{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Xari Jarrett
Vroeg in de ochtend werd ik wakker en luisterde. Ergens ver weg klonken wat vage geluiden, maar ik hoorde geen gevaarlijke geluiden. Ik ging recht op zitten en keek de kamer rond. Ik had die tic mezelf aangeleerd nadat een walker een keer mijn kamer was binnen gekomen. In het begin keek ik ook nog onder mijn bed, maar dat had ik mezelf nu afgeleerd. Ik dacht even terug aan gisteren. Nadat ik de keuken in was gekomen, had ik snel een stuk kalkoen gegrist en die in een hoekje opgegeten, beseffend dat ik Rebecca en haar broertje, Nathan heette hij volgens mij, beter met rust kon laten. Van de kalkoen had ik niks geproefd, zo snel had ik het opgegeten. Na dat gevecht met die walkers was er bijna niks van me over. Ik was afgevallen, maar hield mezelf zo goed mogelijk in leven. Vandaag zouden we waarschijnlijk weer het schip af moeten voor eten. Ik zwaaide mijn benen over de rand van mijn bed en strekte me uit. Eerst maar eens rustig wakker worden.

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Rebecca Morgan

Toen hij “Prima,” antwoordde haalde ik even opgelucht adem. Prima betekende in mijn oren “Ze heeft gegeten.” Vooral omdat Daryl er gisteren zo tekeer over ging.
Toen ik een blik op mijn arm wierp, zag het eruit als een slordige boel flarden die om mijn arm was gebonden. Mijn arm leek meer op die van een mummy als die van een mens en ik betwijfelde of hij enige idee had wat hij aan het doen was.
“Weet je, ik heb geen idee wat de fuck ik aan het doen ben. Misschien kan Rowan je helpen, zij heeft mij ook verbonden gisteren.” Hij gaf het uiteindelijk op en stond op.
Na gisteren had ik niet zo veel zin meer om het haar te vragen, want ik had geen zin meer in sarcastische opmerkingen. Mijn kribbige antwoorden en haar sarcastische opmerkingen gaven gewoon vuurwerk.
Ik vond het al erg om het aan Daryl te vragen, gewoon omdat die kerel me zo nerveus maakte. Alleen zijn intrigerende voorkomen, maar ook zijn nors gebrom maakten me ongedurig.
“Ja, misschien,” antwoordde ik luchtig. Het was niet dat ik Rowan niet mocht, ik had nooit echt de moeite genomen om haar beter te leren kennen. Onze karakters gingen waarschijnlijk gewoon niet goed samen.
Ik liet het verband voor wat het was en bukte me bij Nathan, om kleine stukjes glas uit het stoffige, grijs geworden tapijt te plukken. Ik zag zijn hand wel. Gewonde nummer twee, behalve een psychische praatgroep konden we ook een ziekenhuis beginnen. Daryl zou het waarschijnlijk fantastisch doen als verpleegster.

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:57 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
“Ja, misschien,” antwoordt het meisje luchtig. Ah, dat is waar ook, die twee hadden gisteren staan kibbelen als wilde honden. Ze kijkt snel weg zodat ze me niet aan hoeft te kijken. Het lijkt er op dat ze bang van me is. Ik besluit de twee verder maar met rust te laten, want ook Nathan lijkt zich niet helemaal op zijn gemak te voelen met mij in de ruimte. Ik heb ook niet zo'n zin meer om te vragen hoe het hier in deze groep staat met de jacht en voedselverzameling. Ikzelf zorg er wel voor dat ik niet dood neerval, maar mochten zij hulp met jagen nodig hebben, dan mogen ze zelf naar me toe komen. "Pas een beetje op in het vervolg," zeg ik bij wijze van groet met een knik naar de douchekop. Vervolgens open ik de deur en wandel ik terug naar Rowan's kamer. Tot mijn schrik zie ik dat de deur open is. Als ik mijn hoofd om de hoek van de deur steek, zie ik twee Walkers die zich tegoed doen aan de restjes kalkoen. In tienden van seconden heb ik de hele kamer gescand. Rowan is nergens in de slaapkamer te zien. Ze zou toch niet al.. "Rowan?!" schreeuw ik. De Walkers draaien zich om. In een paar stappen ben ik bij de kruisboog die ik naast mijn bed had gelegd en span ik de eerste pijl aan. Ik richt hem precies tussen de ogen van de eerste Walker, maar het lijk glijdt uit over mijn schoenen en valt languit voor me neer. De pijl die ik schoot raakt de kledingkast en blijft horizontaal staan. Ik grijp een nieuwe pijl maar de gevallen Walker heeft inmiddels mijn enkel gegrepen. Ik pak een tweede pijl en weet de kruipende Walker net op tijd door zijn hoofd te schieten. Ik heb geluk dat mijn voet ongedeerd is. Omdat ik me helemaal fixeerde op de Walker op de grond, heb ik niet in de gaten dat nummer twee over het bed geklommen is en plots hard aan de koker met pijlen trekt waardoor ik mijn evenwicht verlies en op het bed val.

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 17:31 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik schrik me werkelijk helemaal te pletter als ik de ruwe stem van Daryl plotseling zo hard hoor. "Rowan!" roept hij luid mij luid. Jezus, mag het ook minder? Ik leg mijn hand even op mijn snel kloppende hart en zucht bibberig. Ik ging zo op in mijn eigen ochtendritueel dat ik er nu ruw uit gehaald ben, met een flinke schok. Omdat ik mezelf nog niet helemaal uitgekleed heb, steek ik mijn hoofd wat aarzelend om de hoek van de badkamer deur, die hiervoor gesloten was. Ik wil wat bot vragen waarom hij zo loopt te schreeuwen als ik de walkers zie en Daryl net onderuit op het bed zie gaan. Nee, dan gaat mijn hele kamer stinken! Verdomme! Ik grauw woedend en draai me terug de badkamer in, dit allemaal binnen en seconde. Ik vis het mes dat ik van Daryl gekregen had tussen mijn hoop kleding vandaan en loop kordaat de badkamer uit, om het mes zo in het achterhoofd van de walker te duwen die zich over Daryl heen buigt. Hierdoor valt hij naar voren over Daryl heen, maar hij beweegt niet meer. Het mes zit opnieuw in het achterhoofd omdat ik het er niet normaal uit weet te krijgen zoals de vorige keer. O wee als hij daar iets over durft te zeggen nu! Ik kan niet goed zien of het mannelijk of vrouwelijk is, door het gebrek aan normaal haar. De enkele plukken vuilig haar die nog aan zijn of haar schedel zitten maken me niet wijzer. Mijn armen zet ik kwaad in mijn zij. "Kon je ze nou niet even naar buiten lokken? Nu stinkt het hier naar verrotting en zit mijn hele kamer onder de gore kwijl!" roep ik naar hem. Daryl ziet er trouwens ook niet al te fris uit en ik zucht geïrriteerd, aangezien ik het toch wel op hygiëne heb, voor je het weet verander je nog eens in zo'n ding omdat je je niets wast.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
De Walker heeft het voor elkaar gekregen de koker met pijlen van mijn lijf te rukken. Omdat ik mijn kruisboog nog met twee handen vast heb en het kreng om me komt liggen, kan ik slecht bij mijn mes. Mijn pistolen liggen op de grond bij mijn schoenen. Rowan's Winchester zit in mijn binnenzak, maar daar kan ik nu niet bij. Ik probeer de Walker te trappen maar hij is behoorlijk zwaar. Zijn rottende handen reiken al naar mijn gezicht als ik een deur hoor openslaan. Plots loopt er een stroom bloed tussen de kaken van de Walker uit en valt hij roerloos neer op mijn borst. Vanachter zijn hoofd zie ik een furieuze Rowan staan. "Kon je ze nou niet even naar buiken lokken? Nu stinkt het hier naar verrotting en zit mijn hele kamer onder de gore kwijl!" schreeuwt ze. Als ze ziet hoe ik erbij lig, zucht ze geïrriteerd. Ik denk dat het een vloek is. Langer dan een paar uur kan ik mijn kleding niet schoonhouden, of zoiets. Ik werp het lijk van me af en sta op, met mijn blik nog op de Walker gericht. Hij ligt plat op zijn buik en het mes dat ik aan Rowan heb gegeven steekt nog uit zijn hoofd. Ik bijt op mijn onderlip om er niet om te lachen en trek het er dan in één keer uit. "Bedankt Ro," zeg ik dan. "Sorry van de rommel, maar ik wist niet zeker of ze jou al te pakken hadden gekregen of niet." Ik trek de pijl uit de eerste Walker er pak de resterende pijlen van het bed af. Terwijl ik weer voor haar sta, stop ik alles weer terug.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carte

Daryl werpt het lijk van zich af en ik doe een stap de andere kant op om er niet bij in de buurt te komen. Hij bijt op zijn lip, waarschijnlijk om zijn lach in te houden, waardoor mijn blik al snel weer iets verwacht. Het mes trekt hij er in één keer uit en ik moet toegeven dat ik ontzag voel voor zijn kracht. Het lijkt zo gemakkelijk als hij het doet, terwijl het bij mij eruit ziet alsof niemand het ooit zal kunnen. "Bedankt Ro," zegt hij dan. "Sorry van de rommel, maar ik wist niet zeker of ze jou al te pakken hadden gekregen of niet." Ik kijk even toe hoe hij de pijl uit de eerste Walker trekt en de rest van het bed af pakt. Als hij voor me staat stopt hij alles terug. "Natuurlijk niet, ik was gewoon even... bezig..." Ik besef het nu eigenlijk pas en mijn wangen kleuren voor het eerst sinds tijden. "En eh, ruim jij die zooi maar op, dan ga ik verder met waar ik mee bezig was." murmel ik vervolgens om me snel om te draaien om als een hond met de staart tussen zijn poten naar de badkamer terug te vluchtig. Holy shit, Ro! Ik voel zacht binnensmonds op mezelf, ik had mezelf sneller aan moeten kleden. Dan hoefde ik hem ook niet half naakt ten help hoeven te komen. Oh, je bent ook zo om, Rowan. Nou, droog ben ik echt wel, waardoor ik snel mijn kleding lagen over elkaar heen trek. Mijn haar word er nog bijna statisch van ook. Ik veeg mijn haar snel goed en kam het nog eens, voor ik de badkamer opnieuw uitstap, lichtelijk beschaamd, en gelijk mijn excuses aan Daryl maak. "Sorry dat je dat moest zien, ik was weer eens langzaam aan het doen." mompel ik terwijl ik mijn blik op de grond gericht houd. Ik vind het serieus erg voor hem dat hij mij zo moest zien, dat lijk me niet echt het charmantste beeld op aarde.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Terwijl ik rustig en met beleid mijn geliefde pijlen terug in hun koker stop staat Rowan in haar hemd en broekje tegenover me. Natuurlijk zorg ik dat ik haar niet als een of andere pervert sta te bekijken, maar in een oogopslag zie ik, zo zonder al die lagen kleding, pas dat ze net een skelet is met huid eromheen. Veel van haar tatoeages zijn nu zichtbaar. "Natuurlijk niet, ik was gewoon even... bezig..." Ik kijk haar aan en plots kleurt ze volledig rood. "En eh, ruim jij die zooi maar op, dan ga ik verder met waar ik mee bezig was," piept ze nog waarna ze zo snel als de wind weer de badkamer in verdwenen is. Ze moet zich heel kwetsbaar hebben gevoeld, terwijl ze zo zonder veel kleding voor me stond. En gegeneerd misschien ook wel. Ik loop naar de kast en trek de pijl eruit. Er blijft een putje over in het hout. Ze hoeft niet bang te zijn. In de ogen van veel mensen was ik misschien een lompe plattelandsjongen, ik zou nooit, maar dan ook nooit misbruik maken van mijn kracht ten overstaande van een vrouw. Ik hoop dat Rowan het gevoel heeft dat ze daar nooit bang voor hoeft te zijn en ze zich enigszins veilig bij me voelt. Al mocht ik andersom ook blij zijn dat ze in de buurt was daarnet. Ik draai me om als ik de deur open hoor gaan en Rowan met ietwat statisch haar en blosjes op haar wangen naar buiten komt. Ze kijkt gegeneerd naar de grond. "Sorry dat je dat moest zien, ik was weer eens langzaam aan het doen." Ik frons even en loop dan naar haar toe. Ik til haar kin op zodat ze me aankijkt. Met mijn wenkbrauwen nog opgetrokken kijk ik haar aan en vraag ik: "Waar biedt je je excuses nou voor aan, gek?"

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik zie de voeten van Daryl in beeld komen als ik naar beneden kijk, maar kijk alsnog niet op. Ik maak mezelf veel te vaak ten schande voor hem, volgens mij krijg ik dat normaal nog niet in tien jaar voor elkaar. Ik knipper even verbaasd naar hem als hij mijn kin omhoog tilt en ik hem wel aan moet kijken. Zijn wenkbrauwen zijn opgetrokken en ik vraag me af wat hij nou van plan is. "Waar biedt je je excuses nou voor aan, gek?" Mijn wenkbrauwen trekken iets gefrustreerd naar elkaar toe door zijn vraag. Dat is toch wel duidelijk? Ik voel me plotseling net weer een klein kind. "Voor net..." probeer ik dan nog altijd onbegrijpelijk. "Ik wilde niet... Het is..." Ik kom absoluut niet uit mijn woorden en draai mijn hoofd dan ook gegeneerd weg. "Neem gewoon mijn excuus aan." mompel ik dan iets botter en snauweriger. Ik kijk even naar de walker en trek mijn neus op voor de stank, waarna ik even zucht. Volgens mij had ik me net zo goed niet kunnen wassen. "Ik ga hier opruimen, ik weet niet wat jij wilt doen..." Ik loop snel naar het bed toe en begin daar de vieze lakens af te trekken. Het is dan misschien niet eens zo vies, maar ik wil niet onder die stank slapen vanavond. Die walker is er veel te dicht bij in de buurt geweest en ik weet dat ik er nog nachtmerries van ga krijgen ook, alleen al van die geur.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze pruilt met samengetrokken wenkbrauwen. "Voor net... Ik wilde niet... Het is..." Ik zie hoe ze vecht met haar woorden en het uiteindelijk opgeeft door haar hoofd weg te draaien. "Neem gewoon mijn excuus aan," besluit ze kattig. Ik schud mijn hoofd en pak de Walker op die me er bijna onder had gekregen. Vervolgens loop ik naar de hal en smijt ik hem bovenop de andere Walkers. Dat wordt al een aardige berg. Binnenkort moest het maar eens uitgeruimd worden hier. Als ik terug kom is Rowan al bezig met opruimen. "Ik ga hier opruimen, ik weet niet wat jij wilt doen..." Tot mijn verbazing begint ze de lakens van het bed af te halen. Ik begrijp dat ze de boel schoon wil hebben, maar er is op de lakens geen spoor van de Walker te zien aangezien hij voor het grootste deel van de tijd bovenop mij lag en ik degene ben die alweer zijn shirt verschoond dient de hebben. Ik sla de tweede Walker over mijn schouder en breng ook deze jongen naar de hal. "Je kunt anders toch ook een andere suite uitzoeken voor vanavond? We zitten niet voor niets op een cruiseschip," opper ik. Ik vermoed aan Rowan's gezicht te zien dat ze het niet ziet zitten lang in deze stinkkamer te blijven. Al droeg ik daar ook wel aan bij. Zonder er verder bij na te denken trek ik mijn besmeurde bloes over mijn hoofd zodat er alleen een bruin hemd overblijft. Ikzelf had het bloesje nog prima aan kunnen hebben, maar mijn nieuwe groepsleden (en dan vooral Rowan) leken een beetje hygiëne wel op prijs te stellen. Ik fatsoeneer mijn hemd en mik mijn bloes ook de gang op.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik ben blij als Daryl de walkers uit mijn kamers sleept, zodat ik het niet meer met veel moeite hoef te doen. Met een vies gezicht kijk ik de tweede na. Gelukkig hebben ze niet heel veel achter gelaten. Ik denk dat ik zo het raam maar open doe tegen de stank... "Je kunt anders toch ook een andere suite uitzoeken voor vanavond? We zitten niet voor niets op een cruiseschip." merkt Daryl op en ik schud abrupt met mijn hoofd. "Mooi niet, dit is mijn kamer en ik blijf er in. De rest van de kamers zullen vast veel erger zijn." Ik trek alles van het bed af en sleep ze mee de badkamer in, terwijl Daryl zijn blouse uittrekt. Ik moet toegeven dat ik dat erg aardig van hem vind, aangezien het hem vast niet veel uitmaakt of hij stinkt of schoon is. De lakens gooi ik in het ligbad, dat ik nu alleen gebruik voor dit soort dingen. Een beetje water erbij en zeep, dan laten weken en dan komt het wel weer goed, denk ik. Ik kom de badkamer weer uit. "Heb je wel goed geslapen vannacht?" vraag ik dan toch maar, om de sfeer iets te verbeteren en mijn kattige en koppige karakter opzij te zetten. Ik werp een blik op de kleine, ronde raampjes in de muur. Uit ervaring weet ik dat ze lastig open te krijgen zijn, maar toch loop ik erheen en probeer ik die dingen open te krijgen. Dubbel glas, metalig. Grommend ga ik aan de hendel hangen en probeer ik het met al mijn gewicht erop open te krijgen, waarna hij met een luid gepiep ook open gaat. Er waait een briesje de kamer in, mooi. Nu nog het andere raam.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Mooi niet, dit is mijn kamer en ik blijf er in. De rest van de kamers zullen vast veel erger zijn." Ik haal mijn schouders op en laat haar maar. Als ik hier vanaf dag één was geweest, was ik sowieso begonnen met het veiligstellen van elke kamer. Dat was een groot rotwerk op zo'n groot schip, maar het gaf je wel meer zekerheid. Daarnaast leerde je de boot er uitstekend door kennen. Ik zie dat ze opgelucht is dat ik mijn smerige bloes heb uitgedaan, want haar gezicht klaart direct een beetje op. Mijn wapens liggen nog altijd naast het bed. Ik ga op het bed zitten, pak een doosje munitie uit mijn broekzak en begin met het herladen van mijn geweren. Ondertussen is Rowan bezig de lakens in het bad te laten weken. Ze komt de badkamer weer uit. "Heb je wel goed geslapen vannacht?" vraagt ze, voor haar doen, vriendelijk. Ik kijk verrast op. Ze loopt naar de kleine, ronde raampjes en probeert ze met man en macht open te krijgen. Even krijg ik de neiging op te staan en het voor haar te doen; het zou nog geen seconde werk voor me zijn. Maar uiteindelijk blijf ik zitten, en daar ben ik blij om. Rowan krijgt het eerste raampje na flink wat sjorren open. Daar had ze helemaal geen sterke patser voor nodig. Ik wil haar niet de indruk geven dat ik denk dat ze niet sterk is. "Ja, best lekker eigenlijk. Zag dat jij in de stoel was gekropen. Werd ik zo vervelend?" met een flauwe grijns strijk ik over de kogels die ik vervolgens één voor één in het magazijn klik. De wind die door het raam waait is aangenaam en fris. Ik vraag me af wat de rest van de groep zoal de hele dag uitvoert. Ik heb er nog maar weinig gezien. Misschien moet ik dat Nathan-gastje zo maar eens vragen die Walkers op de gang mee naar buiten te slepen. Al vraag ik me af of hij er al eentje van de grond weet te krijgen. Ik zucht en denk aan Rick en Shane. Dat waren nog eens kerels om mee te werken.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik hoor het zachte geklik van de munitie die zijn wapens in gaat, terwijl hij op het bed zit. Hij kijkt ook nog eens toe hoe ik het raam open probeer te krijgen, maar ik voel me des te beter als het in mijn eentje lukt en hij me niet hoeft te helpen. Ik puf zacht nadat het me gelukt is. "Ja, best lekker eigenlijk. Zag dat jij in de stoel was gekropen. Werd ik zo vervelend?" zegt hij met een flauwe grijns en ik moet er zacht om lachen. "Nee, je was helemaal niet vervelend. Het leek me gepaster om ergens anders te slapen en ik wilde je graag de ruimte geven." Met deze woorden begin ik aan het volgende raam te sjorren en te rukken, om ook die uiteindelijk open te krijgen. Ik raak hier lichtelijk buiten adem van en de wind die nu door de kamer gaat laat me rillen. Joepie, dat word koud vanavond, als de geur eindelijk weg is getrokken. Ik moet er niet aan denken, maar het is de beste optie. Liever koud dan in de stank, zeg ik dan maar. Hierna pak ik de roze deken van de stoel af. Ik vouw hem netjes op en berg hem terug de kast in, waarna mijn lange, dunne vingers over het putje in de kast glijden, waar zijn pijl eerst in stak. Ik haal hem liever vanavond er weer uit zodat hij zeker weten schoon is. Hierna draai ik me weer om naar Daryl en sla ik mijn armen om mijn lichaam heen omdat ik het koud heb. "Ik denk dat we wel ergens een ontbijt kunnen regelen. Heb je honger?" vraag ik met een ongemakkelijke glimlach op mijn gezicht. Natuurlijk is het alleen voor hem bedoeld en niet voor mij. Ik weet niet of anderen ontbijten, maar Daryl lijkt het wel te kunnen gebruiken en ik vind het lullig om hem eten te onthouden, zeker omdat hij gister voor eten gezorgd heeft.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze lacht zachtjes. "Nee, je was helemaal niet vervelend. Het leek me gepaster om ergens anders te slapen en ik wilde je graag de ruimte geven," zegt ze terwijl ze aan het volgende raam begint te sjorren. Ook deze springt uiteindelijk open, al is ze nu wel lichtelijk buiten adem. "De volgende keer moet je maar gewoon blijven liggen, hoor. Dan gaat die oude redneck wel ergens anders heen," grom ik vriendelijk. Ik heb me tot nu toe nog niet echt als een gentleman gedragen. Niet dat ik echt een idee had hoe dat moest. Of er ooit de behoefte toe had gevoeld. Of het was. Ik wend me weer tot mijn geweren. Ze zijn weer gereed voor gebruik en mijn vingers gaan rustig over de loop. Een liefde voor wapens had ik altijd wel gehad, al ging er geen enkel wapen boven mijn crossbow. Het heeft lang geduurd voordat ik zo goed met dat ding om kan gaan als dat ik vandaag doe, en ik ben nog altijd trots op mijn vaardigheid op de millimeter precies mijn doel te kunnen raken. Rowan draait zich naar me toe met haar armen over haar lichaam. Tuurlijk, de ramen staan open. Die vrouw bevriest van de kou. "Ik denk dat we wel ergens een ontbijt kunnen regelen. Heb je honger?" vraagt ze met een schuldbewuste glimlach die meer zegt dan 1000 woorden. Ik kijk haar serieus aan en knik. "Tuurlijk. Wat is je plan?" Ze blijft rillen als een rietje. "Wil je mijn jack weer lenen? Je ziet er een beetje rillerig uit," bied ik haar aan. Misschien vond ze het sowieso fijn om mijn motorjas weer aan te doen. Ze kreeg er direct wat meer body van. Ik sta op en sla mijn kruisboog weer om.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"De volgende keer moet je maar gewoon blijven liggen, hoor. Dan gaat die oude redneck wel ergens anders heen." gromt hij vriendelijk, waardoor ik met mijn hoofd begin te schudden. "Nee joh, Daryl. Het is echt geen probleem." wijs ik zijn idee gelijk af. Vooral deze nacht niet, het leek alsof hij zijn slaap meer nodig had dan iemand anders. Het is niet zo dat ik er bang voor ben om met hem in één bed te slapen, zelfs toen ik halfnaakt was liet hij niets blijken, maar dat is dan ook wel logisch. Als ik zo'n mooie vrouw was geweest, zo eentje met volle lippen die rood zijn gestift en zo'n volle boezem, zou ik me toch wat meer zorgen beginnen te maken, eigenlijk. Voor mij is het redelijk makkelijk om mannen te ontwijken. Ik krijg een serieuze blik van hem als ik hem ontbijt aanbied en hij knikt. "Tuurlijk. Wat is je plan?" Ik grijns iets stoutmoedig. "Gewoon, de voedselvoorraden leegplunderen." antwoord ik, hoewel dat nou eenmaal niet zo moeilijk zal zijn. Volgens mij is het al leeg als je erin kijkt. Ik wrijf me iets warmer met mijn handen en volgens mij merkt Daryl het. "Wil je mijn jack weer lenen? Je ziet er een beetje rillerig uit." Hij staat op en slaat zijn kruisboog weer om, waarna ik al naar de deur loop. "Nee, bedankt," sla ik ook dit af. "Het zal daar zo wel warmer zijn dan hier." Met een glimlachje open ik de deur, struikel bijna over de twee walkers voor de deur en grimas ik even, waarna ik toch maar goed eroverheen stap en richting de keuken begin te lopen. Daar ligt het eten vast ook wel...

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan
Ik merkte hoe Rebecca naar mijn hand keek. Ik probeerde hem onopgemerkt dicht te vouwen en te doen alsof ik het niet merkte. Als hij daardoor begint te prikken geef ik het op met verbergen.
"Het is niks. Gewoon een snee... niet eens een diepe," mompelde ik. Ik probeer nu extra voorzichtig het glas in mijn handen te hebben. Ik heb geen zin in twee kapotte handen. "Sorry trouwens dat ik niet met die man praatte. Hij deed me een beetje denken aan die vent waar ik eerst mee liep, maar ik weet heus wel dat Daryl niet hetzelfde is." Ik bespeurde het tapijt naar nog meer glasstukjes. Ik begon ze er een beetje tussenuit te plukken. Het was niet te bedoeling dat als bijvoorbeeld Rebecca hier met blote voeten liep ze krassen kreeg. Snel stopte ik, hopelijk ongezien, een van de grote scherven in mijn zak. Ik heb geen mes en je weet maar nooit. Toch had ik zelf niet echt het idee dat ik hiermee een walker ging vermoorden...