{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

"Goddamned, waarom zoveel?" gromde ik toen ik in de verte een hele horde Walkers zag ronddwalen. Ik kneep mijn ogen samen tegen het licht van de zon dat in mijn ogen scheen en keek toen wat beter. Er was iets aan de hand. Deze Walkers liepen niet individueel maar wat rond te sjokken, maar hadden zich gegroepeerd. Dat kon maar één ding betekenen.. Mijn vermoedens werden bevestigd toen ik een hoog, breekbaar gilletje hoorde. Als er hier een jonge vrouw rondliep, betekende het feit dat ze uberhaubt nog leefde hoogstwaarschijnlijk dat ze bij een groep hoorde. Ik gaf nog wat extra gas, en reed op topsnelheid de helling af. Hier en daar passeerde ik was verbaasde Walkers, maar mijn blik was op de groep daar beneden gericht. Ze hadden de vrouw inmiddels omsingelt. Met gierende banden liet ik mijn motor tot stilstand komen. Voordat de Walkers goed en wel hadden beseft dat ik er was, had ik er al drie neergemaaid met het kleine mesje uit mijn binnenzak. Ik greep mijn pijl en boog schoot er een aantal neer. Verwilderd keek ik om me heen. Het waren er teveel, we moesten hier weg. Mijn blik viel op het jonge meisje. Jezus, wat was ze mager.. Ik begon te twijfelen aan mijn conclusie dat dit meisje bij een groep hoorde. Ze was zo breekbaar en teer.. Ik stak mijn hand naar haar uit. "Kom op, geen tijd te verliezen!" blafte ik naar haar.

[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 16:09 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het rennen heeft op het moment geen zin meer, mijn geschrokken gilletje heeft teveel aandacht getrokken en ik word omsingeld door deze gedrochten. In de verte denk ik het geluid van een voertuig te horen, maar dat kan niet, het zijn mijn hersens die een spelletje met mij spelen. Mijn ogen schieten rond de Walkers heen en ik grijp de kleine Winchester achter uit mijn broekband. Ik heb nog maar een paar kogels en nooit genoeg voor hen. Een opening is er ook niet meer, het zijn er verdomme gewoon teveel. Ik had gewoon met die twee anderen moeten meegaan in plaats er van er zelf snel vandoor gaan. Ik had ze gehoord en gemeden, nu heb ik er al spijt van. Mijn hart staat een moment stil van schrik als ik de gierende banden tot stilstand hoor komen, iets van mij vandaan. Dan had ik het dus toch goed gehoord. Voor ik het weet heeft de man op de motor enkele walkers neergehaald met een wapen. Op dat moment wil ik hem helpen, maar het kleine handpistooltje staat op slot en ik ben ik mijn paniek even vergeten hoe ik hem eraf moet halen.
Hij steekt zijn hand naar me uit. "Kom op, geen tijd te verliezen!" blaft hij naar me. Mijn ogen schieten naar de man toe en ik grijp zijn hand stevig vast, waarna ik een laatste blik op de wandelende idioten werp en daarna dankbaar naar hem kijk. Ze stinken en zijn echt enorm lelijk. Ik had echt gedacht dat dit mijn laatste minuut op aarde zou zijn als mens en ik voortaan mezelf zou voortslepen als zo'n walker. Toch blijkt dat het lot heel iets anders voor mij in petto heeft, al geloof ik niet echt in het lot, je moet je eigen lot creëren.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Haar lange haren zwiepten zachtjes in mijn gezicht toen ze nog een laatste blik wierp op de rottende lijken om haar heen. De opluchting in haar ogen deed mijn hart even opspringen. Het was lang geleden dat ik iets wat in de verste verte op een blik van hoop leek had gezien. Terwijl ik haar met mijn gespierde arm omhoog trok, was ik even bang om haar porseleinen hand te breken. Zonder er verder bij na te denken wierp ik het meisje over mijn schouder en draaide ik me om. Ik werd direct verrast door een boom van een Walker, en uit impuls trapte ik hem tussen zijn benen. Hmm. Een trap in de edele delen had toch minder effect bij een ondode. Ik greep het meisje met mijn ene arm steviger vast en greep weer naar mijn mes waarna ik hem zonder te aarzelen tussen zijn ogen stak. Daarna trapte ik hem opzij en rende ik de heuvel weer op. Ze kwamen ons achterna. Natúúrlijk kwamen die motherfuckers ons achterna. Schichtig keek ik rond terwijl ik bleef rennen. De enorme eik langs de rotsen bood perspectieven. "Hou je vast, we gaan de hoogte in," mompelde ik. Zonder op antwoord te wachten sprong ik tegen de rotsen op en probeerde ik me met één arm naar boven te werken. Al snel bereikten we de takken van de boom, en konden we de hoogte in; één van de weinige locaties waar je niet het risico liep direct verorberd te worden door een wandelend lijk.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij trekt me met zijn gespierde arm omhoog en dan besef ik me dat hij behoorlijk sterk moet zijn om me zo op te trekken. Hij werpt me zo over zijn schouder heen en even klapt de lucht uit mijn longen, maar ik zorg er wel voor dat ik er verder geen geluid bij maak. Ik weet dat geluid hun aandacht zal trekken, misschien nog wel meer dan dat er nu al zijn. Ik kan er niets aan doen, maar ik vind het wel vervelend dat ik niets kan zien wat er aan de voorkant gebeurt terwijl ik de horde achter ons aan zie komen. Ik voel de bewegingen maar kan niets zien, toch heb ik niets te klagen want ik ben zojuist gered. Ik voel wel hoe hoe hij me steviger vast grijpt, iets trapt en de heuvel op rent. Het gaat best snel, zelfs met mij op zijn schouder, waardoor ik me opnieuw even verbaas. Ik probeer mijn Winchester voor de zekerheid nog van het slot af te krijgen, maar het werkt niet echt mee dat we wat aan het rondhobbelen zijn en ik mee stuiter op zijn schouder. Ik klaag niet, dat niet.
"Hou je vast, we gaan de hoogte in." mompelt hij iets. Ik grijp de stof van zijn rug van en heb geen tijd meer op iets te zeggen, want hij springt omhoog en werkt zich met één hand naar boven. Al snel heb ik door dat we tussen de takken zitten en gaan we de hoogte in, waardoor ik even zacht puf van het gebonk op zijn schouder. Dat word waarschijnlijk een blauwe plek op mijn buik. Hij lijkt enorm goed te zijn in overleven, een stuk beter dan het hele zooitje op de boot bij elkaar eigenlijk. "Bedankt." zeg ik, terwijl ik weet dat we eigenlijk nog helemaal niet veilig zijn. Toch ben je in de hoogte een stuk veiliger dan beneden. "Ik denk dat ik de rest zelf wel kan." Bomen klimmen kan ik echt wel als de beste.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon

Ze klapt tegen me aan terwijl ik omhoog klim en ik hoor hoe ze naar adem snakt. Misschien spring ik wat lomp met haar om, maar zachtaardig en voorzichtig zijn is nooit mijn sterkste punt geweest. Daarbij was overleven nu het belangrijkste. Ik kijk omhoog en zie op pakweg zeven meter afstand een dikke tak waar we eventueel op kunnen zitten. Op dat moment haalt een scherpte tak mijn arm open. Ik moet direct op mijn lip bijten om geen geluid te maken. Daarbij zou ze misschien denken dat ik een of ander watje was. "Bedankt," hoor ik haar zeggen. "Ik denk dat ik de rest zelf wel kan". "Weet je het zeker?" vraag ik verbaasd. "Daarboven is een stevige tak. Daar kunnen we wel even blijven zitten tot de grootste horde weg is. Ik kan je dat laatste stuk ook nog wel dragen als je wilt." Ze beweegt een beetje ten teken dat ze van mijn rug af wil, en ondanks dat ik twijfel aan haar vaardigheden om verder de boom in klauteren, laat ik het meisje van mijn rug afglijden. Daarna werp ik een blik op mijn linkerarm. Fuck. Bloed gutst inmiddels in dikke druppels naar beneden en kleuren enkele takken onder ons met rode vlekjes.

[ bericht aangepast op 4 jan 2013 - 10:38 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Weet je het zeker?" vraagt hij verbaasd als we in de boom zitten. "Daarboven is een stevige tak. Daar kunnen we wel even blijven zitten tot de grootste horde weg is. Ik kan je dat laatste ook wel dragen als je wilt." Ik schud wat met mijn hoofd, maar besef dat hij dat waarschijnlijk toch niet ziet of merkt, laat hij me van zijn rug afglijden en kijk ik hem met mijn wat holle ogen dankbaar aan. Mijn mondhoeken trekken iets omhoog, wat ik toch moeilijk vind. Ik ben een afstandelijk type, niet van het vrolijkste soort om eerlijk te zijn. "Doe maar geen moeite, ik kan het wel." Ik weet wel dat het minder lastig zal zijn om naar boven te klimmen als je je beide armen vrij hebt.
Als hij naar zijn linkerarm kijkt, word mijn blik automatisch ernaar toe getrokken en zie ik hoe het bloed over zijn arm heen loopt, het is zelfs zo erg dat het in naar beneden druppelt op de bladeren onder ons. Shit, dat is pas een aantrekkende geur voor die lelijke walkers. Normaal heb ik een obsessie met bloed, hoe het opwelt uit een snee en hoe het naar beneden loopt. De kleur, de geur, het trekt me op een vreemde manier aan. Sinds de wereld overgenomen is door walkers zal ik me alleen nooit meer expres snijden, zoals ik vroeger nog wel eens veel te vaak deed. Maar daardoor weet ik wel hoe ik die wond kan verbinden, ik heb het vaak genoeg bij mezelf moeten doen.
Ik werp een blik op zijn arm, die behoorlijk breed gespierd zijn. Daar gaat niet zomaar een lapje stof omheen, dat moet flink zijn. Zonder aarzelen scheur ik de mouw van mijn dikke trui eraf, wat weinig uitmaakt want daaronder heb ik toch nog een shirt met lange mouwen aan omdat ik het altijd koud heb en laag over laag draag. Ik keer hem binnenstebuiten zodat het vuil van de buitenkant niet op zijn wond zal komen. "Kom eens hier daarmee." zeg ik dan en pak zijn hand vast om hem daarmee naar me toe te trekken en knoop de mouw vlug om zijn wond heen, omdat ik weet dat we nog verder omhoog moeten. Het lijkt me alleen niet slim om die wond te laten bloeden als we klimmen, dus doe ik het hier.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik span mijn spieren aan en grom een beetje van de pijn. Deze wond had een flinke ader geraakt aangezien het bloed maar door bleef gutsen. Naast me bleef het stil. Ik kijk naar rechts om te zien waarom het meisje nog niet naar boven geklommen is, maar zie dan dat haar hologige ogen op mijn wond gefixeerd lijken. Het heeft bijna iets engs, de manier waarop ze naar het warme bloed kijkt. Ik doe mijn mond open om aan te sporen dat we door moesten klimmen, juist nu er vers, geurig bloed richting de Walkers naar beneden valt, maar voordat ik wat kan zeggen, scheurt ze haar trui kapot. Wanneer ze een flinke lap van de zachte angoratrui heeft verkregen, trekt ze mijn arm naar zich toe en begint ze het handig te verbinden. Was ze misschien een verpleegkundige geweest? Of een studente geneeskunde? De snelheid waarmee ze dit doet fascineert me. Dit hele meisje fascineert me, om de een of andere manier. Ze lijkt zoveel te vertellen te hebben, zoveel geschiedenis met zich mee te dragen.. Ik blijf haar aankijken terwijl ze mijn arm verbindt en kijk weg als ze klaar is. "Bedankt," brom ik. Helaas. Dankbaarder kan ik mezelf nou eenmaal niet uitdrukken. De angoratrui is niet meer, en wat overblijft is een shirt met lange mouwen. Pas dan besef ik me dat dit meisje dus nog dunner moet zijn dan ik in eerste instantie dacht, met al die lagen kleding om haar lichaam. Het arme kind moet dagen niet gegeten hebben..
Ik voel hoe de stof mijn wond goed afdekt en het enigszins aandrukt, wat precies de bedoeling is. Ze maakt een bijzondere knoop om de verbinding af te maken. Het doet me meteen denken aan de zomerse middagen waarin mijn oudere broer Merle me in het bos allerlei verschillende knopen en strikken leerde maken. We kwamen vaak trots met konijn en fazant thuis, en als onze moeder een keer niet dronken was en vader niet thuis was, kookte ze voor ons. Het waren zeldzame gelukkige momenten in huize Dixon, maar absoluut ook leerzame. Vooral die strikken komen nu uitstekend van pas. Ik vraag me af waar dit meisje haar wijsheid vandaan haalde.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 15:08 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik voel zijn blik op me rusten als ik bezig ben met het verbinden, wat me wat nerveus maakt. Toch lukt het me nog goed om alles te verbinden en als ik klaar ben, haalt hij zijn blik dan ook direct van me af. "Bedankt." bromt hij, waar ik licht op moet glimlachen, maar verder geen woord zeg. Hij lijkt me eigenlijk ook geen man van veel woorden en tijd om er woorden aan vuil te maken is er ook niet, we moeten naar boven. Zonder nog een woord te zeggen strek ik me uit naar een tak boven me, aangezien ik best lang ben, kan ik mijn lange vingers om een tak leggen en trek ik me met wat moeite omhoog aan de tak, terwijl ik naar beneden kijk om te zien waar de man uithangt. Pfft, soms ben ik echt een koe, vooral als het om zulke moeilijke situaties gaat. Ik ben sowieso niet zo krachtig, dus eigenlijk moet ik dat aanpassen op mijn lichaamsgewicht en minder wegen ik mezelf beter onder controle kan krijgen. De laatste tijd lijk ik eigenlijk alleen maar aan te komen omdat ze naar mijn idee constant op mij letten, waar ik echt niet tegen kan.
Al snel krijg ik de tak in het oog die hij daarnet bedoelde en klauter ik erheen. Zolang ik mezelf maar niet op hoef te trekken gaat het prima, want ik ben nog redelijk behendig en vooral snel. Als ik op de tak zit, zit ik toch wel even te puffen en te hijgen vanwege de inspanning die het kost. Volgens mij heb ik dan ook gewoon geen conditie. Ik wacht tot de grote man naast mij komt zitten en kijk hem even aan. "Ik heb je nog nooit hier in de buurt gezien..." zeg ik dan tegen hem terwijl ik hem ongegeneerd bekijk en in me opneem. Hij ziet er een beetje vuilig uit, alsof hij al tijden onderweg is, iets wat me ook niet zal verbazen. Aangezien wij dichtbij de zee zitten hebben we niet zoveel problemen met water en wassen, al is wassen in zout water ook niet echt lekker en heel slecht voor leren dingen. Veel water zuiveren we dan ook eerst door middel van koken en de stoom opvangen, maar dit wordt vooral gebruikt voor drinkwater en simpele dingetjes, zoals je gezicht wassen.

---

Your make-up is terrible

[Pff, sorry, ik zie nu pas dat ik nog wat vt-foutjes in mijn vorige post heb staan. Dit komt omdat ik de gehele post in eerste instantie in vt had geschreven (because I am stupid like that) en ik het achteraf hier en daar nog wilde aanpassen. Sorry!]
[Oh, en mensen, hallo? Actie? :') ]

Daryl Dixon
Ondanks dat ze zo snel als een jonge kat de tak op was geklommen, leek ze nu al buiten adem. Haar knokige polsen omklemden de dikke tak die ik haar had gewezen. In een paar armgrepen ben ik bij haar en plof ik aan haar rechterzijde neer neer. Naast haar voel ik me nog groter en krachtiger dan ik ben omdat dit meisje bij het eerste briesje van de boom zou donderen. Wanneer ik opkijk, zie ik dat ze me al onderzoekend aan het aanstaren is. Waarschijnlijk ben ik voor haar net zo'n groot vraagteken als zij dat voor mij is. "Ik heb je nog nooit hier in de buurt gezien.." zegt ze met haar zachte stem terwijl ze me aan blijft kijken. Ik blijf haar ook aankijken om me er niet onder te laten krijgen.
"Mijn naam is Daryl. Ik kom oorspronkelijk uit Georgia, maar dat zal je niet bedoelen," antwoord ik vreugdeloos. Pure omzeiling. Ik wil eerst meer over dit meisje te weten komen voordat ik meer over mezelf uitlaat. Het zou een gemiste kans zijn als ik nu mijn hele verhaal over de boerderij en mijn vlucht zou vertellen en zij me een ordinaire lafbek zou vinden. Wie weet zou ik me bij de eventuele groep waar ze bij hoort (wat ik wel betwijfelde aangezien ze vel over been was) kunnen aansluiten, en dan zou ik alsnog later mijn eigen verhaal kunnen vertellen. Ik grijp naar mijn binnenzak en haal er een klein flaconnetje uit. In geval van nood. Behendig bijt ik de dop van het flesje en neem een flinke slok van de whisky. Vervolgens richt ik mijn blik weer op het meisje en hou ik haar de drank voor. Ze ziet er uit alsof ze wel een opkikkertje kan gebruiken. "Maar wie ben jij en hoe kwam je daar zo alleen terecht?"

---

ars moriendi

[ik zal iets posten zodra ik weer op m'n pc kan... De tablet typt namelijk niet zo fijn, in dit geval ]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

[Oh, zulke foutjes merk ik toch amper op joh.]

Rowan Ava Carter

"Mijn naam is Daryl. Ik kom oorspronkelijk uit Georgia, maar dat zal je niet bedoelen," antwoord hij vreugdeloos, met een zware stem. Ik trek mijn wenkbrauw iets op en schud dan met mijn hoofd. Georgia, dat is nogal een eind weg. Maar ik kom oorspronkelijk ook niet hier vandaan. "Ik bedoelde waar je voor het laatst was." murmel ik hierop. Hij grijpt naar zijn binnenzak en ik veer iets op, maar zie al snel dat het een flaconnetje is en geen wapen. Ik kijk wat nieuwsgierig toe hoe hij op een vreemde, maar behendige manier de dop eraf bijt en een slok eruit neem. Aan de geur kan ik nu al ruiken dat het één of andere sterke drank is en mijn maag keert zich gelijk om. Als hij de flacon voor mijn neus houd, schud ik ook gelijk met mijn hoofd. Ik drink sowieso niets anders dan water, hoewel alcohol vaak veiliger is, dat bederft niet.
"Maar wie ben jij en hoe kwam je daar zo alleen terecht?" Van zijn vraag kijk ik even op, maar staar daarna voor mij uit. "Ik ben Rowan." antwoord ik als eerst en dan aarzel ik even of ik hem wel gelijk de situatie kan vertellen. Nou, ons bestelen heeft toch weinig zin want we hebben niets meer, maar toch wil ik de rest liever nog even veilig houden, tot ik deze man genoeg vertrouw om hem mee te nemen naar de boot. "Ik was onderweg om de voedselvoorraad aan te vullen en lette even niet op." vertel ik hem dan maar in het kort, zonder belangrijke details erbij te vertellen. Ik kijk hem ook expres niet aan omdat ik bang ben dat het nerveuze wat ik voel van mijn gezicht af is te lezen. Nu het grootste gedeelte van het gevaar is geweken en de adrenaline weg is kan ik pas bedenken wat deze vent allemaal van plan kan zijn. Ik begin wat met het touwtje aan mijn trui te spelen.

---

Your make-up is terrible

LexLover schreef:
[ik zal iets posten zodra ik weer op m'n pc kan... De tablet typt namelijk niet zo fijn, in dit geval ]

// Ik heb precies hetzelfde... En ik moet nog bezig met een verslag dat donderdag af moet. Stom. \\

---

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

(Haha. En ik zoek iemand voor Rebecca maar iedereen is zowat bezig.)

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 18:55 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze slaat de whisky direct af. Ik haal mijn schouders op en drink nog één flinke teug voordat ik het weer wegstop. Een beetje alcohol had ik wel verdiend na het redden van dit meisje, dacht ik zo. Ze lijkt te schrikken van mijn vraag. Direct slaat haar dankbare glimlach om in achterdocht. Tsja, zo ging dat nu eenmaal tijdens de Apocalypse. Niemand was te vertrouwen, en je deed er eerder slecht dan goed aan je persoonlijke leven zo snel mogelijk aan een vreemde te vertellen. Aan de andere kant, ik had wél zojuist haar leven gered. Dat moet toch wat vertrouwen bij haar losweken? "Ik ben Rowan. Ik was onderweg om de voedselvoorraad aan te vullen en lette even niet op." Direct slaat ze haar ogen neer en weet ik dat ze bij langer na niet de hele waarheid vertelt. Ik grijns flauwtjes. Dit meisje speelt hetzelfde spelletje als ik, maar op die manier komen we natuurlijk niet verder. Het is duidelijk dat ze de situatie aan het afwegen is en aftast in hoeverre ze een rauwe redneck als ik kan vertrouwen. Ik wed dat ze in haar hele stadse leven nog nooit in aanraking is geweest met een type persoon als ik. Het is even stil. Afwezig strijk ik met mijn vingers over het verband. Misschien moet ik me toch vriendelijker opstellen, hoe moeilijk dat ook voor me is. Ik ben van nature behoorlijk afstandelijk, maar als ik hier kans maak op een nieuwe groep, moet ik die kans met beide handen aangrijpen. Mijn blik valt op haar vingers, die nu aan het touwtje van haar trui trekken. Haar nagels zijn tot op het vlees afgekloven. Dat duid duidelijk op veel stres. Ik vraag me af of ze dit voor de Apocalyse ook al deed en waarom. In een splitseconde zie ik een heel klein symbooltje onder haar mouw uitpiepen.
"Oh wauw, heb je tatoeages?" vraag ik oprecht geinteresseerd en verbaasd. Dat had ik nooit achter een meisje als zij gezocht. Voorzichtig pak ik haar hand en rol ik haar mouw een klein stukje op.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 18:55 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik snap echt niet waarom mensen alcohol drinken, ook niet waarom hij nog een flinke teug neemt van dat vies ruikende goedje, waarna hij hem toch weer weg stopt. Ach, het is een vent en dan verbaasd het me al minder. Het is ook even stil als ik zeg wie ik ben en wat ik aan het doen was. Op zich heb ik de vraag eerlijk beantwoord, dus erg zal het wel niet zijn. Mijn concentratie gaat op in het touwtje van mijn trui, waar ik vaak mee zit te spelen. Ik probeer namelijk te stoppen met nagelbijten, iets wat erg lastig gaat en het liefst zat ik er nu alweer op te kauwen. Ik doe het vooral niet omdat ik het zelf vies vind als anderen dat in mijn bijzijn doen, dus doe ik het ook zo min mogelijk als er anderen bij zitten. "Oh wauw, heb je tatoeages?" hoor ik hem dan ineens zeggen en het klink verbazingwekkend oprecht in mijn oren, maar de verbazing kan niet missen. Er zijn maar weinig mensen die weten dat ik ze heb en niemand had het verwacht.
Ik wil mijn mouw alweer verder naar beneden trekken, maar voor ik het weet heeft hij mijn hand al voorzichtig gepakt en rolt hij mijn mouw een klein stukje op. Eronder word een anker met prikkeldraad eromheen zichtbaar. "Ja." murmel ik en ik trek snel mijn arm terug om mijn mouw terug erover heen te rollen. Ik heb er echt een hekel aan als mensen naar mij kijken, altijd al gehad. Dat is één van de redenen waarom ik zo zorgvuldig bedek en ook omdat ze toch behoorlijk persoonlijk zijn. Dat niet alleen, ze doen ook dienst om de dikke littekens te verbergen, maar sinds iedereen zowat dood is en het onmogelijk is om een tattoo te krijgen in deze tijd, heb ik dat plan ook maar af moeten blazen. "Dat is toch heel normaal tegenwoordig? Heb jij ze niet dan?" stel ik gelijk terug om het onderwerp bij hem neer te leggen in plaats van bij mij.

---

Your make-up is terrible