{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

// @Ortelius bedoelde je zoiets? Ik hoop dat dit goed is ^^ \\

Elizabeth
Dit was de eerste keer dat ik echt eten ging halen, maar ik kende dit schip erg goed. Niet omdat ik hier vroeger vaak kwam, maar omdat ik vaak op verkenning ging. Niet voor de groep, maar omdat ik nieuwsgierig was. Maar ik bleef altijd uit de buurt van de voorkant aan de westzijde, waar de kans het grootst was dat mijn ouders rondstrompelden. Daar was onze kamer namelijk geweest. "Waar gaan we heen?" vroeg Xira. "Het lijkt me het slimst als we zo snel mogelijk weer terug zijn." "Lijkt mij ook, ja," zei ik en gooide mijn eerste plan overboord. Abrupt draaide ik een rechtergang in. De gang was een voor de meest rijke mensen geweest. Vroeger waren de muren lichtroze, maar toch lekker kleurig. Maar tijd (en zombies) heeft het laten vervallen. Het behang was gescheurd en de vloer zat vol met bloedvlekken. Wat ik het meest haatte, gewoon over het algemeen, niet over die gang, waren lijken. Ik wist dat dat niet echt goed van pas kwam op dit moment, maar daar kon ik niets aan doen. Ik haatte lijken, dode mensen, maar het was geen angst. Ik stak mijn hand op. "Wacht eens. Luister." Ik hoorde zombies hard kreunen, iemand zichzelf hard verdedigen en het leek alsof diegene de zombies nog meer wou uitlokken. "Rebecca," mompelde ik. Ik keek voorzichtig om de hoek, daar zag ik Rebecca zich keihard verdedigen. "Ze versperren onze uitgang." Ze stonden voor de nooduitgang, die het snelst naar het land en de groep leidde. Ik greep mijn hakbijl stevig beet. Ik kon hier niet staan en wachten. Ik kon haar ook niet dood zien gaan. Zonder echt logisch te denken stapte ik de gang in. "Hey, kan ik meedoen aan dit feestje?" De zombies keken om naar mij en ongeveer de helft kwam op mij af. Ik begon met de bijl boven mijn hoofd te zwaaien en toen ze dichtbij genoeg waren begon ik op hun in te hakken.

// Wow, zie nu hoeveel ik getypt heb... \\

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 23:11 ]

---

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

[@LexLover: bedankt ^^
@Ianto: jep ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Xari Jarrett
'lijkt mij ook ja,' antwoordde Elizabeth op mijn opmerking dat we het beste zo snel mogelijk weer terug moesten zijn. Ze liep een gang in, waar eerder de rijkste mensen zaten, nu waren ze allemaal weg. Wijzelf hadden met z'n vieren op de achterzijde van het schip gezeten, waar de goed betaalbare, maar toch grote en luxure hutten zaten. De gang was vervallen en vies. Het behang was ooit mooi geweest, kleurig maar niet te fel. Elizabeth stopte. 'wacht eens,' zei ze. 'luister.' stil bleef ik staan en spitste mijn oren. Eeklo ken geluiden van een gevecht, met zombies. 'Rebecca,' mompelde Elizabeth, precies op het moment dat ik het me ook realiseerde. Elizabeth keek voorzichtig om het hoekje, geduldig wachtte ik af. 'Ze versperren onze uitgang,' zei ze. Intussen bleven de geluiden doorgaan. Elizabeth pakte haar hakbijl vast. Ze stapte de kamer in. 'hey, kan ik meedoen met dit feestje?' zei ze. Volgens mij grijnsde er ook nog bij, wat erg raar zou zijn in deze situatie. 'Elizabeth, wat ben je in Godsnaam aan het doen?' siste ik haar achterna,maar het was al te laat. Ze stond met haar bijl al op zombies in te hakken. Even zuchtte ik. Hier had ik totaal geen zin in. Maar goed, zonder Iemand anders ging ik liever niet het schip af. Dus pakte ik mijn dolk uit zijn schede, en hoewel ik wist dat het riskanter was dan met een groot wapen, rende ik ook de kamer in.

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 10:09 ]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Elizabeth
Ik draaide half om, zodat een zombie net langs me rende. Hij draaide zich weer om en maakte een afschuwelijk geluid. Weer stormde hij op me af. Ik stapte alweer opzij (Zombies zijn niet erg snugger.) en duwde hem daarna op de grond. Daar liet ik hem liggen, want de andere zombies waren er ook nog. Met een enorme zwaai verpulverde ik een zijn hersenen. De zombies op de grond kwam dichterbij kruipen. Ik rolde verveeld met mijn ogen, al was ik binnenin me echt enorm bang. Ik was bang voor de dood, maar ik ging Rebecca ook niet zomaar aan haar lot overlaten. Met een keurige zwaai was het hoofd van de zombie op de grond eraf. Nog maar een tiental te gaan. Een deel had zich namelijk ook op Xira gestort, anders had ik er nog meer gehad. Ik kon niet zien hoe zij en Rebecca het deden, maar ik hoopte goed. Ik stond nu letterlijk op de lijken te vechten. Mijn armen begonnen al wel wat moe te worden, maar ik wou niet toegeven. Een zombie stormde op mij af en drukte me tegen de muur. Ik kon niet meer met mijn hakbijl naar haar uithalen. Ik vloekte en trapte haar in haar buik, maar het het niet veel zin. Mijn laatste hoop was mijn dolk. Ik reek naar hem uit, kreeg hem beet en drukte die tussen haar ogen. "Gadver," mompelde ik. Mijn gezicht zat onder haar bloed. En toen zag ik ze. Ook pas op dat moment besefte ik dat bijna iedere zombie op het schip hier was. Waarom voor hun een uitzondering. De laatste twee zombies... De greep om mijn wapens verslapte en ik liet ze - zonder het zelf echt te beseffen - vallen. Ze kwamen langzaam op mij af, maar ik kon me niet bewegen. "Hallo, mam en pap," fluisterde ik.

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 11:31 ]

---

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Rebecca Morgan

"Godverdomme!" riep ik luid toen ik Elizabeth en Xari zag. Ze begonnen al mijn zombies in te pikken. "Konden jullie de andere uitgang niet nemen?"
Ik hakte er nog op een paar in en wierp ze een boze blik toe. Ik werd door ze afgeleid. Mijn blik bleef op beide meisjes hangen tot ik een hand op mijn arm voelde. Onder een luide schreeuw stak ik mijn been uit en stampte de zombie twee meter naar achteren. Als ik gebeten werd was het hun schuld.
"Kom hier, godverdomme!" Als ik boos was schelde ik heel wat. "Ik zal ze wel bezig houden, gaan jullie via de uitgang."
Ik kon ze beiden al niet meer zien, omdat ze zo omsingeld waren. Ik schreeuwde nog een keer luid. "Zijn jullie op jullie kop gevallen? Ik heb dit al vaker gedaan, jullie niet. Jullie leiden jullie zelf de dood in."
Ik zuchtte nog een keer en schraapte mijn keel. Behendig hakte ik het hoofd van eentje af. Zou het werken? Als hun hoofd eraf was? Of zouden ze alsnog verder kruipen over de grond, zoals ze deden als ze hun benen verloren hadden.
Ik kreeg een idee. “Wacht op mijn teken en ren dan naar buiten.
Met mijn elleboog brak ik het glas van de brandblusser achter me. Het begon te bloeden, dat was al goed want dat trok die dingen aan. Ik nam het ding vast en begon in de wilde weg rond te spuiten. Als zo’n ding voor brandwonden kon zorgen bij mensen, moest het bij zombies ook wel iets uithalen. Ik begon weer luid te gillen en rennen, zodat ze – hopelijk – allemaal achter mij zouden aankomen. “Nu!” schreeuwde ik.

[Jullie gaan zo snel. Sommige hebben nog niet eens gereageerd en is Rowan eigenlijk mee?]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[@Ortelius: moeten we langzamer gaan?
@ Ianto: het is Xari, niet Xira, hoewel dat ook een mooie naam is ]

Xari Jarrett
'Godverdomme,' schold Rebecca nadat ik Elizabeth achterna was gegaan. 'Konden jullie de andere uitgang niet nemen?' Ik antwoordde niet. Met ontzettend veel moeite hield ik twee zombies op afstand. Het leken er wel steeds meer te worden. Rebecca schreeuwde weer. 'Kom hier, godverdomme!' riep ze boos. 'Ik zal ze wel bezig houden, gaan jullie via de uitgang.' 'En jij dan?' riep ik terug, terwijl ik mijn dolk in de buik van een zombie stak. Meteen trok ik hem terug en stak hem in een andere, en zo ging het door. 'Zijn jullie op jullie kop gevallen? Ik heb dit al vaker gedaan, jullie niet. Jullie leiden jullie zelf de dood in,' riep Rebecca nog een keer. 'Jij kan ze ook niet allemaal in je eentje aan. Doe nou niet alsof je dat wel kan!' riep ik terug. Overal lagen zombie lijken. Niet kijken, niet kijken, gewoon door steken. Behendig stak ik er nog twee dood. 'Wacht op mijn teken, en ren dan naar buiten!' riep Rebecca. Ik keek naar Elizabeth. Ze staarde naar twee zombies, die vlak bij haar waren, en liet haar bijl vallen. 'Fuck it,' mompelde ik zachtjes. De zombies kwamen steeds dichterbij, en ze deed nog steeds niets. 'Elizabeth, doe iets!' riep ik boos. Toen ze nog steeds niet bewoog, sprong ik voor haar en trapte de zombies aan de kant, greep Elizabeth bij haar arm en trok haar mee naar buiten.

[doe ik zo niet teveel voor anderen? Anders wil ik hem wel aanpassen:$]

[ bericht aangepast op 1 jan 2013 - 13:36 ]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Daryl Dixon
Niets overstemde het geluid dat ik nog altijd het liefste hoorde: het alom overheersende geluid van mijn rijdende motor. Bomen flitsten in mijn ooghoeken als één grote wazige massa voorbij, maar deze brij was nog niets vergeleken met de talloze gedachten die door mijn hoofd schoten. Rick.. Shane.. Glenn.. Carl.. Lori.. Carol.. Ik zag al hun gezichten telkens weer voor me, met tussendoor flitsen van die enorme vuurzee die was ontstaan bij Hershell's boerderij. Ik was ze kwijtgeraakt, allemaal. Toen honderden, nee, duizenden zombies de boerderij innamen en de brand ontstond, ging ik niet op zoek naar de rest. Nee, ik probeerde eerst mijn motor te bereiken om onze ontsnappingskans te vergroten. En dat was een lastig karwij, aangezien Hershell's land nog drukker was dan bij de jaarlijkse fair in Georgia. Het afgelopen halfuur had ik meer Walkers gedood dan ooit. Met een schuin oog checkte ik mijn zakken, iets wat ik de afgelopen twee uur al enkele keren vaker had gedaan. De twee guns die ik bij me droeg zaten nog in hun holsters, net als de onmisbare pijl en met bogen op mijn rug. Het was belangrijk om geen enkel wapen te verliezen. De zombieapocalypse had zich nog verder uitgebreid, en ik stond er op dit moment helemaal alleen voor. Ik ging voor de motor in plaats van de groep.. Gefrustreerd liet ik mijn hoofd zakken terwijl de motor op topsnelheid door bleef rijden, en begon ik op mezelf te vloeken. Het had geen zin nu nog terug te keren naar Rick en de rest op de boerderij. Ze waren ofwel dood, ofwel gevlucht en dus onvindbaar. Ik spuwde, en de klodder speeksel werd direct meegesleurd in de snelheid van de wind. Ik moest een nieuwe groep zien te vinden om mijn overlevingskansen, en daarmee de kans om mijn broer Merle ooit nog terug te zien, te vergroten. Mijn diepblauwe ogen fixeerden zich weer op de weg en mijn gehavende hand veegde ruw de wilde haren uit mijn gezicht. Ik voelde hoe mijn voorhoofd plakkerig was van het zweet en de as, en haalde met de veeg ook direct weer een lichtgeheelde wond open. Voor me zag ik de kustlijn opdoemen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

[Love this RPG already!]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

Mijn gezicht vertrok tot een pijnlijke grimas. Volgens mij stak er een stuk glas in een pees of zo. Het deed vooral pijn als ik mijn arm plooide en mijn vingers leken opeens zo stijf dat de brandblusser uit mijn hand gleed.
Met mijn goede arm ruimde ik nog wat zombies uit de weg en glipte daarna via de nooduitgang ook naar buiten. Ik keek Elizabeth en Xari even opgelucht aan.
“Die was close. Gaan jullie nou maar van het schip, dan ga ik even stukjes glas uit mijn elleboog plukken.”
Ik knikte nog even naar beiden en zette het daarna op een lopen, terug naar de eetzaal. Ik blokkeerde voor de zekerheid nog een paar deuren, voor het geval dat een paar zich toch een weg naar hier konden banen.
Opgelucht liet ik me met mijn rug tegen de deur aanglijden. Die blik in Elizabeths ogen. Er liep iemand tussen die ze kende, dat kon niet anders. Ik wist hoe het voelde, daarom was ik blij dat ik James had gedood voor hij zelf veranderde. Hoeveel pijn het toen ook deed.
Met een nog steeds vertrokken gezicht stond ik op en ging ik opzoek naar een verbanddoos. Die moest hier toch wel ergens liggen? Op mijn kamer lag een, maar dat was nu te riskant. De logischte plaats leek me de keuken.
Met mijn hand om de bloedende wonde geklemd sleepte ik mezelf naar de keuken, waar de rode verbanddoos me – gelukkig – al direct in het oog viel. Hebberig greep ik hem beet en opende hem. Ontsmettingsalcohol, pincet, verband en een kompres, meer had ik niet nodig.
Met het pincent begon ik alle stukjes glas eruit te halen om er daarna nogal onhandig de ontsmettingsalcohol over te gieten.
Ik kneep mijn kaken fel opeen en mijn ogen dicht. Ik had zin om het uit te schreeuwen, zo hard pikte het. Maar dat was nu geen goed idee.

[@LexLover: Gewoon niet te snel, zodat als iemand een dagje afwezig is niet twintig posts moet gaan lezen en niet meer kan volgen, maar ook niet te langzaam :'D]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[bump]

---

ars moriendi

[Hmm, het is nogal stil ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

De twee meiden waren veel te snel vertrokken en leken verder niet aan mij te denken. Hierdoor blijf ik nog zitten en kijk ik verdwaasd rond, waarna ik toch op sta en met mijn lange gestalte rond begin te sluipen. Ik ben er zacht, ook omdat ik amper gewicht heb, wat ik wel prettig vind en hierdoor hebben de anderen meer eten. Eigenlijk hebben ze nog geluk met mij ook. Ik hoor hoe ze aan het vechten zijn op de gang, waarna ik verder sluip over de gang, rechtstreeks de andere kant op. Via een andere gang glip ik langs wat zombies heen naar de deur, die ik snel uitga en buiten op de kade uitkom. Even snuif ik de geur op, maar het stinkt, vind ik. Dingen die hier dichtbij zitten zijn allang leeggeroofd door ons, dus daar kan ik maar beter niet gaan kijken.
Razendsnel en met een enorme hoop energie voor zo'n iel meisje als ik ren ik door de straatjes heen, maar blijf ik wel dichtbij de kustlijn, gewoon omdat ik dan de weg zeker weten weer terug kan vinden. De plekken die we gehad hebben herken ik nog wel vaag, al zijn er dingen nu totaal verwoest door hordes zombies. Ik ontwijk ze zoveel mogelijk, ik ga het gevecht echt niet aan zoals Rebecca want daar ben ik echt niet sterk genoeg voor met mijn kippenkracht. Ik ben snel en behendig, maar sterk dus echt niet. Nog aarzelend kom ik veel te dichtbij een hordes zombies, die me uiteindelijk opmerken en ik als een wilde weg begin te rennen nadat ik een gilletje geslaakt heb. Gelukkig ben ik in ieder geval wel sneller, maar dit trekt gewoon veel te veel de aandacht.

[Iemand voor Rowan?]

---

Your make-up is terrible

[Rebecca! O wacht, die zit nog op de boot ]

[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 14:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Daryl kan haar komen helpen (;]

---

ars moriendi

[Stuur maar. (: Komt er weer wat leven in]

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
[Stuur maar. (: Komt er weer wat leven in]

[Yep, komt eraan! (;]

---

ars moriendi