme introductie. Misschien kennen ze me niet eens.

---

• Come as you are.

Aurélie Gabrielle du Aquitaine
Ezra hapt naar adem, legt zijn handen op zijn bobbel en sluit zijn benen. 'Dat is gemeen!' piept hij hoog.
Ik lach zacht. 'Dat is helemaal niet gemeen, Ezra,' grinnik ik geamuseerd. 'Ik help je juist. Als je er nooit aanwend, zullen meisjes denken dat je een één of andere viezerik bent wanneer je met ze zoent omdat je dan gelijk een erectie krijgt.' Na deze woorden sta ik op en doe ik zelf weer een poging mijn jurk vast te krijgen, wat niet echt lukt. Ik slaak een geïrriteerde zucht en blijf er mee prutsen, ooit zal ik zelf moeten leren dit voor elkaar te krijgen want ik kan lastig telkens iemand anders vragen mijn jurk voor mij vast te maken en ik weiger om van die simpele kleding te gaan dragen.
'En dat mag je niet! Dat is niet eerlijk! Ik weet ook niet waarom dat er op reageert!' vervolgt hij met diezelfde hoge stem. Ik haal mijn schouders op. 'Als jij niet wilt dat ik het doe, dan zal ik het niet doen. Ik wil je alleen maar helpen,' meld ik hem rustig. Hij gaat nog eens hyperventileren met al dat gepiep van hem. 'En het reageert er zo op omdat je het blijkbaar leuk of opwindend vindt,' voeg ik er met een lichte grijns aan toe.

Peyton komt morgen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ezra Gilbert Jenkins

Ze lacht zacht als ik zeg dat het gemeen is. "Dat is helemaal niet gemeen, Ezra." grinnikt ze geamuseerd. "Ik help je juist. Als je er nooit aan wend, zullen meisjes denken dat je een één of andere viezerik bent wanneer je met ze zoent omdat je dan gelijk een erectie krijgt." Na deze woorden staat ze op en doet ze zelf weer een poging haar jurk vast te krijgen, wat niet echt lukt. Ze slaakt een geïrriteerde zucht en blijft er mee prutsen. Ik kan er maar weinig tegenin brengen, want ze heeft wel gelijk. Hierdoor murmel ik wat onverstaanbare woorden.
Als ik dan maar verder ga dat het niet eerlijk is, haalt ze haar schouders op. "Als jij niet wilt dat ik het doe, dan zal ik het niet doen. Ik wil je alleen maar helpen." meld ze me rustig. "En het reageert er zo op omdat je het blijkbaar leuk of opwindend vindt." voegt ze er met een lichte grijns aan toe. Ik word opnieuw rood, ik kan ook niet zeggen dat ik het niet leuk vond, want ergens vond ik dat wel leuk. Zwijgend sta ik op en pak ik de touwtjes vast van Aurélie haar jurk, om die aan te trekken en vast te maken. Datgene in mijn broek is gelukkig alweer aan het weg trekken, hoewel het op zich wel een prettig gevoel was.
"Dan moet je me maar vaker helpen." besluit ik er iets brutaal op in te gaan, na een stilte als ik haar jurk vast maak. "Want zoveel helpt die ene keer echt niet hoor." Ik vraag me af of ze het nog doet ook, of ze doorheeft dat ik stiekem wel meer van dat wil voelen. Toch weet ik zeker dat ik niet verder zal gaan dan dat want dat is voor mijn toekomstige vrouw bedoeld en daar hou ik me ook bij, hoop ik dan. Ik ben alweer vergeten hoe heftig ik er op reageer en dat mijn hoofd er gewoon blanco van word, dat ik zoveel vergeet. Ik stop de touwtjes weg en doe dan een stap naar achteren. "Vast." verklaar ik.

---

Your make-up is terrible

Nicholas Elijah Hawkins, captain The Ophelia.
Op mijn eerste woorden over Thomson, knikt ze direct, waardoor ik weet dat ze er hetzelfde over nadenkt als ik. Dat is maar goed ook, want dan weet ik in elk geval nog zekerder dat ik een goede keuze heb gemaakt door dit te doen en zij in elk geval mijn bevel op zal volgen. Wanneer ze het niet met me eens was, zou ze het misschien aan haar laars lappen. Niet dat ik me hierdoor laat afschrikken, integendeel, dan had ze nog wel gemerkt wat voor straf ik voor haar in petto had. Het is goed dat het niet hoeft, omdat ze het met me eens is. Nu richt ik dan ook mijn blik op haar met mijn kille blik en aparte ogen. In haar emotieloze ogen schemert een beetje dankbaarheid, genoeg voor mij om te weten dat ze nog een uitstekende rechterhand voor mij is. We hoeven onze dankbaarheid of die andere nutteloze dingen niet uit te spreken, dat weten we vanzelf wel te zien bij de ander. Ik vervolg dat ze hem in de gaten moet houden en mij alles verteld wat ook maar een beetje verdacht is. Mijn hand had ik op haar schouder gelegd, waarna een waarschuwing volgde die nodig was, ook bij anderen, maar nog meer bij haar. Ze geeft geen kik, wat ik kan waarderen, ik irriteerde me aan mensen die lieten zien dat ze zwak waren. Dat was bij Barwick niet het geval.
Hierna ging ik opnieuw recht staan, waarna zij kort kuchte en begint te spreken. “Ik moet u daar helemaal gelijk in geven, kap'tein.” Een beleefde toon in haar stem, nog een reden om haar iets anders te behandelen dan de rest. Zij nam het serieus en lied duidelijk merken dat ze iets van respect voor me had door de toon in haar stem, de manier waarop ze praatte en omging. “Persoonlijk zie ik niet in waarom Thompson zich met een slap excuses van ons zou scheiden om in zijn eentje twintig boeren te observeren. Ik geloof er geen snars van en hij was dan ook binnen twintig seconden verdwenen. Ik zal hem goed in de gaten houden en vanavond gelijk rapport uit brengen.” Hierop begon ik sluw te grijnzen, een halve die niets goed te betekenen had. “Het is al helemaal vreemd als je, je bedenkt dat ik hier de gehele tijd was en niemand, behalve twee erg irritante wilden, niets gezien had. Bovendien had de rest van de bemanning die naar de vuurtoren was gegaan ook niets opgemerkt. But I’ll let it slip, this time…” Het laatste op een geheimzinnige toon gezegd. “O, Barwick.” Vervolg ik dan, waarbij ik haar aankijk. “Vertel niemand dat je dit bevel van mij gekregen hebt.”

---

†